Filantrop zza grobu

[Henandur Gnivaral]

- Młodzik, który się stara. Naprawdę godne podziwu, ale mądrość u niektórych przychodzi z wiekiem. Gdybym zdradził losową lokację. Nie będziecie pewni, że tam znajdzie się moje serce. Nie możecie pójść tam ze mną do serca, ponieważ razem opuścimy kryptę i będę wolny zaraz po opuszczeniu archiwów. Wtedy już nic nie będzie stało na przeszkodzie by was opuścić. Nie macie w tej sytuacji żadnego wyjścia. Wiedza o moim sercu do niczego wam się nie przyda. Nie jesteście w stanie wykorzystać tego przeciwko mnie.

[Rodred]

Skrzyżowałem ręce na piersi.
On ma rację.  Przyznałem przed samym sobą. Kończą mi się pomysły a i tak mu nie ufam. Jest to lisz,  że tak powiem starej daty. Po tak długim zamknięciu, nie wiadomo czy jedynego czego będzie chciał to zemsty. Mówi że po za archiwum będzie wolny. Może tylko chce byśmy go wyprowadzili a później nas zabije? Ja bym go tu zostawił.
Powodem tej decyzji w znacznym stopniu może być nieznajomość sytuacji na froncie. Jednak kto wie, czy ten lisz nie stanie się dla nas drugim frontem?
I tak decyzja należy do króla, a ja nie mam mu już co doradzić.

[Devristus Morii]

No nie jesteśmy, bo nikt nie zdradziłby miejsca ukrycia swojego serca, które dało mu nieśmiertelność. Jedyne co teraz możemy to nic innego jak "zaufać" sobie, bo w końcu łączy nas prawo cienia. ÂŻaden z Nas nie wie co się stanie jak wyjdziemy z archiwum, ale każdy zauważył, że w obecnej sytuacji to my jesteśmy na pozycji przegranej, nieprawdaż? powiedział Devristus kierując słowa do wszystkich Nie róbmy z siebie wrogów, ale przyjaciół od razu też nie. Los różne scenariusze pisze i może być tak, że to my będziemy potrzebować Twojej pomocy albo Ty Naszej.

[Isentor]

Mistrz przysłuchiwał się rozmowie lisza z Rodredem. Nie chciał nic dodawać, nieumarły miał pistolet z magazynkiem pełnym argumentów. Pozostaje mi zaufać mu i złożyć przysięgę - pomyślał. Tutaj nic nie wskóram, możemy się dogadać i będę go obserwował. Jeśli nie zechce dołączyć do walki o naszą sprawę, będziemy musieli się pożegnać. Isentor powoli podszedł do lisza i wyciągnął do niego dłoń.

[Henandur Gnivaral]

A więc pojednanie. Lisz wyciągnął wychudzoną i kościstą dłoń w stronę mistrza Isentora. Kiedy uścisnęli sobie dłonie oboje wypowiedzieli. - Jestem nieśmiertelny, jestem ciemnością, wieczną nocą, która rozciąga się na odległość gwiazd. Nie można mnie przezwyciężyć, bo nie ma nikogo potężniejszego niż ja. ÂŚwiatło słońca może odegnać noc, ale w końcu wszystko powróci do mnie, jam jest ciemnością, jam jest dzieckiem nocy, a oto moja przysięga. Czarna energia magiczna otoczyła dłoń lisza, fioletowe wyładowania elektryczne tańczyły wokół dłoni mistrza. Obie energie magiczne starły się  w pustkę, która zapadła się i zniknęła zaraz po wystąpieniu anomalii.

[Devristus Morii]

A to coś nowego powiedział Devristus na widok podających sobie dłonie Isentora i Henandura oraz połączenia ich energii magicznych. Mam nadzieję, że z tej współpracy wyjdzie naprawdę dobry owoc do zjedzenia.

