Czarny Duch

[Radowit]

No i tak szliśmy... I szliśmy... I szliśmy...

[Elrond Ñoldor]

I szli... Aż doszli. Widok który ujrzeliście był w sumie ciężki do opisania. Gremliny miały osadę na zboczach wąwozu, wyżłobionego przez malutki strumyk. Mieszkały w jamach niczym lisy. Był to dosyć niecodzienny widok, gdyż te gatunek znany był z występowania w ludzkich miastach. Często zamieszkując strychy czy piwnice domostw.
Nie zauważyłeś ani jednego gremlina, nie licząc dwóch martwych nad strumykiem. Twój towarzysz rzucił się zaraz w ich kierunku skrzecząc i wyjąc.

[Radowit]

Radowit na początku cieszył się, że mógł zobaczyć wioskę gremlinów. Oglądał z wielkim zaciekawieniem wydrążone w ziemi tunele, słuchał szumu strumienia. Przez chwilę zapomniał, że szedł tutaj za gremlinem, który miał jakiś niezidentyfikowany problem. Przypomniało mu się w chwili, gdy jego towarzysz znalazł ciała dwóch pobratymców. Elf szybko podbiegł do tego miejsca, rozglądając się uważnie. Szukał śladów.

[Elrond Ñoldor]

O dziwo okazało się że na ziemi nie ma innych śladów oprócz tych, które pozostawili po sobie gremliny. Gdy się im przyjrzałeś zauważyłeś liczne zadrapania, głównie na twarzy. Jednak zabójczymi ranami okazały się te szarpane o głębokości nawet do kilku centymetrów. Jeden z gremlinów miał wyrwany kawał mięsa z karku.

[Radowit]

Elf zachodził w głowę co tutaj się mogło wydarzyć. Nie miał zielonego pojęcia, a główkował bardzo wytrwale. Raczej nie popełniły samobójstwa, nie zginęły też na pewno z przyczyn naturalnych. Może jakieś zwierzę? Potwór? Podczas swojej pierwszej wyprawy do lasu widział przecież dwa wielkie i zmutowane kretoszczury.
- Gremlinku... Wiesz co się tutaj mogło wydarzyć? Co to za zła moc o której mówiłeś wcześniej?

[Elrond Ñoldor]

- Demony... Demony na skrzydłach. Duch oczerniony. Na wzgórzu! Tam! - wskazał Ci palcem na północ, po czym uciekł do jednej z nor.

[Radowit]

Radowit postanowił, że zostawi w tej chwili gremlina samego. I tak nie mógł mu teraz pomóc, więc należało iść w tamtą stronę. Co prawda słowo "demon" zmroziło mu znacząco krew w żyłach, ale po prostu miał nadzieję, że mały stworek tak nazywał wszystkie plugastwa, nawet te nieco mniej niebezpieczne niż potwory z Otchłani. Mając cały czas wyciągnięty łuk i nałożoną strzałę powiedział towarzyszowi, że idzie w tamtą stronę i niedługo wróci. Nie mając więc nic innego do zrobienia poszedł na północ, na owe wzgórze.

[Elrond Ñoldor]

Szedłeś przez kilka minut, aż dotarłeś na mała polankę. Na samym jej szczycie zauważyłeś posąg:



Pierwsze co zauważyłeś, to kilka demonicznych kroków, które niespodziewanie wzbiły się do lotu i zaczeły pikować w twoją stronę. Nie miały przyjaznych zamiarów.



3 x Demoniczny kruk

[Radowit]

Radowit przeraził się na serio widząc lecące w jego stronę ptaki. Wiedział że nie trafi z łuku w żadnego z nich, więc szybkim i ledwo zauważalnym ruchem schował łuk w łubie, strzałę do kołaczu i ściągnął z mocowania na plecach wardynę. Ostrze pojawiło się w jego dłoniach gdy on ciągle się wycofywał. Kruki nadleciały niemalże jednocześnie i chciały dziobnąć go w górne części ciała. Elf zamachnął się wardyną odganiając demoniczne ptactwo. Głęboko wewnątrz siebie czuł, że to nie są zwykłe zwierzęta. Unosiła się wokół nich aura tajemniczości i przekleństwa. Atakując więc wardyną zamachnął się na odlew. Nie trafił żadnego ptaka, ale odgonił je na dwa metry. Podczas ich następnego ataku udało mu się trafić jednego końcówką ostrza, co poskutkowało jego śmiercią. Martwy demon padł na ziemię i poplamił ją swoją złą krwią. Dwa następne zaatakowały znowu, więc Radowit skutecznie odganiał się wardyną chcąc trafić je w locie.

