W poszukiwaniu odpowiedzi.

[Dragosani]

- Och, dziękujemy, gospodarzu. - odparł Dracon i przytwierdził sakiewkę do pasa. - Zostanie to zapamiętane i z pewnością dobrze wpłynie na stosunki pomiędzy naszymi ludami. - z tego tekstu Flamel był dumny. Brzmiał tak mądrze i dyplomatycznie. 

[Eric]

Diomedes stukał głucho o blat stołu. Nadal dokuczała mu okropna chrypka, która sprawiała że słuchanie jego głosu było równie przyjemne, co pływanie żabką w rynsztoku. Po deszczu. Już miał wykorzystywać ten niewątpliwy atut, który sprawiał, że rozmowę chciało się jak najszybciej skończyć, kiedy barman wymiękł i postanowił postawić im 'na koszt firmy'. Diomedes uśmiechnął się paskudnie.
- No to pijemy.

[Patty]

Słysząc o darmowym alkoholu zbliżyłam się do towarzyszy i po chwili wahania dosiadłam do stołu.
- Jeśli można panowie...

[Szarleǰ]

A jednak... Ucieszył się. W ułamku sekundy zgarnął całą sumę, jaką wcześniej położył na stole w ramach zrzuty i schował do sakiweki. Trzymaj się, Gordianie, niebawem sprowadzimy pomoc.
Pomyślał, o chorym Mistrzu Gildii Magów, na którego misję ratunkową wyruszyli.
- Mili ci tutejsi. Powiedział, na znak, że docenia ten gest ze strony gospodarza.

[Eric]

- Zelerisie... Możesz... - zaczął, dukając ciężko i starając się w miarę możliwości sprawić, by jego głos brzmiał w miarę pokornie. Było to w tym momencie bardzo trudne.
- Mógłbyś, no wiesz... - wyszczerzył zęby w wesołym uśmiechu - Też naprawić mi gardełko?

[Dragosani]

Flamel napawał się tą chwilą. Czerpał sadystyczną przyjemność z błagalnego tonu Dioma. Jakoby tyran rozważający czy rzucił niepokornego sługę lwom, czy też go ocalić, zastanawiał się chwilę. Nie żeby nie wiedział czy pomóc Krukowi. Po prostu chciał dać mu chwilę na przemyślenia. By przemyślał swoje grzechy. Potem mag wzniósł dłoń i przyłożył ja do gardła człowieka.
- Greship Ipishesh, Gresh Ilxuesh Arishesh. - wypowiedział zaklęcie, a moc z jego dłoni popłynęła do gardła Dioma. Ten poczuł mrowienie i potem ulgę.
- Idź i nie grzesz więcej. - powiedział mag tonem proroka oświeconego przez bogów, albo innego mesjasza.

[Eric]

- Tak, tak, dzięki, Zelerisie. - uśmiechnął się szczerze. Zaskoczyła go normalna barwa jego głosu. Poczuł ulgę, jaką odczuwa maratończyk po wizycie w toalecie.

[Szarleǰ]

Kruk rozglądał się po karczmie, analizował każdy kąt, miejsce, każdą osobę znajdującą się w lokalu i wszystko co go otaczało. W końcu nie wytrzymał i z utęsknieniem zapytał:
- No to gdzie ta wódka?

[Hagmar]

Karczmarz przyszedł z dziesięcioma butelkami sake.
Na zdrowie państwu.
To wypijmy za...mnie bo jutro mam urodziny.

[Patty]

- A więc wypijmy twoje zdrowie, Aragornie! - Chwyciłam śmiało jedną z butelek sake i porozlewałam do pozostających mi najbliżej kieliszków. Zastanawiałam się, czy aby kompani nie uznają tego za złe, ale skoro i im polałam, nie powinni mieć wątpliwości. Po tym odstawiłam butelkę i uniosłam naczynko w geście toastu, niejako kierując je w stronę elfa.

[Dragosani]

Dracon usłyszał słowa Aragorna i uśmiechnął się wrednie. Gdy Patty grzecznie polała wszystkim, mag wzniósł kieliszek do toastu i wypił za zdrowie Aragorna.
- Które urodziny, elfie? -  zapytał niewinnym tonem. - Przyznaj się jak stary jesteś.

[Hagmar]

666 Zelerisie, do dna! I wychylił kieliszek.

[Eric]

Diomedes również wychylił zawartość kieliszka, ku chwale komtura.
- To w takim razie najlepszego... Zadowolenia z dzieci, takie tam.

[Szarleǰ]

Peanut łapczywie dorwał się do pełnego przed nim kieliszka, uniósł w górę, przełknął ślinę.
- Twoje zdrowie, Aragornie.
I wlał płyn do gardła.

[Hagmar]

Dobre to, i mocne! Rzekł wypijając kolejny kieliszek.

[Dragosani]

Zeleris, jako że Patty się obijała, polał sobie i pozostałym. Wstał i wzniósł kieliszek.
- Jako że Aragorn syn... syn ojca Aragorna ma jutro urodziny, wznieśmy za niego toast raz jeszcze. Niechaj los spłynie na niego łaską, jakoby miód na gardło pijanego krasnoluda. - Dracon chyba miał natchnienie. - Niechaj zdrowie mu dopisuje, aby ciało to cherlawego elfa służył mu dłużej niż te poprzednie, co teraz gnije w rowie. Niechaj żona mu daj... będzie dobra i kochająca do końca ich dni. Niechaj dzieci wyrosną na uczciwych i pracowitych obywateli, którzy będą harować w pocie czoła ku chwale królestwa! Niechaj nasz Aragorn na starość nie zdziecinnieje, nie sra pod siebie i nie chadza po mieście w samej bieliźnie, gdy dosięgnie go starcza demencja! Niechaj miecz jego ostrym pozostanie, by móc rąbać natrętów. Niechaj nie zabraknie mu złota do krańca jego dni, tak by na ów kraniec mógł fundnąć sobie porządną trumnę. Niechaj jego poprzedniego ciała nie zgwałci żaden nekrofil. A i obecnego po śmierci niechaj nie tykają zboczeńcy. Niechaj Aragorn zapuści brodę, mimo tego że jest elfem! - po ostatnim zdaniu mag wychylił kieliszek i zasiadł na krześle.

[Hagmar]

Amen! I wypił kolejny wsłuchując się w muzykę.

[Eric]

- Amen. - powtórzył po towarzyszu i wychylił kolejnego kieliszka.

[Szarleǰ]

Peanut wysłuchał krasomówczego toastu Zelerisa, po czym spojrzał z serdecznym uśmiechem na Aragorna i rzekł:
- Daj bóg. Po czym przyłożył kieliszek do ust i przechylił.

[Eric]

Diomedes poczuł nagły zgrzyt, gdzieś w jelitach. Najwyraźniej jego żołądek odwalił już swoją robotę i poszedł zgłosić skargi. Uśmiech spełzł z twarzy Kruka, zastąpiony zakłopotaniem tak wielkim, że mogłoby konkurować z tym, którego doświadcza ślimak, kiedy orientuje się, że jego muszla jest nie tam gdzie trzeba. Muszla, pomyślał. Na niej musiał teraz zasiąść i to na czas bliżej nie określony.
- Panie barmanie... - zaczął z trudem - Macie tu gdzieś jakąś toaletkę, wygódkę prowizoryczną? - zapytał błagalnym tonem.