Konwój z bronią dla armii

[Progan]

- Hahaha - zaśmiał się Progan wypuszczając kłęb dymu płuc - Oj spokojnie, głos mam doniosły, a w klasztorze brałem lekcje z fonetyki i gry na instrumencie! ÂŚpiewać lubię, a i lutnia nie jest mi obca! - zauważył, że jest wesoły, że w duchu ma nadzieję na dobre życie, na przygody i braterstwo kompanów. Uśmiechała mu się dusza na samą tą myśl. Mógł powiedzieć, że co ma być to będzie, ale pisze się w to obowiązkowo.

[Nawaar]

Nathaniel siedząc na wozie słuchał rozmowy dwójki ludzi, a rozmawiali oni o służbie na okręcie jak i pełnionych funkcjach w sumie samo to zaciekawiło elfa. - Gordianie, czy ja też będę mógł się załapać?, lecz najpierw i tak będę musiał przejść odpowiedni kurs w mieście. Właściwie to nie wiem do, czego bym się nadawał ale i tak się do czegoś przydam. Gdy tak rozmawiali wozy cały czas jechały zbliżając towarzyszy do krasnoludzkiego miasta.

[Melkior Tacticus]

Konwój jechał spokojnie a i sama kompania była nader wesoła i rozmowna, mijając po drodze kilka wiosek i dając koniom odsapnąć chociaż chwilę. Mimo tego drobnego wypadku z utknięciem wozu nie mieli żadnych opóźnień, drugiego dnia o świcie przejechali miejsce w którym szlak rozwidlał się w kierunku jakiejś kopalni i do Ekkerund. Konwój wjechał w las, starą i w większości nadal niezbadaną puszczę hrabstwa Larkos.

[Nawaar]

Gadając, przez całą drogę towarzystwo wjechało do do lasu tutaj Nathaniel mógł odetchnąć leśnym powietrzem. - Tutaj panowie czuję się jak u siebie. W sumie w każdym lesie czuję się lepiej i mam w sobie więcej energii. Dodał elf wyjaśniając. Dopiero teraz dziecię lasu spostrzegło, że ta puszcza kryje w sobie coś niezwykłego jakby, jakąś dziką i nieokiełznaną moc. - Melkiorze wiadomo, coś na temat tej puszczy?.

[Progan]

Dla Progana puszcza była jednak dzikim i niebezpiecznym terenem, którego się bał. Bał się go tak samo jak wielkich oceanów i tak samo czuł przed nim respekt. Puszcza, bór, matecznik, las... Miejsca pełne ścieżek, leśnych duktów, polan, strumieni, wąwozów, skalnych rozpadlin, jaskiń. Pełne dzikiego i nieokiełznanego zwierzęcia. Dziki i niedostępny obszar, niepoznany, a w czasie podróży przemierzany jak najszybciej. Las dawał życie, ale potrafił je też odebrać. Głupi ten, kto nie czuł przed nim strachu.

[Melkior Tacticus]

- To że jest stara, nie wiadomo do końca co w niej siedzi. Mawiają że w tej okolicy obóz ma jakiś potężny Elfi czarodziej mający pod sobą armie wilkołaków, trolli i istot o których nawet nie słyszałem. Melkior poprawił się w koźle, okolica była nieco mroczna ale tętniła życiem, ptaki świergotały, wiewiórki skakały po drzewach a wprawne oko mogło dostrzec samotnego jelenia między drzewami.
- Mówią że ten elf, Lithan. Ma pod sobą potężnych nekromantów i że to on odpowiada za wojnę domową. To ostatnie to akurat prawda.

[Nawaar]

- Można rzec, że jesteśmy w czarnej dupie i narażeni na wielkie niebezpieczeństwo. Elf nie cackał się ze słowami widocznie słowa elfa z bractwa świtu zajęły jego umysł. Potężny wielki elfi mag, który ma pod sobą armię złożoną z nekromantów i wilkołaków to nie mogło zabrzmieć dobrze. - Panie i panowie miejmy się na baczności. Większość z nas wiele już widziała i przeżyła, ale i tak radzę docenić przeciwnika bądź przeciwników.

