Cień skryty w mroku

[Lithan le Ellander]

- Ssss.... Przybyły do wassss? Hahahaha! Ponuraki wysssssą z wassss wssssszelakie uczucia. Zassssieją ssssmutek, żal, rozsssspacz. Przybyły zsss ssssssświata cienia, gdzie tylko sssssmutek, sssssamotność, beznadzieja - wypowiedziała i uniosła się na swoim ogonie

- Cienie zaklęte w noc, czarną jak strach, niepokój, obraz przemijania
Ich cel istnienia to dosięgnąć jak najprędzej nicości wrót
Tych wszystkich dusz upadłych
Zdradzieckich dusz straconych zrośniętych skrzydeł trzepot
Tych wszystkich dusz skazanych
Tych wszystkich, którzy chcą tu wejść...
Niedostrzegalne barwy, czarne wodospady
Bóstw posągi nietykalne, czarne ogrody
Ukryty wymiar...

Po tej niby wieszczeniu opadła lekko niżej, spojrzała na was
- Przeczuwają zło, smutek, rozpacza którymi się karmią. Są jak cienie, pojawiają się tam gdzie samotność ogarnia serca i spycha je do upadku, pośród nicości. Jeśli widzieliście je... To wasz koniec jest bliski.

[Nawaar]

Wieść o tym, że towarzysze spotkali ponuraki bardzo ucieszył kobietę. Jednak dhampirowi nie było do śmiechu, ale z poważną miną wsłuchał się w każde słowo meduzy. Kobieta powiedziała wszystko, co wiedziała na ich temat a mianowicie czym są, skąd pochodzą, co je zwabia do tego świata i czego tak bardzo pożądają. Jednym słowem było nieciekawie, ale czym był ten ich wymiar? Z opisu wydawał się czarny i pozbawiony wszelakiej radości, a to źle zwiastowało zwłaszcza dla członków konkordatu, którzy teraz będą musieli zająć się tym problemem dosyć szybo. Wtedy dhampirowi nasunęło się jeszcze pytanie , ale nie wiedział czy może zadać kolejne wszak mieli do dyspozycji, tylko jedno i potem mieli odejść dlatego spojrzał się na Progana w milczeniu.

[Progan]

Twarz człowieka przysłonił cień niepewności. Jednakże na nieme pytanie Silvy odpowiedział przecząco ruchem głowy. Uważał, że nie dowiedzieli się zbytnio więcej niż na polanie. Może trochę o celu tych istot i samej ich naturze. Pomyślał, że czas wyjść. Zaczął więc powoli wychodzić z jaskini. W jego umyśle kłębiło się tysiące pytań.

[Nawaar]

Silvaster spoglądając na twarz człowieka wiedział, że już czas aby opuścić jaskinię i udać się bezpośrednio do elfa, który nakazał mi tutaj przyjść. W głowie Silvastera kotłowało się od niewiadomych, które trzeba było rozwikłać, ale teraz to nie była odpowiednia chwila ani miejsce. Dlatego również zaczął się wycofywać nie spuszczając ze wzroku meduzę.

[Kenshin]

Kenshin również nie miał ochoty tutaj dłużej przebywać więc ruszył za towarzyszami.

[Lithan le Ellander]

Meduza odpełzła w głąb jaskini.

[Nawaar]

Wszystko zakończyło się szczęśliwie dla wszystkich, więc pozostało już jedynie powrócić do puszczy, ale wpierw padło pytanie do Progana.
- Co to tym wszystkim myślisz?

[Progan]

- Wedle tego co powiedziała ta istota, ponuraki nie stanowią dla nas bezpośredniego zagrożenia. Są jak sępy... Wyczuwają... padlinę. Przeczuwają co może spotkać nasz świat, dlatego pojawiły się tutaj.

[Nawaar]

- Nie sądzisz, że należałoby podjąć jakieś kroki aby im przeciwdziałać nim zaleją nas niczym powódź? Skoro nasz świat tak się stacza.

[Progan]

- Tak uważam. Jednakże nie wiem co jest przyczyną ich pojawienia się. Rośniemy w siłę. Rzesza rycerzy Zartata rośnie w siłę, walczymy po stronie świata, przeciwdziałamy ciemności... One jednak tutaj przybyły. Ponuraki. Mam przeczucie, że zbliża się coś złego, że pośród mroku skrył się cień.

[Nawaar]

- Dlatego trzeba będzie włożyć wszelkie starania aby się go pozbyć raz na zawsze. Wtedy wszystko powinno wrócić do normy. Dlatego powinniśmy udać się do tego elfa i zdać mu relację i nasze wnioski z sytuacji w jakiej się obecnie znajdujemy.