[Rodred]

Przyglądam się pojednaniu z założonymi rękoma. Nie jestem przekonany co do słuszności tego czynu, ale nie ja tu jestem od podejmowania decyzji.
Będę miał go na oku.

[Isentor]

Henandurze jesteś winien śmierci archeologów i zatrzymania prac. Będziesz miał okazję wykazać się swą starożytną wiedzą, ponieważ sprawę należy zatuszować, zaś wykopaliska wznowić. Złożyło się tak, że ktoś musi tym teraz przewodzić i informować mnie o postępie prac.

[Henandur Gnivaral]

- Rozumiem, pokaże ci na co stać mistrza starej szkoły.

[Isentor]

Mistrz odwrócił się od lisza i zwrócił do adeptów. Pora na nas, rozwiązaliśmy śledztwo, wiemy już dlaczego nie było odpowiedzi z archiwów. Dajmy Henandurowi się wykazać.

[Rodred]

Kiwnąłem głową na znak zgody. W duchu cieszę się, że on zostaje tutaj i nie będę musiał się go obawiać w naszej wierzy.

[Isentor]

Całą drogę powrotną pokonali w pełnym milczeniu. Myśleli o tym co zaszło w krypcie? Kilka godzin w pełnym milczeniu, pogrążyli się w myślach. U wyjścia z jaskini czekała na nich majaczące się w porażającym świetle słońca postać mężczyzny.

[Rodred]

Idąc myślałem o tym jakie korzyści i jakie niebezpieczeństwa może przynieś ze sobą ten lisz. Z pewnością może nam udzielić wiadomości o płynnej czarnej rudzie, o której rozmawiałem z Isentorem i Rakbarem w wieczór przed wyjściem. Jednak niebezpieczeństwo z jego strony jest równie wielkie co potencjalne korzyści.

Widząc tego mężczyznę już w głowie układałem jak mu wymijająco powiedzieć, że ukochana nie wróci. Podejrzewałem, że Isentor coś powie, ale nigdy nie wiadomo co przyniesie los. 

[Isentor]

Pierwszy odezwał się mistrz, zapewne zmuszony na widok mężczyzny. Wy się mu wytłumaczycie, bo jej śmierć to wasza wina.

[Rodred]

Kiwnąłem głową. Nie będę mu cudaczył bo tylko gorzej będzie mu to przyjąć.
Poszedłem do niego z kamienną twarzą. Widzę w jego oczach, że się spodziewa najgorszego. Patrzę chwilę na niego po czym mówię.
- Stary strop archiwum zawalił się...
On już wiedział. Zamknął oczy i ewidentnie chciał usłyszeć całość wymyślonej historii.
- Wszyscy zginęli.  Dokończyłem. Chyba brzmiało wiarygodnie.

[Dymitr Varcrat]

- Co!? Strop się zawalił? Nie! Zewolo dopomóż, ona jest dla mnie wszystkim! Muszę tam pójść... i wydobyć chociaż jej ciało... Zasługuje na godny pochówek.

[Rodred]

- Walący się strop uszkodził większość konstrukcji, która grozi teraz zawaleniem. Dodatkowo całość znajduje się nad morzem magmy. W każdej chwili to się może do niego osunąć. Jak chcesz jej dopomóc to idź do świątyni i się za nią pomódl.   Poklepałem go przyjacielsko po ramieniu, żeby dodać mu otuchy. Nie lubię kłamać, ale czasem to po prostu konieczność.

[Dymitr Varcrat]

- Modlitwę zostawiam tobie. Mężczyzna pobiegł w stronę archiwów.

[Isentor]

Nieźle Rodredzie - wtrącił mistrz patrząc jak mężczyzna znika im z oczu w mroku jaskini. Teraz masz na sumieniu dwie osoby.

[Devristus Morii]

Zawsze mogło być ich więcej. rzekł Devristus, który żałował, ze nie przeszukiwali dalej archiwum.