Pomyliłeś niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu

[Dragosani]

Widząc, że kości w magiczny sposób się pojawiły (i na dodatek same chodziły), wampir nie wlatywał do sali z basenem. Po co narażać się na otwartą walkę z taką zgrają? Zamiast tego wylądował i zatrzymał się przed kratą. Wyciągnął pistolet i podszedł do niej. Chciał zobaczyć jak nieumarli zareagują. Czy rzucą się od razu na niego, mimo iż był oddzielony kratą.

[Funeris Venatio]

Nie zwracali na niego uwagi.

[Dragosani]

Drago uśmiechnął się lekko. I tak krzywo. Jak pewien cwany przemytnik, co miał gadającego, wielkiego psa. Wampir uniósł pistolet i wymierzył przez metalowe pręty w najbliższy dracoński szkielet, który kręcił się bezładnie niedaleko krat. Wymierzył w punkt, w który powinna trafić kula - w czaszkę szkieletu. I pociągnął za spust. Huk wystrzału rozległ się po korytarzach, zaś kula trzasnęła w głowę nieumarłego, rozbijając ją na dziesiątki kawałków. Drago odszedł od krat, w razie jakby ożywieńcy teraz zareagowali. I naładował broń. Nie oddawał jednak jeszcze kolejnego strzału, na razie badał sytuację.
ÂŻelazny nabój:
61 - 1 = 60

10x Szkielet Dracona, 19x Szkielet bez broni, rozmieszczeni po równo w kwadratowej sali o boku 50 metrów.

[Funeris Venatio]

Zareagowały najbliższe dwa szkielety dracońskie i cztery humanoidalne. Podeszły szybko do kraty, chcąc ją przejść. Reszta zachowywała się tak, jakby nic się nie stało.

[Dragosani]

Humanoidalne szkielety nie stanowiły wielkiego zagrożenia, więc wampir na razie się nimi nie przejmował. Dracońskie na pewno stanowiły większe zagrożenie. Drago odsunął się od krat. Tak o kilka metrów, aby nie zostać podrapanym, czy podpieczonym podmuchem ognia. Stał teraz tak za zakrętem w lewo i mógł wyglądać zza rogu. Zanim kraty wypadną pod naporem nieumarłych miał świetną okazję, do uszczuplenia ich szeregów. Wycelował ponownie, znów celując w czaszkę dracońskiego szkieletu. Po krótkim przymierzeniu, wystrzelił. Kula oczywiście trafiła i czaszka dracona pękła, pozbawiając go energii potrzebnej do poruszania się. Drago przeładował broń i ponownie wycelował, w drugiego dracona. Znów pociągnął za spust. I tym razem trafił w czaszkę nieumarłego, co zakończyło pośmiertne istnienie ożywieńca. Takie systematyczne wystrzeliwanie nieumarłych mogło potrwać, ale cóż. Tylko głupiec rzucałby się w wir walki, mając tak dobrą możliwość pousuwania części sił wroga z bezpiecznej pozycji. Szczególnie, że i tak krata mogła puścić pod naporem umarłych rąk.
ÂŻelazny nabój:
60 - 2 = 58

8x Szkielet Dracona, 19x Szkielet bez broni, rozmieszczeni po równo w kwadratowej sali o boku 50 metrów.

[Funeris Venatio]

Skoro krata wytrzymałaby napór demonicznej ręki, to czemu miałaby ulec kilku szkieletom? Dracońskie kościotrupy padły, te humanoidalne nadal napierały w tępym uporze.

[Dragosani]

Bo bezustanny napór, tępej siły, ot dlaczego! Oczywiście wampirowi wytrzymałość kraty była teraz bardzo na rękę. Wampir zbliżył się do krat. Pozostawał oczywiście poza zasięgiem łap szkieletów. Naładował spokojnie broń. Nie strzelał jednak do humanoidalnych kościotrupów, to byłoby tylko marnowanie amunicji. Zamiast tego wyciągnął w ich stronę demoniczną rękę i skupiając demoniczne moce, wyzwolił je w postaci piorunów. Nie był pewien, czy taki atak będzie skuteczny przeciwko takiemu typowi przeciwników, ale co mu szkodziło sprawdzić? Wszak pioruny mogły spopielić ich czaszki, czy coś.

