Gnoić leszczy

[Dragosani]

Drago zatrzymał się w progu. Korytarz był długo i raczej dość wąski. A na pewno węższy, niż wampir by sobie tego życzył. Rzecz jasna nie zamierzał rezygnować. Ruszył przed siebie, chcąc jak najszybciej dotrze do końca tunelu. Idąc wyciągnął z kabury pistolet, oraz jedną kulę z woreczka. Sprawnie załadował broń i trzymając ją w gotowości szedł przed siebie. Nie czekał, aż dracon i mauren zdecydują się, czy będą mu towarzyszyć.

[Kenshin]

- Cholera. Powiedział na widok straży i, tylko tyle mógł powiedzieć, bo wojowniczka pociągnęła orka za sobą. Teraz wśród tłumu z pękniętym żebrem musiał jakoś ominąć straż chodząc bocznymi uliczkami, a obok niego szła kobieta z bractwa to dawało im przewagę, bo mogła udawać że bierze rannego jak na wojowniczkę zakonu przystało, ale tej karty mogli użyć później albo nigdy. Tak czy, siak skręcili w lewo w jedną z bocznych uliczek. Kenshin wiedział, że szpital jest niedaleko więc tylko trochę nadłożyli drogę robią taki jakby łuk. Teraz powinni spokojnie dotrzeć do szpitala.

[Funeris Venatio]

Drago kroczył z wolna. Droga dłużyła się, jednak wreszcie zbliżała się do końca. Wampir zdawał sobie sprawę, że odszedł spory kawałek dalej, może nawet na granicę dzielnicy, która w końcu do najmniejszych nie należała. Przed sobą miał kolejne zamknięte drzwi.


Przed wejściem do szpitala stał strażnik miejski, który właśnie wyszedł z budynku. Odprowadzał swojego kolegę, który nieopatrznie stanął i skręcił staw skokowy. Spojrzał na orka i rycerza z Bractwa, podchodząc bliżej. Para wydała mu się dość nietypowa, zwłaszcza zważywszy na fakt, że ork był wyczerpany, wyraźnie trzymał się za bok i krwawił.
- Co się stało? - W głosie było trochę troski, trochę zaciekawienia. Ale też sporo podejrzliwości. Wziął jednak orka pod ramię i pomógł mu iść do środka budynku.

[Evening Antarii]

-Wypadek przy pracy. Właściwie to nic szczególnego -gdy weszliśmy do środka stwierdziłam, że strażnik wystarczająco nam pomógł. Po co miałby zawracać sobie głowę jakimś orkiem? -Dziękujemy za pomoc. Poradzimy sobie...- chciałam dać mu do zrozumienia, że już może sobie iść.

[Funeris Venatio]

...


Ach to Bractwo i jego sekrety... W końcu Evening nosiła zbroję i wyposażenie Bractwa. A oni podlegali bezpośrednio królowi, nikomu więcej. Byli na swój sposób nietykalni. Co jemu, prostemu strażnikowi, do ich sprawek?
Podbiegła do was od razu jakaś pielęgniarka, zaniepokojona stanem nieszczęśnika.

[Kenshin]

Ork milczał gdy przyszło do rozmowy ze strażnikiem, który oczywiście pomógł rannemu. Teraz przyszła już pora na kurację leczącą od młodej, acz przestraszonej pielęgniarki. - To, tylko rana powierzchowna. Zażartował sobie, bo mógł na to sobie pozwolić.

[Evening Antarii]

-Zajmie się nim pani? Prawdopodobnie ma połamane żebra, powoli traci krew, bardzo osłabł- chciałam dać pielęgniarce chociaż podstawowe informacje, które się przydadzą przy leczeniu. Było pewne, że oddaję orka w dobre ręce. -I rana raczej nie jest powierzchowna... - sprostowałam żart mojego towarzysza.

[Funeris Venatio]

...


