Jeden, by wszystkimi rządzić

[Isentor]

-Rakbarze?

[Rakbar Nasard]

- Stwierdziłeś, że nie powinniśmy się rozdzielać. Przystałem. - odparł krótko.

// O jakich wymiarach są te tunele?

[Isentor]

- To byl zart, nutka ironii. Rozdzielmy sie, sprawdzmy co draconi przygotowali dla kazdego z nas.

//Tunel ma wysokosc 2 metrow i szerokosc 3. Mrok skrywa jego dlugosc.

[Elrond Ñoldor]

Elrond szedł raźnym krokiem. Kula światła oświetlała teren przed nim. Był przygotowany na wszystko.

[Rakbar Nasard]

- Doprawdy? - zapytał retorycznie, pełen kapitulacji. Czasami bardzo trudno mu było zrozumieć swojego Mistrza. Mówił zagadkami, ucinał zdania by potem całkiem zmienić ich sens. Rakbar zacisnął mocno szczęki, co najpewniej było słychać, i wrócił się do pomieszczania, z którego odchodziły korytarze. Wszedł do tego, którego nikt nie wybrał - lewego. ÂŻywiołak ognia, niczym olbrzymia pochodnia oświetlał tunel. Psioniczna bariera była w dalszym ciągu podtrzymywana.

[Isentor]

//Piszę na Rakbara, ponieważ jest akurat dostępny.


Rakbar natknął się na trzy gliniane miski leżące na podłodze pośrodku korytarza. Niewątpliwie zdumiewający miejsce, na pozostawienie trzech mis wypełnionych roślinami. W misie po lewej stronie znajdowały się rośliny wysokie na ponad 20 cm, ich łodyga była cienka i krucha, zaś liście mięsiste i twarde. Miała kwiaty w kształcie małych dzwonów. W środkowej misie znajdowała się równie wysoka roślina, o fluorescencyjnych liściach mieniących się jasnofioletową barwą, z charakterystycznym bulwiastym korzeniem. W prawej misie roślina była widocznie posiekana, ale zachowały się jej długie, wrzecionowate liście.

Nad misami pojawiła się astralna postać dracońskiego maga. Spojrzał na misy, wskazał nań dłonią i rzekł do Rakbara.
- Elish Qiashib, Ash Ruesh Iailishesh! Anush Izishiz, Elysh Uphuashil, Anash Ruhuxuesh. Arishesh, Anash, Ruosh Uphuesh Isosh, Ish, Xugresh Isosh, Elysh Uposh Huush. Anashizxu, Eloshgr Arysh, Elysh Uposhhu. Ash Gresh, Iaash Anishesh Qiashib, xuesh, Qiyshgr Iposh, Ibeshru Arosh, Huoshxu Elishash Xuash Arishesh, Ush Iltuhuosh Arish, Ilishesh, Iahuxueshru, Xuash Uposhib Ilxuysh Anish, Osh Iaash Huash Anish, Ush Arosh Izxuash Ilysh Anish, Izishesh, Iahuxueshxu, Arash Izqiesh, IaAresh, Izxueshizil Izeshqi, Anesh Qihuoshel, Qiush Aresh Grush.

[Elrond Ñoldor]

// Kąpałem się :/

Elrond dalej podążał tunelem. Nucił sobie starą zapomnianą elficką pieśń.

[Rakbar Nasard]

Rakbar spojrzał na istotę lewitująca nad misami. Był urzeczony, że w tak starożytnym miejscu jak to jest w stanie spotkać "życie". A może to tylko wyimaginowany obraz stworzony do testów? Z pewnością to jest ten moment, w którym jego życie zależy tylko od jego czynów. Gdyby mógł, z chęcią zostałby w tych tunelach na lata, gdyby to nauczyło go rzeczy, jakich nigdy nie przyjdzie mu nauczyć sie w Mrocznym Pakcie. Nigdy nie wątpił w tą organizacje, ba, uważał ją za jedyną godną istnienia, ale cywilizacja drakonów jednak stała wyżej, bo to oni wszystko zapoczątkowali. To oni byli architektami i budowniczymi. To oni byli pełnym źródłem wiedzy.
- Ipish An, Ibesh Izqieshiz? Ibaship, anashan, Ruosh Iposj Arashil, Elysh Uposh Huush?

