Miękki niczym skała II

[Evening Antarii]

Pomyślała, że pewnie niedługo zobaczą ciało owego Ciulka i zaniepokoją się tym poważnie, bo kto by się nie zapokoił martwym towarzyszem? Postanowiła dogonić pozostałą parkę, nim straci ją z oczu.

[Funeris Venatio]

Trabliny zatrzymał się.
- Zgonek, kurwa, ktoś nas śledzi? - usłyszała dziewczyna.

[Evening Antarii]

Na chwilę przystanęła, zamarła i wstrzymała oddech, ale doszła do wniosku, że chowając się ciągle, niczego się nie dowie. Widocznie stworki nie znalazły jeszcze Ciulka. Teraz zastawiała kroki pewniej, już nie ukrywając się wcale.
- Ej wy, stójcie tam! Słyszycie!? - ich około metrowe sylwetki stawały się wyraźniejsze.

[Funeris Venatio]

- ÂŁo matko Valfedńska, Cipek, tam serio ktoś jest! - wrzasnął ten drugi, mniej spokojny i nieco zestrachany. Zakaszlał jak do Ciebie mówił. Rzucił się do ucieczki, na zachód. Cipek chciał go zatrzymać, ale było już za późno. Ruszył w kierunku dziewczyny z zamiarem wbicia swoich pazurów w jej zgrabne prawe udo.

// 2x Trablin z czterema palcami u nogi, jeden biegnie na Ciebie, jest 45 metrów dalej, drugi ucieka na zachód, na przełaj, przez las i w ogóle przed siebie.

[Evening Antarii]

Nie czekając na nic, jak jeszcze ten trablin, który nie stchórzył, był w sporej odległości od Eve, wyciągnęła miecz. Strasznie irytowały ją te małe istoty, atakujące nogi. Przygotowała ostrze, by obronić swoje uda przed zadrapaniami.

[Funeris Venatio]

Zgonek uciekał dalej, a Cipek zaatakował. Tak jak zostało powiedziane, chciał zaatakować uda.

2x Trablin, jeden atakuje, drugi ucieka
//Obowiązuje Cię kara "Osłona Nocy"

//Opisz dokładnie jak bronisz się przed atakiem i w jaki sposób wyprowadzasz ewentualną kontrę. W tej chwili nie posiadasz finiszera, więc to, czy zabijesz, zależy od MG.

[Evening Antarii]

Evening musiała celować nisko i gdy stwór był już dość blisko, podniosła nogę, a potem wymierzyła mu solidnego kopniaka prosto w brzuch. Trablin oszołomiony, z latającymi gwiazdkami wokół głowy , cofnął się o kilka małych kroków i zataczał się. Chwytał sie za brzuch i jęczał jakieś niezrozumiałe słowa. - A masz ty!... - Co prawda, chciała dogonić tamtego tchórza i coś z niego wydusić, ale bieg przez las nie byłby łatwy. Skoncentrowała się więc na przeciwniku, który nie zwiał, a teraz był trochę mniej niebezpieczny.

[Funeris Venatio]

Zgonek nadal uciekał, maratończyk chędożony. Cipek zaskrzeczał przeraźliwie, gdy dostał kopniaka w brzuch. Był oszołomiony dosłownie na jeszcze dwie-trzy sekundy, co rekrut Evening mogła skrzętnie wykorzystać.

[Evening Antarii]

Póki ten obleśny Cipek nie ogarniał co się wokoło dzieje, zaskoczony tym ciosem, pchnęła go na ziemię tak, że upadł na plecy. Musiała się trochę pochylić, by naprzeć na jego barki. Padł, a na śniegu zrobił ślad, coś w stylu aniołka. Evening nie czekając, usiadła na nim okrakiem, przygwożdżając do ziemii, choć nie ważyła dużo, to trablin nie stawiał oporów.
- No gadaj śmierdzielu, czym i po co niszczycie mur, hmm!?

[Funeris Venatio]

- Spierdalaj, obleśna kobieto! ÂŚmierdzisz niemytym fallusem tak bardzo, że aż dziw, że Cię wcześniej nie wyniuchaliśmy! Orwell Cię za to usmaży! Zginiesz ty i cała ta twoja chędożona brać! Aaaargrgrahrahaghraharhaaa!! - szarpał się niemiłosiernie. A klął jak najlepszy szewc. Prawe oko miał przekrwione, znowu na moment się rozkaszlał.

[Evening Antarii]

Ręce przycisnęła mu jeszcze mocniej, tak, że zagłębiły się w śnieg. Wciąż przyciskała jego małe, choć odrażające ciało.
- Yhh..., nie wkurwiaj mnie, bo zaraz będzie po tobie... - jakby wymruczała to pod nosem. Straciła cierpliwość już do tych jego przekleństw i szarpaniny. - Powiedz, co to za śmierdząca maść i co wam kurwa te mury zrobiły, że je niszczycie? Może wtedy oszczędzę ci życie. I szybciej gadaj, bo nie chce mi się już marznąć...

[Funeris Venatio]

Trablin nie odpowiedział, tylko chciał Cię ugryźć w udo. Znowu to udo... Może masz fajne nogi po prostu?

[Evening Antarii]

Zostaw moje piękne nogi w spokoju! Eve lekko się zaniepokoiła, bowiem piękne nogi i jędrne uda, to jak wiadomo, podstawa. Lewą ręką chwyciła potworka gdzieś w okolice krtani, a prawą wyciągnęła miecz i przystawiła mu go do gardła.
- Odpowiedz, bo nie chce mi się z tobą tu już bawić. - Ostrze dotykało skóry trablina.

