Nie ma takiego dobra, które powraca złem!

[Kinraya]

- Demony.

[Funeris Venatio]

Lakoniczność i pragmatyzm anielicy mógł wydać się nieco okrutny, lecz taką istotą Kinraya po prostu była. Demony zginęły, zniknęły z tego świata, a dwójka pozostałych towarzyszy odnalazła swoją drogę do Sowich Sadów i znowu wszyscy byli w komplecie. Funeris podniósł swój srebrny sztylet, otarł go o spodnie i włożył za pas. Podbiegł szybko za Lucasem do człowieka i zobaczył scenę, w której ten powiedział co wiedział. Wskazał na swój pierścień. Okrągły, z kilkoma rubinami, niewielkimi jednak. Dziwne ornamenty zdobiły powierzchnię wokół wygrawerowanej czaszki. Poeta podniósł ów pierścień i zważył go w dłoni. Nie wiedział, czy ma się spodziewać czegoś konkretnego.
Smocza Góra. Tak nazywał się pagórek niedaleko jego rodzinnego miasta, gdzie bawił się za młodu. Odnaleźli tam kiedyś jakieś kości, najpewniej psie, czy wilcze, ale dziecięca wyobraźnia podpowiadała, że to pozostałości po smokach. Na północ stąd, jak twierdziła Kinraya, znajdowało się miejsce, które tak właśnie się nazywało. Tam należało szukać odpowiedzi.
- Urządzimy im godny pochówek? Nie zdążyliśmy spalić ciał.

//A ja Cię lubiłem, Gorn. "Kiedy znalazł Lucasa i Kinraye podszedł do nich (...)". No fakt, mnie tam nie było, nie napieprzałem się z demonami, nie ratowałem Lucasowi tyłka. Zapamiętam sobie.

[Lucas Paladin]

- Tak, zróbmy to. Ten makabryczny widok przyprawia mnie o dreszcze. Nie zasłużyli sobie na taki los. Nikomu takowego nie życzę, no, może za wyjątkiem tych demonów. - Lucas w zadumie spojrzał na rozpłatanego trupa, który zdążył przekazać odpowiednie wieści, w głowie znów pojawił się obraz stosu ciał ułożonego przed wejściem do wioski. Mężczyźni, kobiety, dzieci. Nie oszczędziły cierpień nawet bezbronnym, a pewnie zwłaszcza bezbronnym. To było coś, czego Lucas nigdy nie rozumiał, a widział w dzieciństwie, kiedy bandyci spalili wieś, w której się wychował. Na własne oczy oglądał bezsensowną śmierć, śmierć za nic. Bo ktoś miał gorszy dzień, ochotę na pieniądze, na gwałt, na mord. O Zartacie, jakże ciężkim próbom poddajesz serca swych rycerzy.
Nastrój poprawił mu przynajmniej widok Patty i Gorna, a szczególnie Patty. Piękna mścicielka i ulubienica rycerza. Teraz wyglądała jeszcze piękniej niż zawsze. Jednak czas na podziwianie urody swojej siostry z Bractwa nadejdzie w odpowiedniej chwili. Teraz należało przede wszystkim przygotować pochówek i wyruszyć w kierunku Smoczych Gór. Lucas przywitał Patty uśmiechem i eleganckim ukłonem i starał się przenieść ciało świeżo zabitego na reszte stosu.

[Kinraya]

- Dobrze prawisz, zajmijmy się godnym pochówkiem dla tych nieszczęsnych dusz. Nim jednak zabierzemy się do pracy, ten pierścień Funerisie. Pokaż mi go.

[Funeris Venatio]

- Proszę, oto on - powiedział Poeta, wręczając element biżuterii anielicy Kinrayi. Ta odebrała go i schowała w zamkniętej dłoni.
Funeris pomógł Lucasowi przetransportować martwe ciało rozwłóczonego człowieka na duży stos, który znajdował się na głównym placu wioski.
- Później zabajerujesz, teraz uważaj, żeby mu wnętrzności nie wypłynęły - powiedział takim jakimś dziwnym tonem. Nie miało to tak zabrzmieć, zmitygował się. Ach...

[Lucas Paladin]

Lucas zmierzył Poetę lodowatym spojrzeniem, które zdawało się mówić wszystko na temat jego komentarza.
- Trzeba pozbierać jakieś drewno i ich ułożyć. Godny pogrzeb, to godny. Poza tym trzeba jeszcze rozniecić ogień. Lepiej skończ bełkotać i chodź mi pomóc. - poirytowany rycerz wyciągnął włócznię z ciała postawionego na topie stosu i wziął dla siebie. Po czym zaczął zbierać chrust, który mógł się przydać do podtrzymania ognia i służyć jako godny stos dla pomordowanych.

[Funeris Venatio]

Znalezienie opału do trudnych raczej nie należało. Częściowo zwęglone sadyby były w opłakanym stanie, nadpalone deski i bale wystawały z lica ścian, więc nie było większych problemów, by je po prostu wyrwać lub zebrać z ziemi. Podprowadził kilka takich drewnianych elementów do stosu ciał, gdzie wcześniej zebrali wszystkich mieszkańców wioski. Podał Lucasowi tlący się jeszcze kawałek drewna, który coś wymownie przypominał.
- Masz, tylko nie nadziej tej nieszczęśnicy przed tobą na tę... włócznię. - Puścił mu oczko i wypowiedział inkantację Izeshar, formując w wolnej już dłoni kulę światła zwaną pociskiem esencji. Zaklęcie spopiela wszystko na swojej drodze, więc drewno powinno się zapalić, a ogień objąć cały stos pogrzebowy.