[Elrond Ñoldor]

Były, a może i przyszły arcymag miał dziwne wrażenie, że idzie już bite sześć dni. Nie wiedział, czy to rozum płata mu figle, czy na jego zachwiane poczucie czasu maja wpływ te tunele czy jakaś magia. Miał nadzieję, że nie zatraci się w tej wędrówce i nie umrze po drodze z głodu i pragnienia. Jako że kula światła która oświetlała mu drogę dawno wygasła, ponownie zaczerpnął energii magicznej ze swojej duszy i wypowiedział słowa inkantacji które zamieniły magię w materialny byt.
- Elisash! - tuż przed nim energia magiczna zmaterializowała się pod postacią światła. Popchnął kulę odrobinę do przodu i szedł dalej.

[Isentor]

Postać przed Rakbarem milczała. Elrond zdał sobie sprawę, że podążał już tymi tunelami i, że w rzeczywistości krąży w nich od kilku dni.

[Rakbar Nasard]

- Projekcja. - bąknął po czym kompletnie zignorował otaczającą go postać i wlepił wzrok w donice i ich zawartość. Rozpoznał od razu co się w nich znajduje: brzuchowiec, korzeń magiczny i starost górski. To co powiedział duch sprowadziło Rakbara do jednego tylko rozwiązania - wybrał brzuchowiec, bo to jedyna z roślin która ochroni go przed "zabójczymi oparami unoszącymi się przez następne sześćset metrów tunelu". Cholera, ja mam iść 600 metrów?! Podniósł donicę, pewnym ruchem zerwał roślinę po czym ją zwyczajnie zjadł. Najważniejsze były owoce, aczkolwiek ze względu na gigantyczny głód - zjadł całą. Po chwili ruszył dalej przez korytarz, oświetlając sobie drogę kulą światła, którą właśnie przyzwał.
- Elisash!
Rakbar skupił metr nad sobą energię magiczną uformowaną w kształt kuli. Po wypowiedzeniu jednoinkantacyjnej formuły zaklęcia, skupiona do tej pory energia magiczna zmieniła się w kulę emanującą jaskrawym białym światłem o średnicy 30 centymetrów i możliwością oświetlenia okręgu o 15-sto metrowym promieniu.

[Elrond Ñoldor]

Usiadł na posadzce. Dalej nie było sensu już iść. Był zbyt osłabiony i spragniony. A przede wszystkim znudzony. Nie miał nic do jedzenia ani picia. Jedyne co mógł zrobić, to odświeżyć tkanki swojego ciała poprzez energię magiczną. Do końca nie wiedział czy to zadziała. Ale skoro jest w stanie z samej czystej magii wyrzeźbić sobie nowe nogi, pełne mocnych mięśni, odżywionej krwi, twardych kości i zapasu tłuszczu, to jakim problemem miało by niby być dostarczenie do organizmu owej tylko odżywionej krwi i? ÂŻadnym. Skoncentrował się, wgłębił w swoją duszę i wydobył z niej tyle ile potrzebował. A gdy energia przekroczyła cieniutką granicę między bytem astralnym, a materialnym, rozlał ową moc po swoim całym ciele. Tak po prostu, jak to robił, gdy regenerował swoje uszkodzone, zniszczone tkanki. Sprawił, by te jego, które już ledwo zipiały odnowiły się. Ponownie zatopiły się w odżywionej krwi.
Było mu obojętne czy zabieg się udał. Czy zadziałał tak jak tego sobie życzył. To nie miało najmniejszego znaczenia. Nie chciał niepotrzebnie zamartwiać się możliwym niepowodzeniem.
Skoncentrował się na powrocie. Był jednak trochę w nieciekawej sytuacji. Skoro krąży tym tunelem od kilku dni, oznaczało to, że w magiczny sposób został zamknięty w kole. Jedynym sposobem by z niego uciec i dołączyć do reszty było odnalezienie magicznej bariery, która ukrywała przed nim prawdziwą drogę.
Był magiem ziemi. Tunele były z kamienia. Dotknął jedną dłonią posadzki, drugą ściany i przelał w nią swoją energię. Stworzył połączenie, pomiędzy czystym żywiołem, który wypełniał materię wokół niego, a nim samym. Chciał poczuć czy gdzieś wokół niego na kamień działają jakieś dziwne, inne moce. Takie które zniekształcają go.

Oczywiście on sam mógł być poddany jakiejś iluzji. To chciał sprawdzić jako drugie.

// Z jedynego opisu tunelu wynika, że był to zwykły prosty tunel 2mx3m, bez żadnych odnóg i innych dziwnych rzeczy.

[Isentor]

Rakbar natrafił na koniec tunelu, w zasadzie nie był to jego koniec, skończyło się podłoże. Przez następne 300 metrów rozciągał się wielki rów wypełniony metalowymi kolcami. Z daleka było widać koniec dołu oraz to, że tunel ciągnie się dalej w głąb podziemi.


