Wojna o Valfden: O jeden most za daleko

[Rikka Malkain]

-Taa... Najlepszy jest smród tego wszystkiego. Ciężko mi się przyzwyczaić.-Kręcąc nosem dziewczyna wskazała na torbę medykamentów zostawioną tutaj przez innego medyka. Rzeczywiście, po namiocie rozchodził się zapach charakterystyczny dla typowego szpitala. Zmęczona, Rikka usiadła na swoim stołku zarzucając nogę na nogę.
-Już myślałam, że będę się nudzić cały dzień. Normalnie poszłabym spać, ale tutaj jakoś mi ciężko.

[Mohamed Khaled]

- Nie dziwię się. Atmosfera, jak i całe nastawienie w tym obozie.. Potrafi przeszkodzić w różnych rzeczach - zamyślił się. - Też nie spałem. Jakoś nie mogłem.

[Rikka Malkain]

-Powinieneś. Ludziom ciężko się walczy, gdy brakuje im snu. To znaczy, tak słyszałam. Nie wiem, czy wszyscy tak macie.- Przyznała szczerze i trochę zdziwiła się samej sobie, bo jakoś nigdy specjalnie nie interesowały jej ludzkie potrzeby fizjologiczne. Ciekawe, czemu teraz nagle o tym pomyślała. To na pewno przez tą temperaturę i słońce. Namiot zapewniał jej cień i chronił przed poparzeniami, ale i tak niewiele pomagał. Z tęsknotą pomyślała o swojej małej piwniczce w chatce na podgrodziu. Swoją drogą, marzyła jej się przeprowadzka do lepszej dzielnicy. Trzeba będzie się tym zająć, gdy wszystko trochę się uspokoi.

[Mohamed Khaled]

- Prawdą jest, że po nieprzespanej nocy ciężej się walczy. Jednakże dla Kruka, który większość swych zleceń wykonuje nocą, to rutyna. Ja, podobnie jak i ty, nocą wiodę bujniejsze życie, niż za dnia. Rzadko zdarzało się, bym przespał spokojnie noc. Zawsze było coś do zrobienia. Ktoś do zabicia. Taki już jest nasz żywot. I musimy się do tego przyzwyczaić.

[Rikka Malkain]

-Podobnie jak ja?-Dziewczyna zaśmiała się słabo.-Ja za dnia w ogóle nie mam życia. Rzadko kiedy wychodzę wtedy na zewnątrz, chociaż kiedyś znosiłam to trochę lepiej...-Zamyśliła się.
-Jakby nie było, za nic nie zamieniłabym swojego wampirzego życia na inne. Zwyczajnie za dobrze mi tak, jak jest. Też tak masz? Czy może nudzi cię czasem bycie człowiekiem?

[Mohamed Khaled]

[...]Ja, podobnie jak i ty, nocą wiodę bujniejsze życie, niż za dnia.[...]

//Nie czytasz uważnie 

- Szczerze? Nie wiem, czy ja już jestem nawet w pełni człowiekiem...

[Rikka Malkain]

//Czytam, tylko w ogóle to chodziło o coś innego 

-Widzę. W pewien sposób, męczysz się. I to nie od dzisiaj, prawda? Nie dziwię się. Przy takim życiu, ludzkie ciało musi się szybko wypalać. Przestaje wystarczać. Ja nie mam takich problemów, tacy jak ja są stworzeni do tego zawodu. Zabójca z urodzenia.- Powiedziała skupiając wzrok na towarzyszu. W głowie Rikki pojawiła się zabawna myśl. Ciekawe, jaki byłby z niego wampir? Im jednak dłużej się nad tym zastanawiała, tym mniej śmieszne zaczynało jej się to wydawać. Przecież to nie było wcale niemożliwe.

[Nawaar]

Krasnolud zdał sobie sprawę, że nic nie nadchodzi od strony lasu oraz polany, więc tymczasowo przestał stać w bojowej pozycji rozluźniając się stał tymczasowo odpoczywając cała ta sytuacja była dziwna i pewnie każdy to wiedział bicie bębnów wydawało mu się zwykłą podpuchą, żeby wystraszyć obrońców kiedy armia demonów mogła ich zaatakować od tyłu. Wielka armia bestii z otchłani już dawno powinna zbliżyć się do mostu i zaatakować a tu nic nawet jednego ochłapa nie wystawili jednie te bębny. Kiellon chciał ruszyć w stronę dowódcy mówiąc mu co jak on to widzi, ale zrezygnował, ponieważ stwierdził iż dowódca ma pełno pomocników i pewnie już dawno się domyślił tego co brodacz. Trzeba będzie poczekać na rozkaz do ewentualnego odwrotu, bo nowy rekrut bractwa widział już stolice w płomieniach kiedy oni tutaj marnują czas i zapasy, oby brodacz się mylił co do oceny zaistniałej sytuacji!   

