Na drodze ku zrozumieniu - Iwerin

[Pani Jeziora]

Elf odczekał chwilę w zaroślach. Ruszył potem dość szybko w stronę zarośli, które opisała dziewczyna aby sprawdzić czy tam może uda mu się coś dostrzec. Zachowywał czujność.

[Drasul]

Cisza jak makiem zasiał. Zauważyłeś jednak ślady łap wilka które zmierzyły za krzaki. Może udał się za potrzebą?

[Pani Jeziora]

To możliwe.... Kiedy o tym pomyślał dotarło do niego że i on czuje ciśnienie w pęcherzu. Wyjął więc na wierzch miecz z pochwy, bo nie czas teraz na siusiu i wszedł w krzaki by sprawdzić czy coś tam dostrzeże.

[Drasul]

Znalazłeś po chwili kilka strzępów futra. Włosy walały się tu i tam. Do małych śladów łap dołączyły duże, bardzo duże ślady psich łap. Obok nich leżało piórko.

[Pani Jeziora]

Elf przykucnął nad śladami. Zmrużył oczy kiedy na nie patrzył. Delikatnie przyłożył do nich palce dłoni, zbadał głębokość i siłę wgniecenia. Zbierał informacje. Złapał za strzępi futra, obejrzał włos z bliska, powąchał. Sięgnął po piórko, obejrzał jego strukturę, przejechał po nim palcem, powąchał. Piórko schował do kieszeni, sam zaś z mieczem w dłoni spróbował rozejrzeć się czy ślady nie prowadzą gdzieś dalej.

[Drasul]

Ruszyłeś za śladami dziwnego stworzenia. ÂŚlady biegły w linii prostej, czasami gubiłeś je na kamieniach i listowiu, ale znajdowałeś zaraz dalej. Kluczyłeś za nimi przez dwa kilometry.

Aż dotarłeś do mrocznego miejsca. Usłyszałeś też wtedy trzaśnięcie gałęzi za Tobą. Coś też zawarczało. Groźnie.

[Pani Jeziora]

Elf błyskawicznie odwrócił się, tak nakazywała mu intuicja i doświadczenie. Jeśli coś na tyle głośno zawarczało, to znaczy, że już nie czaiło się lecz chciało zaatakować lub pokazać swą obecność. Elf zaparł się nogą w piach. Spojrzał przed siebie trzymając w dłoni miecz, który spoczywał pionowo na wysokości ramienia, w daleko wyciągniętej ręce.

[Drasul]

Pomiędzy krzakami zauważyłeś łeb...

[Pani Jeziora]

Mięśnie na twarzy elfa zadrżały, w ustach momentalnie zabrakło śliny. Adrenalina uderzyła w mięśnie, w umysł. Elf lekko się pochylił, zmrużył oczy, trzymając miecz wymierzony w bestię rzekł cicho
- Ventepi wesprzyj me ramię.

[Drasul]

To coś jednak nie chce wyjść z krzaków. Patrzyło na Ciebie, szczerzyło się, warczało.

- No... wrrrr... czemu za mną idziesz.... wrrr?

[Pani Jeziora]

Oczy elfa momentalnie się rozszerzyły. Jego umysł nagle przypomniał sobie to, co słyszał będąc dzieckiem. Zwierzęta mówiące ludzkim głosem. Wilkołaki. Mimo iż nie poruszył się, to jednak nie umiał zapanować nad przyśpieszeniem oddechu, biciem serca które chciało wyrwać się z klatki piersiowej. Ręce lekko zaczęły mu drżeć. Bał się tego, co czaiło się przed nim w zaroślach.
- Ja... - zebrał się na odpowiedź - Sam nie wiem - rzekł. Fakt, w obecnej sytuacji, kiedy to miast psiaka dziewczyny znalazł wielką bestię, sam nie wiedział co go tutaj ciągnęło.
- Chciałem pomóc dziewczynie, którą napotkałem... Zgubił jej się wilk, Kieł...

[Drasul]

Wilkołak zapewne był prawie dwa razy większy i pięć razy cięższy od elfa. Ale to nie zmieniało niczego.

- Wrrr... Noo... Przybiegł do mnie... Ale już wrócił... A terrrrraz wybacz... Spodziewam się gościa na kolacji.... - powiedział dał susa tak szybkiego, że kiedy upadł na ziemi nie zdążyłeś nawet przekręcić głowy. Odbijał się to od skały, to od drzewa, mylił, zwodził. Uciekał.

I uciekł. Pobiegł w sobie tylko znanym kierunku. Straciłeś go z oczu zanim zdążyłeś wymierzyć.

[Pani Jeziora]

Elf sapnął, ciśnienie i zdenerwowanie zaczęło z niego powoli schodzić. Ta bestia mimo iż wyglądała bardzo groźnie i zapewne była śmiertelnie niebezpieczna nie zabiła go. Nawet nie zraniła. Iwerin przestąpił z nogi na nogę. Opuszczony miecz dotknął jego buta. Nagle dostał olśnienia, wsunął miecz do pochwy i szybkim krokiem, a kiedy się dało biegiem, wrócił nad wodopój. Obiegł go, znalazł ścieżkę którą tutaj przybył i po kilkunastu minutach podbiegł do miejsca w którym pozostawił dziewczynę. Rozejrzał się za nią.

[Drasul]

Dotarłeś pod drzewo. Dziewczyny jednak nie było. Widziałeś jednak ślady łap zwykłego wilka. Domyśliłeś się, że wilczek wrócił do swojej pani i wspólnie wyruszyli do babci. ÂŚciemniało się. Zbliżała się pora kolacji...

[Pani Jeziora]

Kolacja pomyślał Elf. Czyżby istota którą spotkał zamierzała zjeść... KOLACJA. Elf ruszył biegiem, tak szybko jak tylko potrafił po śladach zostawionych przez dziewczynę i jej psa.

[Drasul]

Po kilkuset metrach tropienia zauważyłeś, że są tam też ślady dużych łap, tych samych, które zaprowadziły Cię do wąwozu. Były starsze niż ślady dziewczyny i wilka. Dziewczyna nie dość że prowadzona przez wilka, to jeszcze nie mająca obycia w takim lesie zapewne nie zwróciła uwagi, że coś dużego podążyło wcześniej w tym samym kierunku. Czyżby ich cel był ten sam? Wszak wilkołak mówić coś o kolacji...

[Pani Jeziora]

- Ventepi, strzeż to dziewczę... - szepnął i zaczął biec przez las za dobrze widocznymi dla niego śladami.

[Drasul]

Zdążyłeś. Złapałeś ich przed kamiennym mostkiem. Aż do mostku prowadziły wielkie ślady łap, na kamiennym moście ślad się urywał, nie miał się w czym odcisnąć. Dziewczyna zauważyła Cię zaalarmowana zachowaniem swojego wilka.

- To Ty... - powiedziała - Kieł do mnie wrócił. Pewnie to dzięki Tobie. Przywiódł mnie tutaj. Zobacz, to domek mojej babci. Przygotowała coś pewnie na kolację...

[Pani Jeziora]

- Poczekaj chwilę - powiedział elf starając się aby jego głos był spokojny i rzeczowy. W sumie nie bał się tyle o siebie, co o to dziewczę.
- W okolic kręci się dziwna istota... Może użyczyłybyście mi schronienia? - zapytał mając nadzieję, że dziewczyna zaprosi go do środka.

[Drasul]

Popatrzyła, pomyślała, jej oczy rozszerzyły się w strachu
- Babcia... - rzuciła i obejrzała się szybko na dom, potem na Ciebie i z przestrachem w oczach dodała - Pomóż...