Cierpkie wino

[Dragosani]

- Od kiedy to młode kobiety noszą męskie imiona? - zapytał Severus. Bardzo nie podobały mu się słowa dziewki. Ale oczywiście nie miał zamiaru tego okazać. Nie chciał dać jej satysfakcji. - No chyba, że Ronald uznał za świetny żart podanie akurat takiego imienia. Naprawdę zabawne. Ale, jak błyskotliwie zauważyłaś, jestem nowy, przez nie łapie jeszcze waszych grepsów. Wybacz więc. - odparł, również cicho, śmiertelnie poważnym tonem. - Teraz, mój ciężki pomyślunek, radzi mi dokończyć... hmm... pracę, aby nie wzbudzić podejrzeń. Nie możesz przecież powiedzieć tego co wiesz tutaj. - zerknął przez ramię, jakby spodziewając się stojącego za jego plecami strażnika. - Gdzie możemy się później spotkać?

[Anette Du'Monteau]

-Miło mi, jestem Arronefalia. Dla przyjaciół Arron. - odpowiedziała na zarzut. -Można chwilę pomówić po wieczerzy. Wtedy jest odrobina czasu. A teraz lepiej w takim razie zacznij rąbać te drwa.

[Dragosani]

Severus był z reguły miły dla dam, dziewek i tym podobnych, więc przysłowiowo ugryzł się w język, zanim skomentował imię dziewczyny. Lecz w myślach osądził, że jej rodzice musieli być parą sadystów, zaś ona sama zapewne miała ciężkie dzieciństwo, wśród rówieśników. Uśmiechnął się niemrawo.
- Miło poznać. Po raz kolejny. Severus - przedstawił się. Jako, że dziewczyna mówiła z sensem, co niezmiernie denerwowało Seva, bez dalszych i zbędnych słów odwrócił się i udał się do pieńka. Chwycił za siekierę i zaczął rąbać drewno.

[Anette Du'Monteau]

Nie byłeś zbytnio przyzwyczajony do tego typu wysiłku. Nie dość, że zajęcie było męczące to jeszcze szczapki drewna, jak na złość przybierały kształty inne niż to było konieczne. Złośliwość przedmiotów martwych?

[Dragosani]

Albo też sił wyższych. Na jedno wychodzi. No może nie do końca "na jedno". W każdym razie, efekt był jednakowy. Mimo to Sevuś próbował dalej. Dawniej z rzadka używał tego typu narzędzi. Zarabiał na życie mieczem, sztyletem, lub słowami "Stój, to napad". Więc z siekierami, toporami, młotami, halabardami i tym podobnymi narzędziami, tudzież broniami nie miał zbyt wielkiego kontaktu. Efekt tego był widoczny. Kawałki drewna nie wyglądały zbyt estetycznie i równo. Kruczy adept podejrzewał, że to kwestia tego, jak trzyma rękojeść siekiery. Jednak za nic nie mógł znaleźć właściwego uchwytu. Już wolał "ciachać" mieczem, niekoniecznie drewno. Tak dla lepszego efektu wizualizował sobie, że pieńki są twarzami ludzi, za którymi nie przepadał. I kontynuował w ten sposób rąbanie drewna. Ostrze siekiery wznosiło się i opadało. Lśniło w świetle dnia, jakby było czymś więcej, niż tylko prymitywnym narzędziem. Stos drewna do porąbania systematycznie zmniejszał się, na korzyść drugiego stosu, poukładanych kawałków drewna. W sumie praca może i była dość męcząca ale na pewno nie wymagająca. Należało tylko uważać, aby nie zrobić sobie krzywdy ostrzem siekiery, ale taki wypadek był raczej mało prawdopodobny.

[Anette Du'Monteau]

Nastąpiło ostatnie cięcie i resztki drewna rozpadły się na mniejsze szczapki. Wrzuciłeś je na stosik i odłożyłeś siekierę. Praca była nieco męcząca, więc usiadłeś na ziemi. Całe przedsięwzięcie takie cię zajęło, że dopiero teraz zauważyłeś zniknięcie agentki. Przetarłeś nieco spocone czoło zastanawiając się co dalej.