[Funeris Venatio]

Podziałało. Czaszka szkieletu uległa zniszczeniu.

[Dragosani]

Wampir miał nadzieję, że trafi więcej, niż jednego nieumarłego. Pioruny lubiły się czasem rozgałęziać i swoim działaniem obejmować nieco szerszy łuk. No, ale cóż, i tak nie ma co narzekać. Należy po prostu po kolei wybijać nieumarłych. Po krótkiej analizie sytuacji, jeszcze raz cisnął piorunem w szkielety za kratą. Jako, że stały raczej blisko siebie (bo jak szeroka mogła być ta krata?), to łuk pioruny trafił w dwa z nich. Po chwili rażenia ich piorunem, ich czaszki uległy zniszczeniu. Wampir wymierzył wtedy pistoletem z ostatni szkielet przy kratach i wystrzelił w jego czaszkę. Rozleciała się ona jak gliniany garnek, trafiony kamieniem. Wampir nabił ponownie broń i podszedł do krat, skąd mógł lepiej wymierzyć. Wycelował w jednego z nieumarłych draconów, w jego czaszkę, i strzelił. Kula rozbiła ją bez problemów. Kości dracona posypały się na ziemię. Drago znów załadował broń.
ÂŻelazny nabój:
58 - 2 = 56

7x Szkielet Dracona, 15x Szkielet bez broni, rozmieszczeni po równo w kwadratowej sali o boku 50 metrów.

[Funeris Venatio]

Tym razem zebrało ich się więcej. Podbiegło siedem humanoidalnych szkieletów i cztery dracońskie. Te bez skrzydeł były pierwsze i napierały bezpośrednio na kratę. Dwa nieumarłe dracony zionęły ogniem niszcząc swoich mniejszych kumpli, a i tak nie dosięgając Dragosaniego, który stał oddalony.

7x dracon, 8x zwykły szkielet

[Dragosani]

To zaczynało być powoli nużące. Ale cóż, taką metodę oczyszczenia pomieszczenia Drago sobie wybrał, więc trzeba było to ciągnąć. Szczęśliwie dla wampira dracońskie szkielety ułatwiły mu nieco pracę, poprzez zniszczenie części pozostałych nieumarłych. To było miłe z ich strony. Należało im podziękować. Najlepiej kulą w czaszkę. I tak też Drago uczynił. Wycelował broń i strzelił w głowę jednego z draconów. Czaszka z trzaskiem rozleciała się na wiele odłamków. Pozostałe kości opadły na ziemię. Wampir podniósł demoniczna dłoń i wystrzelił z niej pioruny, które trafiły drugiego dracona. Skupił wiązkę na czaszce bestii, aż została ona zniszczona. Drago po tym załadował pistolet i znów strzelił, wcześniej wycelowawszy w czaszkę kolejnego potwora. Pękła ona niczym skorupa żółwia, zrzuconego z niebios na kamień, przez głodnego jastrzębia.
ÂŻelazny nabój:
56 - 2 = 54

4x dracon, 8x zwykły szkielet

[Funeris Venatio]

Reszta sobie chodziła, nie reagowała.

[Dragosani]

Pomysł z wykorzystaniem kraty okazał się całkiem niezły. Chyba naprawdę można było zniszczyć wszystkie szkielety bez narażania się. A to było dobre. Wampir załadował broń i po raz kolejny wycelował w jednego z nieumarłych draconów. Gdy wystrzelił kula zniszczyła czaszkę szkieletu, który rozpadł się po tym. Drago naładował pistolet. Nie musiał się nawet spieszyć. Ponownie wycelował i strzelił. Czaszka kolejnego dracona rozpadła się na kilkadziesiąt kawałków.
ÂŻelazny nabój:
54 - 2 = 52

2x dracon, 8x zwykły szkielet

[Funeris Venatio]

Reszta była już przy kracie, rzucając się wściekle na nią i próbując ją pokonać. Znowu szkielety skłębiły się tak, że dostały ognistym płomieniem, który wreszcie doprowadził do tego, że ich stare czaszki rozpadły się pod wpływem temperatury i ciągłych uderzeń o niezwykle mocne kraty. Pozostały jedynie dwa szkielety draconów.

