Relikty przeszłości

[Dragosani]

- O rany... - Młodzik w końcu się uspokoił. Wziął kilka głębokich wdechów. - Ja już od jakiegoś czasu... ee... śledzę, znaczy słucham tego co o panu mówią! ÂŻe jest pan jednym z herosów Valfden i że z demonami walczy! - Jakiś cudem chłystek zdołał złapać rękę wielkiego orka i potrząsnąć ją. ÂŻe niby w powitaniu. - Nazywam się Tom i jestem wielkim pana fanem! - W tym momencie tak zupełnie nagle i przypadkowo Draga złapał napad kaszlu.

[Mogul]

Ork uścisnął dosyć mocno dłoń.
- Różne rzeczy mówią, trzeba dokładnie zastanawiać się w co wierzyć a w co nie. Osobiście uważam, że ja służę tylko królestwu. Od kogo się słyszy takie rzeczy młody? Ork spytał po części z czystej ciekawości oraz podbudowania sobie ego. Opinia wśród zwykłych ludzi była dla niego istotnie ważna przez wzgląd na fakt rozszerzania wpływów orków na Valfden.

[Dragosani]

- No różni ludzie mówią. - Tom wzruszył ramionami. I wymasował sobie nieco ściśnięta dłoń. W sumie nie powinno to nikogo dziwić. Ludzie lubią opowieści o wielkich czynach, no a Mogul trochę dokonał. Zerknął na towarzyszy orka. Nie poznał ich. Jednego w ogóle nie kojarzył, a drugi to wampir. One wszystkie tak samo wyglądają w tych swoich pancerzach.
- Ale, panie Khan, co pana sprowadza do stolicy? Kolejna ważna misja? - Nachylił się konspiracyjnie. - Byłbym zaszczycony mogąc pomóc! - To już powiedział nieco głośniej.

[Mogul]

Ork teraz wyszczerzył kły i uśmieszek nie zniknął.
- Pragnę byś poznał moich wiernych kompanów, jeden ten o to w stroju co się chowa wierny równy towarzysz, dzięki któremu udało Ci się uslyszeć o mnie. Severus go zwą. A ten drugi to równie wierny jak i poddany mi mój uczeń. Zwą go Thorem, czasami jest nieśmiały przez co może nie przyznać się teraz do tego kim jest dla mnie. Ork nie został dłużny wcześniejszej zaczepce Thora, pomimo że nie został wtedy zdenerwowany. Po prostu lubił czasami gierki słowne.
- Widzisz młodzieńcze, dzisiaj jestem tu najwięcej dla nich, ale przy okazji załatwiam swoje sprawy. Tacy młodzi ludzie na pewno znają wiele przydatnych informacji. Panowie, powiedzcie po co przybyliśmy tutaj, a właściwie dla kogo. Wskazał na dwójkę towarzyszy.

[Dragosani]

Tom spojrzał na kompanów orka.
- Ach, witam panów, panie Severusie i panie Thorze. To zaszczyt poznać kompanów pana Khana! - Drago odniósł lekkie wrażenie, że młodzik nadużywa słowa "pan", ale nie odezwał się. Kiwnął tylko głową, na znak, że i on cieszy się ze spotkania. Mniej więcej. I w końcu nadeszła pora pytań.
- Tom, znasz może niejakiego Edgara Poldka? - zapytał wampir. Młodzik podrapał się po brodzie w zamyśleniu.
- Coś mi się kojarzy... hm... - Zastanawiał się.
- To kupiec. Rzekomo handluje antykami - sprecyzował Drago.
- A, tak! Kiedyś chciałem się zatrudnić u niego, coby dorobić nieco, ale pogonił mnie. ÂŻe niby się nie nadaję na szlak. - Zrobił oburzoną minę. - On dużo wędruje po Valfden i sprzedaje w różnych miastach towar. Jeśli się nie mylę, to ostatnio przybył do stolicy. Mogę zaprowadzić do miejsca, gdzie zazwyczaj się zatrzymuje.

[Mogul]

- Byłoby świetnie, ale przed tym opowiedz mi o tej osobie. Rasa, wiek, coś o nim.

[Dragosani]

// Mogul, dodaj Thora do uczestników wyprawy.
Tom ruszył już w drogę, bo przecież mógł opowiadać idąc. Taką podzielną uwagę miał!
- Człowiek, jakieś czterdzieści lat. Nazwałbym go pazerną świnią. Sprzedałby własną matkę, gdyby ktoś zaoferował odpowiednią kwotę - Szli dalej. - No ale jest też w pewnym stopniu uczciwy. Jak ma z kimś umowę, to jej dotrzymuje. No chyba, że go nie zatrudni pod pretekstem, że się nie nadaję na szlak! - Chyba ta sprawa naprawdę wkurzała młodzika. Co z tego, że kupiec zapewne miał rację w tym przypadku.

