Górski spacer

[Zeleris Flamel]

Dracon parsknął śmiechem.
- Ubezpieczać... Dobre to! - "pochwalił" zakonnika i wszedł do kolejnego pomieszczenia. Tym razem natrafił na coś co wyglądało na pracownię rzemieślniczą. Podszedł do jednego że stołów i podniósł kryształowy kielich. Mag przyjrzał mu się uważnie.
- Nie najgorsze - ocenił. - Chcesz jeden na pamiątkę? - zapytał Auriusa. W sumie kielichy całkiem ładne były

[Aurius]

-Czemu nie. Lepiej by ktoś docenił pracę jaką weń włożono niż żeby miały się tu kurzyć.

[Zeleris Flamel]

- No właśnie o tym mówię - odparł dracon i podał zakonnikowi jeden z kielichów, drugi zaś wziął sobie. A co, warto znów zacząć zbierać takie przedmioty na wyprawach. Po tym mag wyszedł na korytarz i udał się do ostatniego pomieszczenia, aby je zbadać. Miał nadzieję, że trafią w końcu na coś, co pomoże im rozwiązać sprawę ze zjawą.

[Aurius]

W ostatnim pokoju panował niesamowity bałagan. Widać było, że wcześniej też tu była spiżarka, lecz ktoś wszystko zniszczył i rozrzucił. Leżały porozbijane butelki po winie, zdewastowane kosze wiklinowe, porozdzierane worki i wiele innych. Wchodząc do pomieszczenia potknąłeś się o coś i wyrżnąłeś brodą w twardą posadzkę z kamienia.

[Zeleris Flamel]

Dracon wszedł do ostatniego pomieszczenia, rozglądając się po panującym w nim bałaganie. Nie zwracał szczególnej uwagi na co ma pod nogami. I zaraz tego pożałował. Najzwyczajniej w świecie potknął się i upadł. Próbował zamortyzować upadek ręką, ale wyszło raczej średnio, przez co mag przywalił brodą w posadzkę. Wstając zaklął tak szpetnie, że jeśli żyli by jeszcze tutejsi mnisi natychmiast wywalili by go za drzwi klasztoru z racji na bluźniercze plugawienie ich domu rynsztokowym językiem. Flamel wstał i potarł obolałą brodę, po czym spojrzał na to, co przyczyniło się do zmiany orientacji jego ciała z wertykalnej na horyzontalną.

[Aurius]

Była nią stalowa obręcz przypominająca nieco kołatkę w drzwiach. Wystawała z pomiędzy równo ułożonych kamieni w posadzce. Czyżby to był przypadek, że się tam znalazła? Chyba nikt by tak nie sądził.

[Zeleris Flamel]

Nikt nie sądził, że to przypadek, gdyż nie mógł być to on. Po prostu nie i już. Zeleris bez słowa nachylił się nad metalową obreczą, złapał za nią i pociągnął silnie. Nie bez przesłanek podejrzewał, że pod podłogą jest ukryte przejście.

[Aurius]

Jeśli to było wejście to właśnie stawiało opór. Nie będzie to najłatwiejsze zadanie.

-Może razem?

[Zeleris Flamel]

Dracon wyprostował się i "wyłamał" sobie palce z miłym trzaskiem. Od dawna już, od przemiany, nie miał problemów natury siłowej. Jako dracn był po prostu znacznie silniejszy od przeciętnego człowieka. Stanął nieco z boku, aby zrobić miejsca dla zakonnika przy obręczy.
- No to łap się i.otworzymy to cholerstwo - powiedział i sam złapał za kółko, czekając z ciągnięciem ns Auriusa.

[Aurius]

Paladyn zbliżył się i również chwycił za obręcz. Teraz obaj z draconem mogli spróbować swych sił.

Obręcz pod naporem dwójki podróżników nie dała rady uchować swych tajemnic. Pociągnięta przez obu mężczyzn ukazała zejście na jak się wydaje jeszcze niższy poziom.

[Zeleris Flamel]

Dracon wstał i z uśmieszkiem otrzepał dłonie.
- Bierz jedną z pochodni i skacz - polecił zakonnikowi. - Ja się mogę nie zmieścić. Sprawdź teren najpierw. - Istotnie skrzydła mogły nieco utrudniać dostanie się niżej. Mag oparł się więc o ścianę i czekał, aż Aurius zrobi swoje.

