W poszukiwaniu zaginionego słowa

[Lucas Paladin]

Farma, albo młyn. te myśli pomknęły po głowie rycerza. Musiał być więc z daleka od Utamin. Postanowił więc jak najszybciej się stąd wydostać. Dlatego cichym krokiem spróbował dostać się do najbliższej ściany, miał się czym bronić, pocisk esencji był dobrym materiałem, ale podstawą teraz było odnaleźć ekwipunek i broń.

[Funeris Venatio]

No i Lucas na ścianie się znalazł. Odkrył, że są na niej regały z różnymi produktami, kawałek dalej jakby zastawa, czy coś takiego. Ręką natrafił nawet na pętka zwisających kiełbas. Jego uczy wyłapały jakieś poruszenie nad sufitem, jakby ktoś coś przesuwał i może nawet otwierał swego rodzaju klapę.

[Lucas Paladin]

Paladyn nie zamierzał, aby go wykryto. Nie wiedział bowiem ilu przeciwników ma tutaj, a bez broni, opierając się na samych zaklęciach mógłby sobie nie poradzić. Nadal powoli poruszał się wzdłuż ściany, być może w jakimś miejscu ujrzy jakiś delikatny blask światła.

[Funeris Venatio]

Paladyn przeszedł pewną odległość, której w ciemności nie mógł nawet dobrze zidentyfikować. Kilka kroków, może kilkanaście. Znalazł się przy jednej z beczek na końcu pomieszczenia. Zauważył, że w suficie nad miejscem gdzie wcześniej siedział otworzyła się klapa i powoli pierwsze promyki światła zaczęły wpadać do wnętrza

[Lucas Paladin]

Lucas spojrzał w górę. ÂŚwiatło było jak zbawienie zesłane przez samego Zartata. Mógł wreszcie szerzej się rozejrzeć, aby dostrzec, gdzie znajdują się jego rzeczy. Z drugiej strony, jeśli ktoś zauważy, że go nie ma, wzniecie alarm. Paladyn był jednak gotów odzyskać swój sprzęt. Podszedł delikatnie bliżej źródła światła, w ten sposób mógł widzieć więcej.

[Funeris Venatio]

Lucas był bardzo nieostrożny i nieuważny. Bardzo. Siedział w ciemnej "celi" przywiązany do krzesła, więc jego oprawcy pewnie nie mieli zbyt dobrych zamiarów. Uwolnił się, odnalazł dogodną pozycję do podjęcia akcji, lecz gdy zobaczył, że ktoś, czyli logicznie myśląc - wspomniani oprawcy, podnosi klapę od jego więzienia, on po prostu podszedł bliżej. Oprawca od razu zauważył, że Lucasa nie ma na krześle, a że miał w ręku kuszę i przewagę wysokości, to po prostu szybko wycelował w postać paladyna, który znajdował się w piwniczce. Nacisnął na spust. Bełt wystrzelił...

[Lucas Paladin]

Prowadzący wyprawę bardzo słabo rozwinął umiejętność czytania ze zrozumieniem. Podejście bliżej źródła światła, wcale nie oznaczało zbliżenie się do niego, tak, aby oprawca mógł go dojrzeć. Cóż, intepretacja jest jak dupa, każdy ma swoją. Lucas padł na ziemię uchylając się przed wystrzelonym pociskiem.

[Funeris Venatio]

A fakt, że Lucas odszedł od swojego wygodnego krzesła ledwie o kilka kroków uciekł Lucasowi w natłoku wszelakich informacji? Widocznie tak. Bełt przeleciał jednak gdzieś tam obok, gdyż z takiego przyłożenia ciężko się strzela, celność jest raczej znikoma, a i strzelec do najwybitniejszych nie należał. Już miał podnosić głos, by coś krzyknąć.

[Lucas Paladin]

Być może obaj narratorowie przeoczyli coś, co było w tej sprawie niezbędne. Lucas jednak nie zamierzał dać podnieść alarmu jego nieznajomemu oprawcy. Szybko zebrał energię magiczną w dłoni i wypowiedział słowa inkantacji: - Izeshar! - i posłał telekinetycznie pocisk w stronę źródła światła (otwartej klapy), gdzie prawdopodobnie znajdował się strzelec.

