Młoty i kilofy

[Eric]

Diomedes krzyknął na konia, zatrzymując go natychmiast. Wokół zniszczonego wozu stało kilkoro ludzi, którzy zaraz po zauważeniu pochodu ruszyli do panicznej ucieczki.
- Cholera - mruknął pod nosem, przyglądając się potykającemu się motłochowi - ÂŚcigać ich?

[Gordian Morii]

-Tak. Wyłapać mi ich. Ale na bogów nie zabijać.- odrzekł szybko i ruszył w pościg za jednym z nich. Nie trzeba było długo gonić. Psioniczny pocisk puszczony pod nogi podciął je i chłopaczek upadł ryjąc nosem w kurzu. Elf dźwignął go za pomocą mortokinezy i podjechał z nim do wozu. Czekając na przybycie reszty.
Ucieka jeszcze trzech.

[Patty]

Ruszyłam do cwału, ściągając z pleców tarczę. Koń gnał jak wicher, błyskawicznie dogoniłam jednego z uciekinierów. W pędzie huknęłam go tarczą przez łeb. Uderzenie było słabe, miało za zadanie jedynie ogłuszyć przeciwnika. Ściągnęłam wodze, koń zaczął zwalniać i zataczać szerokie półkole.

~~

Dwóch zostało

[Eric]

Diomedes popędził wierzchowca, który wystartował szybkim galopem. Grzywa konia smyrała lekko Kruka po oczach, jednak starał się nie zwracać na to uwagi. Zogniskował swój wzrok na jednym z uciekinierów. Nie minęła chwila, a już był w niedużej odległości od podejrzanego człowieka. Skrócił jeszcze nieco dystans i zeskoczył z konia prosto na dobrze zbudowanego mężczyznę, przygważdżając go do ziemi. Człowiek wypluł ziemię z ust i jęknął cicho.


Jeden został

[Anette Du'Monteau]

Zmusiłem konia do pościgu i ruszyłem za jednym z uciekających chłopów. Wyjąłem miecz i gdy byłem dość blisko uderzyłem płazem ostrza w głowę. Zdezorientowany chłop padł na ziemię. Zeskoczyłem z konia i przytrzymałem go aby nie mógł się ruszyć.

[Eric]

- Wstawaj skurwysynu - powiedział Diomedes boleśnie wykręcając dłoń złapanego uciekiniera. Jeniec jęknął cicho i wykonał polecenie. Kruk pętał jego dłonie w mocnym uścisku, jednocześnie prowadząc przed pochód.
- Co teraz Gordianie?

[Vitnir]

Wampir jako, że jechał z tyłu kolumny nie miał okazji ruszyć za uciekinierami, a pognanie wierzchowca równałoby się z zamętem, który mógłby powstać. Jeździec podjechał galopem bliżej reszty, patrząc się w twarze jeńców, powiedział do nich drwiąco:
- Ci złodzieje są na tyle mądrzy, że przynajmniej próbowali uciekać. Zatrzymał konia nie zwalniając swego wzroku z więźniów. Ciekawe jaką to wymówkę będą mieli - przeszło przez myśl Aerandirowi.

[Gordian Morii]

Chwilę później gdy ostatni z uciekających został złapany z pobliskich zarośli wybiegł brzuchaty kupiec z rozbitego czoła ciekła stróżka krwi, a ubranie jakie miał na sobie wyglądało mniej więcej tak jakby należało do wilkołaka, którego pełnia zaskoczyła w czasie gdy miał je na sobie.
Kupiec utykał na prawą nogę krzycząc wniebogłosy - Wybawiciele! ÂŚwiatli mężowie! Dzięki wam, dzięki!
-Kim jesteście człowieku i co to za jedni?- zapytał elf z siodła patrząc na kupca.
-Wielki magu, jestem kupcem zmierzającym na targ. Podróżowałem w karawanie ale te sukinsyny zostawiły mnie w karczmie dwa dni temu i od tego czasu sam próbuję dostać się do miasta. Już byłem blisko gdy te łajdaki napadły na mnie i unieruchomiły wóz łamiąc jedno z kół. Pobili mnie i zaczęli przepatrywać co wiozłem gdyście nadjechali. - mówiłby dalej gdyby nie elf który gestem ręki uciszył kupca.
-Oddasz ich związanych pierwszemu patrolowi, który napotkasz na swej drodze. Pomożemy Ci też naprawić ten wóz.- rzekł
-Jak wam się mogę odwdzięczyć?- zapytał

[Hagmar]

-No to trza się ruszyć... Aragorn zsiadł z konia i podszedł do wozu.

