Cień skryty w mroku

[Nawaar]

Silvaster odwrócił głowę w stronę głosu Lithana, bo wydawało mu się, że stoi za nim jednak znów nie ujrzał jego twarzy a spokojnie wsłuchał się w jego słowa. Słowa elfa, które opisywały to miejsce prawie tak samo jak opisywany był ten świat, przez meduzę z którą nie dawno rozmawiał, ale co mogło oznaczać że tutaj znajdziesz odpowiedź? Pewnie to, że to jeszcze nie koniec i wędrówki i przygód z dziwnymi istotami.
- Wiesz, że twój opis tego miejsca przypomina słowa wypowiedziane, przez kobietę- węża z jaskini. Jednak nie sądziłem, że to jest ten wymiar, w którym przebywają ponuraki i stwory im podobne.
Dhampir starał się mówić cicho, by nic co czaiło się w tej mrocznej otchłani nie wyskoczyło nagle, ale idąc dalej dziecko świtu zauważyło, że ogniki przyciągają do siebie coś, co mogło przypominać człowieka ale za każdym razem gdy ów postać podchodziła to świetlisty promyk oddalał się, by stworzenie mogło się zagubić. Silvaster już teraz zobaczył na własne oczy do jakiej zguby mogłoby doprowadzić jego gdyby ruszył za promykiem, ale odwracając głowę od nieszczęśnika szedł jeszcze dalej z Lithanem. W pewnym momencie doszli do skraju lasu? To było dopiero dziwne, bo chodząc w ciemnościach mogli zobaczyć coś, co być może nie doprowadziłoby od ich zguby.
- Las? Po środku niczego, co się tutaj dzieje? Ale mimo wszystko radzę wstrzymać się od wchodzenia do niego. Lepiej dmuchać na zimne jak to mówią.

[Lithan le Ellander]

- Nie pojawił się on przypadkiem. W Twoim umyśle albo innych pojawiła się jego imaginacja, dlatego do niego dotarliśmy... To nie jest wymiar ponuraków.- powiedział w wkroczył w las. Teraz już widziałeś Lithana. Jego imaginacja była ciemną postacią w kapturze. Po kilku nastu metrach Silvaster zauważył ruch.

Litha poszedł jednak dalej.


//: Co robisz? Idziesz za Lithanem czy za cieniem?

[Nawaar]

Silvaster nic nie powiedział, tylko wszedł za elfem do lasu, który mógł być imaginacją? Wtedy zaś zauważył postać Lithana jednak wyglądał zupełnie inaczej niż normalnie, bo miał na sobie kaptur i był znacznie większy choć to pewnie również złudzenie. Dhampir już miał za nim podążyć, ale zauważył dziwny ruch jakby cień się przemieścił i szedł dalej, ale jednak Lithana to nie zatrzymało tylko ruszył dalej. Jednak, że dhampir lubił niepotrzebne ryzyko zostawił elfa i poleciał za cieniem, nie wiedział czy dobrze robi ale teraz nie miało to znaczenia. Miał jednak cichą nadzieję, że jakoś to przeżyje i uda mu się wrócić bezpiecznie do Lithana, a później do swoich ciał.

[Lithan le Ellander]

Lithan zauważył Twój brak i w duchu przeklinał głupotę tego idioty. Odwrócił się i rozejrzał się po pustce.


//:Silvaster
Cień zatrzymał się. Kiedy zbliżyłeś się, cień odwrócił się. Zobaczyłeś nieruchomą twarz. Cień już się nie poruszał. Patrzył tylko na Ciebie pustymi oczodołami.

[Nawaar]

Dhampir zatrzymał się zaraz za cieniem i już wtedy wiedział, że źle postąpił. Jeszcze jednak nie wiedział czy czeka go śmierć, ale kiedy istota odwróciła się do nie twarzą zastygł w miejscu, bu po sekundzie odskoczyć do tyłu. To, co ujrzał tymczasowo przebiło wszystko, co zobaczył na tej wyprawie. Silvaster zauważył, że ta istota przypomina szkielet, ale była od niego bardziej odrażająca i upiorna. Wyglądała tak jakby miała zaraz się rzucić na dhampira i zrobić sobie z niego ofiarę, ale odskakując czekał aż stwór zaatakuje pierwszy.

[Lithan le Ellander]

Istota tylko stała i patrzyła. Nie poruszyła się. Zamarła w ślepym patrzeniu w Ciebie.

[Nawaar]

Chyba będzie lepiej jak sobie pójdę.
Pomyślał i zaczął się cofać do tyłu ani na moment nie spuszczając z oczu potwora.