Gdy ciała płonęły, Funeris powrócił do Kinrayi.
- Udało Ci się coś ustalić na temat tego pierścienia, pani?

[Gorn Valfranden]

Gorn który stał obok Lucasa gorączkowo myślał.- Smocza góra? Masakra w wiosce. Ci kultyści urośli w siłę.


// Funeris a ja sobie zapamiętam że na mnie nie poczekałeś. Tylko pojechałeś dalej.

[Lucas Paladin]

- ÂŻartowniś. - mruknął tylko Lucas, a ciała już zajęły się ogniem. Rycerz odmówił jeszcze modlitwę do Zartata, aby bogowie przyjęli nieszczęśników na swoje łono.. No właśnie. Obejrzał się w stronę Patty. Dosłownie odbierało mu mowę kiedy na nią patrzył. Podszedł do niej i spojrzał w oczy, a przez głowę przemknęła mu setka myśli. Tych mniej i bardziej odpowiednich. Po czym zwrócił się jakby w eter:
- Oby nigdy nikogo nie spotkał już taki los.

[Patty]

- Oby... choć mam wrażenie, że to się szybko nie skończy - odpowiedziałam Lucasowi, choć nie kierował swoich słów konkretnie do mnie.

[Gorn Valfranden]

- Tego nikt nie może być pewien. No ale... Jeśli będziemy współpracować to damy radę.

[Lucas Paladin]

- Racja Gornie. Musimy trzymać się razem, stanowić jedność, współpracować. Ja i Poeta pokonaliśmy demony wspólnymi siłami. Jedność Bractwa, jest jego siłą. Chodźmy do Kinrayi, czas ucieka. - rycerz udał się przed oblicze anielicy, która właśnie w tym momencie badała pierścien przekazany przez martwego wieśniaka.

[Kinraya]

//Zaklęcie spopielające spopiela, nie zaś podpala. To jest znacząca różnica, bo od tego się nic ogniem nie zajmie.


- W swoim długim życiu widziałam już podobne pierścienie. Od dawien dawna nie spotkałam żadnego posiadacza takowej biżuterii. Nie spodziewałam się ich na Valfden, tym bardziej, że przez długi okres byliśmy odcięci od kontynentu przez mglę, a to by oznaczało, że byli tu już wcześniej.

[Lucas Paladin]

- O kim mówisz, Pani? - zagadkowość Kinrayi niepokoiła rycerza. Być może chodziło tutaj o coś bardziej niebezpiecznego, niż Lucasowi w ogóle się wydawało. Nie miał pojęcia czego się spodziewać, z czym przyjdzie się Bractwu zmierzył. Jeszcze do tego dochodziły niepokojące wieści z Boleskine. Ciężkie życie sługi dobra i praworządności...

[Kinraya]

- Ten pierścień należy do tajnego stowarzyszenia nazywającego się Rigor Mortis.



- Trudno jednoznacznie zdefiniować moralność tej grupy, w każdym razie nie są z natury źli. Rigor Mortis to wyjątkowo stare stowarzyszenie, powstałe by służyć Zewoli. Od setek lat zajmują się badaniem oznak bogini na Marancie, gromadzą związane z nią artefakty i relikwie. Jeśli demony polują na członków Rigor Mortis to zapewne, że czegoś od nich chcą. Być może odpowiedzi znajdziemy w Smoczej Górze.

[Gorn Valfranden]

- W takim razie ruszajmy od razu!. Nie wykluczone że w już teraz mają jakiś trop i idą jego śladem.

[Lucas Paladin]

Rigor Mortis. Stężenie pośmiertne. Cóż za dziwna nazwa dla organizacji służącej bogini życia. Być może ukrywają przed ludźmi prawdziwe zamiary. Być może są niebezpieczni, a być może stali się celem demonów jak wspomniała Kinraya. Odpowiedzi miała dać Smocza Góra i właśnie tam należało udać się bezzwłocznie. Lucas mimo wszystko pogrążył się w natłoku myśli. Dużo myślał odkąd przybył do Sowich Sadów i pewnie jeszcze długo nie przestanie. Słysząc odpowiedź Gorna powiedział tylko:
- Najpierw pogrzeb. Potem możemy ruszać.

[Gorn Valfranden]

- Owszem. potem ruszymy.

[Kinraya]

- Zartacie umiłuj się nad duszami zamordowanych nieszczęśników. Niechaj Rasher przyjmie ich w swym królestwie.

[Funeris Venatio]

Niepojęte są wyroki boskie. Gdy ma się w panteonie kilku bogów, to i wyroków zdecydowanie więcej. Czyżby Zartat wystawiał swoje sługi na próbę? Czy takie plan był z góry zamierzony? A może to umyślne działa innego z bogów, kiedy Zartat stara się tylko wystawić swoich czempionów, bo zapobiegli większej tragedii i nie dopuścili do destabilizacji kruchej równowagi między rządami bogów. Niczym za legendarnych Innosa, Adanosa i Beliara, walka toczy się nadal, a oni są Wybrańcami. Każdy zna przypowieść o królu Rhobarze III, który pokonał przeciwności i przywrócił równowagę. Starł się z pomiotami piekieł Beliara, ale i stawał mężnie naprzeciw wysłannikom jasności Innosa. Wszystko, by zachować pokój...

//Siala lala...

A propos tego ognia - no właśnie nie byłem pewien, ale miałem nadzieję, że coś tam się zaiskrzy i jednak ogniem się zajmie. Dobrze wiedzieć na przyszłość.