Wojna o Valfden: O jeden most za daleko

[Nawaar]

Statki nieprzyjaciela byli rzut beretem od ostatniego mostu broniącego stolicy. Demony oczywiście nie czekały i oddały pierwsze strzały w stronę mostu na szczęście były chybione, jednakże nie poddawały się a robiąc małą poprawkę oddały strzał z moździerzy bezpośrednio w obrońców. Kule rozgromiły część armii masakrując ciała obrońców wtedy krasnolud rzekł opuszczając już muszkiet. - Czas spierdalać. Nikt nie usłyszał tego z powodu hałasu i chaosu jaki zapanował. Kiellon właściwie nie wiedział co ma począć rozkazów brakowało a tu taka rzeź się zrobiła behemoty i diablice oraz reszta wojsk nieprzyjaciela złamała obronę wtaczając się na część mostu, który odtąd tak zaciekle bronili. Teraz każdy widział, że obrońcy nie mają już szans na wygraną, ponieważ straty były ogromne a to dopiero początek zwiastującą rychły koniec tej batalii.

[Narrator]

Nagle ostrzał ustał. Był środek dnia, słońce świeciło w zenicie lecz niebo przysłoniły czarne chmury. Nad ziemią zaczęła unosić się czarna mgła przysłaniając walczącym pole bitwy. Starcia powoli ustały, obie strony patrzyły na siebie z nieufnością oczekując jakiegoś tajemniczego, magicznego kontrataku.

[TheMo]

Themo już miał wydać rozkaz do zniszczenia wrogich statków, kiedy stało się coś dziwnego. Coś, jakby zaraz miał się wydarzyć jakiś nagły zwrot fabularny. Dowódca nie pojmował tego zdarzenia. Zastanawiał się nawet nad sygnałem do odwrotu, ale teraz niczego nie był pewien. Ta mgła z pewnością nie była naturalna, a skoro tak, to musiała być magiczna. Themo mistrzem dedukcji.
-Magowie, nie tłumaczcie mi co to jest, bo i tak nie zrozumiem. Powiedzcie lepiej jak bardzo mamy przejebane.
Powiedział dość głośno tak, aby został usłyszany przez odpowiednich ludzi. Mgła utrudniała widoczność.

[Faira Eteler]

- Nie mam pojęcia dowódco! Nie znam aga, który byłby w stanie wytworzyć tak obszerne zaklęcie ofensywne.

[TheMo]

-Uważasz, że to zaklęcie ofensywne? Mam dwie hipotezy. Albo bogowie w końcu się nad nami zlitowali albo za kilka sekund wszyscy zginiemy przez czary z otchłani.

[Faira Eteler]

- W jednym i drugim przypadku to był zaszczyt walczyć u twego boku.

[Nawaar]

Krasnolud stał nie rozumiejąc już rzeczy jakie się teraz wydarzyły. Ostrzał ucichł i zdało się już słyszeć rannych drących się z bólu i rozpaczy do tego nagła mgła. która powoli przysłaniała wszystko to wszystko wyglądało niepokojąco groźnie, ale dziwne było zarówno to, iż demony również nie atakowały tylko każdy się przypatrywał temu zjawisku, bo nic innego nie było widać. Kiellon nie wierzył, że to może być łaska od bogów raczej miał czarne myśli jak ta mgła, iż to może przynieść dalsze zniszczenia armii valfden. Tak czy siak patrzył na czarną mgłę z nietęgą miną.

[Narrator]

W tłumie z mgły zaczęły wyłaniać się nieznane żadnej ze stron postaci. Stały nieruchomo pomiędzy zdezorientowanymi żołnierzami. Były ich tysiące.

[TheMo]

-Robi się coraz dziwniej.
Nie wiedział co to za tajemnicze istoty wyłoniły się z tej mgły. Nie miał pojęcia czy atakować, czy wycofać się. Postanowił wstrzymać się z decyzją w nadziei, że nie będzie tego potem żałował.

[Nawaar]

Krasnolud zupełnie nie wiedział co miał w tym momencie robić. Prawdopodobnie mógł strzelić do dziwnych postaci, ale one same nie atakowały jeszcze nikogo i to było najdziwniejsze. Tymczasowo stały, ale czy one były wsparciem tak zgoła oczekiwanym? Tego jeszcze nikt z zebranych nie wiedział zwłaszcza, że było ich tysiące to musiało jakoś wypłynąć na demony jak i obrońców, jednakże każdy stał jak słup soli przypatrując się całemu zajściu natomiast krasnolud poczuł strach, bo widział już za wiele w tak krótkim czasie pobytu na wyspie a to dopiero początek jego przygody był oby nie okazało się, że nastąpi nagły jej koniec!

