Pośród traw i starych drzew: Pani Jeziora

[Nessa]

Długoucha nie chciała przeszkadzać Silvie. Miał on o wiele większe predyspozycje do szukania drewna po ciemnym lesie niż ona. Zlękła się trochę, że nie była przygotowana do zbyt dalekich podróży. Przywykła przez ostatnie lata do spania w lesie bez żadnego ekwipunku, a nawet odzwyczaiła się od grubej pierzyny i miękkiego łóżka.
- Pomogę - uśmiechnęła się do Progana po odłożeniu broni na bok. Wcześniej jednak upewniła się, że nie znajdują się na starym trakcie. Już kiedyś przez jej nieuwagę pewna zacna kompania miała nieprzyjemności.
I tak zaczęła przygotowywać miejsce pod ognisko.

[Kenshin]

Ork poruszając się po lesie od czasu do czasu sapnął sobie. ÂŁażenie, po lesie będąc najwyższym i najcięższym zarazem mogło przysporzyć mu kilka problemów. Kenshin swoją posturą zahaczał o gałęzie i inne rzeczy, mimo że należał do wytrzymałych ludów to też ogarnęło go zmęczenie. Wiedząc, że pora była na przyszykowanie nocnego obozu odsapnął opierając się o drzewo, by po kilku sekundach usiąść na gołej ziemi. Wiedział, że dhampir poradzi sobie z tym zadaniem nader dobrze, więc czekał do jego powrotu.

[Nawaar]

Silva odchodząc trochę w bok znalazł dzięki wyczulonym zmysłom całkiem suchy i w dodatku miły chrust, który nadawał się do na ognisko w sam raz. Dhampir szybko go pozbierał narzucając go sobie na ręce, ale jak to bywa kilka patyków pękło oddając ten dźwięk na cały las. Dla pewności rozejrzał się dookoła czy aby nic nie zamierza go zaatakować znienacka, ale jedynie odpowiedziała mu głucha cisza i pustka. Widząc taką sytuację nie widział innego wyjścia jak udanie się do miejsca obozowiska gdzie już pewno przygotowano miejsce na palenisko. Dziecko świtu zmierzało teraz ku obozowi, który nie był oddalony aż tak bardzo, więc po minucie lub dwóch doszedł do miejsca gdzie okrąg został zrobiony, przez Progana i Nesse. - Wróciłem. Oznajmił radośnie choć pewnie i tak słyszeli jego kroki zmierzające w ich stronę. Podchodząc bliżej ładnie ułożonego okręgu z kamieni położył suche patyki w jego środku. Teraz pozostało rozpalić ognisko i poczuć ciepło bijące z niego. Dhampir natomiast odsunął się od koła i usiadł parę metrów dalej przysłuchując się głuszy albowiem był pewien, że Progan znalazł odpowiednie krzesiwo do rozniecenia ognia.

[Demetris]

Demi nie bała się ciemności. Lubiła wtedy nasłuchiwać świerszczy, pohukiwania sów i szumu wiatru. Teraz nie towarzyszyły im świerszcze, a przez gałęzie mogła dostrzec tylko nieliczne jasne punkty na ciemnym niebie. Za to wiatr nieustannie szumiał - i uspokajał, albo napawał strachem. Znalazła sobie wygodne miejsce. Rude włosy odgarnęła za szpiczaste uszy. Rozejrzała się po oświetlonych twarzach swych towarzyszy.
-Nesso, jak poszło ci zadanie szkoleniowe?- spytała, żeby przerwać tą ciszę. Choć była przyjemna, trzeba przyznać. -Minęłyśmy się na rynku.

[Nessa]

- Twoje włosy ciężko przeoczyć - Nessa uśmiechnęła się przyjaźnie. Różne rzeczy mówiono o rudych, ale długoucha nie zauważyła, by było w nich coś z prawdy. - Moje zadanie trwało wyjątkowo krótko. Podejrzanie wręcz - zerknęła na Progana, jakby on miał coś z tym wspólnego. - Właściwie to była jedna rozmowa, która miała sprawdzić moją naturę - Tinuviel sądziła, że sprawdzone będą bardziej jej umiejętności bojowe. Miło i niemiło ją to zaskoczyło. W idealny sposób jej zadanie pokazywało priorytety organizacji. Chociaż może uznano, że jej umiejętności nei trzeba sprawdzać?
- A jak twoje? Tutaj strasznie mało plotkują i o niczym nie wiem! - zaśmiała się cicho.

