Stella Artois

[Funeris Venatio]

No strażnik nie odpowiedział nic, bo sam był "służbą mundurową". Czekał aż ta mała kobietka podejmie jakiś temat, który chciała podjąć w obecności owej służby.

[Elizabeth]

- Czy w mieście jest poszukiwany Krzysztof z Mamina? Albo czy takowy może się tu znajdować? - zapytała się oczekującego strażnika, który zapewne znudzony był obecnością kobiety, która każdemu wydawała się małym dzieckiem. A co takie dziecko może chcieć ? Dotchnąć, pomacać... oczywiście mundur. Albo też pobawić, a strażnik z pewnością nie miał na to czasu, ani ochoty.

[Funeris Venatio]

A strażnik nie był znudzony, ani nie zbył Elizabeth żadną nieprzyjemną odpowiedzią. Nie potrafił jej jednak pomóc.
- Atusel to wielkie miasto, nie mam pojęcia, czy mieszka tutaj ten Krzysztof. A czy jest poszukiwany? Nie obiło mi się o uszy.

[Elizabeth]

- To dziękuje i do widzenia. - Skłoniła się i odeszła w stronę bramy. Czekała ją podróż tym razem na swoich krótkich nóżkach. Gmina Utamin nie leżała chyba daleko, zatem może dotrze tam o własnych siłach. Może po drodze zabierze się na jakiś wóz.

Przechodząc przez zatłoczony gościniec, omijając wielką bramę ruszyła żwawym krokiem na północ wzdłuż wybrzeża jak polecił jej dobroduszny karczmarz.

//Opisywać całą drogę?
Ps: dzięki za mapę

[Funeris Venatio]

Elizabeth tuż przed przekroczeniem bramy zerknęła na dwóch kupców, którzy szykowali się do drogi. Mieli ze sobą mapę, na której zaznaczono wszystkie gminy królestwa Valfden. Zerknęła na legendę, odnalazła swoje położenie, poszukiwaną gminę i zrozumiała, że jedna kratka na mapie odpowiada stu kilometrom w rzeczywistości.


Gmina Utamin - 40
Gmina Atusel - 59

[Elizabeth]

Elizabeth tak szła i szła, aż doszła. Zmęczona z trudem dotarła do celu. Spocona dysząc podpierała się o drewniany kijek znaleziony po drodze, służący jej teraz za podporę. Gmina Utamin, choć tak daleko, nie była poza zasięgiem krótkich nóżek Elizabeth. Nawet ona potrafiła tu dobrzeć.

Zwycięstwo! - pomyślała. Jej duma nie została urażona, a jej serce radowało się jak nigdy dotąd.

Udało się! Nie ma przede mną granic! - ogarniające ją zmęczenie i ból w każdej dolnej części ciała nie przeszkadza jej cieszyć się jak dziecko z tego tak niepozornego wyzwania.

[Funeris Venatio]

//Dobrze rozumiem, że dryłujesz te około 200 kilometrów na piechotę? Ta cała akcja z mapą dzieje się jeszcze w Atusel.

[Elizabeth]

//A dlaczego nie? Da się? Da się Za wysokie progi na moje krótkie nogi ?

[Funeris Venatio]

//Będziesz szedł... z tydzień.

[Elizabeth]

//Ojejciu... peszek. A mogę biec? I wtedy zwęzi się tak do... 3-4 dni

[Funeris Venatio]

//Jezus Maria, popytaj ludzi. Poobserwuj.

[Elizabeth]

//Tylko ludzi? A jak będzie tam jakiś ork?    A o obserwowanie to mam jakoś opisywać jakieś piękne krajobrazy po drodze? Rozumiem, że wybrzeże może być śliczne i słodkie, tylko nie jest do końca przekonany czy to aż tak niezbędne

[Funeris Venatio]

//Chcę ci teraz pomóc i mówię, byś popytał i poobserwował istoty rozumne jeszcze w mieście, przed wyruszeniem na szlak. A nóż ktoś będzie jechał pi razy oko w tę samą stronę...

[Elizabeth]

//No dobra, ale dla mojej małej Elizabeth to nie takie oczywiste

Elizabeth w przebłysku swojej niesamowitej mądrości jaka mieści się w jej niezwykle małej i szczupłej główce, zapragnęła podróżować jakieś miłej i ciepłej atmosferze. Samotna wędrówka mogłaby się okazać smutna i nudna, dlatego niezwykle inteligentna Elizabeth rozejrzała się za nowymi przyjaciółmi. Jej oczy pełne geniuszu wypatrywały grupę śmiałków, którzy odważyliby się podróżować z tak elokwentną i towarzyską kobietą jak Elizabeth. Używając swego olbrzymiego rozumu zakrzyknęła na targu, przekrzykując wszystkich wokół swoim piskliwym, wesołym głosem:

- Czy ktoś tutaj zmierza do Utamin?

[Funeris Venatio]

Odwróciło się wiele osób, ale raczej nikt nie zareagował. Nikt nie podbiegł do niewielkiej kobiety, nikt nie pochwycił jej w ramiona i nie zaoferował, że będzie jej rycerzem na białym koniu. ÂŻaden z kupców, handlarzy, rolników, spekulatorów, najemników czy zwykłych podróżnych nie odezwał się słowem. Dosłownie nikt nie powiedział, że jedzie akurat do Utamin. I gdy po nieznośnie długiej chwili mała Elizabeth pewnie by sobie pomyślała coś nieprzyzwoitego, ktoś stanął za nią.
- Znam kogoś, kto jedzie.

[Elizabeth]

Elizabeth zwinnym i szybkim odwróciła się do nieznajomego. Była miło zaskoczona, że jednak ktoś zamierzał zwrócić uwagę na tak błyskotliwą osobę jaką była Elizabeth. Wieśniaki na dziedzińcu przed bramą nie zamierzali podjąć się tak trudnego zadania jak podróż z tak mądrą i miłą dziewczyną, co mogło dowodzić jedynie, że nie byli według swego sumienia godni tego zaszczytu. Jednak znalazł się jeden, tylko jeden śmiałek, który zapewne nie był żadnym wieśniakiem. Tak przynajmniej się jej wydawało, dopóki się nie odwróciła.

[Funeris Venatio]

Był krasnoludem, niewiele więc wyższą istotą od samej Elizabeth. Miał raczej krótką brodę, chociaż dobrze zadbaną i odpowiednio umodelowaną. Jego twarz była raczej młoda, patrząc na standardy krasnoludzkiej rasy, która dożywała kilku lat więcej niż na przykład ludzie. Miał na sobie skórzany strój podróżny, dopasowany idealnie do jego krępej budowy ciała. Nie odzywał się więcej, czekał na reakcję kobiety.

[Elizabeth]

Elizabeth od razu obdarowała go serdecznym uśmiechem i ciekawskim spojrzeniem. Ukłoniła się, mrużąc lekko oczka.

- Witam, zwę się Elizabeth. Zatem znasz kogoś, kto tam się wybiera?

[Funeris Venatio]

- Znam. Ale za informację biorę pięć grzywien. - Krasnal okazał się oportunistą i był szczery do bólu.

[Elizabeth]

- Materialista - powiedziała pod nosem, z myślą, że mały wredny krasnolud bez uczuć tego nie usłyszy.

- Za tą informacje jedynie piwo mogę ci postawić w karczmie, ale nic więcej - powiedziała lekko zirytowana, że ten mały knypek ma czelność próbować ograbić ją z pieniędzy.