[Marduk Draven]

Wpierw okręty zaprzestały ostrzał, potem dziwna chmura.
-Jeśli to koniec, był to dla mnie zaszczyt, walczyć u waszego boku, za Valfden!- zawołał.  Był zdezorientowany, zdziwiony. Na pewno nie przerażony. Czekał. I nagle, z mgły wyłoniły się dziwne istoty. Nie były wrogie. Na razie.
Przebacz nam, zachowaj od otchłani, wynieś do swej boskości, Zartacie.
Marduke po prostu czekał.

[Torstein Lothbrok]

Wiking, bękart Rashera, naciągnął kuszę po raz kolejny. Nałożył bełt. Miał zamiar strzelać, nawet mimo ostrzału.
Wtedy moździerze okrętów ucichły. Pojawiła się mgła, z niej dziwne postacie. Ogromna ich liczba. Torstein odłożył bełt do kołczanu, kuszę na plecy i  zasalutował Kaziowi. Dobył swego Grabarza. Z nim w ręku pewnie począł kroczyć na most. Przecisnął się przez gąszcz ludzi, do pierwszego rzędu. Teraz w drugiej ręce miał już topór ze srebra. Obok niego stał Rycerz, któremu wcześniej pomógł. Oboje czekali.

[Narrator]

Tajemnicze byty rozpoczęły exodus demonicznej armii. Nie oszczędzano żadnego z przedstawicieli otchłani. Demony były rozrywane gołymi rękoma, eksplodowały od czarnej magii, pole bitwy zalało się krwią przeklętych. Niektórzy przedstawiciele ras kontynentu wcieleni do armii Ardenosu zostali oszczędzeni. Być może byli tu jedynie z przymusu,  należeli do dobrych ludzi, którzy stronili od wojaczki i wojny. Mściciele zabijali również sporadyczne jednostki w armii Valfden.

[TheMo]

Themo tylko otworzył usta. Nie mógł znaleźć odpowiednich słów, by opisać to, co teraz widzi. Tajemniczy przybysze anihilujące byty otchłani. Było mu to na rękę, jak i wszystkim żołnierzom Valfden. Oprócz tych, co nawinęli się pod ostrza. Nie było też pewności, czy po zabiciu demonów nie wezmą się za naszych.
-Wycofać się! Zebrać rannych!
W końcu się odezwał. Oczywiście wydając rozkaz, bo niemal nic innego nie robił. ÂŻołnierze potrzebowali odpoczynku. Niech zregenerują siły, zanim tamci zakończą walki.

[Kazmir MacBrewmann]

Kazmir był prostym krasnoludem, to co widział nazwałby cudem. Upuścił trzymaną w rękach flaszkę na widok dziwnych istot, które chwilę potem rozpoczęły exterminatus demonów. Czyżby bogowie odpowiedzieli? Pomyślał starając się uspokoić, na szczęście padł rozkaz a to ocuciło krasnoluda. Ruszył pędem na tyły.

[Marduk Draven]

Widząc exodus, Marduke, rycerz Zartata upadł na kolana. Upuscil miecz i tarczę. Rozpostarł ręce.
-Zartat triumfant!- zawołał w ekstazie zwycięstwa. Chwalił swego Pana. Podniósł się po chwili, podnosząc miecz i tarczę. Na rozkaz odwrotu wycofał się z resztą wojsk. Szczęśliwy, acz gotowy do dalszej walki.

[Torstein Lothbrok]

Wiking oddał się obserwacji, z uśmiechem, w końcu demonom się należało. Obserwował z bronią w gotowości. Obserwował, jak dziwne postaci rozrywają demony, jak oszczędzają jaszczurki, czy elfy.
Wycofał się, na rozkaz, przy czym odnalazł Kazmira.
-Kaziu, pijemy! - zawołał.

[Kazmir MacBrewmann]

- Zzgudbiłem flaszke w tym zamieszaniu... skubana wypadła mi z rąk jak to coś poczęło exterminatusa robić. Bogowie... cóż to za magia?

[Torstein Lothbrok]

-Zajebista! Nie ważne, czy to Bogowie, czy coś innego. Wydok piękny.

[Kazmir MacBrewmann]

- Piękny czy nie, ja się pytam co dalej? Czy tak się na całym świecie dzieje czy jeno tutej?