//Dobry Funeris nie ma zamiaru bawić się z Dragosanim aż ten po kolei wystrzela wszystkie, więc trochę mu pomaga.

[Dragosani]

I tak oto z całej gromady, pozostały tylko dwa szkielety. Drago już nie zamierzał wylatywać i ścierać się z nimi w zwyczajnej walce, mimo iż teraz nie stanowiłyby one wielkiego problemu. Zamiast tego załadował broń i wycelował w czaszkę jednego ze szkieletów, a następnie pociągnął za spust. Efekt był do przewidzenia. Głowa dracona rozleciała się na kawałki, a niegroźne kości opadły na ziemie. Po tym już nie ładował pistoletu, lecz wyciągnął przed siebie demoniczna dłoń. Cisnął z niej piorunami, skupiając e na czaszce ostatniego dracona. Po chwili uległa ona zniszczeniu. I tak oto zakończyła się ta emocjonująca walka. Wampir ze spokojem załadował kolejny nabój do pistoletu, aby mieć broń gotową do strzału.

ÂŻelazny nabój:
52 - 1 = 51

[Funeris Venatio]

Jak się rzekło, wszystkie szkielety znowu otrzymały status: nieżywy. Aura Inteligencji nie zdradzała żadnych niespodzianek, więc Drago mógł spokojnie wyleźć zza kraty do wielkiej sali im. basenu.

[Dragosani]

I tak też Drago uczynił. Nie od razu, rzecz jasna. Mógłby mieć problemy z przeciśnięciem się między kratami. Schował pistolet do kabury i przemienił się w nietoperza. W tej formie mógł bez problemów przejść przez kraty. Tak więc przeszedł i wzniósł się w powietrze, aby nieco zbadać salę. Tak dla pewności, czy nic się w niej nie zmieniło. Następnie przeleciał przez drugą kratę, musiał dostać się do sali im. piedestału.

[Funeris Venatio]

No i tam się znalazł. Nic się w niej zmieniło. Nadal było zimno, nadal piedestał i sarkofago-podobne twory znajdowały się pod warstwą lodu i ku zaskoczeniu wszystkich... dwa padnięte demony nadal leżały na posadzce. Naprawdę nic się w niej nie zmieniło.

[Dragosani]

Drago wylądował i odnietoperzył się. Rozglądał się czujnie po sali z podejrzliwą miną. Czy przypadkiem nie ma tu żadnych kości, czy coś. Jedynymi kośćmi były te w ciałach demonów, ale one nie wykazywały chęci do wstawania. No i w sarkofagach mogły też być jakieś kości. Ale nie przyszedł tutaj po to, aby zastanawiać się co jest w sarkofagach. Zaraz i tak pewnie się dowie. Podszedł do piedestału i spojrzał na niego jeszcze raz. Trzeba było usunąć lód. Drago przywołał więc magię demoniczną i skupił jej moc w postaci piorunów, które oplotły mu rękę. Tak przygotowaną pięścią uderzył w lód, który bez problemu się skruszył, odsłaniając piedestał. Wampir wziął czerwony klucz. Oto była chwila prawdy. Czy cokolwiek zadziała? No i co wyskoczy, aby zeżreć wampira? Wetknął klucz do czerwonego otworu.

[Funeris Venatio]

Klucz wszedł gładko w otwór. Jego struktura była idealnie dopasowana do dziurki, w której wylądował. Dragosani poczuł, że klucz w ostatniej fazie wkładania go do otworu jakby sam pchał się do końca, wygodnie się rozgaszczając. Ostatecznie wszedł i wampir mógłby nawet nie poznać, że coś tutaj kiedykolwiek było włożone, tak idealnie pasował. Czerwone pióro na jednej ze ścian piedestału wygasło.