Cichy domek nad jeziorem

[Funeris Venatio]

Lucas natrafił na coś dziwnego. Naciśnięta klamka poddała się, drzwi się otworzyły, lecz przy pierwszym kroku rycerz natrafił na niewidzialną barierę. Jakaś mocna siła nie chciała go przepuścić przez próg pomieszczenia.

[Lucas Paladin]

Typowe. Lucas spodziewał się czegoś takiego. To było wręcz normalne w takich sytuacjach. Mimo wszystko rycerz postanowił spróbować przekroczyć próg pomieszczenia. Machnął też buzdyganem na oślep, aby sprawdzić, czy bariera jest rzeczywista, czy to tylko oddziaływanie jakieś siły.

[Funeris Venatio]

Buzdygan rycerza zatrzymał się na linii progu komnaty. Nie tyle co natrafił na jakąś fizyczną barierę, po prostu Lucas zatrzymał rękę w tym konkretnym momencie. A nawet nie on, coś wtargnęło do jego głowy i nie pozwoliło mu dokończyć ruchu. Zakonnik poczuł pod czaszką obecność, która mąciła w głowie. Nie potrafił się skupić na wnętrzu pokoju, który był biblioteką, najzwyczajniej w świecie wzrok mu się rozmywał, myśli uciekały, nic nie docierało do świadomości.

[Lucas Paladin]

Lucas skupił myśli. Nie mógł pozwolić, aby jakaś tajemnicza, nieznana mu siła przeszkodziła mu w wykonaniu zadania. Nie był magiem, ale mógł postawić barierę wokół swego umysłu. Idź precz!, krzyczał w gniewie na tajemniczą siłę. Jestem rycerzem boga Zartata, nie lękam się Ciebie, zatem opuść mój umysł. Zmagania z własnym umysłem były najgorszą z możliwości. Jakże skomplikowane są niezbadane otchłanie ludzkiego umysłu. Kto bowiem zdoła zajrzeć w swój mózg, kto umie zrozumieć siebie? Rozum ludzki nie jest w stanie pojąć wielu niewyjaśnionych rzeczy, jednak przede wszystkim nie jest w stanie pojąć samego siebie, działań, które prowadzi. Kto tym steruje? Dlaczegóż osądzamy ludzi po umyśle? Kto wie czy ci, których uważamy za szaleńców nie są najmądrzejszymi ludźmi na świecie? Kto wie czy szaleństwo nie jest skutkiem poznania własnego umysłu, tak skomplikowanej rzeczy, iż on sam zapętla się, nie pojmując racjonalnie już niczego. Niezbadane są nieskończenie długie nicie i labirynty umysłu, które prowadzą wszystkie do niewyobrażalnych dla nas aspektów. Lucas nie zamierzał zostać szaleńcem, zdrowe zmysły były dla niego absolutnie niezbędnym elementem. Dlaczego jeszcze usilniej podjął działanie wyrzucenia nieczystej siły ze swych myśli, jeszcze mocniej wytężył umysł, nabierając siły i łaski Zartata.

[Funeris Venatio]

Siła, która wstrzymywała dostęp do biblioteki, ustąpiła już po chwili. Wspomnienie Zartata poskutkowało nader skutecznie, niszcząc siły mentalnego przeciwnika i posyłając go w niebyt. Bariery padły szybko również dlatego, że zaklęcia i siły je trzymające były po prostu stare. Spora część energii uciekła i się rozproszyła, zostawiając dziury, które wytrawny mag pokonałby w mgnieniu oka.
Gdy Lucas wkroczył do biblioteki, jego oczom ukazał się interesujący widok. Pomieszczenie było kwadratowe, o boku jakichś dziesięciu metrów, może nieco więcej. Na regałach zalegały oprawione w skórę wiekowe księgi i grymuary, które pamiętały czasy dawnych królów i książąt. W rogu, niedaleko wejścia znajdowało się biurko i rzeźbione wygodne krzesło. Na meblu zalegało kilka kartek papieru i inkaust z piórem. Po przeciwnej stronie, tyłem do wejścia, znajdował się duży, głęboki fotel. Na jego prawym oparciu widać było rękę w zdobionej niebieskiej szacie, z pierścieniem na palcu i pustą szklanką w dłoni. Reszta ciała pozostała niewidoczna za względu na wielkość mebla i kierunek, w którą ów był odwrócony.