[Elrond Ñoldor]

Walka trwała. Przeciwnicy zaatakowali z dwóch różnych stron jednocześnie, celując w twoją głowę.

[Radowit]

Radowit schylił się i odskoczył do tyłu. Nie chciał dać się zabić, szkoda by mu było swojego długiego życia które jeszcze przed nim. Z wyciągniętą więc wardyną zamłynkował by tak jak poprzednio nie dać się trafić demonicznym krukom. Lawirował między nimi, unikał ciosów, sam atakował. Ostrze latało w powietrzu koło skrzydeł demonów, ale nie mógł ich trafić. Wreszcie cofnął się parę kroków do tyłu, uskoczył w lewo i znalazł się obok dwóch naraz. Rąbnął prawą stroną oburęcznego ostrza i przeciął jednego z ptaków aż ten padł martwy na ziemię. Ruszył szybko na ostatniego wywijając wardyną najlepiej jak mógł.

[Elrond Ñoldor]

Ten jednak zwinnie ominął ostrze i zadrasnął Cię pazurami w ramię. Uderzenie wprawdzie nie zrobiło Ci żadnej krzywdy, ale było ostrzeżeniem, że jednak i one potrafią trafić.

[Radowit]

Radowitowi został ostatni do pokonania. Zadraśnięcie było na pewno bolesne, więc poddenerwowało elfa w pewnym stopniu. Dziecię lasu ruszyło do przodu, atakując wardyną. Ptak unikał ciosów oddalając się z ich zasięgu za pomocą swoich skrzydeł, ale zaraz znowu atakował. Przyszły druid skupiał się na tym, by unikać jego drapieżnych zapędów, lecz nie zawsze było to łatwe. Takie ptaszysko jest szybkie i zwinne, więc trzeba je po prostu przechytrzyć. Albo być szybszym. Radowit w pewnym momencie był chyba po prostu szybszy. Uskoczył do tyłu, gdy ptak runął z góry. Szpony minęły jego twarz tylko o centymetry, więc mało brakowało. Elf zamachnął się wardyną, uderzył ptaka, lecz niedostatecznie silnie, by zadać mu jakieś poważne obrażenia. Ostrze zadziałało bardziej jak obuch i zdezorientowało na moment bestię. Demoniczny kruk opadł nieco niżej i wtedy Radowit wykorzystał okazję i wbił mu drugi koniec wardyny w ptasi korpus.

[Elrond Ñoldor]

Bestie były martwe.

[Radowit]

Radowit podszedł więc do kapliczki, by ją dokładnie przeszukać. I obejrzeć oczywiście.

[Elrond Ñoldor]

Cała była pokryta plamami jakiegoś dziwnego czarnego płynu.

[Radowit]

Radowit dokładnie zbadał ten płyn. Chciał odkryć jego naturę, spróbować zrozumieć wszelkie rzeczy, które się tutaj działy. Czy to płynna czarna ruda o której tyle słyszał w Konkordacie?

[Elrond Ñoldor]

Płyn był przesycony magią i złem.
Oczyścić... usłyszałeś głos w swojej głowie. Głos nie był straszny, był łagodny i ciepły. Od razu dotarło do Ciebie, że był to jeden z totemów poświęconych bogini Ventepi.

[Radowit]

Elf wiedział, że musi oczyścić kapliczkę z całego zła. Wyrwał nieco trawy z ziemi, żeby zrobić z niej prowizoryczną szmatkę, czy ścierkę. W duchu przeprosił boginię za to, że musi wykorzystywać jej dzieło stworzenia w taki sposób, ale wiedział, że trawa odrośnie na nowo zdrowa i zielona, a totem sam się nie przywróci do normalnego stanu. Wziął więc naręcze trawy i zaczął wycierać nią totem. Aż do skutku.

[Elrond Ñoldor]

Płyn wprawdzie schodził, ale nie za dobrze. Najczęściej był po prostu rozcierany. Przydałoby się coś lepszego od trawy. Jakaś dobra szmata i naczynie z czysta wodą.