[Funeris Venatio]

Ten ktoś dostał prosto w twarz, więc siła zaklęcia momentalnie spopieliła jego głowę, co sprawiło, że osunął się i wpadł do środka, do piwniczki, w której Lucas był trzymany. Nie dało się w ogóle rozpoznać jego twarzy, więc paladyn nie wiedział, czy to jeden z tych, których widział w karczmie w Utamin.

[Lucas Paladin]

Lucas dokładnie jednak przeszukał ciało swojej ofiary. Chciał sprawdzić, czy nie kryje jakiś kluczy do pomieszczeń, w których mógł być przetrzymywany jego sprzęt. Kiedy już to zrobił, przywdział jego pancerz, sprawdził, czy nie posiada broni i udał się na górę, skąd przyszedł tajemniczy jegomość.

[Funeris Venatio]

Trudno powiedzieć, żeby "przyszedł", no ale... W każdym razie żadnych kluczy bandzior przy sobie nie miał. A Lucas, gdy wspiął się po drabince wyżej, ujrzał pomieszczenie magazynowe. Masa beczek i worków ze zbożem. Było jasno i mroźno, więc był to pewnie poranek. Lucas na stole dostrzegł cały swój ekwipunek, nawet grzywny się zgadzały. Widocznie jeszcze nie zdążyli tego rozparcelować.

[Lucas Paladin]

Uśmiech pojawił się na twarzy paladyna pierwszy raz od czasu pojmania, a kompletnie nie wiedział ile go minęło. Zabrał więc pieniądze, przywdział pancerz, przytwierdził broń do pasa i przeciągnął głęboko, aby rozruszać nieruchome przez jakiś czas kości. Teraz musiał się dowiedzieć kto za tym stoi i dokonać na nim gniewu Zartata. A być może i za ich pomocą wykonać powierzone mu zadanie.

[Funeris Venatio]

Jakie Lucas miał plany? Nikt nie wiedział.

[Lucas Paladin]

Plany były proste i oczywiste. Opuścił swoje niedoszłe więzienie i rozjerzał się po okolicy. Chciał dokładnie wiedzieć gdzie się obecnie znajduje, jak daleko do Utamin i kim byli Ci, którzy na niego napadli. Musiał więc poznać teren, aby zdecydować, w którą stronę iść.

[Funeris Venatio]

Zanim jeszcze Lucas opuścił nieciekawe pomieszczenie, w którym się znajdował, usłyszał skrzeczącą mewę i gwar ludzi. Otworzył drzwi frontowe i ujrzał morze. Port i statki. Miasto nie było duże, ale zdecydowanie znajdowało się nad brzegiem morza.

[Lucas Paladin]

Miasto portowe. Gdzie ja jestem do cholery? Utamin również było portem, być może aż tak daleko go nie wywiało. Postanowił to sprawdzić. Udał się dziarskim krokiem w kierunku miasta, licząc, że tym razem nie czekają go już żadne niemiłe niespodzianki. A przynajmniej tym razem zamierzał być o wiele bardziej ostrożny.

[Funeris Venatio]

Gdy Lucas wyszedł na uliczki, ujrzał zbocze, nad którym zbudowano miasto. Zbocze bardzo znajome, które jakoś tak niedawno widział. Miał stuprocentową pewność, że znajduje się w tej samej mieścince, tylko przeniesiono go do innej dzielnicy.

[Lucas Paladin]

Paladyn był wściekły. Tyle czasu zmarnowane, a on nie dość, że nie znalazł żadnej wskazówki dotyczącej artefaktu, poza niezrozumiałą wizją staruszki. A na domiar złego dał się jeszcze podejść jak dziecko nieznanym sprawcom i utknął w martwym punkcie. Szczęście w nieszczęściu takie, że chociaż nie wywieziono go poza Utamin. Postanowił zrobić spacer po dzielnicy, ale potrzebował orientacji. Rozejrzał się po okolicy i ruszył wypatrując najbliższego strażnika, który byłby w stanie udzielić mu informacji.

[Funeris Venatio]

Ano stał taki po drugiej stronie ulicy.