[Aurius]

Paladyn pochwycił najbliższa pochodnię i ostrożnie stąpając zszedł na dno. Były tam stopnie, lecz niewielkie. Mimo to Auriusowi udało się zejść. Przed rycerzem pojawił się długi korytarz. Ten podążając nim trafił w końcu na drzwi. Na szczęście paladyna nie były one zamknięte. Aurius otworzył przejście po czym odkrył, że...znalazł się na zewnątrz. Właściwie to znajdował się na środku niewielkiego placu. W jednym z jego końców była płyta, na której ktoś wyrył parę liter. Napisał głosił "Wędrujące niebo". Paladyn zauważył też niewielkie drzewo koło kamiennej płyty. Wisiał na nim pewien amulet. Kiedy mężczyzna mu się bliżej przyjrzał dostrzegł mały niebieski kamyk wprawiony w amulet, a na jego odwrocie wyrytą literę "V". Kamień nie był za duży, ale jego barwa była niesamowita. Paladyn wziął amulet domyślając się do kogo należy. Gdy już nic więcej nie znalazł, wycofał się z powrotem do swojego towarzysza.
-Chyba mam co trzeba.

[Zeleris Flamel]

A dracon tymczasem czekał sobie, aż zakonnik wróci. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zamknąć za nim kamiennej pokrywy, co mogłoby być zabawne, ale ostatecznie uznał, że nie warto się męczyć. Aurius pewnie nie byłby w stanie docenić tak wysublimowanego poczucia humoru. A mag nie chciał robić sobie kolejnego wroga, bo ich się ostatnio namnożyło nieco. W końcu Zeleris usłyszał wracającego rycerza i ostatecznie ujrzał go przechodzącego przez przejście. Zerknął na amulet, który zakonnik miał w dłoni.
- Miejmy nadzieję, że to wystarczy. Nie mamy tu już chyba nic do roboty, więc wracać można do karczmy - powiedział.

[Aurius]

-Zdaje się, że tak. Zamknijmy wszystko i opuśćmy ten klasztor.

Kiedy dwójka towarzyszy upewniła się, że żaden nieproszony gość nie odwiedzi ruin klasztoru, opuściła go i ruszyła w dalszą drogę. Obaj mieli nadzieję, że drobny przedmiot, który znaleźli rozwiąże problem ducha wdowy.

[Zeleris Flamel]

Dracon tak szczerze nie wiedział po co mieli zamykać klasztor, skoro nie było tam nic cennego, ani nawet nie znaleźli ciał mnichów, którym mógł się należeć spokój. Przynajmniej według zakonnika. No, ale cóż. Nie chciał się sprzeczać. Tak więc ruszył z Auriusem w drogę powrotną do karczmy. Trochę do przejścia mieli, więc wypadało umilić ów czas rozmową. 
- Co właściwie znalazłeś tam na dole? - zapytał mag.

[Aurius]

-Wydaje mi się, że to był grób. Jednak nie mam pewności czy było tam ciało. Wyjście prowadziło na zewnątrz. Dokładniej na niewielki placyk pośród gór. Była tam właśnie kamienna płyta z wyrytym napisem "Wędrujące niebo". Obok na niewielkim drzewie był ten naszyjnik. Sądzę, że mnisi pogrzebali tam kogoś, lub uczcili, kto był spoza ich kręgu. Słowo "niebo" mogło się odnosić do tego drobnego kamienia, a drugiego chyba nie muszę tłumaczyć.

[Zeleris Flamel]

- Acha - odparł mag. Osobiście nie porównywał by kamienia do nieba, ale cóż. Co on się tam znał. Był tylko magiem powietrza. Tak więc szli sobie dalej. Zeleris milczał, gdyż nie widział tematów do ewentualnej rozmowy. Chciał tylko jak najszybszej dotrzeć do karczmy. No i do Efehidon, ale to później.

[Aurius]

Towarzysze po niezbyt męczącej podróży dotarli z powrotem do karczmy. Opuścili klasztor, gdy jeszcze było południe, więc śpiesząc z pomocą mogli dotrzeć prosto do niej niemal o zmroku. Ponownie im się udało odegnać widmo nocy przespanej gdzieś w lesie.

[Zeleris Flamel]

I tak oto dotarli po raz kolejny do karczmy. Zeleris wszedł pierwszy, bo tak. Podejrzewał, że gospoda znów będzie pusta, nie licząc jej właściciela i psów.
- Wróciliśmy! - dracon rzucił w przestrzeń. - I mamy coś, co chyba pozwoli odesłać zjawę.

[Aurius]

-A witajcie ponownie. Miło to słyszeć. Rozumiem, że w takim razie wyprawa się wam udała?