Filantrop zza grobu

[Rodred]

Wzruszyłem ramionami.
- Ostrzegłem go o niebezpieczeństwie. Przynajmniej spotka tą swoją dziewczynę.  Uśmiechnąłem się z przekąsem.
- Wracamy do domu Mistrzu?

[Isentor]

Nie zależało ci chyba na jego życiu? Pytam z ciekawości, bo teoretycznie puściłeś go tam. Na pewno domyślasz się, że to co tutaj zaszło musi zostać tajne. Oficjalnie wymyślimy podobną historie do twojej i nikt nie dowie się o potężnym liszu, który zasilił nasze szeregi. Toczymy wojnę, a dezinformacja jest najpotężniejszą z broni. Niestety czasem wiąże się to z kosztem żyć. Dziś ty byłeś katem. To lekcja dla ciebie. Lekcja pokazująca, że władza i potęga wiąże się również z wielką odpowiedzialnością, która czasem zmusza nas do pragmatycznych, niegodnych czynów.

[Rodred]

- Mistrzu, każde życie jest cenne. Jednak, gdybym powstrzymał go siłą nabrałby podejrzeń. Pogrążony w depresji mąż mógłby być groźny. Zaczął by dążyć temat i dochodzić. Aż wreszcie przełożył by dobro własne nad dobro państwa. Kto wie do czego byłby zdolny by wskrzesić ukochaną. Jego śmierć jest dla nas korzystna. Zapewniłbym pozostałych bliskich, że nie ma czego tam szukać, a bliscy odeszli honorowo.   Zrobiłem krótką przerwę po czym wróciłem do tematu.
- Czuję się trochę nie ludzki... I bez serca. Nie wiem czy to dobrze, ale nie mam wyrzutów. To było po prostu konieczne... Mistrzu wiesz, że jestem słabo zorientowany w tym co się dzieje. Mógłbym prosić abyś przedstawił mi tą sytuację?  Po za tym że z kimś walczymy i nie jest dobrze, więcej nie wiem.

[Isentor]

Mogłeś powstrzymać go intelektem, przebiegłością, siła jest ostatecznym z rozwiązań, rozwiązaniem najsłabszych. Porozmawiamy o tym w drodze powrotnej, mamy przed sobą kilka godzin drogi. Udajcie się do stołówki coś zjeść i odpocząć. Gdyby ktoś pytał co się stało, wyciek trujących oparów zabił archeologów przebijających się przez zasypane tunele. Mam do pogadania z Panią Kustosz.

[Rodred]

- Próbowałem. Wzruszyłem ramionami. Na słowa o stołówce ucieszyłem się. Głód doskwierał mi od dłuższego czasu. Bez zwłoki zkierowałem się do niej.

[Devristus Morii]

Nie przejmuj się Rodred. Cokolwiek byś nie zrobił, Mistrz zrobiłby to lepiej i na mnóstwo innych sposobów. Chodźmy coś zjeść

[Rodred]

Gdy oddaliśmy się od króla kontynuowałem rozmowę z Devem.
- Co miałeś na myśli to mówiąc?

[Isentor]

Isentor nie brał już udziału w dyskusji, zignorował również słowną zaczepkę adepta. Odwdzięczy się mu brakiem szacunku przy najbliższym szkoleniu. Mortokinezą można sprawić wiele fizycznego bólu, szczególnie komuś kto potrzebuje lekcji dobrych manier. Mistrz udał się na poszukiwania Pani Kustosz.

[Devristus Morii]

Trudno jest zadowolić swoim rozwiązaniem kogoś kto ma cały bagaż doświadczeń na karku. Rozwiązałeś to tak a nie inaczej, ale biorąc Twoje doświadczenie to prawdopodobnie było według Ciebie najlepszym wyjściem. Mistrz miał kilka innych rozwiązań, dlatego się nie przejmuj. Następnym razem będziesz wiedział jak zadziałać.

[Rodred]

- Nic mi nie doradził.  Zauważyłem.
- Jak ty byś to rozegrał?

[Devristus Morii]

Powiedziałbym, że odzyska ciało swojej ukochanej jak minie zagrożenie dla człowieka w katakumbach. Niedługo zostanie wysłana ekipa ratunkowa, aby ciała zabitych mogły zostać pochowane przez członków ich rodzin.

[Rodred]

Myślę, że dotarliśmy do stołówki. Usiadłem więc przy wolnym stole.
- Nie będzie widać śladów tego, że byli zombie? A w sumie jak się zaczeka aż się rozłożą to nikt nie zauważy. Sprytnie. Ja jednak wolałem nie zapewniać go o czymś czego sam nie byłem pewny. Nie mogę ręczyć,że lisz pośle tą ekipę.

[Kustosz Archiwów]

Pani kustosz zauważyła powracającego z jaskini mistrza, więc porzuciła aktualne czynności i poszła w jego kierunku. Witaj mistrzu, jakie wieści przynosisz?

[Isentor]

Mistrz spuścił wzrok i dodał spokojnym głosem. Przykro mi, straciliśmy wszystkich przez wyciek trujących gazów. Na dole jest niebezpiecznie. Ledwie uszliśmy z życiem. Nie zapuszczajcie się tam, obiecaj mi to.

[Kustosz Archiwów]

Pani kustosz położyła głowę na ramieniu mistrza zalewając się łzami.

[Isentor]

Mistrz położył dłoń na głowie pani kustosz głaszcząc jej czoło. Bądź silna; dowodzisz tutaj. Będzie jeszcze czas na opłakiwanie zmarłych. Obwieść ludziom co zaszło na wykopaliskach, zabezpieczcie wyjścia. Za kilka godzin przybędzie ekipa, która zajmie się wyciekiem.

Isentor pożegnał się z panią kustosz, poszedł wysłać gołębia do stolicy z wieściami o losach archiwum. Wrócił do swych adeptów, którzy byli już po ciepłym posiłku. Wracamy, na koń - rzucił. Po czym poszedł przywitać się ze swym niesfornym jaszczurem, który spędzał sen z powiek stajennemu w ciągu ostatniej doby.

[Rodred]

Z pełnym brzuchem wsiadam na koń za Devem.

[Isentor]

Wyruszyli w drogę powrotną do dżungli. Mistrz podjechał do Rodreda, aby porozmawiać. Teraz możemy o tym pomówić.

[Rodred]

Kurczowo trzymając się siodła skinąłem głową i zacząłem.
- A więc Mistrzu, jaka jest sytuacja na froncie? Z kim walczymy i z jakiego powodu?

[Isentor]

Dobrze byłoby zapytać którym, tyle ich ostatnimi tygodniami, że ciężko powiedzieć. Nasz powód został nam narzucony przez naszych agresorów, walczymy w samoobronie.