Trudne czasy

[Elrond Ñoldor]

- Zawsze można czymś popić - powiedział wyciągając flaszkę. Zdał sobie sprawę, że w jakiś sposób do niego przylgnęła. Gdziekolwiek by z domu nie wychodził, na jakąkolwiek by wyprawę nie jechał, za pazuchom wierna butelczyna zawsze była. Było tak od któregoś festynu, gdy w nagrodę otrzymał spora beczułkę czerwonego płynu.
- Jak myślicie? Gdy kurz i pył wojny osiądzie na stojakach przystrojonych naszymi zbrojami i orężem, których już nie będziemy potrzebować, to radni albo król urządzą festyn? Złoto ładnie wpadało, nowych ludzi w milszej atmosferze zawsze było można poznać... - mówił dziabając patykiem w ognisko.

[Hagmar]

I gdy łby zdrajców zatkne na palach? Może. Stwierdził ponuro. Nawet jeśli to tego kurzu będzie niewiele, czeka nas wojna z Meanebem czy tego chcemy czy nie. Dodał popijając z butelki.

[Elrond Ñoldor]

- Nom - odpowiedział składnie. Ogień wesoło trzaskał, wilcy z oddali już wyły, ale wolały nie podchodzić do weteranów. Może byly najedzone, w końcu było lato, a może odstraszał ich zapach czarnego. Elrond nie rozmyślał nad tym długo, zdał się na drugą opcję. Odgryzł kawałek mięsa. Porzuł. Strasznie twarde było bydle.

[Devristus Morii]

Panowie pozwolicie, że pójdę za potrzebą powiedzial Elf i udał się w stronę najbliższych, wiekszych krzaków.

[Gunses]

//Devristus
Poczekał, aż się załatwisz, aż otrząśniesz i schowasz. A potem powiedział
- Devristusie - szepnął - Poznajesz mnie?
Nie poznałeś go. Nie pamiętałeś. Elf o ciemnych długich włosach ubrany w jakże elfi strój popatrzył na Ciebie. Nie pamiętasz. pomyślał Ochrony ludzkiego księcia. Nie pamiętasz lotu nad wyrąbanym i spalonym lasem. Nie pamiętasz naszego spotkania pod kamiennym kręgiem z Królem Olch, nie pamiętasz mojego małego obozu, z którego musieliśmy uciekać, kiedy twoi kompani zaczęli nas atakować. To ja Ci przypomnę. Jak pomyślał tak zrobił. Wyciągnął do Ciebie rękę. Byłeś czujny, ale zaklęcie spadło na Ciebie niczym jastrząb na swoją ofiarę. Szybko i precyzyjnie. Zaklęcie ukazało Ci tamte wspomnienia widziane oczyma Elfa. Bo tak go nazywali wtedy.
- Przejdziesz się ze mną? - spytał głosem który kojarzył się z szelestem liści w ciepłą letnią noc.

[Elrond Ñoldor]

- Podobno krasnale sikają do wspólnego ogniska. Prawda to? - zapytał Aragorna. - A Ciebie tam porwali, czy co? - krzyknął za Devristusem.

[Devristus Morii]

A więc to Ty powiedział Dev i sporzał w stronę towarzyszy Nie możesz porozmawiać ze mną tu? Jeśli nie to możemy się przejsć. Podobno podczas spacerów jest mniej napięta sytuacja. Wtem usłyszał krzyk Elronda Jo! Sranie mnie złapalo!

[Hagmar]

Może sraczke ma? Zażartował zagryzając mięsko. Prawda, spędziłem 70 lat z krasnoludami. Ich kobiety nie mają bród. To mit, ale prawdą jest że prędzej smoczyce w rui zaspokoisz niż sprgnioną krasnoludzką babe.

[Elrond Ñoldor]

Elrond zamarł z sucharem w ustach. Wrażliwość jego uszów właśnie została przekroczona. - To mógł chociaż powiedzieć, że zaraz będzie - powiedział gdy przełknął. - A więc to dlatego im tak do bitki, kopalni i karczmy zawsze śpieszno. Swoimi kuśkami nie potrafią zaspokoić swoich kobiet, to wolą trzymać się od nich z daleka! To wszystko wyjaśnia.

[Gunses]

- Zapraszam - powiedział i rozrzucił na ziemię kamyki. Było ich pięć. Zaklęciem rozbudził je wszystkie. Zaświeciły. Obraz nad nimi falował niczym tafla wody.
- Chodź, Devristusie. Wejdź w astralny świat, pamiętasz? Hihihi... - zaśmiał się i przeszedł przez portal.