[Thor ibn Odyn Grom]

Idący niedaleko za Tomem mauren, podniósł wzrok z ziemi w którą był wgapiony i powiedział Tomowi:
-Nie musisz krzyczeć, może po prostu zawitaj kiedyś do Mogula i poproś go o naukę. Sądzę, że wtedy przyjmie cię każdy kupiec.
//Chcę do uczestników! (jeśli bym już się tam znalazł w trakcie pisania, to sorry)

[Mogul]

- Już niestety jednego ucznia mam. Wyszczerzył kły.

[Thor ibn Odyn Grom]

Nie rozumiem, co by ci to szkodziło, przecież byś mu nie płacił-powiedział Thor z uśmiechem dla urodzonych handlarzy naturalnym.

[Dragosani]

Tom tylko się uśmiechął i głupio kiwał głową, słuchając rozmowy dwójki kolorowych osób, które prowadził. Bo jak nazwać czerwonego orka ze świecącą na niebiesko ręką i człowieka o kolorze skóry zbliżonym do czegoś brązowego i zaczynającego się na literę "k". Kakaa. Nie było w tym ani grama rasizmu. Rasizm to przestępstwo, nawet w średnio tolerancyjnym społeczeństwie Valfden. A każdy wie, że przestępstwa są dla maurenów, nie normalnych ludzi. Tak więc Tom nie miał skrupułów, aby określać w myślach dwójkę prowadzonych osób kolorowymi. No i wampira zamaskowanym. Tom niestety nie był na tyle światowy, aby dostrzec zabawny zbieg okoliczności w obecności osób kolorowych i zamaskowanej w kapturze.
W końcu dotarli do celu. Nie była to jakaś nora zbira, nie była to posesja-forteca chciwego i paranoicznego kupca. Ot, zwykły domek w dzielnicy obywatelskiej.
- To tutaj - stwierdził Tom. - Mam pogadać z nim? Mnie może kojarzyć... - zaoferował się.

[Mogul]

- Może go to spłoszyć. Wejdźmy tam wszyscy razem i zaproponujmy, by ten wysłał nas na szlak.

[Dragosani]

- Bo to w ogóle nie będzie dziwnie wyglądać - stwierdził Drago. - Nie lepiej po prostu go przycisnąć i wypytać? Watpię, aby potrafił oprzeć się twojemu urokowi osobistemu - zwrócił się do Mogula.

[Mogul]

Ork nawet nie spoglądając na Dragosaniego po prostu wszedł do pomieszczenia.

[Dragosani]

Pomieszczenie okazało się czymś na wzór salonu. Lub raczej saloniku. Pokoju w którym gospodarz przyjmował gości. I zapewne niektórych klientów. Kilka półek z książkami pod ścianą, jakieś obrazy, oraz troche ozdobnej broni na ścianach. Do tego stolik i kilka foteli wyglądających na wygodne. W pomieszczeniu nikogo nie było, lecz już po chwili jakiś mężczyzna wszedł z innego pokoju. Zapewne poszukiwany Edgar Poldek. Widząc niespodziewanych gości z początku zrobił nieco zdziwioną minę i zatrzymał się nagle.
- W czym mogę pomóc? - zapytał niepewnie. Przybysze nie wyglądali u na kogoś, kto chciałby kupić antyki. Kupiec był mężczyzną. Z wyglądu nieco po czterdziestce. Miał ciemne włosy, brodę i spory, krzywy nos.

[Mogul]

- Chciałbym się zorientować co masz na sprzedaż.

[Dragosani]

Kupiec wyraźnie się zrelaksował. Widocznie jego pierwsze wrażenie, że ta uzbrojona banda dziwaków ma złe zamiary były błędne. Kto by pomyślał jakie osoby w dzisiejszych czasach interesują się antykami?
- Ach, oczywiście. Posiadam bardzo wiele antyków i artefaktów. Oczywiście wszystko oryginalne, żadnych fałszywek. Od mebli, przez dzieła sztuki jak obrazy i rzeźby, aż do broni. Jestem pewien, że znajdą panowie coś dla siebie. Szukają panowie czegoś konkretnego?

[Mogul]

- Byłem kiedyś wojakiem, ale niestety mój organizm trawi jakaś choroba, która nie pozwala mi prowadzić takiego trybu życia. Przeważnie jestem bardzo osłabiony, więc nie ruszam się z domu. Jestem orkiem kolekcjonerem, odpowiedź wydaje się bardzo prosta. Uśmiechnął się, szczerze!

[Dragosani]

A kupca przeszłą trwoga, gdy zobaczył uśmiech Mogula. Nie, żeby ork się nie starał. Po prostu był brzydki
- Tak tez podejrzewałem... hmm... artefakty należące do kultury pańskiej rasy są bardzo rzadkie na rynku. I niezwykle cenne. - Zatarł chciwie łapki. Taki nawyk. - Obawiam się jednak, że sprzedałem już ostatnią... partię. Ledwie kilka dni temu. Ale oczywiście mogę sprowadzić nowe, jeśli pan chce.

[Mogul]

- Jak sam mówisz, one są bardzo rzadkie. Skąd taki kupiec zaopatruje się w nie. Jestem bardzo ciekawskim orkiem.

//: używam persważion