Stella Artois

[Funeris Venatio]

- No niby... nie wiem. A czemu akurat miałabyś ty dać radę im coś wyperswadować?

[Elizabeth]

- Tak się składa, że jestem z bractwa... - powiedziała kładąc dłoń na karku w geście małego zakłopotania.

[Funeris Venatio]

- No, panie niziołek - powiedziała pani niziołkowa. - Co pan na to? - Spojrzała na swojego męża. A ten jakby zwlekał z odpowiedzią, przeciągał, spoglądał to na Elizabeth, to na żonę, jakby czekał na coś, co go do końca przekona.

[Elizabeth]

- To źle? - zapytała niepewnie.

[Funeris Venatio]

- No nie, czemu? Po prostu... - naprawdę czekał na jakąś wypowiedź, która go do końca przekona do wyjazdu.

[Elizabeth]

- Ej... wiecie, że w bractwie jest taki śliczny, piękny anioł? - przerwała nagle im totalnie odpływając.

- Ma takie śnieżnobiałe skrzydła, takie delikatne. Jak ptak albo jeszcze lepsze. I jak do mnie mówił... cudownie...

- Marzę, żeby go ponownie spotkać i poznać go lepiej - westchnęła Elizabeth

[Funeris Venatio]

- No coś mówili o aniołach, ale żadnego nie widzieliśmy... - powiedziała pani niziołkowa. A pan niziołek nadal się zastanawiał, nie mogąc się jakoś przekonać do wyjazdu. Bo to od niego zależała decyzja.

[Elizabeth]

- A państwo pewnie też by chcieli tak regularnie handlować z bractwem... Rzeczywiście to takie trudne, aby coś z nimi załatwić? Aż tylu jest chętnych?

[Funeris Venatio]

- No wiesz, to spory i stały odbiorca. Kto by nie chciał mieć kontraktu na handel z Bractwem?

//Już na siłę daję ci szansę, ale nie chcesz jej wykorzystać. Ty chyba nie chcesz z nimi jechać do domu, co nie?

[Elizabeth]

- No ja z pewnością pewnie mogłabym pomóc w jakiś rozmowach z nimi. - Mina Elizabeth trochę posmutniała - Ale najpierw musiałabym tam dotrzeć, a nie mam żadnego wozu, który by mnie tak dowiózł...


//Staram się jak umiem Nie jestem uzdolnionym mówcom...

[Funeris Venatio]

- A co mi tam, spróbujmy. Najwyżej coś po drodze sprzedamy... - powiedział pan niziołek, zacierając ręce i sięgając po dzban.

[Elizabeth]

- A zabierzecie ze mną mojego chłopaka... bez niego to ja nie chce opuszczać tego miasta. On jest taki inteligentny i miły... - patrzyła na nich błagalnym spojrzeniem. - Proszę...


//Dziękuje za litość 

[Funeris Venatio]

- Wóz mamy spory. Jak tylko nie będzie przeszkadzał, to można się wybrać.

[Elizabeth]

- To ja szybko po niego pobiegnę, gdzie się spotkamy? - powiedziała prawie piszcząc ze szczęścia.

[Funeris Venatio]

- No może... za pół godziny za bramą?

[Elizabeth]

- Niech i tak będzie. Czeeeeść... - pomachała do niziołków i pobiegła do aresztu. Może nie był to sprint, bardziej trucht. Taki, żeby bardziej rozprostować kości niż narażać się na zbyt duży wysiłek. Otwierając od drzwi od aresztu z nadzieją na spotkanie Krzysztofa rozejrzała się po pomieszczeniu.

[Funeris Venatio]

Rżnął w karty ze strażnikiem. ÂŻywiołowo, zapalczywie, stawiając kilka grzywien pod zastaw wygranej. Nawet nie zwrócili uwagi na wchodzącego niziołka.

[Elizabeth]

- Jestem Krzysztofie... na pewno nie masz jakiegoś miłego zdrobnienia? - zapytała jeszcze chwilę po przywitaniu.

Odczekała sekundę i dodała jeszcze: - Załatwiłam transport...

[Funeris Venatio]

- Moment... - powiedział Krzysztof, będąc nieco zajętym. Szło mu chyba całkiem nieźle, bo strażnik przy sobie miał tylko dwie grzywny, a niedawny więzień około ośmiu. Wymieniali się kartami, targowali, przekupowali, pochłonięci bez reszty. Nie minęła minuta, gdy mężczyzna w kapalinie rzucił karty na stół, machnął ręką i przysunął swoje ostatnie dwie grzywny w stronę oponenta. Krzysztof, wielce ukontentowany, zapakował wszystko do kieszeni, uścisnął prawicę przeciwnika i dopiero spojrzał się na Elizabeth.
- Mówiłaś coś, moja droga?

[Elizabeth]

- Ehhh... oczywiście, że mówiłam. - powiedziała z wyrzutem - W ogóle mnie nie słuchasz!

- Za niecałe pół godziny jedziemy, zacznij zbierać już swoje manatki.