[Funeris Venatio]

Stwór nie mógł się wyrwać, ale nie mógł też nic powiedzieć. Nie chciał - po prostu. Splunął na Ciebie, jednak nie trafił w twarz, tylko w piersi przykryte napierśnikiem.

[Evening Antarii]

Evening spojrzała na biust. Ujrzała ślinę tego czegoś na swoim napierśniku. Fuuj... Wzięła w garść trochę śniegu i zmyła substancję.
- Dobra, to ja cię puszczę, ale masz mi wszystko wyśpiewać! I nie zwiewaj, bo i tak cię dopadnie albo moja strzała, albo miecz. Albo zaprowadzisz mnie do Orwella, kimkolwiek jest. No, wstawiaj mała ochydo. - rozkazała Eve, wciąż trzymając go za rękę, by nic nie kombinował. Musiała oczywiście się schylać, ale miecz miała w gotowości.

[Funeris Venatio]

Eve nie uważała odpowiednio, gdy śniegiem wycierała swój napierśnik. Trablin chlasnął ją pazurami po ręce, przeciął lewą rękawicę i pozostawił trzy rany cięte, na szczęście niezbyt głębokie, nawet nie jednocentymetrowe. Ciekła z nich krew, bolało całkiem wyraźnie. Cipkowi udało się wyrwać, wstał na równe nogi i zaatakował znowu. Tym razem chciał ugryźć nieszczęsną dziewczynę w twarz. Z racji tego, że ta znajdowała się jeszcze na kolanach, to miał ku temu idealną okazję.

//1x Trablin. Drugi zdążył już zniknąć Ci z oczu. Na lewej ręce posiadasz płytkie trzy rany cięte, sączy się z nich krew, twoja rękawica otrzymuje status "uszkodzona", poprawne statystyki otrzymasz później. Trablin próbuje wgryźć Ci się w twarz, nadal trzymasz w ręce miecz, ale jesteś na kolanach i masz chwilę na reakcję. Do tego ciągle obowiązuje Cię kara "osłona nocy".

[Evening Antarii]

Choć sprawy poszły nieco niepomyślnie, Eve w czas zorientowała się, co trablin ma w zamiarach. Na kolanach była mniej więcej jego wzrostu, mógł łatwo zrobić jej krzywdę. Potyczki w śniegu nie należały do jej ulubionych. W pogotowiu jednak wciąż miała miecz i w odpowiedniej chwili zwróciła go w stronę stwora, gotowego do ataku. Przeciwnik wykonał kilka ruchów, jednak w chwilę później tkwił już na ostrzu, przeszyty na wskroś, a w stronę rękojeści spływały pojedyncze krople krwi. Odetchnęła z ulgą , wypuszczając kłębki pary z ust i patrząc w zastygłe w zdziwieniu gałki. Trup wykonywał jeszcze jakieś ruchy konwulsyjne, wyglądało to tak, jakby jeszcze chciał walczyć. Usiadła na śniegu, nogą zsunęła trablina z miecza. ÂŚnieg wokół sztywnego ciała zabrudziła cieknąca ciepła krew.
Wstała, otrzepała się ze śniegu, poprawiła włosy- wiadomo, jak to kobieta, i wzrokiem powiodła za czteropalczastymi śladami biegnącymi do ciemnego lasku.

[Funeris Venatio]

ÂŚlady, jak to ślady, w ciemności były mało widoczne. Na szczęście zza chmur wyszedł drugi księżyc, oświetlił przestrzeń nieco lepiej i dało się w miarę komfortowo podążać za tropem odciśniętym w rozmokniętym śniegu. Temperatura utrzymywała się w graniach zera stopni, więc do rana nie zostanie już nawet ślad po tym, gdzie Zgonek uciekł. Eve musiała podjąć jakieś konkretne działania.

//Wytrzyj miecz z krwi, kobieto! Jak mi zacznie rdzewieć, to policzę Ci jak żyd za matkę!

[Evening Antarii]

//Yhh, wymagający! :x



W prawą rękę wzięła kulkę śniegu, przejechała tak od rękojeści do samego czubka, zmywając krew, która osadziła się na rękawicy. Co by powiedział Brat Funeris, gdyby to zobaczył... takie zaniedbanie! Miecz teraz pięknie odbijał światło księżyców, był jak nowy. Eve uśmiechnęła się tylko sama do siebie i ruszyła w głąb, w ciemność, za małymi śladami. Szła szybkim i pewnym krokiem, chcąc dogonić te małe cholerne stworzonka. Musiała wytężać wzrok, mrużyć oczy, czasem nawet iść "po omacku", by nie zgubić tropu. Księżyce tworzyły w lasku dziwne cienie, utrudniając jej nieco to zadanie. Choć musiała przyznać, wyglądało to nawet magicznie.

[Funeris Venatio]

Idealne miejsce na romantyczny spacer z ukochanym. Niestety Evening nie szła na romantyczny spacer, tylko śledziła małe wredne stworzonko, które przed nią uciekało. Szła tak i szła, teren na powrót wypłaszczył się całkowicie, a ślady... zniknęły. Urwane nagle. Widać było, że mniej więcej z tego miejsca wychodziły i trzy wcześniejsze pary tropów, czyli to tutaj trabliny rozpoczęły swoją wędrówkę do Bractwa ÂŚwitu. Kobieta znajdowała się dobre siedem kilometrów od najbliższych murów, przeszła naprawdę spory kawał drogi. Do krańca lasku miała dosłownie z trzysta metrów. ÂŚlady zniknęły pod sporym grabem, który oczywiście dawno zrzucił liście. Takie uroki hemis.