Mieszkańcy Ysery

[Devristus Morii]

Czyli sprawa dotyczy wszystkich. Każdy wie, ale nikt nie widział? Jak rozumiem tylko w wieczornych godzinach się to zdarza?

[Funeris Venatio]

- Po zmroku. Teraz zmrok szybciej zapada, hemis w końcu. Jeszcze ze trzy godziny myślę i będzie ciemno.

[Devristus Morii]

Udam się tam i rozejrzę. Może uda mi się rozwiązać tą dziwną sprawę i zwrócić Wam wrzosowiska.

[Funeris Venatio]

- Byłoby nam niezmiernie miło. A dla takiego bohatera to na pewno i jakaś nagroda się znajdzie - powiedziała już tak zalotnie, że Devristus nie mógł inaczej odczytać tej wiadomości niż w sposób, jaki miała być odczytana.

[Devristus Morii]

Było by miło Devristus uśmiechnął się do karczmarki Daleko te wrzosowiska?

[Funeris Venatio]

- Stąd to prosto na zachód, ze dwadzieścia minut pieszo. W stronę wzgórz się należy kierować, nie da się pominąć.

[Devristus Morii]

Dziękuję za jedzenie i informacja, piękna damo! Pozwolisz, żę przed wyruszeniem pójde udać się na odpoczynek

[Funeris Venatio]

- Ależ oczywiście, pokój jest na ten dzień Twój, a i cała karczma jest do Twojej dyspozycji.
Na kluczu wyryty był pewien symbol przypominający z grubsza lutnię, więc można się domyślić, że coś podobnego znajdzie się na drzwiach na piętrze, gdzie mieścił się pokoje.

[Devristus Morii]

Devristus, który jeszcze nie wiedział, ze został obrany nowym marszałkiem koronnym, udał się na spoczynek do wynajętego pokoju. Trudno nie było znaleźć właściwych drzwi, gdyż na nich widniał ten sam symbol co na kluczu. Gdy otworzył drzwi zobaczył swój pokój, jednakże nie obchodziły do standardy. Chciał odpocząć, załatwić potrzeby fizjologiczne i wyruszyć na wrzosowiska. Najpierw musiał poleżeć, gdyż mięso zaczęło o sobie dawać znać, że rozpoczęto jego trawienie.

[Funeris Venatio]

Devristus nie był niczym niepokojony.

//Ja lecę do pracy.

[Devristus Morii]

Kiedy zapadł wieczór Devristus wstał, wyszedł na korytarz. Odwrócił się i zamknął pokój, po czym wyruszył na wrzosowiska.

[Funeris Venatio]

Devristus nie był przez nikogo niepokojony, więc dotarł w miarę sprawnie do wrzosowisk. Była druga połowa hemis, po zmroku, więc temperatura spadła kilka stopni poniżej zera. Ale wrzosowiska zaczynały się przed nim i ciągnęły aż na wzgórza.

http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Ysera#Wrzosowiska

[Devristus Morii]

Devristus wszedl na wrzosowiska. Nie wygladaly tak znamienicie jak pod koniec lata I cala jesien, ale tez bylo dobrze. Ciekawe co tu moze straszyć. Moze to jakies zwierzę zimowe albo ktos praktykuje magie. Zastanawiam się.

[Funeris Venatio]

Pokonywał spokojnie kolejne metry, przedzierając się przez trawy i wyschnięte wrzosy. Noc była znośna, było lekko poniżej zera stopni, śnieg nie padał w okolicy już od dobrego tygodnia, więc tylko gdzieniegdzie utrzymywały się jego białe plamy. Odbijały one światło dwóch księżyców, które co rusz wyłaniały się zza kłębiących się nad głową człowieka chmur. Okolica była zupełnie spokojna, nie było słychać żadnych zwierząt, ludzi czy duchów. Po chwili przed Devristusem pojawiły się pierwsze brzozy, które przecinały tę dużą polanę. Z kilkunastu metrów adept mrocznych sztuk zauważył, że jedna z nich jest złamana, jej chudy konar wygina się w stronę ziemi, a kora odchodzi od pnia.

[Devristus Morii]

//Nie wyświetliło mi się, że odpisałeś :<


Zimno noc najbardziej było odczuwalne na uszach, po których odczuwalne było "zamarzanie". Nie osłonione dłonie także dawały o sobie znać. Dzięki nauce koncentracji i medytacji Devristus mógł zapanować nad ciałem w tym momencie, jak i najgorszych momentach swojego życia. Wędrując przez wrzosowiska rozglądał się na boki, wyczulił swoje zmysły. Gdy tak szedł żadna niepożądana myśl nie mąciła mu umysłu. W końcu zobaczył złamaną brzozę, która wiele już wycierpiała. Mówił o tym jej chudy konar, który wyginał się w stronę ziemi oraz kora odchodząca od pnia. Ostrożnym krokiem podszedł do drzwa i rozpoczął badanie tego miejsca.

[Funeris Venatio]

Drzewo jak drzewo, tyle że złamane. Devristus nic nadzwyczajnego przy nim nie zobaczył. Ale gdy podszedł do niego ujrzał niewielką kotlinkę, która wbijała się klinem we wzgórza bardziej na zachodzie. Było tam ciemno i rosło więcej drzew, trudno było zobaczyć cokolwiek z ówczesnej pozycji człowieka. Znajdowała się ona ze sto, może sto dwadzieścia metrów dalej w linii prostej. Wokół niej piętrzyły się wzniesienia porośnięte brzozowymi zagajnikami.

[Devristus Morii]

Człowiek pewnie by się bał latać po nocy wśród drzew, gdyby nie to, że wcześniej był elfem, a jego wiek wynosił ponad 1200 lat. Również szkolił sie w dziedzinie nekromancji i mrocznych sztuk magicznych. Najfajniejszym epizodem w jego życiu był fakt, że został demonem, no ale niekoniecznie wszyscy to muszą wiedzieć. Spokojnym krokiem oddalał się od złamanego drzewa w stronę kotlinki.

[Funeris Venatio]

A tam, otoczony przez czarno-białe brzozy i wznoszące się wokół niego wzgórza, odnalazł krzyż. Czarny jak smoła, schowany za dwoma drzewami, niewidoczny na pierwszy rzut oka, zwłaszcza nocą. Devristus miał jednak nieco szczęścia, gdyż coś połyskiwało na jego powierzchni, odbijając nieco światła. Wykonany był w całości z kamienia i miał wysokość około stu dwudziestu centymetrów.

[Devristus Morii]

Ciekawe pomyślał Devristus, którego zaintrygowało umieszczenie grobu. Słyszał już wiele takich historii i kilka takich rozwiązał, ale od dawna się z podobną nie spotkał. Przyjrzał się krzyżowi.

[Funeris Venatio]

Tym, co wcześniej połyskiwało okazał się niewielki metalowy medalik, trochę zaśniedziały i raczej bez większej wartości handlowej. Wisiorek był w kształcie pentagramu. Po dokładniejszych oględzinach okazało się, że krzyż ma grawerunek. Na rogach jakiś liściasty motyw, a w miejscu łączenie poprzecznej belki z pionową, było wyryte imię: Devristus Morii.