Elrond wyczuł zmianę struktury tunelu niespełna kilka kilometrów przed nim. Poczuł zmianę struktury skały oraz wyczuł nowe minerały. Oznaczało to, że powinien już dawno dojść do celu. Najwyraźniej został poddany jakiegoś rodzaju iluzji lub ma do czynienia z magiczną anomalią.

[Rakbar Nasard]

Rakbar posłał swoją kulę światła w miejsce kontynuacji tunelu, który przerwała przeszkoda i rozpoczął proces teleportacji. Zaczerpnął energie magiczną z duszy i zaczął nią oddziaływać na cząsteczki własnego ciała. Podzielił swoje ciało na małe cząsteczki, które zaczął transportować za pomocą energii magicznej, by na koniec ponownie uformować swoje ciało. Proces teleportacji własnego ciała za pomocą energii magicznej sie zakończył, a efekt można było zaobserwować - widząc Rakbara w miejscu oddalonym o ~300m od jego pierwotnej pozycji. Ominął kolce.

[Elrond Ñoldor]

Skoro zwykła koncentracja pomagała w radzeniu sobie przeciwko zaklęć ze szkoły iluzji, może wykorzysta wszystkie swoje talenty by zrzucić z siebie brzemię niechcianej magii?
Usiadł wygodnie na posadzce. Zamknął oczy. Następnie przestał myśleć o czymkolwiek. Gdy jego myśli zamieniły się w czarną papkę pomyślał o czymś spokojnym. Czymś co sprawi że jego myśli z powrotem wrócą na swój tor. Siedział na kamieniu, pośrodku zimy. ÂŚnieg pokrywał polankę wokół niego, szron zmroził drzewa i krzaczki. ÂŚwierze powietrze wypełniło jego płuca. Gdy otworzył oczy oślepił go blask południowego słońca. Po chwili zdał sobie sprawę że to nie słońce go oślepiało, tylko wyczarowana przez niego kula światła. ÂŻe siedzi na kamiennej posadzce tunelu.
Wstał i rozprostował się. Wypełniała go energia. Ruszył do przodu. Wylał z siebie moc magiczną. Chciał by pochłonęła i zniszczyła wszystko, co mogło mu zagrozić.

// Medytacja.

[Isentor]

Rakbar kontynuował wędrówkę tunelem, im znajdował się głębiej tym temperatura niebezpiecznie spadała, w pewnym momencie natrafił na bryłę lodu. Zdawało się, że tunel został zalany i z powodu niskim temperatur zamarzł. Mag nie mógł ocenić na tyle metrów sięga lód. Musiał improwizować.


Elrondowi udało się przezwyciężyć iluzję, zdał sobie sprawę, że w rzeczywistości nie pokonał nawet metra drogi. Został uwięziony w pułapce runicznej wyrytej pod cegłami posadzki.

[Elrond Ñoldor]

- Dreptać w miejscu do śmierci, nieźle - pomyślał.
Nie chciał by runy ponownie pochłonęły jego umysł. Na tyle na ile pozwalała mu widzieć obszar przed sobą kula wyczarowanego światła teleportował się do przodu. Z pułapki. Był jednak ostrożny. Nie chciał ponownie wpaść w coś niebezpiecznego. Ruszył do przodu.

[Isentor]

Po przejściu kilkuset metrów Elrond napotkał przeszkodę w postaci metalowych ostrzy poruszających się wahadłowo. Ostrza rozciągają się przez 18 metrów, pomiędzy nimi zachowano 60 cm odstępu.

[Elrond Ñoldor]

ÂŚwiatełko zgasło. Skoncentrował się i wypowiedział słowa inkantacji.
- Elisash! - z jego dłoni wypłynęła energia magiczna, która zmaterializowała się pod postacią kuli światła. Wysłał ją do przodu, w ostrza i teren za nimi. Przyglądał się wszystkiemu uważnie. Interesowały go wszystkie szczegóły, a w szczególności to, co jest za ostrzami.

[Rakbar Nasard]

Rakbar był przekonany, że rozwiązanie leży - jak zwykle zresztą - w potędze ognia. ÂŻywiołak ognia, który podążał kilkanaście metrów za swoim panem, wyprzedził go teraz i zionął ogniem w stronę starożytnego lodu. Wykorzystał całe swoje magiczne jestestwo w celu wytworzenia ognistego podmuchu. Z rozłożonych dłoni wyleciał jęzor płomieni i uderzył w przeciwny sobie żywioł, rozbijając się na jego powierzchni. W tunelu zaczęło się ocieplać.