Stella Artois

[Funeris Venatio]

- Siostra z Raschet? Bo nie kojarzę Cię stąd.

[Elizabeth]

- Siostra Elizabeth, nie znasz mnie, bo służę bractwu od niedawna. Przybywam z Zakonu na południe od miasta Efehidon na polecenie samego Gerina. Mam odszukać Krzysztofa z Mamina. To bardzo ważne. - mówiła stanowczym głosem, nie zważając na to, że jest jedynie mało znaczącym rekrutem.

[Funeris Venatio]

- No mówię, że z Raschet - powiedział jeszcze raz rycerz, mając na myśli główna siedzibę Bractwa ÂŚwitu położoną w gminie o nazwie Raschet.
- A ten Krzysztof, jeżeli mnie pamięć nie myli, to parę dni temu został aresztowany za rozbój i niszczenie mienia publicznego. Siedzi teraz w areszcie o chlebie i wodzie. Co prawda nie dostaliśmy ostatnio żadnych rozkazów z Cytadeli, ale nie widzę powodów, by siostrze nie wierzyć. Co dokładnie chcesz z nim zrobić, Elizabeth? - powiedział. A wcześniej, jakoś w międzyczasie, przedstawił się jako Robert.

[Elizabeth]

- Zamierzam zrobić to o co mnie poproszono. Muszę go ze sobą zabrać do głównej siedziby, ponieważ może mieć całkiem interesujące informacje. Jedyny problem tkwi w tym, że nie tylko ja go poszukuję, ale również nieprzyjaciele bractwa. - mówiła, wykazując się niemałą wiedzą na temat całej sprawy. Była dumna, że tak wiele zapamiętała z tego co opowiadał jej Gerin.

[Funeris Venatio]

- Możesz iść z nim porozmawiać. Rekrut nie rekrut, ale pod majestatem Bractwa ÂŚwitu, przepuszczą Cię. Gorzej będzie ze zwolnieniem. Ustal swoje, zobacz co on Ci powie, a potem porozmawiał z naszym kapitanem, Sergiuszem - mówiąc to, wskazał ręką za siebie, na kordegardę przy głównej bramie, którą zajmowali rycerze zakonni Pana ÂŚwiatła.

[Elizabeth]

- Niech i tak będzie. - Odwróciła się i pomachała mu nieznacznie ręką na pożegnanie. 

Elizabeth ruszyła stanowczym krokiem do aresztu znajdującego się w mieście. Liczyła na to, że nikt jej nie przeszkodzi w przesłuchania Krzysztofa, lecz dla upewnienia spytała się jeszcze strażnika o zgodę i ewentualnie wskazanie drogi do celi.

- Witam - zrobiła niewielki ukłon, aby okazać mu w jakiś sposób dobre maniery i życzliwość, do której ujawniania jeszcze nie była w pełni przekonana. - Siostra Elizabeth z Bractwa ÂŚwitu. Przybywam z samej głównej siedziby bractwa, aby przesłuchać Krzysztofa z Mamina. Czy nie będzie problemu, abyś wskazał mi drogę?

[Funeris Venatio]

Strażnik od razu zorientował się, że ta kobieta naprawdę jest z Bractwa, w końcu rycerze od jakiegoś czasu stacjonowali w mieście. Nie widział też powodu, by nie udzielić zakonnikowi widzenia ze zwykłym rzezimieszkiem, w końcu to ani morderca, ani nikt taki, żeby potrzebować oficjalnych pism i zezwoleń. Wskazał więc przedostatnią celę na prawo, przy schodach na dół.

[Elizabeth]

Elizabeth docierając do celi przyjrzała się jej wnętrzu. Obserwowała chłodnym spojrzeniem osobę, która miała być Krzysztofem z Mamina. Nie wiele o nim wiedziała, więc na pewno ciężko byłoby jej jednoznacznie wykryć pomyłkę i zbieżność imion. Zbliżyła się do krat i posłała ciepłe pytanie, które przepełnione było błyskotliwością oraz życzliwością:

-Krzysztof z Mamina? Dobrze trafiłam?

[Funeris Venatio]

Krzysztof był młodym mężczyzną, nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat. Był wcale wysoki, szczupły, chociaż widać, że mięśnie nie służył mu tylko do podtrzymywania ciała w pionie. Krótka brązowa czupryna osadzona była na przystojnej, ogolonej ze dwa dni temu twarzy. Miał na sobie proste ubranie, jakie często nosili robotnicy, znoszone i nieco podniszczone. Jego zielone oczy zdradzały wielką inteligencję. Taksował nimi niewielką kobietę należącą do niziołków, próbując wyczytać z niej jak najwięcej. Parę rzeczy dostrzegł.
- Jak to zawsze bywa, to zależy od tego, kto pyta - odparł spokojnie, a jego głos nie zdradzał absolutnie żadnych emocji, chociaż był miły do słuchania.