[Dragosani]

Severus nawet nie zauważył kiedy usiadł na ziemi. ÂŹle się z nim działo, nie był przyzwyczajony do zbytniego wysiłku fizycznego. Przetarł czoło i po chwili wstał. Rzucił okiem na sznurki z praniem. Arronefalii już nie było, lecz nie zmartwiło to specjalnie Seva. I tak z rozmową mieli poczekać do wieczerzy. Należało więc po prostu zaczekać aż nadejdzie wieczór, a przez ten czas wtapiać się w otoczenie i udawać pokornego, nowego sługę na dworze szlachetnego pana. Kruczy adept przyjął to z pewną ulgą, gdyż podchody i szukanie agenta, lub jak się okazało agentki, było już nieco nużące. Przeklął adiutanta mistrza Kruków, za to, że wprowadził go w błąd. Otrzepał dłonie i ruszył na poszukiwania jakiejś pracy, któa zapewni mu zajęcie do wieczora i nie będzie ściągać na niego niepotrzebnej uwagi.

[Anette Du'Monteau]

Miros, opiekun psów, którego wcześniej poznałeś, widząc cię zbliżył się nieco.
-Hey, chcesz mi może pomóc? Trzeba by wyprowadzić te psiaki na porządny spacer. Zazwyczaj są używane do polowań ale niezbyt pora odpowiednia na nie, czyż nie? Szepnę o Tobie dobre słówko Berthcie, a także szlachetnemu panu. Uwierz mi, że przez kontakt z psami, ma się i kontakt z nim.

[Dragosani]

Ravnblod w pierwszej chwili nie odpowiedział, gdyż zamyślił się. Tak po prostu, naszły go myśli egzystencjalne, gdy zobaczył wiadro gwoźdźmi niesione przez jakiegoś sługę. Jego rozmyślania przerwał jednak głos Mirosa, opiekuna psiaków. Sev sojrzał na chłopaka. Mam co do tego bardzo złe przeczucia pomyślał Severus, lecz pomimo przeczucia związanego z psami, podszedł do ich opiekuna.
- W sumie to czemu nie - odpowiedział mu. Wyszczerzył się chytrze. - Lepsze to, niż cokolwiek, co by wymyśliła Bertha. - zaśmiał się.

[Anette Du'Monteau]

-Niedaleko jest park. To chyba najodpowiedniejsze miejsce dla nich. Pozwól im się nieco wyszaleć i wracaj. Tylko pilnuj ich dobrze, czasem lubią nieźle narozrabiać. Po tych słowach Miros wręczył ci smycze.

[Dragosani]

Severus spojrzał z nieznacznym przerażeniem na psy. I smycz, która w magiczny sposób znalazła się w jego dłoni. No ale cóż, nie mógł narzekać. I tak długo tutaj nie popracuje, a taka praca była z pewnością lepsza od prania, czy sprzątania. Przynajmniej była na świeżym powietrzu i nie wymagała machania ciężką i nieporęczną siekierą. Jednak pozostawała pewna sprawa, o która musiał zapytać psiarza.
- Jak się wabią? - zadał pytanie. Było to dość oczywiste. Przecież nie mógł wołać psów nazywając ich kolorami ich sierści, czy numerami nadanymi w myślach.

[Anette Du'Monteau]

-Ten o ciemniejszej maści i nieco postawniejszy to Bryk, a ta kremowa to Jaśmina. Dość dobrze reagują na swoje imienia, ale jak mówiłem mogą wpaść w pewną euforię...a wtedy trzeba je trzymać w ryzach. Nie daj się zdominować tej dwójce. Muszą wiedzieć kto jest przywódcą, samcem alfa.

[Dragosani]

Kruczy adept rzucił okiem na psy, gdy ich opiekun wyjawiał ich imiona. Kiwnął tylko głową, na znak, że zrozumiał o co chodzi psiarzowi. Następnie, bez zbędnych słów, pociągnął delikatnie smycz i poprowadził psy w stronę bramy willi szlacheckiej. Wyszedł na ulicę i skierował swe kroki w kierunku wskazanego przez Mirosa parku. Idąc i prowadząc psy, rozmyślał nad tym, czego się dowiedział na dworze. I obmyślał potencjalne warianty planu działań. 