[Progan]

- Tak zróbmy - powiedział Progan i podpierając się na kiju pasterskim ruszył w drogę powrotną.

[Nawaar]

- Zatem prowadź.
Powiedział dhampir, za którym szedł ork.

[Lithan le Ellander]

Podróż zajęła wam cały dzień. Późną nocą, bo przed 4 rano, dotarliście do polany na której się wszystko zaczęło. Na polanie, obok kamienia scalenia, stał Lithan. Na kamieniu, na czerwonej poduszeczce leżał palantir.

[Nawaar]

Dhampir dzielnie maszerował pośród gór i polan tak samo z reszta jak reszta towarzystwa. Całe szczęście, że idąc nic ich nie zaatakowało i po całodniowym przemarszu dotarli na miejsce gdzie przygoda dhampira się zaczęła, ale jeszcze nie zamierzała się skończyć, bo trzeba było zdać relację. Jednak gdy podeszli bliżej Lithana, Silvaster zauważył jakiś dziwny kamień. Pierwsze raz coś takiego widział. Właściwie na tej wyprawie wiele rzeczy widział, po raz pierwszy i pewnie nie ostatni w jego życiu. Teraz jednak był ciekaw do czego służy ów kamień, bo raczej bez przyczyny tutaj nie leżał.
- Wróciliśmy i jak widać cało oraz z ciekawymi informacjami, ale to może Progan powie.
Powiedział podchodząc bliżej, by stanąć tuż obok elfa, ale nie patrzył na niego a na dziwny kamień.

[Lithan le Ellander]

- Mówcie szybko. Też zebrałem trochę informacji od wiedzących. Słucham was.

[Nawaar]

- Gdy dotarliśmy do jaskini weszliśmy do środka gdzie jak okazało się było tam pełno kamiennych posągów. Wyglądali na wojowników i magów szukający czegoś albo polujących na coś. Jednak stojąc chwilę usłyszeliśmy dźwięk łańcuchów, a po chwili przybyła dziwna istota w połowie kobieta, a w połowie wąż. Miała nas od razu zabić, ale gdy Progan wyjawił twoje imię zatrzymała się i pozwoliła zadać jedno pytanie, po usłyszanej od niej odpowiedzi szybo się wycofaliśmy, ale dojdźmy do sedna sprawy czyli tego, co nam powiedziała.
Tutaj dhampir odwrócił twarz w stronę elfa i powiedział.
- Cienie zaklęte w noc, czarną jak strach, niepokój, obraz przemijania
Ich cel istnienia to dosięgnąć jak najprędzej nicości wrót
Tych wszystkich dusz upadłych
Zdradzieckich dusz straconych zrośniętych skrzydeł trzepot
Tych wszystkich dusz skazanych
Tych wszystkich, którzy chcą tu wejść...
Niedostrzegalne barwy, czarne wodospady
Bóstw posągi nietykalne, czarne ogrody
Ukryty wymiar...
Jednak to nie był koniec i mówił dalej.
-- Przeczuwają zło, smutek, rozpacza którymi się karmią. Są jak cienie, pojawiają się tam gdzie samotność ogarnia serca i spycha je do upadku, pośród nicości. Jeśli widzieliście je... To wasz koniec jest bliski.
- Tyle się dowiedzieliśmy, ale jeszcze wcześniej w okolicach rozlewiska spotkaliśmy jakiegoś humanodia, który sterował spaczonymi zwierzętami, ale nic więcej wywnioskować nie mogłem.

[Lithan le Ellander]

- Niedobrze - rzekł Lithan i poprosił was do podejścia bliżej.
- Udałem się na wschód, do samotni Wiedzących. Powiedzieli, że przeczuwają nadejście Złego. Poradzono mi wybadanie tego przy pomocy palantiru... W palantirze można znaleźć zagubione myśli, czyny, zdarzenia... Przesyłane informacje. Ale to niebezpieczne. Nie wiadomo jakie istoty patrzą po drugiej stronie. ÂŁacno ulec spaczeniu, klątwie złego oka, porażeniu duszy...

[Nawaar]

A, więc ten kamień to palantir, cokolwiek to znaczy.
Rozmyślał Silvaster, który znów spojrzał na kamień i był pewien, o co powinien zapytać.
- Słyszę, że to niebezpieczne ale i tak zapewne tego użyjemy, co nie?

[Lithan le Ellander]

- Nie widzę innego wyjścia. Inaczej będziemy błądzić po omacku. Rozważałem... Czy nie skontaktować się z ludźmi Meanabea, albo z nim samym, ale to mogłoby być wyjątkowo niebezpieczne.