[Hagmar]

Na wschód. Rzucił w myślach i zebrawszy się w sobie ruszył w bardzo długą drogę za sokołem.

[Progan]

Progan podwinął szybkimi ruchami rękawy, złapał za krzesiwo i zwitek suszonej trawy które zawsze nosił, rzecz jasna w dwóch osobnych kieszeniach i kilkoma uderzeniami coś tam wykrzesał. Podmuchał, dołożył trawy, podmuchał, przyłożył patyczkami, potem większym drewnem. Ognisko, chociaż nie było największe dawało światło, ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Obiadowali jeszcze w konkordacie, dlatego też Progan głodny jeszcze nie był, zresztą jadał skromnie i wtedy kiedy było go na to stać
- Ktoś jest głodny? - zapytał jednakże swoje siostry i swoich braci.


//:Hagmar
Sokół prowadzi Cię, jednakże zaczyna się ściemniać.

[Nawaar]

Progan zabrał się za rozpalanie ogniska nie trwało to długo, gdyż po kilku uderzeniach krzesiwa zwitek suchej trawy zajął się ogniem, a po nim sterta suchych patyków. Czerwone światło rozświetliło okolicę dając towarzyszą szersze pole widzenia, a ciepło wydobywające się z paleniska nalegało aby podejść bliżej. Dhampir za namową płomieni zbliżył się do okręgu siadając tam gdzie dym nie leciał mu na twarz, nie chciał uszkodzić w ten sposób swoich oczu ani zalać ich łzami. Mogło to przyczynić się do zaburzenia jego doskonałej percepcji na to, po prostu sobie nie mógł pozwolić. Silvaster znalazłszy odpowiednie miejsce wyciągnął w stronę ogniska swoje ręce, by je ogrzać. W tym czasie wysłuchał propozycji Progana o lekkim podwieczorku, więc skuszony propozycją nie odmówił. - Z chęcią, Proganie coś zjem. Powiedział niewzruszony.

[Kenshin]

Kenshin również zbliżył się do ogniska i jako, że był wielkiej postury to i żołądek miał znacznie większy od pozostałych, więc również przystał na propozycję człowieka. - Ja też z chęcią coś zjem, przed sem.

[Demetris]

-Kiedyś były do pasa. Ale potem zaczęły mi doskwierać. Wiesz, chyba natura buntowniczki się we mnie obudziła  i jakoś trzeba było to pokazać- uśmiechnęła się łapiąc się za jakiś warkoczyk z wplecionym piórkiem. -Tak jest o niebo wygodniej! Mówię ci. A co do zadania... Nie zawsze trzeba dobrze walczyć, by móc służyć Ventepi- także się zaśmiała. Była na to doskonałym przykładem. -Z mężczyznami to się akurat nie da plotkować, wcale! Albo ich to nie interesuje, albo wolą konkrety- wzruszyła ramionami. -Babskie pogaduszki mało co ich interesują. I w sumie dobrze, że się pierdołami nie zajmują, tylko nazbierają chrustu, rozpalą ognisko - spojrzała wesoło na Silvastera i Progana- Gdyby oni w tym czasie plotkowali, my byśmy marzły. - a wieść o małej przekąsce dodatkowo ją ucieszyła. -Długo już jesteś na Valfedn? Widać, że dobrze czujesz się w tutejszych lasach... To zwykła natura elfa czy doświadczenie?

[Hagmar]

Mimo iż się ściemniało człek szedł dalej, prowadził go zapał i wiara. W końcu to zwierz jednego z druidów. Wiele bym dał za takiego towarzysza. Postanowił że będzie szedł aż do nocy.

[Lithan le Ellander]

- Dhrampirze, orku, nawet ja nie jestem w stanie wyczarować jedzenia. Mogę pokrzepić wasze ciała magią, rozgrzać je, ukoić głów ale go nie nasycę. Dlatego weźcie łuk i strzałę i zapolujcie - powiedział Lithan.


//:Hagmar
//:Sokół leciał przed Tobą, co jakiś czas nawołując Cię kiedy zmieniał swój lot. Co kilka minut odlatywał, szukał, wodził wzrokiem, po czym przylatywał do Ciebie i znów prowadził Cię dalej. Szedłeś sam, więc całkiem sprawnie i szybko.

