Nie ma takiego dobra, które powraca złem!

[Gorn Valfranden]

Gorn wyszedł w sali  i wrócił na swój punkt obserwacyjny. Kiedy tam dotarł, spokojnie rozglądał się po terenie.

[Lucas Paladin]

- A widzisz, żeby to się do nas zbliżało? Gdzie jest Kinraya? Jeżeli nie kieruje się w naszą stronę, to nie ma strachu. Albo możemy przegapić coś istotnego. Ktoś sprytny mógłby udać się na zwiad i to sprawdzić. Albo dwie osoby, bo walka z demonem jeden na jeden może się skończyć niezbyt wesoło. - Lucas podejrzewał, że mogą to był zgliszcza, albo jakaś armia, nie był jednak tego pewien.

[Kinraya]

Kinraya wylądowała tuż przed warownią, weszła do środka odnajdując was w jednej z sal.
- Do warowni zmierzają trzy osoby, wyglądają na ludzi, są uzbrojeni.

[Funeris Venatio]

- Gornie, czatuj u góry. Patty, Lucasie, zejdźmy na dół i obstawmy wejście.
Funeris Venatio zszedł na niższe piętro, przeciskając się do bramy. Starał się ocenić to, w jakim miejscu jest wejście, gdzie z bramy można pójść dalej, jak prezentuje się dziedziniec z tamtej strony.

//Isu, poproszę o opis miejsca, gdzie do tej części warowni można wejść. Brama, dziedziniec, jakieś stanowisko obserwacyjne? No chyba, że to jacyś znajomi i jesteśmy bezpieczni.

[Gorn Valfranden]

Gorn wyszedł z sali i zaczął szukać najwyższego punktu obserwacyjnego. Kiedy  znalazł takie miejsce zaczął obserwować teren.

[Patty]

- Brzmi jak plan - odpowiedziałam Funerisowi i wstałam, dociągając poluzowane uprzednio paski zbroi. Poprawiłam cały sprzęt, jaki zwykłam ze sobą nosić i ruszyłam na dół, z uniesioną ręką i dłonią na rękojeści miecza, którego zwykłam używać na ludzi. Na potwory miałam inną broń.

[Lucas Paladin]

Lucas podbiegł szybko, do objuczonego konia, zabrał stamtąd miecz i pawęż, po czym ruszył za Patty.
- Czekaj kobieto, na Zartata! Pędzisz jak szalona! - rycerz się uśmiechnął próbując dogonić dziewczynę, wspólna walka to też kolejny sposób na bliższe poznanie się. Na razie rozejrzał się po okolicy, szukając miejsca, które mógłby obstawić. Mieli w zanadrzu Kinrayę, więc mogli się bronić.

[Isentor]

Warownia jak widać zbudowana jest z kamienia, są to dwie wysokie wieże na ponad 100 metrów. Już na parterze znajduje się kilka sal, są puste i pozbawione drzwi, poza główną bramą. Dopiero piętro wyżej pomieszczenia są nieco bardziej zadbane, posiadają drzwi, stare meble i kominek. Wąskie okna idealnie sprawdzają się do ostrzału wrogich jednostek.

Gorn postanowił udać się na najwyższy punkt w warowni, czyli szczyt jednej z wież. W przypadku chęci powrotu na parter będzie zmuszony pokonać 30 pięter, po kamiennych, wąskich schodkach.

Trzy postacie zbliżyły się na odległość 50 metrów od warowni.

[Funeris Venatio]

Gdy schodzili, postacie były jeszcze całkiem daleko. 3 kilometry człowiek w normalnym tempie pokonuje w jakieś pół godziny, a Ci trzej musieli przecież iść w nie najlepszych warunkach, po trudnym terenie i w dodatku pod górę. Mieli więc przynajmniej trzydzieści minut na to, by przygotować się na przybycie nieznanych postaci. Na parterze znajdowało się kilka sal, które nie posiadały żadnych drzwi. Do jednej z nich, tej najdalej głównego wejścia, Funeris zaprowadził dwa konie. Do worków nasypał nieco obroku, który przecież jest na standardowym wyposażeniu każdego wierzchowca wypożyczanego ze stajni. Niech się czymś zajmą, żeby tylko nie rżały. Pogłaskał je po mocnych szyjach, by się nieco uspokoiły. Wyszedł i rozejrzał się. Jakieś pięć sal. W tej najbliżej wejścia, zaraz po prawej, miał zamiar ukryć się sam. Wcześniej jednak wraz z towarzyszami starali się ukryć ślady swojego przybycia, jak kupkę końskiego łajna, czy ślady podkutych kopyt. Jakąś witką zamietli dziedziniec i każdy zajął swoje miejsce. Funeris dobył miecza, nałożył na lewe ramię tarczę i czekał. Wyglądał kątem oka zza załomu ściany, kto jest przybyszem. Zbliżali się, byli już niespełna połowę setki metrów stąd.

[Gorn Valfranden]

Gorn klęknął na kolano, wyciągnął swoją dwuręczną kuszę. Wyjął do niej bełt i zaczął ją ładować. Z tego miejsca miał wyśmienite miejsce do prowadzenia ostrzału. Tylko zejście na dół będzie dla niego małym kłopotem, ponieważ 30 pięter to nie tak mało. Kiedy Gorn naładował kuszę czekał w skupieniu na nadejście tych trzech postaci.