[Elizabeth]

- Pragniesz poznać moje imię rzezimieszku? - posłała mu uśmieszek, rzucając to retoryczne pytanie bardziej jako żart.

- Jestem siostrą z Bractwa ÂŚwitu. Na pewno nie jeden raz słyszałeś o naszej organizacji. - powiedziała lekko z przekąsem, nie chcąc wiele mu jeszcze zdradzać.

- Zatem opowiedz mi co takiego zrobiłeś, że siedzisz w tym więzieniu. Oczywiście jeśli nie jesteś tutaj czymś bardzo zajęty. Nie chce ci narzucać mojej woli czy coś. Liczę na to, że masz jakieś racjonalne wyjaśnienie swoich złych poczynań.

[Funeris Venatio]

- A czemuż to rekrut z Bractwa ÂŚwitu, wielkiej i potężnej cytadeli z gminy Raschet, chciałby dowiedzieć się co tutaj zaszło przed paroma dniami? Dlaczego ktoś, kto dopiero przybył do miasta, nigdy tutaj przedtem nie będąc, poszukuje rozwiązania tak błahej i nieznaczącej sprawy jak moja? Co Cię sprowadza do tego miejsca, narybku? Która gruba ryba cię tutaj przysłała? Czyżby sam wszechpotężny i zapierdziały paladyn zamknięty w swojej komnacie z wielką tablicą? - powiedział w prost, naprawdę bezczelnie.

[Elizabeth]

Elizabeth zdumiał fakt, że ta osoba tak wiele o nim wiedziała. Była przecież tylko rekrutem... czy o każdym rekrucie każdy tyle wie. Może miał informatora albo coś podobnego. Przerażał ją ten młodzieniec. Prychnęła jedynie w odpowiedzi na jego słowa.

- Widzę, że dziwi cię ta sytuacja. - zaczęła bawić się włosami, lekko kręcąc kosmyki włosów wokół palca.

- Czy ten atak w moją stronę oraz w bractwo uważasz za konieczny? Czy nie powinien cieszyć cię fakt, że dzięki mojej obecności może zdołasz uwolnić się z tego więzienia?

[Funeris Venatio]

- To nie był atak. I może wyda Ci się to dziwne, ale sam się tutaj zakwaterowałem... - przez chwilę jakby patrzył za nią, na przeciwległą celę - Elizabeth.

[Elizabeth]

Elizabeth nie była wcale zdziwiona, chyba że jedynie inteligencją tego człowieka. Czuła, że przed nią czeka wielkie  wyzwanie. Nie będzie tak łatwo go na cokolwiek namówić.
- Patrząc na twoją sytuacje wcale mnie to nie dziwi. Jednak jest to jakieś rozwiązanie, ale nie na zawsze. - Przerwała, lekko się zamyślając. A może jedynie dając czas do refleksji swojemu rozmówcy.

- Lecz ta klatka nigdy nie będzie dla ciebie w pełni bezpieczna. Nie będzie ci ona domem. - zaczęła mówić szybko i całkiem stanowczo. - Mury Raschet są o wiele bezpieczniejsze.

[Funeris Venatio]

- Nie mówiłem, że chcę tutaj zostać na zawsze. Ale jedyne, z czego Utamin może naprawdę być dumne, to ze straży miejskiej. I jej postanowiłem doraźnie zaufać. A jakich to informacji poszukuje ode mnie Bractwo, moja droga? - zapytał po chwili, wracając do wcześniejszego tematu.

[Elizabeth]

- Mów mi El - powiedziała ciepło, mrużąc lekko oczka.
- Jakie informacje...nie wiele mi powiedzieli. Wiem, że na pewno jesteś w niebezpieczeństwie. Dlatego przybyłam tu jak najszybciej, aby cię odszukać.

[Funeris Venatio]

- A powiedzieli ci kto na mnie czyha?

[Elizabeth]

- Zła i krwiożercza sekta - powiedziała, pokazując język.

- Myślałam, że od ciebie się więcej dowiem.

[Funeris Venatio]

- Bo widzisz, ja również wiem kto na mnie czyha. Ale czemu, to tego już mi się nie udało ustalić - rzekł tak rozbrajająco szczerze, że się aż uśmiechnął, a potem nawet lekko prychnął.

[Elizabeth]

- Dlatego bractwo potrzebuje ciebie, żeby do nich dotrzeć. Tylko ty możesz nas do nich doprowadzić. - powiedziała tak przekonywująco jak tylko umiała. Spojrzała w jego oczy, szukała w nich choć odrobiny chęci współpracy. Potrzebowała go. Potrzebowało go bractwo.