[Lithan le Ellander]

Maszkara stała i nie ruszała się aż znikła Ci z oczu pośród osnutego mgłą lasu. Las nie wydawał żadnych dźwięków. Nie było tutaj żadnych zwierząt, drzewa wyglądały jak martwe. Po chwili cudem chyba trafiłeś na Lithana
- Gdzie żeś był. Chodź...

Po kolejnej godzinie marszu doszliście do drzew które były niczym kolumny. Skryliście się za jednym z nich i wyjrzeliście. Zobaczyliście wielki tron i równie wielki ciemny byt na nim zasiadający.

[Nawaar]

Dhampir otarł pot z czoła o ile to był pot. Szczęście go jeszcze nie opuściło, bo jakimś cudem dotarł do Lithana.
- Podążyłem za czymś, co powinien sobie odpuścić. Moja ciekawość i głupota sprowadzi kiedyś na mnie śmierć, ale na szczęście to nie wydarzyło się teraz.
Odpowiedział elfowi i ruszył dalej za nim marsz znów trochę trwał, ale w końcu znaleźli się znów w dziwnym miejscu gdzie drzewa piętrzyły się wysoko tak, że nie można było dojrzeć koron. Jednakże największą uwagę jego przykuł tron pośrodku lasu, a na nim siedziała jakaś zjawa albo inne coś. Pewnie podróżnicy zaraz się dowiedzą kim jest ów jegomość.
- Co robimy?
Zapytał cicho wskazując palcem w kierunku tronu wychylając się za drzewa.

[Lithan le Ellander]

- Ominiemy to... - powiedział Lithan i udał się dalej. Obeszliście tron wielkim łukiem. Kiedy byliście już sami Lithan rzekł
- Im jesteś podlejszy i im więcej zła w Tobie tym masz tutaj większą władzę. Nie chcę myśleć czym musiała być ta istota, że postawiła sobie tron.
Poszliście dalej. Lithan pomimo iż nie raz krążył w tym świcie zawsze znał drogę. Kierował się na razie w jedno miejsce. Na skraj wody.
Wyszliście z lasu znów pośród czarnej mgły. Znów wasze postaci nie były widocznie w ciemności. Ponownie był tam tylko mrok, pustka, cisza, mgła i nicość.

[Nawaar]

Dhampir pokiwał głową na słowa Lithana i ruszył za nim a gdy oddalili się do potencjalnego przeciwnika powiedział bardzo interesującą rzecz.
- Każdy świat rządzi się swoimi prawami, ale ten jest naprawdę mroczny i zły.
Skomentował krótko, by nie stracić przewodnika z oczu, by znów nie pobłądzić będąc rozproszony przez tutejsze istoty. Towarzyszą udało się ujść z lasu cało, ale jak to bywa cała sytuacja znów miała zły obrót z powodu tego, że gdy wyszli z lasu znów ogarnęła ich ciemność i nicość. Czarna mgła, której nie da się dojrzeć najmniejszego fragmentu swojego ciała. Silvaster starał się wsłuchiwać w odgłosy stóp elfa, aby iść jego śladem.

[Lithan le Ellander]

Lithan po chwili zatrzymał się. Spojrzałeś w dół. Zauważyłeś miarowy ruch. To woda. Staliście nad brzegiem jeziora, morza, oceanu, nie wiedziałeś. Woda nie wydawała szumu, był zupełnie cicha. Daleko, bardzo daleko przed wami płonął słup ognia. Był bardzo daleko, ale bardzo widoczny
- To imaginacja Meaneba. Zawsze kiedy z nim się kontaktowałem szedłem właśnie tam. On tam jest, kiedy ogień rozwija się to znak że on patrzy. Ten wymiar to połączenie pomiędzy światami, umożliwia komunikację, przesył myśli i informacji. Słowa odbijają się tutaj przez setki kilometrów. Wszyscy mogą je słyszeć. Lepiej więc podróżować  tak jak my teraz. Chodźmy stąd, lepiej żeby Meaneb nie wyczuł mojej obecności.

[Nawaar]

Dhampir zatrzymał się w tym właśnie momencie, co elf a spoglądając sobie pod nogi zauważył płaską powierzchnię, która jakby się poruszała. Wtedy zrozumiał, że znajdują się tuż przy tafli wody, ale jak wcześniej bywało nie mógł się w niej przejrzeć, bo była cała ciemna i praktycznie niezauważalna na tyle, że ciężko byłoby ją odróżnić od zwyczajniej ziemi. Dlatego też dalej się nie poruszył od przodu, ale spoglądając w dal zauważył słup ognia był bardzo daleko i żarzył się na czerwono niczym stal wrzucona do paleniska. Silvaster wyczuwał tam zło, którego nie mógł ogarnąć, a słowa Lithana upewniły go w tym na tyle, że przeszły po nim ciarki.
- To tam przesiaduje największe zło tego świata? Nigdy nie przypuszczałem, że będę miał okazję ujrzeć, Jego ojca króla. Czuję jak stamtąd napływa mrok i zło aż mnie ciarki przeszły na samą myśl, co mógłby nam tutaj zrobić. Chodźmy stąd póki czas.

