Jeden, by wszystkimi rządzić

[Rakbar Nasard]

Rakbar teleportował się 20 metrów od bestii (za jej plecy), blisko pobliskiego drzewa za którym chwilę potem się ukrył.

[Elrond Ñoldor]

Witalita starał się nie zwracać uwagi na ból. Był do niego przyzwyczajony. Jedynie grymas twarzy zdradzał co się działo w jego głowie.
Posłał kolejny impuls mortokinetyczny w kierunku demona i podniósł go w powietrze, dusząc jednocześnie. Zależało mu na tym, by dać szanse Rakbarowi na przeprowadzenie ataku.

[Isentor]

Demon ponownie splunął kwasem w stronę Elronda celując w głowę.

[Rakbar Nasard]

Rakbar szybko wyjrzał zza konara. ÂŚwietne, nie widzi mnie. Przystąpił do wykonywania zaklęcia.
- Grishil ipash grusha elash! – wypowiedział formułę.
Mag ognia skupił energię magiczną na obszarze pod demonem i oddziaływał na nią pirokinezą, wskutek czego powstała kałuża lawy. Nie było możliwości, aby przeciwnik uniknął obrażeń. Gdyby spróbował odskoczyć jego nogi jeszcze głębiej weszłyby w gęstą ciecz.

[Elrond Ñoldor]

Elrond przestał oddziaływać na demona za pomocą mortokinezy i teleportował się kawałek dalej. Kątem oka zauważył, że demon wpada do kałuży lawy, którą wyczarował pod nim Rakbar.

[Isentor]

Demon zatopił się nieznacznie metr w lawie, która zaczęła palić część jego dolnych kończyn. Bestia bez problemu wydostała się z kałuży maszerując pokracznie na stopionych do kolan kończynach dolnych, przy czym wspomagała się górnymi kończynami z pierwotnego ciała by zachować równowagę. Demon rozpoczął szarżować na Rakbara.

[Rakbar Nasard]

- Aresh iaash!
Z dłoni maga wyleciała energia magiczna, która wkrótce zmieniła się w telepatyczny impuls, który uderzył w głowę przeciwnika.

Paraliż

[Isentor]

Demon upadł na ziemie.

[Elrond Ñoldor]

Tymczasem Elrond był już na tyle blisko przeciwnika, czyli 4 metry, by móc wyciągnąć szybko w jego kierunku dłoń i wypowiedzieć słowa inkantacji:
- Aenye! - z jego dłoni wystrzelił pióropusz świetlistego błysku, który oślepił poczwarę, posiadającą wyczulone zmysły. Teraz sparaliżowany i oślepiony na jakiś czas nie mógł im nic zrobić.
- Utopisz go w lawie? Jak go załatwimy? Mój arsenał się skończył...

[Rakbar Nasard]

Rakbar wiedział, że musi coś zrobić. Nie wiedział, czy może zabić demona. Z drugiej jednak strony bał się, że przyprowadzony do Mrocznego Paktu opęta jakiegoś adepta lub więźnia. Co tu zrobić?

Postanowił w między czasie wezwać pomoc. Stworzył enta, który wziął demona z bezpieczny uchwyt. Jedną dłonia złapał kark a drugą związane do tyłu dłonie. Twarz była skierowana w drugą stronę, zatem nie mógł - kiedy odzyska zmysły i czucie - zranić enta kwasem lub rogami, a złapane w nadgarstkach dłonie uniemożliwiały atak bezpośredni. Brak nóg odebrał ostatnią szanse uwolnienia. Ent był silniejszy, znacznie silniejszy.

- Elrond, kurwa, co ja mam zrobić!? Bierzemy go do Paktu? Czy zabijamy? Nie pamiętam jak wygląda powrót arcylisza do zdrowia, przypomnisz?

[Elrond Ñoldor]

- Jak ma głowę całą, to jako Witalita za dwa dni będzie dziewki chędożył - odpowiedział spokojnie.
- Jak jest z tymi Arcyliszami to nie wiem, byłem zwykłym nekromantą. Ale coś czuję, ze nic mu nie będzie. A to gówno trzeba spalić.

[Rakbar Nasard]

Rakbar w pewnym momencie ruszył do demona, od tyłu wspiął sie po encie, przycisnął głowę do "ucha" demona i odparł:
- Jestem. Czego chcesz ode mnie, Legionie? - wyszeptał, a w tym czasie ent zacisnał mocno dłonie, by więzień nie miał jakiegokolwiek ruchu.

[Isentor]

Demon wymamrotał niemal niezrozumiale - Mor Andor, Mor Andor, Mor Andor...

[Rakbar Nasard]

- Gdzie dokładnie?! Nie będę dymał przez całą gminę. - wszystko odbywało się w kompletnym szepcie, aby tylko zainteresowany słyszał.

[Elrond Ñoldor]

Elrond patrzał wywalając oczy jak denary.

[Isentor]

Demon zaczął wypowiadać niezrozumiałe dla was słowa, najprawdopodobniej w dialekcie otchłani.

[Elrond Ñoldor]

- Tak to my się nie dogadamy. Jakieś propozycje Rakbarze?

[Isentor]

Ziemia wokół demona zaczęła się trząść i pękać.

[Rakbar Nasard]

- My nie możemy zrobić już nic. - odparł a jego ent naparł całą swoja siłą na kark istoty.

[Isentor]

Złamany kark to zbyt mało, by pozbawić życia demona.