Podróż do paszczy lwa

[Torstein Lothbrok]

Wikingowi zaburczało w brzuchu. I to porządnie. Skierował swe kroki pod pokład, skierował się do kambuzy. Misiu miał niedźwiedzi apetyt.

[TheMo]

Themo oparł się obiema dłońmi o stół i pochylił się nad mapą analizując rozmieszczenie wiosek.
-Tak więc pomożemy królowi podnieść autorytet korony. Jednak wprowadzenie takiego prawa będzie się równało z buntami reszty jarlów. Dlatego wspólnymi siłami ich zdusimy.
Wyprostował się i ponownie założył ręce na piersi. Spojrzał Melkiorowi prosto w oczy.
-Co, plan szalony i nierealny? Ha, czego się spodziewałeś? I tak walka z wikingami była nieunikniona. W końcu to podróż do paszczy lwa.

[Melkior Tacticus]

- Weź poprawkę na to że ich król może nie chcieć zmieniać obecnego stanu rzeczy, tam dobrym władcą jest ten co wskazuje tłuste cele rajdów i nie wpierdala się w sprawy jarlów. A mamy też większy problem, nie możemy negocjować w imieniu Valfden bez zgody Króla.

[Dwalin aep Durin]

Krasnolud chwilę tak sobie drzemał za nim mając padający deszcz. Jednak po chwili zaburczało mu w żołądku - No, czas coś rzucić na ząb Pomyślał sobie krasnolud klepiąc się w swój bebech. Zszedł do kambuzy, w środku już siedział Ashog. Krasnolud przygotował sobie 3 pajdy chleba z masłem i usiadł za wolnym miejscem opierając się ręką o stół i jedząc zrobione przez siebie kanapki.

[TheMo]

-Ale układ, że on zostawia Valfden w spokoju, a jak zajdzie potrzeba to robi rajd tam, gdzie my chcemy już leży w jego kompetencjach. Zgoda króla? Jakoś nie mam cierpliwości prosić go o zgodę na zostanie dyplomatą. Jedziemy tam w swoim własnym imieniu.

[Melkior Tacticus]

- Jak uważasz. Odparł krótko. - O ile się zgodzi na układ.

[TheMo]

-Jeśli się nie zgodzi...
Tu zrobił krótką przerwę i wzruszył ramionami.
-Dam Torsteinowi wolną rękę, a reszta przypilnuje, by nikt się nie wtrącał. Ewentualnie sam zrobię porządek.

[Melkior Tacticus]

- Pożyjemy zobaczymy. Wpierw tam dotrzyjmy żywi i nie opętani.

[TheMo]

-Więc trzymajmy się jak najdalej od kontynentu, jak się da. A na razie...
Złapał się jedną dłonią za tułów. Kiszki najemnika domagały się zapłaty za robotę, jaką cały czas wykonują, trawiąc całe hektolitry alkoholu. A robiły to dając niezbyt komfortowe uczucie ssania w środku ciała i wydając przy tym odgłosy jelenia, którego ominął czas godów.
-Przydałoby się coś wrzucić na ząb. A potem wyspać się porządnie.
Założył swój hełm, by krople deszczu nie wpadały mu za kołnierz zbroi. Upchnął swoją grzywkę gdzieś pod stalowe osłony, by nie opadała mu na oczy. Chyba czas nieco skrócić te włosy.

[Melkior Tacticus]

Dwa dni później. Pogoda była doskonała, wiatr odpowiedni a okręt szedł jak burza. Zapowiadał się kolejny nudny dzień rejsu gdy w pewnym momencie majtek na bocianim gnieździe krzyknął coś czego Melkior, ani nikt inny wolałby nie słyszeć.
- Fregata na kursie! Ardenos! Idzie prosto na nas! Byli dość daleko od kontynentu, no ale niestety, nie aż tak by całkowicie uniknąc okrętów wroga. Melkior i tak wybrał dalszą trasę niż ostatnio.
- Na stanowiska! Dziobowe ładować łańcuchami!

[Dwalin aep Durin]

Krasnolud siedział sobie na beczce będąc w doskonałym humorze. Aż tu nagle usłyszał to co krzyczał majtek na bocianim gnieździe. - Boże... Powiedział do siebie po czym głośniej - Słyszeliście chłopaki kapitana!. W dyrdy do dział i ładować. Jak krzyknął tak też zaczął robić. Bez zbędnego gadania szybko podał łańcuch najbliższemu marynarzowi który. naładował armatę przy której była potem podawał łańcuchy innym reszcie. Kiedy skończyli Bękart krzyknął zwracając się do kapitana - Załadowane! Po czym znalazł sobie dogodną pozycję i zaczął ładować swoją kuszę.