[Devristus Morii]

Pamiętam i polubiłem ten świat. Zdradzisz mi jak to zrobiłeś i co to za kamienie? Powiedział mag przechodząc przez portal.

[Gunses]

- Odpowiedniki waszych monolitów. My, Elfy, nazywaliśmy je kostkami, kiedy były popularniejsze. Teraz ich prawidłową nazwą powinno się mówić nań Yer'Ellas. Leśne ścieżki. W wolnym tłumaczeniu - mówił a Ty się rozglądałeś. Byliście na polanie. Była ciepła noc, niebo było bardzo dobrze widoczne. Dookoła była noc i żyjący las. Odezwała się sowa, to jakieś ptaszki. Polana rozbrzmiewała grą świerszczy, po niebie leciały klucze jakiś ptaków. Polana była idealnym kołem, dużym, o średnicy co najmniej kilometra, dookoła zaś niej zaznaczała się ściana czarnego lasu. Nie byłeś tutaj nigdy. Nie miałeś pewności, czy jesteś nadal na Valfden, ale zdałeś sobie sprawę, że noc nie różni się jakoś bardzo. Na samym środku polany z bujnych traw, ziół i kwiatów wystawał kamień. Duży i płaski. Wyglądał niczym przyczajony drapieżnik. Kiedy podeszliście do niego Elf dotknął kamienia ręką. Po błyszczących kroplach rosy na kamieniu przebiegły srebrne niteczki, niby pajęczyna. Nie wiedziałeś, czy to czary, czy odbicie światła księżyca w kroplach rosy. Zaraz zaraz...
- Wiesz kim jestem? Jak mnie zwią?

[Elrond Ñoldor]

Elrond podrapał się po brodzie.

[Hagmar]

To nie do końca prawda Edziu, przez te 7 dekad nie mogłem ich rozgryźć do końca. Masz jeszcze coś w tej flaszce? Bo takie debaty wymagają pomocy naukowej...

[Devristus Morii]

Podejrzewam, że wiem kim jesteś, ale to osobie starszej wypada się przedstawić pierwszej osobie młodej. Tak samo jak osoba starsza powinna pierwsza wyciągnąć dłoń na powitanie

[Elrond Ñoldor]

- Fakt - powiedział podając flaszkę.

[Hagmar]

Wyborne, Aferskie. Rocznik... chuj wie jaki. Stwierdził fachowo gdy wychylił łyka. No więc tak, po tych 70 latach moja wątroba stwierdziła że to pierdoli i wyjechałem z Torgonu nie wiedząc czy krasnoludy wolą złoto czy chędożenie. Za to orkowie... tam zdobyłem wiedze i zdolności najlepszego taktyka. Przechwalał się podchmielony dracon. Dali mi raz orczą kobiete w nagrode. Byłem zbyt pijany by odmówić...

[Elrond Ñoldor]

Elrond parsknął. - Przy twojej obecnej aparycji nie odmawiasz chędożenia nawet na trzeźwo, co nie? Mówisz że orkowie mają jakąś taktykę w boju? Ja znając kilku orków mogę stwierdzić, że mają tylko jedną. Rozpierdolić wszystko wokół. Wydawało mi się, że sterowanie nimi w jakikolwiek sposób jest raczej niemożliwe. Ale opowiedz.

[Gunses]

- Niektórzy - powiedział i wszedł na płaski olbrzymi kamień - mówią do mnie Elfie. Nie znam starszego ode mnie żyjącego Elfa. A jeśli taki żyje, to dobrze się przede mną ukrył. - powiedział i odwrócił się do Ciebie gwałtownie - Inni, nazywają mnie Pisarzem. Co jest też prawdą. Jestem Pisarzem. To ja napiszę nową historię tego świata. Wraz z Malarzem i Rzeźbiarzem. Jeszcze inni mówią mi po imieniu... - powiedział i odwróciwszy się do Ciebie plecami zeskoczył z kamienia po drugiej stronie i usiadł na jego skraju. Spojrzał w niebo odrzucając do tyłu głowę.
- Jestem Lithan, syn Oriona i Lidii le Ellander. Jestem ojcem Kagana. - powiedział i szybko spojrzał w dół, a potem w ciemny las.

[Devristus Morii]

A to Ciebie obawia się cały Sabat. Elf ojcem Kagana wampira zdrajcy. Dziwna historia, ale czemu mi to mówisz? zapytał Elf A ja jak mam się do Ciebie zwracać, Elfie?