[Lithan le Ellander]

- Chodźmy - ruszyliście w mrok. Przemierzaliście ciemność. Co chwilę obok was przemykało coś. Kilka razy widzieliście blade jak trupy postacie które stały i patrzyły w nicość. Pojawiały się tuż przed wami a ich oczy były niewidome, zamglone. Nie poruszały się. Stały i patrzyły jak odchodzicie. Fala mocy niby przypływ, niby ganny wichrem huk fal uderzyła w wasze głosy. CZARNY SMOK UMIERA usłyszeliście w swoich umysłach. Lithan, Silvaster i Kenshin. Fala rozeszła się. W mroku zaroiło się od cieni, on duchów które przypominały czarny dym. Nie były widoczne, były cieniami, które kryły się w mroku. Lithan stał chwilę rozmyślając po czym ruszył. Pośród czarnego dymu zobaczyliście jednak tunel...

[Nawaar]

Towarzysze ruszyli dalej idąc przed siebie, by znów wejść w ciemne otchłanie innego świata. Przemierzając tak, po omacku natrafili wiele razy na cienie, te same cienie, które sprowokowały dhampira do zmiany ścieżki i opuszczenie na chwilę Lithana, ale tym razem nie zamierzał tego robić i szedł równo z elfem. Postacie wyglądały i zachowywały tak samo jak wcześniej, czyli stały bez ruchu i patrzyły się swoimi trupimi twarzami z wyłupionymi oczyma. Ten i tak niecodzienny widok zagłuszył nagły krzyk o smoku i jego umieraniu. Silvaster rozejrzał się nerwowo dookkoła siebie i zatkał rękoma swoje uszy na chwilę, by stłumić wrzask w jego głowie. Tego sobie nawet nie wyobrażał, co się dzieje teraz, bo nagle znikąd pojawiło się masę cieni, ale tym razem zupełnie innych albowiem ukazały się w postaci czarnego dymu, czyżby to był ten smok? Tego obecnie nie wiedział, ale spoglądając na zamyślonego elfa, który po chwili namysłu ruszył dalej i dhampir bez wahania tak samo postąpił. Idąc jednak dalej dotarli do dziwnego tunelu, którego kolumny stanowiły gigantyczne szkielety z kapturami na głowie. Idąc tak obok Lithana zapytał.
- Co to za miejsce?

[Lithan le Ellander]

- Tutaj nigdy nie byłem. Unikam takich miejsc - szli, a na drodze spotykali różne istoty które szły w jedną i drugą. Lithan zachował ciszę, nie chciał bowiem aby wyczuli, że jest w nich życie.

[Nawaar]

Silvaster pokiwał głową w geście zrozumienia i w ciszy ruszył za elfem, coby dowiedzieć się co znajdą na końcu tunelu. Dhampir próbował usilnie zignorować duchy, które przechodziły z miejsca na miejsce.

[Lithan le Ellander]

Koniec tunelu przywitał nas wielką czarną postacią i mrocznym wilkiem, które zdążały w sobie tylko znanym celu.

Dalej zaś znosiła się cicha twierdza pośród mgieł. Dookoła zaś niej roiło się aż do ponuraków.

[Nawaar]

Przeszli tunel w ciszy i w spokoju, by na jego końcu dojść do następnego tajemniczego miejsca. Już na samym początku przywitał towarzyszy cień, który wybrał się na spacer ze swoim psem. Obecnie to wyglądała na jedyną normalną rzecz tutaj, która nie wzbudzała podejrzeń ani innych takich. Dlatego nie reagował na ten widok, tylko sobie pomyślał. Typowa normalna rzecz jak w naszym świecie, kto by pomyślał? Wtedy jednak zobaczył wieżę, ale nie starą i zniszczoną ani taką mroczną jak dotychczas. Jednakże ciągnęła ona się wysoko a wokół niej roiło się od ponuraków. Tych samych, których spotkał w lesie przechadzając się. Istoty zła znalazły się i tutaj, a towarzyszy jest zaledwie dwóch, co będą mogli zrobić? Dhampir postanowił przerwać milczenie i powiedzieć o zaistniałej sytuacji.
- No może i to nie ich wymiar, ale jest ich tu pełno. Dlatego powinniśmy stąd wiać nim nas dopadną.

[Isentor]

I tak jak powiedział uczynił. Zwiał do rzeczywistości powracając bezpiecznie do ciepłego i przytulnego domu pośrodku lasu.

Wyprawa wstrzymana