//ÂŁadnie sobie poradziłeś, bardzo ładnie.

[Lucas Paladin]

Lucas nadal zachowywał się bardzo ostrożnie. Spodziewał się, że tajmenicza siła może powrócić, nawet ze zdwojoną siłą uderzyć rycerza. Księgi postanowił sprawdzać później, jego uwagę przykuła ręka ozdobiona niebieską szatą oraz pierścień, możliwe, że była to pułapka, która ściągała nieostrożnych do posiadłości, którzy potem ginęli w tajemniczych okolicznościach. Wciąż trzymając broń w dłoniach powoli zbliżał się do postaci siedzącej na krześle. Podstawowym celem było teraz sprawdzić kim jest ów jegomość, potem zbadać pierścień. Lucas łukiem obchodził więc fotel i przyjrzał się uważnie postaci.

[Funeris Venatio]

Na głębokim fotelu siedział szczupły jegomość. Ciemnoniebieska szata zdobiona była misternymi złotymi haftami, które układały się w różne wzory, od których biła moc. Włosy elfa były kruczoczarne, twarz podłużna, a szyja długa i wyciągnięta. Mężczyzna nie wydawał się zbyt wysoki, raczej przeciętnego wzrostu, na pewno też nie należał do osiłków. Wątłe ramiona nie uniosłyby wielkiego ciężaru. Szata przykrywała ciało aż do kolan, spod których wystawały czarne spodnie z porządnego jedwabiu. Na stopach elf miał domowe ciżemki, modne kilkaset lat temu. Postać wydawała się drzemać, chociaż spod szat trudno było odczytać, czy pierś mężczyzny podnosiła się rytmicznie, czy raczej nie.

[Lucas Paladin]

Nieruchomy, wygląda jednak na żywego. Elf, długowieczny. Nie wiadomo kim był - być może właścicielem posiadłości, może owym zaginionym, pierścień jednak wskazywał na kogoś bardziej znaczącego. Mógł być potężnym magiem, albo wojownikiem, albo zwykłym szlachcicem, rycerz tak naprawdę nie wiedział czego może się spodziewać. Postanowił zaryzykować i lekko szturchnął elfa, mówiąc:
- Hej? Słyszysz mnie?

[Funeris Venatio]

Postać w fotelu rozpadła się w pył przy dotknięciu. Szata elfa zamieniła się w szary proch, ciało zapadło się w sobie, zaczęło obsypywać niczym górka piasku i po niedługiej chwili siedzący mężczyzna stał się kupką pyłu. Jedynie pierścień nadal pozostał w pełni materialny, tocząc się po podłodze i zatrzymując przy bucie Lucasa.

[Lucas Paladin]

Czyli dobrze myślałem. Chodzi o pierścień. Lucas podniósł biżuterię i dokładnie zlustrował pierscień.

[Funeris Venatio]

Pierścień był lodowato zimny. Poza tym nic szczególnego. Złota obręcz wykonana z kruszcu najwyższej próby zwieńczona była niewielkim jadeitem. Kamień odbijał nieco światła pochodzącego z zachodzącego słońca, które jeszcze wpadało przez spore okno wychodzące na dawno zaniedbany i zarośnięty ogród.

[Lucas Paladin]

Należało sprawdzić więc ogród. Lucas schował pierścień za pazuchę, liczył, że jeszcze mu się przyda. Po czym ścisnął mocno trzonek swojej broni i ostrożonie skierował się ku wyjściu z biblioteki, tam już chyba nic by nie znalazł. Lucas podszedł do okna, wybił szybę swoją bronią i wyszedł na ogród.

[Funeris Venatio]

Ogród jak ogród. Chwasty i krzaki.

[Lucas Paladin]

Czyli jednak to Biblioteka była centrum i rozwiązaniem. Lucas szybko wskoczył z powrotem do pomieszczenia i zaczął przeglądać stare grymuary, liczył bowiem, że w księgach znajdzie jakieś informacje odnośnie samej posiadłości, czy osób tutaj żyjących. Ta zagadka zaczęła go już bowiem irytować, nie lubił tkwić w martwych punkcie. Spodziewał się, iż tajemniczy elf okaże się pomocny, bądź pierścień, jednak się przeliczył. Mimo wszystko jednak nie poddawał się, był rycerzem i mężczyzną, a tych poznaje się nie po tym jak zaczynają, ale jak kończą.