[Isentor]

Postacie zbliżyły się do warowni, weszły na parter rozglądając się i badając czy teren jest bezpieczny.

[Funeris Venatio]

Funeris stał za załomem ściany tak samo jak poprzednio. Nie miał jeszcze zamiaru wychodzić na konfrontację, nie znał możliwości, uzbrojenia i celu wizyty tych przybyszów. Nie dostrzegł Lucasa i Patty, ale znajdowali się w którejś z sal na parterze. Poeta kątem oka dostrzegł trójkę wchodzącą do twierdzy. Ocenił wzrost, posturę, uzbrojenie, twarze. Starał się dowiedzieć jak najwięcej. Wiedział, że każdy strzępek informacji może okazać się kluczowy.

[Gorn Valfranden]

Gorn już z naładowaną kuszą czekał na rozwój wydarzeń. Jeśli to wrogowie, padną zanim się zorientują kto do nich strzela.

[Isentor]

Gorn będący na szczycie najwyższej z wież niestety nie trafi do celów na parterze, w dolnych pomieszczeniach warowni. Funeris zauważył, że są to trzej mężczyźni odziani w lekkie zbroje, wyposażeni w miecze, szable oraz broń palną. Każdy z nich nosił pierścień, niestety ciężko było dostrzec jakiekolwiek szczegóły biżuterii.

[Funeris Venatio]

Spokojnie. Zartacie, daj mi siłę, daj mi spokój. Poeta odetchnął głęboko i schował wystający kawałek twarzy zza ściany. Rozejrzał się po salce, lecz była ona kompletnie pusta. ÂŻadnych pomocy, nic konkretnego - gołe ściany, oczyszczone ze wszystkiego, co mogłoby się przydać, co mogłoby podsunąć jakikolwiek pomysł na rozwiązanie tej kwestii. Nic, tylko czekać na śmierć. Potencjalnie żadnego wyjścia. Jak umierać, to jednak z klasą. Ars moriendi.
Rigor Mortis! To mogę być członkowie tej organizacji, do której należał tamten zmarły człowiek. Torturowany, rozwłóczony po posadzce stodoły. Funeris miał naprawdę szczere nadzieje, że okażą się niegroźni. A nawet w miarę "po ich stronie".
Odetchnął jeszcze raz. Naprawdę głęboko.
- Rigor Mortis - powiedział głośno i bardzo wyraźnie. W jego głosie nie było emocji, nie było strachu, ani złości. Brzmiało to jak hasło rozpoznawcze. Po jakichś dwóch, może trzech sekundach zmienił chwyt na mieczu i ujął go tak, by ostrze zwisało w dół. Postąpił krok w bok i pojawił się we framudze po drzwiach, których już dawno tam nie było. Miecz zwisał mu z prawej strony, na niecałkowicie wyciągniętej ręce, tarczę miał po lewej. Chciał pokazać, że nie ma złych zamiarów, ale nie zamierza pozbywać się swojej broni. Wolno, bardzo wolno, postąpił krok do przodu. Po nieznośnie długiej chwili dodał następny, by było go dobrze widać. Skłonił głowę.
- Pozdrowienia dla Zewoli od Zartata. Jak minęła podróż, drodzy przyjaciele?

[Gorn Valfranden]

Gorn wiedział że nie uda mu się trafić tych na dole. Dlatego schował kuszę, wyjął swój Gwyhyr, i zaczął schodzić schodami wieży na sam dół.

[Isentor]

Mężczyźni przybrali postawy bojowe, zaś jeden z nich wystąpił naprzód.



- Rigor Mortis?! Udowodnij żeś druh! - woj rzucił pod stopy Funerisa mieszek wypełniony solą. - Wysyp sól na gołą dłoń, wtedy udowodnisz mi czyś wróg czy przyjaciel.

[Funeris Venatio]

Funeris spokojnie schował trzymany ciągle miecz do pochwy. Czarna ruda zgrzytnęła podczas przesuwania się, dotarła w końcu na sam koniec, chowając się całkowicie. Tarczę zdjął z ramienia, odłożył obok, na bruk. Ciche echo poniosło się po wieży. Wyuczonym, powtarzanym wielokrotnie ruchem, Poeta zaczął zdejmować okutą w srebro rękawicę. Gdy jego prawej dłoni nie chronił już metal, mężczyzna schylił się po woreczek z solą. Odsupłał go z wolna i sięgnął do środka, chwytając garść soli. Wyciągnął rękę naprzód, pokazując trójce mężczyzn, że ta nie robi mu żadnej krzywdy.
- Zostałem przywitany solą. Chleb też macie?

[Isentor]

- Chleb nie, ale wódkę owszem. Witaj przyjacielu! Teraz widzę, ześ druh nie demon. Co Cię tutaj sprowadza?

[Patty]

Gdy Funeris nie został pożarty żywcem przez obcych, doszłam do wniosku, że to jednak przyjaciele, nie wrogowie, toteż postanowiłam się ujawnić. Wsunęłam dobytą uprzednio szablę do pochwy i wyszłam koło brata zakonnego, stając przed przybyłymi.
- Też mam przejść próbę soli? - spytałam, uśmiechając się delikatnie.