[Melkior Tacticus]

Dwalin niestety nie umiał ładować armat. Ba! Nie miał żadnych umiejętności niezbędnych do pracy na statku, źle naładowana armata nie wystrzeliła jak powinna i rozerwała działo razem z kawałkiem burty przy dziobie, eksplozja powaliła krasnoluda i zabiła jednego z marynarzy. druga armata pod wpływem wybuchu odczepiła się i poleciała do tyłu uderzając o jeden z masztów i łamiąc go... Maszt wpadł do morza. Wrogi okręt oddał strzały z dziobowych armat, celując w maszty

[TheMo]

No niestety, wroga flota i tu ich dopadła. W zasadzie to wolał się trzeci dzień z rzędu obijać, niż spotkać ardeńską flotę. Omiótł wzrokiem górny pokład. Widząc uwijającą się załogę postanowił samemu się przygotować do walki. Zdjął z pleców swoją kuszę i zaczął ją ładować srebrnym bełtem. Nie posiadał innych. Jednak nie widziało mu się walczyć z demoniczną załogą. Przykucnięty na pokładzie ładował więc swoją kuszę, nie spuszczając wrogiej fregaty z oczu.
Niech no tylko znajdą się w zasięgu naszych dział...
Rozmyślanie strategii przerwał mu wystrzał na dziobie. Odwrócił głowę i zobaczył sunącą po statku, pod wpływem odrzutu, armatę uderzającą w maszt.  Oderwał dłoń od broni i uderzył się nią w czoło .
-Z kim ja pracuję...
Konsekwencje zostaną wyciągnięte później. O ile wszyscy przeżyją. Wrócił do ładowania broni.

[Melkior Tacticus]

Kule wrogiego okrętu rozdarły żagle kolejnego masztu i złamały jego fragment, Melkior zrobił nagły i rozpaczliwy zwrot na prawą burtę. Statki dzieliło 250m. bateria 8 armat "Pięści" wypaliła robiąc sito z dziobu i fragmentu burty.
- Kartacze! Dawać kartacze!

[Kazmir MacBrewmann]

- Pierdacze kurwa! Jakaś kula armatnia przebiła się przez pokład niszcząc jedno z dział, załoga jak i Kazmir robili co mogli, a mogli nie wiele. Krasnolud wszak nie wiedział czemu tak mocno oberwali.
- Gotowe! Ryknął ubijając ostatni ładunek.

[Melkior Tacticus]

- Pal! Krzyknął gdy okręty znalazły się jakieś 100m od siebie, burta w burtę. Oba wypaliły. Fregata Bękartów miała więcej szczęścia, uszkodzenia i straty nie były zbyt wielkie. Za to wrogi statek rażony kartaczami ucierpiał mocno, jak i jego załoga. Jedna z kul wpadła do prochowni, zapalając proch i wyrywając dziurę w poszyciu. Ardenoscy korsarze szli powoli na dno...

[TheMo]

Themo obserwował walkę. Ba, nawet był w samym centrum. Jednak nie stał jak kołek, a skulił się przy wejściu na dolny pokład. Nie chciał oberwać kulą armatnią jak idiota. Czekał ze swoją kuszą, aż podpłyną wystarczająco blisko, by móc ręcznie dokończyć to, co armaty nie dały rady... I na tym się skończyło. ÂŁut szczęścia, opatrzność bogów, celne trafienie. Ważne było to, że wrogi statek szedł na dno. Wyciągnął bełt z łożyska i nacisnął spust, by zwolnić cięciwę. Wyszedł zza osłony i założył kuszę na plecy. Ogarnął wzrokiem górny pokład i zniszczenia, jakich dostali.
-Rannych do mnie, martwymi się zajmiemy później.
Krzyknął sygnalizując chęć pomocy. W końcu po coś odbył kompletne szkolenie medyczne.

[Melkior Tacticus]

Na szczęście rannych nie było, doliczono się 5 zabitych marynarzy. Melkior spojrzał na pokład, dwa połamane maszty, trzeci trzymał się jakoś, ale żagle były nieźle poszarpane. No i uszkodzony kadłub, w miejscu gdzie powinna być dziobowa armata ziała metrowa wyrwa. Drugie działo zaś nadal leżało pod kikutem dziobowego masztu. Elf oparł się o ster.
- Trzeba uprzątnąć resztki masztów i zmienić żagiel, nie wiem jeszcze jak doczłapiemy do Aw Draddar. Na razie dryfujemy.

[Torstein Lothbrok]

Wiking wyszedł spod pokładu. Lekko poobijany i obolały. Szafka uderzyła go w czasie bitwy.
-Co jest?- spytał widząc szarpane maszty, uszkodzone żagle i trupy.

[Melkior Tacticus]

- To co widać. Dryfujemy.