[TheMo]

-Wołać mi tu magów. Te drzewa tylko przeszkadzają. Potrzebuję kogoś kto je usunie. I kogoś, kto zadba, by straty nie przeszły na naszą stronę mostu.

[Mohamed Khaled]

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się męczę, Rikka - odparł.
Wyglądał tak, jakby chciał Ci coś zdradzić, ale coś wewnętrznie go powstrzymywało. Było to prawdą. Mohamed w głębi duszy walczył z drugim ja, którego nazywal A'abielem. Nie wiedział, co postąpić w tej sytuacji. Czuł się... głupio.
- Ale, hehe, raz się żyje, co nie? - zmienił temat. - Mam nadzieje, że dasz się gdzieś wyciągnąć, jak już stąd wrócimy?

[Kazmir MacBrewmann]

Kazmir ma bardzo ciężki sen. Znaczy się że zasypia szybko i twardo. Bębny, hałasy czy głośne rozmowy nie robią na krasnoludzie wrażenia. Potrafi on spać wszędzie i zawsze. Tak też było i teraz. Rankiem zbudziła go lżejsza potrzeba fizjologiczna. Zwlókł się z pryczy i opuścił namiot. Udał się na stronę i wyszczał się na koło jednego z stojących w pobliżu wozów. Następnie udał sie na poszukiwania śniadania.

[TheMo]

Obok Themo zjawili się magowie.
-Ten las przydałoby się spalić - powiedział bardziej do przybyłej czarodziejki - i zadbać, by ten pożar był kontrolowany - To zdanie było już skierowane do reszty magów.
Gdzieś tam w obozie odpowiedzialni za zaopatrzenie zajęli się wydawaniem posiłków pilnując, by każdy dostał swoją porcję.

[Rikka Malkain]

-Pewnie tak. Szczerze mówiąc, chciałabym żeby coś już zaczęło się dziać. Jeśli te skurwiele dalej się nie pokażą, chyba spakuje rzeczy i zabiorę się do domu. Nie lubię takiego czekania. Co innego, gdy to ty szykujesz na kogoś zasadzkę i czekasz aż wpadnie ci w ręce... Teraz odnoszę wrażenie, jakby miało być odwrotnie. Albo, jakbyśmy siedzieli tu całkiem bez sensu. Sama nie wiem.-Dobrze, że było z kim zamienić kilka słów. W innym wypadku pewnie do reszty zwariowałaby z nudów. Wrażenia z nocy nie wystarczyły wampirzycy na długo.

[Nawaar]

Krasnolud widząc, że nic się nie dzieje poza upierdliwym, wnerwiającym a nawet już nużącym bębnieniem stracił zapał do akcji i oddalił się ze swojego posterunku tak bez żadnego celu, po prostu znudził się wyczekiwaniem jak każdy stojący obok niego zwarci i gotowi obrońcy stolicy. Kiellon ruszył sobie dalej zwłaszcza kiedy padło polecenie wydawania posiłków a tego nie mógł sobie odmówić chciał się najeść cokolwiek podwali w kuchni polowej jemu wszystko smakowało. Brodacz ruszył do jednego z namiotów zabierając się za konsumpcję dania a według niego była to zupa przynajmniej tak wyglądała. Rekrut bractwa jadł chyba gorsze rzeczy, ale nie mógł tutaj wybrzydzać i jadł co mu podali choć nie pewnie się do tego zabierał. Krasnolud nabrał na łyżkę trochę zupy dmuchając, coby się nie poparzyć a następnie wkładał lekko do mordki kosztując, bo zapach był taki sobie inaczej nie mógł tego określić! Krasnolud w końcu skosztował nawet się skrzywiając zupa może i była bez specjalnego zapachu oraz wyglądu, lecz była dobra choć szczypta pieprzu byłaby wskazana. Kiellon chłoną zupę jakby jutra miało nie być w tym akurat mógł mieć rację, bo jedynie bogowie wiedzą co ich czeka tymczasem cieszył się tym prostym daniem do tego stopnia, że aż siorbał głośno, żeby każdy mógł usłyszeć jak je krasnolud czasami nawet parsknął śmiechem od tak dla prostej radości i zagłuszania bębnów demonów. W końcu jak skończył jeść poszedł po dokładkę, a co się będzie pierdzielił.   