[Anette Du'Monteau]

Po chwili mogłeś dostrzec ogrodzenie parku. Krążyło już tam paru ludzi wyprowadzając swoich pupili. W końcu na nic innego nie było zbytni pogody.

[Dragosani]

Severus zatrzymał się na moment, patrząc na park. Pogoda była paskudna, zresztą jak zawsze o tej porze roku. W pewnym sensie taki był jej specyficzny urok. Od zawsze, odkąd Ravnblod tylko pamiętał. Po krótkiej chwili pociągnął delikatnie smycz i poprowadził psiaki do parku. Przeszedł przez bramę i wszedł na jego teren. Prócz niego, było tutaj kilku innych ludzi, wyprowadzających swoich pupili w postaci psów lub dzieci. Sev nie zatrzymując się, ruszył dość szybkim krokiem ścieżką, kierując się ku sporej połaci trawy. Psy ciągnęły smycz, zapewne skore do biegu, lecz Ravnblod nie miał zamiaru ich wypuścić. Przynajmniej na razie. Nie chciał, aby zaczęły szaleć i by narobiły problemów. Chciał najpierw okazać im, kto tutaj rządzi. Idąc dość szybko, mówił do nich, aby zapamiętały i przyzwyczaiły się do jego głosu. Nazywał ich imionami, które podał mu psiarz. Chciał po prostu zapoznać je ze sobą. Wędrował tak dłuższy czas, pozwalając psom obwąchiwać drzewa i krzaki. W końcu, wciąż nie chcąc spuszczać psów ze smyczy, ruszył biegiem, pozwalając (i w pewnym sensie zmuszając) do biegu obok siebie. Tak aby je wymęczyć.

[Anette Du'Monteau]

Psy miały aż nadto energii i bardziej Ciebie ciągały, niż ty je wstrzymywałeś. Nie należało ignorować siły psów, które normalnie biegały za zwierzyną łowną. Nagłe szarpnięcie smyczy niemal zwaliło cię z nóg.

[Dragosani]

Severus biegł razem z psami, starając się dotrzymać im kroku. Uznał jednak, że dość tego dobrego. Gwizdnął i pociągnął smycz. - Bryk, Jaśmina, spokojnie! - rozkazał twardym tonem, mając nadzieję, że psy posłuchają. Zresztą, to były tylko zwierzęta, nie pozwoli się zdominować. Wrył pięty w ziemię i zatrzymał psy. - Spokój. - rozkazał raz jeszcze. Tym razem ruszył przed siebie już wolniej. , lecz nie na tyle, aby psy się znudziły. Po prostu szedł szybkim krokiem. Pozwalał im szczać pod drzewa, oraz obwąchiwać kupy innych psów. Spacerowali tak dłuższy czas, Severus nawet nie zwrócił uwagi ile minęło, od chwili wejścia do parku. Uznał jednak, że watro w końcu wrócić do dworu, więc skierował tam swe kroki.

[Anette Du'Monteau]

Psy były w miarę zadowolone z spaceru. Dało to się wywnioskować po pyskach i wywieszonych z nich języków oraz lekkiego dyszenia.

[Dragosani]

- Dobre psiaki - mruknął Severus, również zadowolony, że to się skończyło. Poprowadził psiny szeroką i zadbaną ulicą dzielnicy szlacheckiej, wprost do dworu jego celu. Minął bramę, a następnie skierował swe kroki ku psiarni. Przeszedłszy przez trawnik i napotkawszy po drodze kilku sługusów szlachetki (oraz gburowatego strażnika, który łypał na niego groźnie, jakoby ogr), dotarł w końcu do budynku w którym swe schronienie miały psy. Oba czworonogi zdecydowanie poznawały swój dom, gdyż machały ogonami i dość chętnie weszły do środka, gdy Ravnblod otworzył drzwi.
- Wróciliśmy - zakomunikował Mirosowi, prowadząc psy do ich boksów, które na szczęście były podpisane.

[Anette Du'Monteau]

-Są całe? Hmm, chyba tak. No, dobra robota. W takim razie nie omieszkam wspomnieć o Tobie szlachetnemu panu. Jak chcesz jeszcze jakiejś roboty to poszukaj w domu. Tu już chyba nic się dla Ciebie nie znajdzie.