[Eric]

- Ja pierdolę... - westchnął Diomedes niechętnie zabierając się do roboty. Wystarczyło tylko przymocować jakieś w miarę sprawne koło i dopieścić nieco szczegółów. Kompania była spora, więc robota nie powinna zająć dużo czasu.  

[Gordian Morii]

//:Myśliciele... tu wam się kupiec ofiaruje i pyta co chcecie dostać a wy (bałem się, że wymyślicie nie wiadomo co ale...) jeśli wolicie robić to wasz wybór.

Aragornie nie trzeba. - rzekł elf i bez żadnego wysiłku uniósł wóz gestem jednej ręki. Drugą ręką zdjął pęknięte koło i podniósł z wozu to sprawne. Szybko umieścił je na osi wozu i opuszczając sprawny już pojazd rzekł do kupca. -Można już ruszać. Przywiąż tych obwiesiów tak by Ci nie uciekli i oddaj ich straży, oni już będą wiedzieli co z nimi zrobić.
-Ruszamy!- rozkazał.

[Hagmar]

Aragorn palnął się w czoło jeno...może to...sam nie wiedział co. Wsiadł na konia i jak przykazano ruszył dalej.

[Eric]

Diomedes rzucił pełne pogardy spojrzenie w stronę związanych rzezimieszków. Widział w ich oczach coś obrzydliwego. Pewnie pozabijaliby się nawzajem, gdyby tylko gwarantowało im to ucieczkę. Diomedes odwrócił głowę, prychnął głośno nie ukrywając obrzydzenia i skierował kroki ku swemu koniu. Jego kasztanowa sierść połyskiwała metalicznie w słońcu, nadając mu przebłyski majestatu i piękna. Diomedes pogładził go lekko po pysku i wskoczył zręcznie na jego grzbiet. Pośpieszył go delikatnie i ruszył za pochodem w marszowym tempie.

[Anette Du'Monteau]

Niestety nie starczyło czasu na jakąkolwiek podziękę materialną od kupca. Usadowiłem się, więc z powrotem na kulbace i ruszyłem dalej w drogę. Aragorn również wyglądał na zawiedzionego, gdy przypomniał sobie o nagrodzie w zamian za pomoc. Cóż, być może los nam to jeszcze wynagrodzi. Tym niemniej podążaliśmy dalej. Słońce muskało nas swoimi promieniami. Wszyscy byli w dość pogodnym nastroju, ja również. Z początku zdziwiłem się chęci Patty by nami przewodzić, lecz teraz pokładałem w niej pewne zaufanie. Nie miałem powodu by takim jej nie obdarzyć.

[Vitnir]

Arandir wygodnie siedząc w siodle i czekając na upragniony cel podróży rzucił żartobliwie do maga:
- Mam wrażenie, że wszyscy królowie i inni magnaci zwracają się nie do tych osób co trzeba, paru magów postawiłoby zamek w ciągu jednego dnia. Wampir musiał się czymś zająć, bo podróż w czasie Veris nie była czymś o czym marzył.

[Gordian Morii]

Oj dokładnie Areandirze nikt nie docenia tego, że magowie prócz niszczenia mogą także tworzyć..- stwierdził elf i patrząc w dal rozmyślał o podróży..


<Kilka dni później>

Gdzieś niedaleko kopalni.

[Hagmar]

-Nareszcie. Ciekawym co tam znajdziem.

[Eric]

Diomedes zatrzymał powoli konia i rozejrzał się dookoła. Okolica malowała się całkiem ładnie, jednakże wejście do kopalni całkowicie z nią kontrastowało. Dziura emanowała jakimś dziwnym, nieprzeniknionym mrokiem, na dodatek nie była zbytnio zadbana.
- Ano, krasnoludzkie miasto znajdziem. - uśmiechnął się.

[Hagmar]

-Może zaludnione nawet? A raczej "zakrasnoludzone".

[Dragosani]

Przez ostatnie dni Zeleris wraz z kompanią jechał w kierunku kopalni. Dni mijały powoli, podobnie jak sama podróż. Godziny ciągnęły się w nieskończoność. Nawet rozmowy z innymi członkami ekspedycji nie pozwalały pokonać wszechogarniającej nudy. Dni zlewały się w jedno. Po tej podróży, gdy kompania dotarła do kopalni, mag Flamel miał do powiedzenia tylko jedno. Idealny komentarz do wielu godzin konnej jazdy.
- Dupa mnie boli. - rzekł, a w jego słowach skryta była prawda absolutna.