[Mohamed Khaled]

Uśmiechnął się szeroko do Rikki i mrugnął. Jakoś przy tej dziewczynie lepiej mu było. Czy to dlatego, że wiedziała o nim więcej, niż on sam mógłby wiedzieć? Albo może dlatego, że także była Krukiem? Sam nie wiedział. A chciał.
- No cóż... Może się okazać, że za chwile będziemy mieli tu całą armię..

[Rodred]

Zadowolony, że mimo bębnów udało mi się wypocząć wstałem i poszedłem na śniadanie. Usiadłem przy jednym z prowizorycznych stołów i rozglądałem się po stołówce.

[Marduk Draven]

Rycerz także poczuł trawiący, irytujący, wołający do jadalni głód. Nie czekając długo, ażeby głód go nie pochłonął i nie odebrał mu zmysłów, Marduke udał się w stronę jadalni. Tam też siedział Kiellon i pewna osoba, którą chyba skądś kojarzył.
Nabrał sobie czegoś wyglądającego na mięso, trochę chleba i wody. Tak, wody - jak dla konia. Przysiadł się obok krasnoluda, brata zakonnego i przyglądnął się mięsu. Wyglądało raczej na zjadliwe. Odstawił je i złożył ręce do modlitwy, odmawiając ją w myślach. Krótka, szybka, acz gorliwa modlitwa do Zartata o łaski na ten dzień.
-Smacznego.- życzył i zaczął się zajadać. Mięso było białe w środku, więc raczej drobiowe. Popił wodą.-Co tam powiesz, Kiellon?- zapytał brata zakonnego, ciekaw co u niego.

[Nawaar]

Krasnolud sobie jadł nie przejmując już się dudnieniem bębnów wojennych dla niego była to podpucha i granie na czas oraz nerwach obrońców. - Skurwysyństwo no- powiedział kiedy Marduke obok niego przechodził, ale jadł dalej zupę i człowiek zaczepił brodacza - dzięki nawet smaczna- otarł swoją mordeczkę ręką powracając do rozmowy - nie wydaje się tobie, że demony grają na czas? Moim zdaniem już dawno są koło stolicy i ją oblegają a my tu siedzimy słuchając ich bębnów normalne skurwysyństwo no. Rzekł do nabierając sobie znowu zupy do łyżki, którą umieścił w swojej brodatej twarzyczki.

[Faira Eteler]

- Panować nad pożarem? Lubię bujną wyobraźnię wojaków z gminu. Faira zwołała do siebie pozostałych magów. Nie byli to jednak mistrzowie w swojej dziedzinie. Rozkazała im pilnować, aby pożar nie rozprzestrzenił się na polanie. Zadanie z pozoru banalne sprowadzało się do komicznej sytuacji, w której kilkunastotysięczna armia koczująca na moście ucztuje, podczas gry grupa 5 magów biega po ogromnej polanie gasząc płomienie przedostające się z palonego przez Fairę lasu. 5 osób nie było w stanie kontrolować tak obszernej powierzchni toteż ogień szybko strawił również łąkę. Magowie byli jednak w stanie powstrzymać pożar na tyle, że nie objął on obszaru wokół mostu. To genialne posunięcie myśli strategicznej pozbawiło kryjówki potencjalnych najeźdźców. Przy czym dało im lepszą do pokonania kryjówkę w postaci gęstego kurzu i dymu, który spowił łąki i część lasu. Bębny poprzedzane wycie rogów bojowych nie ustępowały. Kiedy ogień już dogasał i niczego nie można było dostrzec w tym dymie do hałasu rogu, bębnów doszły jeszcze odgłosy marszu.

[Kazmir MacBrewmann]

- Gdyby oblegali stolicę Kiellonie to byśmy chyba dymy aż stąd widzieli. Oho! Idą! Poczuł strach, bo w sumie nikt nie był na pozycjach, wojsko było... wszędzie? Kazmir miał chęć spierdolenia póty na to był jeszcze czas. Czuł w kościach że to będzie zły dzień.