[Melkior Tacticus]

- Na przykład jak tamte wilki? Konwój zatrzymał się gwałtownie gdy jakieś 20 metrów od nich z lasu wyszło całe stado wilków, zwróciwszy uwagę na łatwy łup rzuciły się do ataku.

8x http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Wilk

//Mają pierwszeństwo ataku ale z racji że to las to i elfy mają. Nathaniel pamiętaj o dodatkowym finiszerze

[Nawaar]

- Dokładnie. Nathaniel nawet nie wiedział, co odpowiedział Melkiorowi. Jednak wiedział, co należy w takiej sytuacji zrobić szybko wydobył łuk z sajdaka i żelazną strzałę z kołczanu, którą nałożył na cięciwę łuku jednocześnie go naciągając. Elf wziął głęboki oddech świeżym leśnym powietrzem i rozpoczął namierzanie. 6 sekund dziecięciu Nalasa wystarczyło, aby wypuścił strzałę i oddech. ÂŻelazny pocisk pomknął w stronę bandy wilków trafiając idealnie w głowę uszkadzając, przy tym mózg wilczka i oczywiście  zabijając na miejscu. Nathaniel następnie wyciągnął kolejną żelazną strzałę, albowiem siła lasu dała o sobie znać. Elf umieścił na cięciwie łuku leśnego elfa kolejną strzałę mocno naciągając i przymrużając prawe oko celował w wilka, który już rozpoczął szarże. Znów kilka sekund mierzenia i dziecię lasu wypuściło strzałę, która poleciała i trafiła wilka w szyję uszkadzając główną aortę szyjną. Kilka chwil, a wilk leżał w kałuży własnej krwi. Nathaniel zabijał jednym strzałem nie chciał, aby zwierzaki się męczyły zanadto. Jednocześnie czuł żal, że musi je zabijać ale nie miał wyjścia.

Pozostaje 23 żelaznych strzał.

6x http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Wilk

// Wiem o dwóch wykończeniach 

[Progan]

Progan wstał z woza. Nie miał zamiaru zeskakiwać. Byłoby to szaleństwem. Spojrzał na przeciwników. Wilki, urodzeni drapieżcy, silne istoty. Są piękne, mają siłę i spryt. Są oddane. Przypomniał sobie pierwszą walkę na tej wyspie, walkę na arenie podczas szkolenia obywatelskiego. Wtedy udało mu się obezwładnić wilka i tak to zakończyć. Teraz wilki musiały zostać zabite. Bo inaczej poraniłyby konie, uniemożliwiły dalszą podróż.
Progan z kijem przeskoczył na przód wozu, wlazł na kozła obok woźnicy. Miał z tego punktu możliwość odganiania kijem atakujące wilki. Gdyby któryś podbiegł do konia, mógł mu przygrzmocić.

[Melkior Tacticus]

Melkior też nie miał zamiaru zeskakiwać z wozu, jeden wilk to jeszcze. Ale cała wataha? Jeden z wilków usiłował zaatakować konia przy jego wozie, szybko jednak zrezygnował gdy zarobił sihilem Melkiora po grzbiecie.
Yarpen z kolei grzmotnął z muszkietu co trochę spłoszyło wilki.

[Gordian Morii]

-Ja wiem o tej puszczy tyle, że kiedyś była moja. Nim odebrano mi tytuł hrabiego tych ziem. - powiedziałem w odpowiedzi.
Niestety dalszą konwersację zakłóciło pojawienie się wilków. No cóż. Z wozu strzelać było wygodniej, bo wyżej i ciężej się nań wdrapać w przypadku takiego wilka. Dlatego poderwałem się na nogi i wyciągnąłem obydwa pistolety. Wycelowałem w łby obydwu bestii i prawie jednocześnie pociągnąłem za spust. Huk wystrzału spłoszył chyba większość ptactwa znajdującego się na okolicznych drzewach, a dwa kolejne wilczki padły bez życia na ziemi.
-Niech słyszą psie juchy, że uzbrojony królewski konwój tędy jedzie. Dalej. - powiedziałem odrzucając jeszcze dymiące pistolety i chwytając za miecz przeskoczyłem burtę wozu. Tak, taka dziwna sprawa, wóz jak okręt też ma burty.

Poszło kolejne dwa wilki. Zostało ?

