Biały Krzyż

[Kazmir MacBrewmann]

- Za dużo wódki... ale i tak ci nie ufam! Coś u niego dzisiaj ciężko z myśleniem. Schował broń i poszedł do karczmy...

[Funeris Venatio]

- Nie musisz - rzucił mu jeszcze, gdy tamten wchodził do środka. W środku panował półmrok, kilka świec w kandelabrach wypaliło się i nikt nie fatygował się, by je na powrót rozpalić. Sala miała trzy rządy długich ław, szynkwas naprzeciwko i dwa wejścia do jakichś izb po lewej. Do tego, niedaleko wejścia, kilka mniejszych stołów na góra cztery osoby, przy których siedziało kilku jegomościów. Każdy był zajęty swoimi sprawami i nawet jeżeli zwrócił uwagę na krasnoluda, to tylko pobieżnie. Karczmarz, stojący za ladą, przyjrzał się za to uważniej krasnoludowi, zatrzymując wzrok na jego piersi. Odłożył szmatę, którą wycierał naczynia i sięgnął po jakąś butelkę z jednej z półek. Czekał, czy krasnolud podejdzie, czy skieruje się do jednego z wolnych miejsc gdzieś na sali.

[Kazmir MacBrewmann]

Krasnolud rzadko bywał w takich norach, a te w których bywał były mniej norowate... podszedł do szynkwasu. - Kraby i białe wino. Rzekł siadając na stołku, mając nadzieję że karczmarz załapie.

[Funeris Venatio]

- Widać, żeś nowy... - uśmiechnął się karczmarz. - Hasło brzmiało "kraby i czerwone wino" - dodał, machając ręką. Znak był. Hasło prawie było. Wyglądał na zabijakę, topór miał, z gęby patrzyło mu parszywcem i zdechłym mokrym psem. Pachniał podobnie.
- Chcesz coś najpierw zjeść czy schodzisz na dół? Mam trochę jajecznicy, smażona kilka minut temu.

[Kazmir MacBrewmann]

Cholera, od kiedy daj mi wódki i ogórasy to hasło? Ale może to znajo tylko w portowych tawernach?
- Oj tam, jedno i drugie to efekt fermentacji miąższu winogronowego. A zjem, co się ma marnować. Nie wolno wyrzucać jedzenia. Biedne koty z Zuesh przez to głodują.

[Funeris Venatio]

Jajecznica była tłusta, zrobiona na słoninie. Dostał do tego pajdę chleba, już nieco czerstwego, ale nadal jadalnego. Tuż obok podsunął mu kubek i niepełny dzban wina i dał znać, że może sobie nalać, jak chce.

[Kazmir MacBrewmann]

Tak więc oopił kęs jedzenia prosto z dzbana. Lubił taką jajecznicę, czerstwy chleb zaś to element życia najemnika. A takie prowadzi Kazmir. Zjadł, wypił, otarł mordę. - No dzięki, to prowadź Tam.

[Funeris Venatio]

Kazmir przestąpił szynkwas, zachodząc tam, gdzie stał oberżysta. Ten wskazał mu, żeby poszedł za nim i kiwnął na jakieś smyka, pewnie swojego syna, by ten pilnował karczmy. Sam karczmarz, jak się okazało, był chudy jak szkapa, żylasty i kulał na lewą nogę. Nosił nieco zbyt duże ubrania, jakby ostatnio nagle i gwałtownie stracił dużo masy ciała. Przeszedł z krasnoludem obok paleniska i rozgrzanej płyty, na której akurat nic się nie gotowało, ruszając wzdłuż ściany. Znajdowały się tam drzwi, które ten odkluczył. Rzucił tylko, żeby mu nic nie podbierać z piwnicy, bo mimo iż płacą, to zaraz mu się interes przestanie opłacać.

[Kazmir MacBrewmann]

Krasnolud miał swoją piwniczkę, ba browar nawet. Nie musiał więc nic podbierać. Bo i po co. Krasnolud chwyxił za klamkę by otworzyć drzwi i ruszył do środka.

[Funeris Venatio]

Schody prowadziły w dół, jak to w piwnicach. Były bardzo strome, trochę wręcz niebezpiecznie strome. Krasnolud i jego niewielkie nogi miały małe problemy z komfortowym pokonaniem stopni. Znalazł się jednak na samym dole, w towarzystwie beczek, kilku skrzyń, worków i wiszących suszonych ryb i kiełbas. Nie było tego wiele, ale starczało akurat na potrzeby karczmarza i jego klientów. Piwnica z lewej strony zastawiona była pod niemalże sam sufit. Oświetlona całkiem nieźle świecami na naściennych stojakach, zdradzała od razu, że ktoś tutaj mógł w miarę często przebywać. I tak też zgadywał Kazmir, słysząc jakieś głosy po swojej prawej. Piwnica tam zakręcała nieco, cały czas podążając po prawicy, jakby przybierając parodię muszli ślimaka. ÂŻeby zobaczyć co tam jest, niewysoki jegomość musiał postąpić jeszcze kilka kroków. Zdawało mu się, że słyszy rozmowę dwóch osób o podobnym do siebie głosie.

