Sen na jawie czy jawa we śnie?

[Rodred]

// Jak używać tego odliczania?

Rzut niestety był niecelny. Sztylet odbił się od rogu szarpiącej się bestii. Upadła jednak ponownie od ciosów orków i bełtów w czaszce. Po chwili szarpaniny przestała się ruszać.
Usłyszałeś trzask pękających kamieni. Cała arena zaczęła się walić. Nie ma dla was ratunku. Wielkie odłamy skalne zaczęły nabierać prędkości lecąc wam na głowę. W tym momencie rozbiły się o świetlistą barierę wokoło was. Przed wami rozwarło się przejście. Z białego świata wyszedł człowiek dwukrotnie wyższy od najwyższego z elfów. Dwukrotnie silniejszy od najsilniejszego z orków.
Sigmar dzierżąc swój młot wyszedł na arenę. Uśmiechnięty kroczący dumnie. Zobaczyłeś jak wszystkie istoty żywe wokoło zaczęły się kruszyć i rozpadać. Z ich wnętrza wychodzili oni sami. Młodzi, zdrowi, odziani w świetliste szaty. Wszyscy zaczęli zmierzać w kierunku przejścia. Zobaczyłeś wśród nich księdza, który pomaczał Ci ręką na pożegnanie. Sigmar przykucnął przed tobą nadal będąc wyższym.
-  Silionie. Jak myślisz czemu tu jesteś?

[Silion aep Mor]

// Nie mam pojecia.

- Czy to dla tego że uwiezylem?

[Rodred]

-  Mówię o tym wszystkim.  Gestem wskazał Ci całe piekło.
-  Ten tam na dole chce ci coś przekazać. Wiem bo nie pierwszy raz z czymś takim się spotykam. To wszystko co przechodzisz to próby, które on stawia Ci na drodze, żeby sprawdzić czy jesteś godny. Uwierzyłeś więc otwieram Ci drugie drzwi. Jak chcesz to wybawię cię od tych cierpień i przywrócę cię do twojego świata. Możesz jednak stracić jedyną okazję by pogadać z tym tam na dole.  Po chwili milczenia. -  Więc jak. Idziesz ze mną czy do niego?

// Nie chcesz czy nie umiesz mi odpowiedzieć na to pytanie?

[Silion aep Mor]

- A czy gdy pojde z nim pogadac, to spotkamy się jeszcze kiedys? Chciałbym takze kiedyś spotkac sie jeszcze z tym miłym ksiedzem.

Nie wiem jak sie go uzywa

[Rodred]

-  Wierz we mnie, wyznawaj moje zasady, a zobaczymy się po śmierci.

[Silion aep Mor]

- Tak więc prowadź mnie do tego na dole. - rzekl zyczliwie krasnolud.

[Rodred]

Uśmiechnął się. -   Ja cię nie poprowadzę. Mogę ci jedynie otworzyć drzwi, ale przejść przez nie musisz sam.  To mówiąc wszedł do swojego portalu, który się za nim zamknął. Przed tobą z ziemi wysunął się drugi, płonący i bijący wrogością...

[Silion aep Mor]

Krasnolud czuł że nie mógł postąpić inaczej skoro zaszedł aż tak daleko. Spokojnym krokiem wszedl do portalu.

[Rodred]

Wyszedłeś zza kolumny. Jesteś na dużym cyplu. Jest zimne popołudnie, słyszysz huk fal bijących o nabrzeże. Jesteś na zamku wznoszącym się na grani. Przed tobą przeszedł jakiś człowiek zmierzający do jednej z komnat. Widzisz, że jest mocno przygnębiony i coś mówi pod nosem. Usłyszałeś jedynie kilka słów.:
-  Być albo nie być- oto jest pytanie.
Kto postępuje godniej: ten, kto biernie
By usłyszeć resztę musiałbyś za nim podążyć.

[Silion aep Mor]

Krasnolud zaciekawiony poszedl za czlowiekiem.

[Rodred]

Człowiek kontynuuje monolog.
-  Stoi pod gradem zajadłych strzał losu,

Czy ten, kto stawia opór morzu nieszczęść

I w walce kładzie im kres?

Umrzeć- usnąć- i nic poza tym- i przyjąć,

że śmierć uśmierza boleść serca i tysiące

Tych wstrząsów, które dostają się ciału

W spadku natury. O tak, taki koniec

Byłby czymś upragnionym. Umrzeć- usnąć-

Spać- i śnić może? Ha, tu się pojawia

Przeszkoda: jakie mogą nas nawiedzać

Sny w drzemce śmierci, gdy ścichnie za nami

Doczesny zamęt? Niepewni, wolimy

Wstrzymać tę chwilę. I z tych chwil urasta

Długie, potulnie przecierpiane życie.

