Stella Artois

[Funeris Venatio]

- No tak, my Krzysztofa to znamy bardzo dobrze. Tylko co wy tutaj robicie razem, ja się pytam.

[Elizabeth]

- Aktualnie rozmawiamy. Prawda, Krzysiu? - ścisnęła trochę mocniej jego dłoń, aby dał jakieś oznaki życia.

[Funeris Venatio]

- Znaczy głównie to mówi ona... - powiedział niby smętnie, ale jego dusza zrobiła taką minę:

[Elizabeth]

- No to żebyś nie narzekał to teraz możesz ty coś powiedzieć...pozwalam ci na to

[Funeris Venatio]

- Ta, chciałabyś. Nie zrobię Ci tej przyjemności - powiedział, już oswobodzony z jej uścisku. Podszedł do pary niziołków, uściskał na powitanie panią niziołkową, schylając się wyraźnie. Z panem niziołkiem uścisnął sobie prawicę, mocno i po męsku, chociaż i tutaj również musiał się nieco nachylić. Zaczęli o czymś tam dyskutować, a Elizabeth nie mogła dosłyszeć o czym.
- Idziesz? - spytał Krzysztof, pakując się na porządny i dobrze sklecony wóz wypełniony jakimiś pakułami.

[Elizabeth]

- Jasne - powiedziała z uśmiechem wstając z niewygodnej ziemi.

- Pomożesz damie wejść na wóz? - wyciągnęła ku niemu swą dłoń, czekając na dżentelmeński gest mężczyzny.

[Funeris Venatio]

- No nie wiem... - powiedział ostentacyjnie, oczywiście podając kobiecie rękę i pomagając jej wejść na wóz.

[Elizabeth]

- Dziękuje. - Usiadła wygodnie, wywalając nogi za wóz, aby zwisały beznamiętnie.

- To teraz opowiadaj skąd znasz naszych dobrodziejów - zwróciła bardzo ciekawski wzrok ku Krzysztofowi.

[Funeris Venatio]

Krzysztof uznał, że nie ma sensu ukrywać przed kobietą tak banalnej historyjki, więc ją po prostu opowiedział.
- Oni handlują narzędziami, ja handluję informacją. Informacja staje się w tych czasach cenniejsza niźli wszystko inne. Jak już się nieco dzięki mnie wzbogacili, to się jakoś tak spyknęliśmy, bo to poczciwe małżeństwo jest, droga Elizabeth. A później, jak jakaś zgraja fanatycznych idiotów zaczęła się mną po coś interesować, to musiałem się schronić w miejscu raczej bezpiecznym. W areszcie. Upozorowaliśmy więc mój rozbój na ich kram, oni wnieśli akt oskarżenia i poprosili o umieszczenie mnie w areszcie. Wszystko odbyło się zgodnie z literą prawa.

[Elizabeth]

- Ojej, jakiś ty pomysłowy. - powiedziała szczerze. - Długo już pracujesz jako "informator"? W wielu miejscach byłeś?

[Funeris Venatio]

- Jest to biznes, w którym pracuje się od zawsze, ale nie pracuje się w nim nigdy. Pracowałem w Atusel, Utamin, mieście Raschet, urokliwe swoją drogą, w opactwie Vameth... No i Efehidonie oczywiście, ale nie lubiłem tego całego miejskiego zgiełku, chociaż było co robić.

[Elizabeth]

- To rzeczywiście kawał świata zwiedziłeś. W bractwie tak wiele się nie podróżuje... wyjątkowo teraz wysłali mnie na jakąś dalszą misje. Ale cieszę się, bo mogłam cię poznać. - Przesunęła się trochę do niego, patrząc mu głęboko w oczy. - Myślisz, że długo będziemy jechać?

[Funeris Venatio]

- Ze dwa dni - powiedział ktoś z przodu i Elizabeth nie wiedziała nawet, czy to był pan niziołek, czy pani niziołkowa.

[Elizabeth]

- Jejuuu... to tak dużo czasu... - mówiąc to Elizabeth położyła się na wozie, oddając się przyjemnemu bujaniu w bezkresnych obłokach fantazji.

[Funeris Venatio]

No i tak sobie jechali i jechali...

//Chcesz dojechać? Czy ciągniemy?

[Elizabeth]

//Chyba nie chce mi się ciągnąć  Możemy już dojechać

[Funeris Venatio]

No i dojechali do Bractwa ÂŚwitu. Elizabeth została sama z Krzysztofem przy stajniach, państwo niziołkowie zdecydowali, że pojadą jeszcze do miasta Raschet.

[Elizabeth]

- No to teraz porwę cię do Gerina, rycerza, który tak ochoczo cię poszukiwał. No chodź, dowiemy się dlaczego aż tak mu na tobie zależało. - Po czym złapała go za dłoń i zaczęła ciągnąć przed oblicze Gerina.

[Funeris Venatio]

Krzysztof mruknął tylko coś o niespodziance, czy tam czymś niespodziewanym. Ela nie do końca usłyszała, gdyż jej towarzysz mówił strasznie niewyraźnie, mamrotał wręcz. Co dziwniejsze, ruszył sam przed siebie, w dobrą stronę. Po drodze minął dwóch rycerzy, z którymi wymienił się serdecznym uściskiem dłoni. Szedł korytarzami w odpowiednim kierunku, dokładnie znając trasę. Znalazł się w tak zwanej dolnej strefie, minął reflektorium, zajrzał szybko do jakiegoś pomieszczenia, jakby próbując coś sprawdzić. Pokręcił tylko głową widząc jakiś składzik, a następnie dotarł do drzwi wiodących do gerinowskiej komnaty. Poczekał chwilę, aż Elizabeth do niego dołączy.
- Wchodzisz pierwsza?

[Elizabeth]

- Byłeś już tu kiedyś? - zapytała przerażona przed zamkniętymi jeszcze drzwiami.