Tajemnice Starożytnych IV - Klucz ÂŻycia

[Dragosani]

Słysząc te słowa Zeleris wzniósł dłonie ku niemu, niemo wychwalając wspaniałomyślność towarzyszy. Następnie z iście Canisowym śmiechem rzucił się w kierunku ciał. Jednak nie nadgryzał ich, ani nie gwałcił, lecz gmerał przy ich sakiewkach.

[Eric]

Diomedes zaśmiał się głośno.
- Gdy wrócimy z wyprawy musisz się ze mną wybrać na piwo, Flamelu!

[Hagmar]

//Zeleris: znajdujesz dwa srebrne pierścienie(wartość 44szt. złota)

[Dragosani]

Mag schował znalezisko do sakiewki własnej, postanawiając je spieniężyć po powrocie do miasta. Pozostawił następnie resztę trupów, by inni też mogli je pomacać. Wrócił do towarzyszy.
- Mam teraz za co pić, bez straty wcześniejszych funduszy, więc nie widzę przeszkód, Diomedesie. - odparł kompanowi.

[Eric]

Diomedes widząc pomyślne poszukiwania Zelerisa, stwierdził, że może i jemu uda się coś wygrzebać. Rzucił się w miejsce gdzie leżało najwięcej poległych i począł przetrząsać ich sakwy.

[Mogul]

Chłopak przeszukiwał dokładnie każde ciało w poszukiwaniu lecz do tej pory nic nie znalazł. Zobaczył uśmiechniętego Zelerisa który coś zdobył. Wampir wysunął się naprzód przeszukując kolejne ciała które znajdowały się niedalego muru fortu...

[Hagmar]

Ocian: Jeden złoty pierścień(50szt złota)
Diomedes: Jeden złoty pierścień(50szt złota)

ÂŻeby nie było, ja to losuje z listy rzutem kostką.

[Eric]

- Haha! Mam! No to Zelerisie, wszystko wskazuje na to, że los chce, abyśmy się na to piwo wybrali. Zeyfarze, co z tym posiłkiem?

[Mogul]

ÂŁup wojenny, nie za duży lecz to będzie dobra pamiątka. Albo jak będzie potrzeba gotówki to się sprzeda...
Chłopak udał się w pobliże stojącego dowódcy i usiadł na pobliskim kamieniu czekając na dalsze rozkazy...

//: lecę na WOÂŚP.

[Anette Du'Monteau]

Kocioł stał już na miejscu, ogień powoli się tlił pod naczyniem zagrzewając wodę. Gdy w garnku była już odpowiednia temperatura wrzuciłem składniki. W miarę możliwości starałem się zrobić inna mieszankę. Mieszając bulion patrzyłem jak hieny cmentarne zleciały się do ciał. Szukali kosztowności z takim uporem, że normalny człowiek nie mógłby uwierzyć. Minęło jakieś pięć minut, więc przyszła pora na zioła i przyprawy. Znów odpiąłem woreczek od pasa i wybrałem odpowiednią kombinację różną od poprzedniej. Teraz trzeba było tylko czekać.
-Mam nadzieję, że znajdziecie miejsce na moją potrawkę po oskubaniu tych denatów. - rzuciłem do towarzyszy.

[Patty]

I ja, mimo zmęczenia, ruszyłam wyszperać coś ładnego

[Eric]

- Oczywiście, że znajdziemy miejsce na Twoją potrawkę, Zeyfarze - rzekł wodzony wspaniałym zapachem Diomedes. W brzuchu burczało mu piekielnie, więc do kociołka doskoczył w mgnieniu oka. Chwycił pierwszą lepszą miskę i nabrał na nią specyfiku. Smakował inaczej niż wcześniej, był nawet - w odczuciu Diomedesa - smaczniejszy. Spałaszował go w kilka sekund, ale jego żołądek domagał się więcej. Spojrzał błagalnie na Zeyfara, a gdy ten skinął głową, nabrał kolejną porcję. Ją również pochłonął w krótką chwilę. Na chwilę obecną był zadowolony, jedyne o czym marzył to długi, błogi sen. Jednakże najpierw wypadałoby obadać odbitą fortecę.

[Anette Du'Monteau]

-Nawet Ty Patty?! No nie żartujcie...ja dla was gotuje, a ci się grzebią w rozczłonkowanych zwłokach. Nie! Ja taki nie będę! - mówił Zeyfar. Spoglądał wzrokiem to na gotujący się bulion to na stosy ciał. Nie wytrzymał i puścił się biegiem do ludzi, którzy głownie byli zabici przez pociski katapult i upadki z muru.

[Hagmar]

//Patty: złoty wisior(60szt. złota)
Zeyfar: złoty wisior(60szt. złota)

-Długo sierżancie? A może poruczniku? Hę. Zakrzyknął Aragorn.

[Eric]

Diomedes zaśmiał się szczerze widząc zachowanie Zeyfara. W sumie nie było w nim nic dziwnego, przecież sam uczestniczył w bitwie, więc to raczej oczywiste, że chciał co nieco zarobić. Diomedes przyglądał się w skupieniu złotemu pierścieniowi, który udało mu się wygrzebać. Wziął szmatkę z wozu i ładnie go wyczyścił z zaschniętej krwi, a potem wypolerował na błysk. Po chwili roboty zwrócił się do Aragorna:
- Może już pójdziemy spenetrować nowo zdobytą fortecę?

[Anette Du'Monteau]

-Bulion już gotowy komandorze. - odkrzyknąłem. Proszę sobie brać ile dusza zapragnie, najwyżej wybiorę się później na polowanie z Ocianem albo z Tobą sir. - mówiłem wracając do kociołka. Złoty wisior schowałem bezpiecznie do sakiewki przy pasie.

[Dragosani]

Słysząc słowa Zeyfara młody mag wpadł na genialny (jego zdaniem) pomysł na żart. Wyciągnął w pochwy sztylet i podszedł do jednego z ciał. Wbił ostrze w brzuch denata i zrobił cięcie, by móc tam wsadzić rękę. Wsunął dłoń w brzuch martwego, pogrzebał chwilę i wyciągnął ją. Trzymał coś, co musiało być jelitami. Ostrzem sztyletu odciął kawałek. Wstał i niosąc flaki podszedł do Zeyfara. Wcisnął mu w dłoń kawałek jelita i paskudnym uśmiechem powiedział.
- Masz, druhu, byś nie musiał grzebać przy zwłokach jak my! - po tych słowach zaśmiał się jak psychopata.

[Hagmar]

-Domenic szedł w tamtą stronę, chcesz to idź i zobacz czy aby wozu miodu nie znalazł. Elf podszedł do kociołka i nalał strawy.
-Buehehehe.

[Anette Du'Monteau]

Zeyfar się jedynie zaśmiał i spojrzał na Zelerisa. Szybko ruchem wrzucił mu kawałek jelita za szatę. Tobie się bardziej przyda dodatkowe jak chcesz strawić ładnie te wszystkie ciała. - odparł ucieszony mauren.
Gdy Zeyfar usłyszał dziwny śmiech dowódcy nie wiedział o co chodzi. Czyżby komandor miał jakieś niecne plany odnośnie jego potrawy? -Eee, sir, dobrze się czujesz? Czemuś miał służyć twój śmiech?

[Eric]

Diomedes zastosował się do rady Aragorna i poszedł szukać Domenica. Zbliżył się do fortecy podziwiając jej majestat. Teraz fort ów należał do nich. Rozglądnął się za krasnoludem, jednak jakoś nie mógł go wypatrzyć. Zakrzyknął więc głośno
- DOMENICU!!! GDZIEÂŚ JEST?!