[Funeris Venatio]

"Historia i Magia" Henryka Radeforda; "Genetyka jako nauka" Antoniego Zabizaretty; "Heraldyka" Andrzeja Tobiego; "O dwóch taki, co ukradli księżyc" Lecha i Jarosława; "Polityka a nierząd - rozprawa" Tomasza Bezdomenego... Różne, przeróżne księgi, często zapieczętowane magią, co pozwalało na ich przeniesienie, ale próba otwarcia mogła skończyć się dotkliwym poparzeniem, lub zakażeniem. Woluminów były setki, nie wszystkie spisane w mowie powszechnej, więc przejrzenie całości mogło zająć godziny, a dokładnie zbadanie na pewno miesiące.


//Coś za coś. Ja ci odpowiedź w wyprawie, ty mi naukę w Bractwie.

[Lucas Paladin]

Lucas postanowił sprawdzić ostatnią rzecz w pomieszczeniu. W sumie to sam sobie się dziwił, dlaczego nie zrobił tego wcześniej, mianowicie, podejść do biurka. Możliwe, że na papierze, który na owym meblu leżał było napisane coś, co rycerz wcześniej przeoczył, zapomniał, ominął. Rozwiązanie, a może kolejna zagadka? Ile jeszcze niespodzianek można było się tu spodziewać?

[Funeris Venatio]

Pamiętnik. A przynajmniej luźne strony, które do pamiętnika miały zostać dołączone. Kilka informacji z wyników badań, doświadczeń i jedno wspomnienie pewnej postaci.

Długo się zastanawiałem dlaczego Staruch wybrał liczbę 1984. Nie miała żadnego znaczenia astrologicznego, nie miała znaczenia magicznego, po prostu była liczbą. Orwell jednak coś wiedział, knuł coś. Ciekawe, że za 21 lat miną właśnie 1984 lata od jego domniemanej śmierci. Staruch zawsze powtarzał, że ta liczba ma w sobie moc. Dlatego kupiłem jego posiadłość, Boleskine, którą przejął potem ten ignorant ze swoją sektą. Oni byli nikim przy Staruchu. W piwnicy mam wszystkie jego księgi, cały zbiór, 1984 sztuki. One mają w sobie wiedzę, któ

...

Widocznie w momencie pisania ostatniego słowa coś się stało, gdyż została tam mała plamka z kapiącego tuszu. Pióro nadal leżało w miejscu, w którym zostawił je elf.

[Lucas Paladin]

Piwnica, tam znajdzie się rozwiązanie zagadki. 1984. Lucasowi obiła się o uszy ta liczba. Gdzieś dzwoniło, tylko nie bardzo wiedział, w którym z kościołów. Musiał jednak udać się do piwnicy, aby doprowadzić sprawę do końca. Zatem za porwaniami stała sekta, sekta, która została przejęta po siedzącym na fotelu elfie. Pierścień i księgi, to było zalążkiem wszystkiego. Tylko jak miał sprawdzić 1984 woluminy? Przecież to zajmie wieki. Mimo tego wiedział, że musi poszukać odpowiedzi, tego wymaga od niego służba. Służba, która nie patrzy na trudności. Opuścił więc bibliotekę, przygotował swą broń i skierował swoje kroki do piwnicy.

[Funeris Venatio]

//Pamiętaj - post w wyprawie za post u Niclasa.

Lucas podszedł do drzwi, które miały prowadzić na niższy poziom domu, lecz były one zamknięte na klucz. Widać, że ktoś kilkukrotnie majstrował przy zamku, wcale brutalnie, lecz i tutaj czuło się odpychającą moc, które nie pozwalała dostać się dalej.

[Lucas Paladin]

Lucas po raz kolejny skupił swe myśli, aby odpędzić złą moc. Zartat dodawał mu siły, takiej, której złowroga siła nie mogła się oprzeć. Rycerz mocno objął Zwiastuna i z całej siły rąbnął w zamek drzwi, licząc, iż ugnie się pod naporem buzdygana.

//Odpisane.