Stella Artois

[Funeris Venatio]

Ludzie i nieludzie rozmawiali o wszystkim. Zasiadali przy długich ławach, przepijając do siebie raczej delikatnie, gdyż godzina była jeszcze młoda, było bliżej południa niż wieczoru. Ktoś coś tam podjadał. Mimo wszystko pełno było w niej istot, głównie jednak ludzi. Uwagę Elizabeth mogła zwrócić rozmowa dwójki niziołków, najpewniej małżeństwa.
- Luna Hovercraft? Przecież ta stara rura handluje z zakonnikami. - To był męski głos.
- No handluje, i to nawet całkiem nieźle. Była wczoraj w Yserze, pewnie jeszcze nie opuściła miasta...

[Elizabeth]

Zaciekawiona Elizabeth, widząc takie zacne towarzystwo, aż nie mogła się powstrzymać. Niziołki widać wszędzie można było odnaleźć, nawet tutaj. Przysiadła się gdzieś w pobliżu i spróbowała zwrócić ich uwagę na sobie ciepłym i serdecznym głosem:

- Witam, państwo stąd?

[Funeris Venatio]

- Z południa bardziej, z Lafos - powiedziała pani niziołkowa, nieco pulchna. - A ty, dziecinko? - Miała prawo tak mówić, gdyż była pewnie ze trzy czy cztery razy starsza niż Elizabeth.

[Elizabeth]

- Z Atusel przyjechałam. - Niby nie kłamała, ale jednak trochę miała wyrzuty sumienia. - Z Lafos to kawał drogi... długo podróżowaliście?

[Funeris Venatio]

- Jak ty, dziecinko, z Atusel, to nadrobiłaś niewiele więcej. Chociaż do Ciebie droga lepsza. A wtedy to i handel lepiej idzie... - powiedział pan niziołek, chwytając za dzban korzennego wina.

[Elizabeth]

- No nie zaprzeczę, Panu. - uśmiechnęła się niewinnie.

- Jestem Elizabeth, miło poznać.

[Funeris Venatio]

- Alina Paperbock. A to mój małżonej, Krystan. Również miło poznać. - Uśmiech miała całkiem miły i wcale szczery. Taka poczciwa kobieta z niej.

[Elizabeth]

- Co tutaj robicie? - zapytała się.

[Funeris Venatio]

- Handlujemy. Prowadzimy stragan narzędzi rzemieślniczych pierwszego sortu. Właśnie mówiliśmy o takiej jednej, wybacz maleńka słowa, pindzie, która nam podbiera klientów.

[Elizabeth]

- Jedna kobieta wam wszystkich klientów podbiera? - jej zdziwienie wyrażała półotwarta buzia.

[Funeris Venatio]

- Kto powiedział, że wszystkich? Po prostu niektórych. Ale jak ostatnio mówiła, że jeździ regularnie z zakonnikami z Bractwa ÂŚwitu handlować, to nam mało żyłka nie pękła! - powiedział pan niziołek, na potwierdzenie swych słów pijąc prosto z dzbana.

[Elizabeth]

Czemu? A wy nie możecie? - zapytała się mrużąc jednocześnie swoje fioletowe oczka.

[Funeris Venatio]

- Nie tak łatwo. Trzeba mieć kontakty, znajomości. Trudno sprzedać coś, jeżeli się tam wcześniej nie było.

[Elizabeth]

Elizabeth położyła ręce na stoliki, na których zaraz potem oparła swoją leciutką główkę.

- A handel z nimi jest tak dochodowy? Sypią złotem na lewo i prawo?

[Funeris Venatio]

- Z organizacjami państwowymi jest tak, że są pewni i wiarygodni. Płacą w terminie i nie ma ryzyka, że odjedzie się bez towaru i pieniędzy.

[Elizabeth]

- Widzę, że się bardzo znacie na swoim fachu, a to się ceni. A byliście może w placówce Bractwa, tutaj w mieście? Tam jest taki miły krasnolud.. - rozmarzyła się Elizabeth, a jej wzrok jakby odpłynął na może fantazji.

[Funeris Venatio]

- Akurat oni już mają swoich kontrahentów. A żeby z nimi handlować jako z organizacją trzeba poczekać na przetarg. Lubią mieć porządek i stałe dostawy.

[Elizabeth]

- Zatem jeśli są przetargi to chyba możecie w nich uczestniczyć... i w przetargach chyba niewiele dadzą znajomości...

[Funeris Venatio]

- No tak, ale na razie nie ma przetargów. A ze znajomościami to wiesz jak jest, maleńka. Dobre słowo pomoże we wszystkim.

[Elizabeth]

Elizabeth wyprostowała się na ławie, uśmiechając się szeroko.

- Możecie się spróbować zabrać ze mną do Raschet, może mi się uda coś tym głupim rycerzykom wyperswadować. Ale od razu niczego nie obiecuje...