"Brama raju"

[Kozłow]

Do napisania wiersza skłoniła mnie wizyta w obozie zagłady w Majdanku. Wiersz nie ejst moze dobry od strony technicznej, ale chodziło o przeżycia, a nie o technikę...

Dojechał. Pełen istnień radosnych
Do wrót raju,  do arkadii świata
Gdzie praca, gdzie dobro,
gdzie szczęście jak deszcz pada...
gdzie radość codzienności jest rutyną

Isnienia radosne, z Panem szły na piersiach
Przez aniołów - sługi Jego, prowadzone,
Do wrót z żelaza, pięknych w słońcu lśniących,
Napis sławiący dobro pracy w oczach się odbija
Anioły zielone, czernią połyskujące
wiodły do bramy... do bramy upragnionej.
 
Za bramą jednak wszystko prysło...
Arkadia znikła, raju już nie było...
To śmierć, nie szczęście z nieba padało
To śmierć tutaj codzinenności jest rutyną...
I w końcu oni... anioły pana... śmierci wysłannicy...

Tortury! Głód! Terror! Nędza! Zimno! Strach! Ból!
To jak słońce, jak księżyć, nieuchronnie nadchodziło...
Każdego dnia... Każdej nocy... Zawsze....
To nie Szoah... nie holocaust... to nie żydów zagłada..
To śmierć swe żniwa urządzała...
------------------------------------
Chciałbym sie trochę pochwalić Nauczycielka od polskiego po przeczytaniu tego wiersza powiedziała podobnie jak william: "nie zmarnuj się" i wstawiła mi 6, chociaż oceny nie oczekiwałem. Za to dzisiaj sama zaoferowała mi umieszczenie wiersza w gazetce szkolnej Zgodziłem się.

[Sir_William]

"Wiersz nie ejst moze dobry od strony technicznej, ale chodziło o przeżycia, a nie o technikę..."

Wiersz to wybitny środek stylistyczny, którym możemy manipulować jak tylko zechcemy, tworząc to nowe gatunki bądź mieszając cechy dwóch zbiorów zasad. Ileż to rodzajów wierszy nie powstałoby, gdyby nie było ludzi, którzy wyłamaliby się spod pewnej linii i nie napisaliby czegoś kontrowersyjnego. W wierszu sam narzucasz sobie kryteria w/g, których chcesz pisać czy być ocenianym (pod warunkiem, że tworzysz na własne potrzeby).

Czytając ten tekst czułem się tak, jak gdybym wodził wzrokiem za pierwszymi wierszami Słowackiego czy Mickiewicza. Da się zauważyć, że jakiś talent drzemie w Twojej głowie i powoli rozrasta się w postaci coraz to lepszych poezji, jakie mam przyjemność czytać.

Spotkałem się z upomnieniem ze strony pewnego moderatora, że powinienem oceniać wiersze, zaś nie kierować się w moich ocenach w kierunku artysty (bo tak można nazwać Kozłowa), jednakże w jaki sposób oceniać wiersz idealny, który porusza moje serce w taki a nie inny sposób. Prawdą jest, że mogę przyczepić się dostatecznie i wyciągać wszelkie nawet najmniejsze błędy, jednakże jaki to miałoby sens, warczenie za brak jednej kropki w znaku "wielokropek" na tle przejmującego dzieła, jakim bez wątpienia jest "Brama Raju".

Za ten wiersz - otrzymujesz:
5 /5 gwiazdek
Ocena na prawdę zasłużona. Mam nadzieję, że pomimo kilku błędów nie zgorszysz się, a Twoje wiersze będą coraz lepsze!

[Darkon]

Zgadzam się z przedmówcą, iż Kozłow, ma na prawdę talent. Czytając ten wiersz doznawałem takiego poruszenia jak przy czytaniu "ÂŚmierć Pułkownika" i "Sowińskich w okopach Woli", które kiedyś się czytało      
( przynajmniej ja już dośc dawno czytałem ) i jak wiadomo były tzw. "ku pokrzepieniu serc". Mam nadzieję, że pójdziesz w kierunku takiej branży jak wiersze czy powieści, Kozłow, bo szkoda by się ci to zmarnowało.

Jakichś błędów się nie doszukałem, pewnie dlatego, że nie znam się jeszcze tak bardzo, jeśli idzie o wiersze, wtedy miałbym o wiele więcej do powiedzenia o stronie technicznej.

Na prawdę pięknie to opisałeś, za co daję ci podobnie jak William

4,5/5
9,5/10 (żeby nie było, że po znajomości, to te 0,5 sobie podaruję )

[Trivet]

Nigdy nie umiałem tworzyć wierszy. Zawsze miałem problem z przedstawianiem rzeczywistości(lub też nie-) w sposób metaforyczny i pozornie niezrozumiały, ale jednak na tyle głęboki by ująć swoją treścią. Powiem bez zwłoki, że tobie się to Kozłow udało.

Wiersz nie jest może dobry od strony technicznej, ale chodziło o przeżycia, a nie o technikę...

To fajnie, że zdajesz sobie jasno sprawę z niedociągnięć, ale te kwestie pominę z racji tego, że najważniejsza jest dla mnie treść samego tekstu.

A co w nim tak urzeka? Przede wszystkim tematyka, którą poruszasz i sposób w jakim to robisz. Sprawa jest delikatna i nie jeden początkujący poeta poległby na twórczym przelewaniu swoich odczuć na papier. Tobie się udało zawrzeć w tym wierszu mnóstwo poruszających myśli z jednoczesnym zachowaniem podniosłego stylu jaki do określania obozów zagłady jest wręcz konieczny. Najgłębsze myśli wzbudziło we mnie porównanie niemieckich żołnierzy do zielono-czarnych aniołów śmierci. Naprawdę podziw. Treść porusza, kopie i zostawia w duszy pewien ślad. Na początku jest nadzieja, a następnie doskonale przechodzisz w melancholijny, ponury i przygnębiający klimat. Taki powinien być ten wiersz. Co prawda porównanie do naszych narodowych wieszczy jest jak dla mnie grubą przesadą(sorry...nie ta liga), ale widać w twej twórczości garstkę talentu, która odpowiednio podlewana przez chęci i przygrzewana przez ambicje może wyrosnąć na coś dojrzałego.

Oceniając na poziomie naszej całej tawernianej twórczości to małe dzieło zasługuje jak najbardziej na ocenę 5/5, którą ci przyznaje z uśmiechem na ustach. Twórz dalej.  

PS. nie "wyczymie" jak nie skomentuje

Czytając ten wiersz doznawałem takiego poruszenia jak przy czytaniu "ÂŚmierć Pułkownika" i "Sowińskich w okopach Woli", które kiedyś się czytało
( przynajmniej ja już dośc dawno czytałem ) i jak wiadomo były tzw. "ku pokrzepieniu serc".

Tu mnie Darkon rozśmieszył. Tematyka "Bram raju" z pewnością nie ma nic wspólnego z w/w dziełami "ku pokrzepieniu serc". Ja bym to raczej określił jako takie nawiązani do "Memento mori" i "Danse macabre"(to pierwsze bardziej) w realiach drugiej wojny...Jeśli to co napisał wyżej Kozłow pokrzepia ci pikawe to musisz być naprawdę...dziwny(chyba, że nie jestem w stanie zrozumieć twojego toku myślenia..