Bo gdyby nie ten wzgląd, którz by chciał znosić

To, czym nas chłoszcze i znieważa czas:

Gwałty ciemiężców, nadętość pyszałków,

Męki wzgardzonych uczuć, opieszałość

Prawa, bezczelność władzy i kopniaki,

Którymi byle zero upokarza

Cierpliwą wartość? Któż by się z tym godził,

Gdyby był w stanie przekreślić rachunki

Nagim sztyletem? Któż by dźwigał brzemię

ÂŻycia, stękając i spływając potem,

Gdyby nam woli nie zbijała z tropu

Obawa przed tym, co będzie po śmierci,

Przed nieobecną w atlasach krainą,

Skąd żaden jeszcze odkrywca nie wrócił,

I gdyby lęk ten nie kazał nam raczej

Znosić zło znane niż rzucać się w nowe?

Tak to świadomość czyni nas tchórzami

I naturalne rumieńce porywu

Namysł rozcieńcza w chorbliwą bladość,

A naszym ważkim i szczytnym zamiarom

Refleksja plącze szyki, zanim któryś

Zdąży przerodzić się w czyn.

Cały czas podążałeś za nim. W pewnym jednak momencie Topór stuknął w sztylet wydając metaliczny dźwięk.
Człowiek gwałtownie się obrócił. O mało na niego nie wpadłeś.

[Silion aep Mor]

- O przepraszam pana!

[Rodred]

Zdał się w ogóle nie przejąć tym, że jakiś niby człowiek w pełni uzbrojony nachodzi go wieczorem i tylko zapytał.
-  A pan co o tym myśli?

[Silion aep Mor]

- Trudno powiedziec! Nie jestem zbyt dobrym myslicielem czy poeta! - krasnolud odpowiedzial.

[Rodred]

Pokiwał smętnie głową odwrócił się i kontynuował swoją drogę do komnaty.
Za jednym ze słupów ujrzałeś dwójkę ludzi wyraźnie ukrywających się przed tamtym.

[Silion aep Mor]

Krasnolud zauwazyl dwojke "kitrajacych" sie ludzi, podszedl do nich.

[Rodred]

Jeden z nich był bogato ubrany drugi już trochę biedniej. W momencie gdy zamyślony człowiek wszedł do komnaty wyszli z ukrycia.
-  Co ty tutaj robisz?! Zapytał bogatszy.
-  Panie mam wezwać straż? powiedział do niego drugi.

[Silion aep Mor]

- Grzeczniej dziadu! Ja ci zaraz zawołam straż. Chodze sobie, rozmyślam i tym podobne. A tak wogóle to nie tylko ty jesteś jakąś ważna osobistościa. - krasnolud miał gdzieś pozycje bogacza.

[Rodred]

Biedniejszy natychmiast zawołał straże.
Wtem poczułeś jakieś mrowienie w żołądku.
Z pobliskich drzwi wbiegło ok 10 rycerzy w pełni uzbrojonych.
Bogacz wychodząc tylko machnął ręką i żekł:
-  Zabić go.
W jednej chwili poczułeś drzewce włóczni w brzuchu i świat zamazał ci się przed oczami.
Czujesz w końcu wolność i swobodę. Unosisz się w przestrzeni. Nad sobą widzisz chmury, na nich bogów całego świata. Widzisz złotą bramę, która właśnie się otwiera. Wchodzi przez nią Sigmar z księdzem u boku. Uśmiechają się machają obecnym, kosztują jadła ze stołów.
Próbujesz wzlecieć do nich..
Nie da się...
Wtem poczułeś, że coś cię ciągnie w dół.
Spojrzałeś i zobaczyłeś przegniłą krainę pełną ludzi, cierpiących i spoglądających w górę. Wśród nich leży twoje ciało.
To ono cię ciągnie...
Spadłeś szybciej niźli da się spadać i wpadłeś w swe ciało...
Ziemia jest twarda i zimna. Dawno zginęła na niej wszelka trawa. Spostrzegłeś, że nie masz swojego ekwipunku, a jesteś tylko w łachmanach więziennych. Czujesz, że masz liczne rany i blizny na ciele.
Ktoś nachylił się nad tobą i chlusnął ci w twarz grogiem. Ocknąłeś się natychmiast. Uniosłeś się i zobaczyłeś gdzie jesteś. Rozległe tereny pełne ludzi. wszędzie stoły i krzesła. Na wszystkich stoją wódka, piwo, koniak i grog z razowym chlebem do przekąszenia.
Pomimo dużej ilości alkoholu jest tu niewyobrażalnie smutno. Z góry przyświeca wam blask nieba.
Obok siebie słyszysz miarowe stukanie. Patrzysz i widzisz jak jakiś staruch wali głową w stół.
Sam też nie jesteś młody. Twoja broda jest biała a w kościach i stawach czujesz bul..
Całość otoczona jest ścianami. Przy jednej z nich widzisz wysoką bramę nieustannie się palącą i zamkniętą.

[Silion aep Mor]

Krasnolud wsłuchiwał się rytmicznemu stukaniu, po chwili uniosl się i rozejrzał wokół. -Och moja głowa, och mój żołądek! Gdzie ja jestem do cholery? - rzucił do dziadka walącego głową w stół.