[Nawaar]

Dhampir wyłapał całą rozmowę elfek, ale nie chciał się wtrącać do rozmowy na tematy kobiece choć na temat włosów mógłby mieć coś do powiedzenia. W końcu dbał o nie i starał się je utrzymywać w ładzie. Jednak całą tę rozmowę skomentował radośnie. - Kobiety bez was ten świat naprawdę byłby nudny i mało ciekawy. Zaśmiał się radośnie podrzucając kilka patyków do ogniska. Wtedy również odezwał się najstarszy z tutejszych elfów, który namówił go do pozyskania jedzenia na noc przecież kobiet nie wyśle na takie zadanie, o nie! Widocznie martwił się o nie, co dhampirowi nie przeszkadzało. - Dobrze elfie. Pójdę zapolować w końcu teraz czuję się jak w domu. Rzekł do maga i wstając z brudnej ziemi otrzepał spodnie z piachu, i poprawiając łuk oraz kołczan dodał na odchodne. - Oczekujcie mnie nie długo. Teraz zapuścił się dalej w las.

[Hagmar]

Hagmar nie znał się na życiu w lesie, nie umiał tropić i odczytywać śladów. Jeszcze. Na leśnych owocach też się nie znał, trochu zgłodniał od ciągłego marszu ale cóż. Przyspieszył kroku gnając dalej.

[Kenshin]

Ork nie ruszył się nawet na milimetr. Dlatego, że wierzył w nowego członka konkordatu, który w mik awansował na szept. - Nie idę. Dajmy się wykazać naszej młodzieży. Wierzę, że wróci w jednym kawałku z dorodną dziczyzną u boku.

[Nawaar]

Silvaster musiał odejść znacznie dalej od obozu, ale robiąc to starał wykorzystywać wszystkie swoje zmysły. Dlatego taka pora dla niego była idealna, by sobie zapolować dla dobra zgromadzenia. Idąc sobie dalej nasłuchiwał odgłosów natury dopóki................

[Lithan le Ellander]

//: Silvaster
//: Usłyszałeś gdzieś w oddali popiskiwania kretoszczurów.


//: Reszta grupy
//: Usłyszeliście ryk i jakoby wycie.

[Nawaar]

Do wyczulonych uszu dhampira dotarły pierwsze odgłosy natury, a były to ciche piski. Silvaster idąc dalej w tym samym kierunku starał wsłuchać się bardziej i dzięki temu piski nasilały się coraz bardziej. W ten sposób mógł stwierdzić, że natrafił na stadko kretoszczurów. Dziecko świtu nie wiele myśląc przygotował się ściągając łuk i dobywając jedną żelazną strzałę z kołczana, po czym pobiegł szybciej w kierunku kretoszczurów.

[Nessa]

Nessa kompletnie nie wiedziała, co się z nią działo. Może zwyczajnie brakowało jej babskich pogaduszek i to dlatego nie zareagowała i nie poszła pomóc Silvie. Gdyby nie ciekawa rozmowa, to pierwsza z łukiem by tam stała! Miała nawet miksturę, która pozwalała widzieć jej w ciemności.
- Zdziwiłabyś się. Mężczyźni bywają też okropnymi plotkarzami, ale żaden ci się do tego nie przyzna!
Uśmiechnęła się do towarzyszki. W końcu ktoś, kto rozróżnia spódnicę od sukienki, a łuk długi od refleksyjnego. Zwróciła przecież uwagę na broń, którą dziewczyna miała przy sobie. Logiczny wybór. Z racji rasy ma do posługiwania się łukiem naturalny talent, więc ani się Nessa obejrzy, a Demi będzie mistrzem łuku. A póki będą stały po tej samej stronie, póty Tinuviel może jej tylko pomagać. Zajęła się ogniskiem, a potem kontynuowała rozmowę.
- Ojej - przed tym mało wymyślnym komentarzem uśmiech zszedł z twarzy długouchej. - To już będzie ponad 10 lat! Nie wiem nawet, kiedy to minęło... - i tutaj początek wywodu Nessy zagłuszył ryk. Elfka poderwała się szybko i rzuciła w kierunku swojej broni. Już po chwili miecz gotowy był do wyciągnięcia, a prawa ręka spoczywała w miejscu, gdzie Tinuviel miała srebrny sztylet. Zerknęła na Lithana.

[Kenshin]

Ork jak z automatu poderwał się gdy usłyszał ryk. Teraz zapomniał o wszystkim, tylko rozglądał się skąd mógł pochodzić ów hałas. W głowie natomiast zaczął sobie przypominać proste zaklęcia z magii wody, których nauczył się dawno w pakcie.