[Melkior Tacticus]

//4 zostały

[Nawaar]

// Znaczy się, że zabiłeś 2 tak?.

Nathniel nie zamierzał przestać strzelać i ponownie dobył strzały z kołczanu, którą umieścił na cięciwie łuku solidnie ją naciągając. Zaczął celować w jednego ze spłoszonych wilków wystrzałem z krasnoludzkiego muszkietu. Ta dziwna broń, która nie dość że jest nieporęczna to robiła takiego hałasu, że więcej groźnych bestii mogło przywołać. Elf wiedział, że nie ma dużo czasu, bo znów zaczęły się zbierać i ponowić atak. Nathaniel, po 6 sekundach wypuścił żelazną strzałę w stronę jednego z wilków, który oberwał w płuca przebijając je. Zwierzę zawyło przebiegło parę metrów i padło bezdechu na ziemię.

3x http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Wilk

// Pozostaje 22 żelazne strzały.

[Progan]

Progan miał nadzieję, że zwierzaki zlękną się wystrzałów i ostatecznie uciekną. Nie było ich winą, że zaatakowały - pchał ich do tego instynkt. Nie było winą, że źle oceniły swe szanse - nie są to istoty inteligentne. Stojąc na przedzie woza odganiał wilki chcące dobrać się do końskich boków.

[Melkior Tacticus]

Pozostałe wilki uciekły.

[Progan]

- Uff... - westchnął Progan i klapnął na koźle. Cieszył się, że nikomu nic się nie stało, że konie wyszły z tego ataku obronną ręką. W uszach jeszcze mu grało od wystrzałów jakie padły z woza. Poruszał trochę szczęką, aby wyprawić w ruch mięśnie w okolicach uszu.
- Nieźle strzelacie - zauważył i rzucił do Gordiana i Nathaniela. Nie uszedł mu też wyczyn Melkiora
- Piękny cios pięknej broni

[Melkior Tacticus]

- A dziękuję, zraniłem go co prawda tylko ale wystarczyło. Dobra, nie ma co mitrężyć ruszajmy.

[Nawaar]

Gdy wilki uciekły Nathaniel zeskoczył z wozu i próbował odzyskać strzały. Liczył, że odzyska choć jedną zawsze coś jak to mawiają. Następnie powiedział do towarzyszy. - Jestem w stanie dobrać się do skór, kłów i zębów, ale do krwi nie wiem. Tak, że jeżeli ktoś chce może sobie wziąć z moich wilków i jeżeli będzie na tyle miły może odda z buteleczkę. Powiedział Nathaniel i zabrał się za oprawianie zwierzyny. Dobył nożyka z wozu i zaczął delikatnie nacinać skórę, przy krawędziach żeby nie uszkodzić cennej skóry. Teraz delikatnie ją ściągnął Kilka minut i trzy skóry były jego. Następnie wziął się za pazury i kły trzech bestii delikatnie je podważył, żeby nie pękły i nie było odprysków. Kilka kolejnych minut i wydobył wszystko co mógł z 3 wilków. Ta sztuka była, czymś nowym dla elfa jednak musiał się przyzwyczaić do tego wszak to kolejny zarobek. Elf również podziękował człowiekowi. - Dziękuję za uznanie Proganie. Nathaniel uśmiechnął się do człowieka. - Ta broń robi niezłego hałasu, ale nie uważacie że może to na nas ściągnąć większe niebezpieczeństwo?.

// Zabieram:

  48 pazurów wilka
 6m2 skóry wilka
  12 kły wilka

[Progan]

Wstał i przeszedł z przodu woza na koniec, na miejsce w którym siedział ostatnio. Po chwilowym rozprostowaniu kości mógł znowu zalec w swojej poprzedniej pozycji. Siedząc patrzył jak elf zbiera skóry, pazury i kły z zabitych zwierząt. Chociaż ich śmierć nie poszła na marne. Ze skór można było wyrobić ubrania, a te były czymś przydatnym.
Woźnice smagnęli konie, zwierzęcia zaparły nogi o ziemie, naprężyły grzbiety i pociągnęły wehikuły, które znowu zaczęły kołysać się i drżeć w koleinach leśnej drogi. Zabite wilki ściągną pewnie na trakt padlinożerców. Progan wolał nie wiedzieć co to za istoty.