[Kazmir MacBrewmann]

Nieociągając się powoli ruszył w stronę z której dochodziła rozmowa. Szedł tak by nikogo nie wystraszyć i przypadkiem nie oberwać.

[Funeris Venatio]

Wyszedł zza winkla i spostrzegł dwie postacie siedzące przy stole. Na blacie znajdował się stos monet, sztylet i duży świecznik. Wokół, jak to w poprzednio zwiedzonej części piwnicy, stały beczki, kufry, worki i słoje. Na jednej z beczek siedział człowiek, niewysoki, chociaż dobrze zbudowany. Miał czarne włosy i czarną brodę z fantazyjnie zawiniętym wąsikiem. Przy pasie miał krótki kord, a jego prawa dłoń bawiła się owym sztyletem. Drugi człowiek, a raczej mauren, siedział na worku kartofli, wiercąc się ciągle, próbując znaleźć sobie miejsce na niewygodnych pyrach. Ten bardziej śniady zatrzymał się w pół słowa, szturchnął kompana i wskazał głową na krasnoluda. Obydwoje zmierzyli go szybko wzrokiem, patrząc to na twarz, to na biały krzyż na piersi.

[Kazmir MacBrewmann]

- Niech będzie pochwalony, mają panowie chwilę by porozmawiać o naszym Panie i Zbawcy Zartacie? Wypalił, tylko to mu do głowy przyszło.

[Funeris Venatio]

Mauren nawet parsknął śmiechem. Człowiek był jednak nadal bardzo poważny, chwytając pewniej sztylet w dłoni, prostując się i taksując ekwipunek przybysza. Jego topór, pancerz. Zwracał uwagę na twarz, próbując go sobie przypomnieć, ale nie potrafił powiązać tej czerstwej, krasnoludzkiej facjaty z nikim konkretnym.
- Któż ty? - rzucił ten z czarnym wąsem.

[Kazmir MacBrewmann]

- Veneris Funatio. Nowy jestem. Zełgał starając sie zachować pokerową twarz. Tej części nie przemyślał.

[Funeris Venatio]

- Kto Cię zwerbował? - rzucił mauren.

[Kazmir MacBrewmann]

- Józek? Janek? Cholera zapomniałem. A może John? Był w dupie, ale ich było dwóch a on  jeden. Miał więc przewagę jakby co. To się skończy źle, dla nich.

[Funeris Venatio]

- A nie ten anioł, baron czy inny wielki wojownik z areny w Atusel? Widzisz, chodziłem na jego walki... - powiedział człowiek, ewidentnie rozpoznając imię, którym krasnolud się przedstawił jako Funeris Venatio. Był taki jeden, działał na tak wielu polach, że był po prostu w Valfden mniej lub bardziej znany.
Czarnowłosy pchnął sztylet po blacie, a łysy mauren zatrzymał go swoją dłonią. Chwycił pewnie, wstał z worka kartofli i postąpił krok w kierunku Kazmira. Dzieliły ich ze trzy-cztery metry. Człowiek wyjął kord z pochwy przy pasie, skierował ostrze w kierunku nieznajomego, przybierając nieco poważniejszy wyraz twarzy, mimo iż od początku nie było mu do śmiechu.
- Co tutaj robisz, krasnoludku? - Mauren postąpił następny krok, zostawiając człowiekowi wolną flankę. Kazmir miał ich trzy metry przed sobą, uzbrojonych w odpowiednio stalowy sztylet, może dwudziestocentymetrowy i stalowy kord, taki na trzy ćwierci metra z pełną zastawą chroniącą dłoń. Mieli na sobie jedynie zwykłe lniane ubrania. Widać było, że ten ze sztyletem jest średnio zaawansowany w jego obsłudze, już raczej nie nowicjusz, to samo jego kompan. ÂŻaden z nich nie atakował, ale mogli to zrobić lada chwila.

//2x Tajemniczy jegomoście. Z zastrzeżeniem, że żaden nie posiada kuszy, bełtów, skórzanego kapelusza i żelaznych elementów pancerza, które można znaleźć w ich karcie postaci. Do tego jeden ma sztylet, drugi miecz - żaden nie posiada obydwu.

[Kazmir MacBrewmann]

- Pić piwo i spuścić wam wpierdol.. Sięgnął po stalowy topór wiszący u pasa. - I właśnie skończyłem piwo. Zaatakował maurena ze sztyletem. Kazmir miał jakieś 140 centymetrów, to sprawiało że toporem mógł przy dkbrych wiatrach rąbnąć w łeb. Natarli na siebie, czarnuch nie docenił krasnoluda, chciał go pchnąć pod żebra. Kapral zrobił unik na prawo, jednocześnie rąbiąc go w jego lewą nogę. Kończyna niemal odcięta. Zawył i padł na ziemię. Ten drugi też atakował, Kapral dostał mieczem po plecach, metal zazgrzytał o metal a stalowy kord o mało nie pękł. Płaszcz bękarta miał inne zdanie na temat. Obrócił się, bandyta sparował cios, poszły iskry, wolną ręką uderzył niemilca w jaja. ten zgiął się nieco. Kazmir uderzył więc z całej siły w mostek odsłoniętego człeka. Ostrze weszło gładko, gruchocząc kości.

[Funeris Venatio]

Umarli. Na śmierć.