Pielęgniarka nie była ani młoda, ani przestraszona. A już na pewno nie będzie leczyć. Już nawet nie wspominając o fakcie, że ork raczej mało mógł sobie pozwolić na żartowanie w takiej chwili. Zwłaszcza, że bez tego pielęgniarka nie pokieruje do odpowiedniego lekarza i nie zostanie udzielona odpowiednia pomoc.
- Idiota - skomentowała tylko zachowanie orka. Na szczęście była jeszcze ta dziewczyna, która wydawała się mieć głowę na karku. Ork został pokierowany w odpowiednią stronę. Lekarz obejrzał go, zbadał, podał odpowiednie wywary i ostatecznie wyleczył. Obandażowany ork wyszedł zza kotary już nieco mocniejszy, o własnych siłach.
- 85 grzywien - powiedział, wyciągając rękę w stronę orka.

[Evening Antarii]

-Ja za niego zapłacę- odpowiedziałam, wręczając lekarzowi należną kwotę. -Dziękujemy za pomoc... Następnym razem mój towarzysz będzie bardziej uważny, prawda?- spojrzałam na orka z lekką ironią.
 


//277g-85g=192g

[Kenshin]

Ork nawet nie skomentował braku poczucia humoru u pielęgniarki, bo widocznie nie znała się na żartach sytuacyjnych, ale przynajmniej skierowała orka do lekarza. Doktor ÂŻywago, bo tak go sobie nazwał w głowie ork naprawił to i owo, i przy tym nie przysporzył więcej bólu Kenshinowi. Teraz pełni sprawny wyszedł do rycerki, a ta bez żadnych słów zapłaciła za leczenie, co orkowi może przysporzyć więcej problemów w postaci oddania przysługi albo czegoś takiego. Chociaż już miał plan w głowie skąd wziąć grzywny na spłatę długu. Ork uśmiechnął się i powiedział. - Oczywiście, a teraz chodźmy bo pewnie czekają. Kenshin opuścił szpital wraz z dziewczyną i wyruszyli tam z skąd przybyli.

[Funeris Venatio]

...


Wrócili. Drzwi od domu były zamknięte.

//Macie 25 minut opóźnienia w stosunku do niego, dlatego możecie teraz podjąć jakąś akcję, ale z moją odpowiedzią musicie poczekać do ruszenia się Drago, Aragorna i/lub Samira.

[Kenshin]

Kenshin nie widząc nic innego do roboty, podszedł do drzwi i szarpnął za klamkę aby sprawdzić, czy owe drzwi są zamknięte.

[Funeris Venatio]

...


Drzwi otwarte były. W środku, zaraz przy szafce z butami, stał strażnik miejski. Oglądał dokładnie dom i mówił coś do tego drugiego, z którym szli wcześniej na patrol. Odwrócił się w stronę orka, który właśnie pociągnął za klamkę i otworzył drzwi.
- Pan jest właścicielem?

[Kenshin]

- A nie widać. Powiedział z oburzeniem. - Tak właściwie, co tu robicie?. Zapytał jak na właściciela mieszkania przystało.

[Dragosani]

Dragosani zaś dotarł do końca tunelu. Szedł długo, podejrzewał, ze znajduje się teraz pod inną dzielnica, niż zaczynał wędrówkę korytarzem. Takie długie spacery podziemiami skłaniają do rozmyśleń. Kim jesteśmy? Po co istniejemy? Jakby wyglądał świat, gdyby ludzkie kolana zginały się w drugą stronę? Przemyślenia te przerwały drzwi. Ich obecność. Grubych, mocnych i, oczywiście, zamkniętych. Wampir jednak nie otwierał ich. Jeszcze nie. Wolał postać chwile przed nimi i upewnić się, że nie czeka na niego za nimi jakaś przykra niespodzianka. Zaczął więc nasłuchiwać, starając się wychwycić jakieś odgłosy i szmery zza drzwi. Czuł, ze zbliża się noc, może nawet już zapadł zmrok. Dlatego skupił się też na tajemniczych zawirowaniach w otoczeniu, jakie to nocą mogą wychwycić potężniejsze wampiry. Czy ten "szósty zmysł", tajemnicza intuicja przez niektórych nazywana (dość nietrafnie, według Draga) "Aura inteligencji" cokolwiek mu podpowie o tym, co może czekać go za drzwiami.

[Funeris Venatio]

Drago nie słyszał kompletnie nic. Wiedział jednak, że nie jest tutaj sam. Zdawał sobie sprawę, że zaraz za drzwiami czai się ktoś. Nie był pewien liczby, ale na pewno dwóch. Jeden elf, jeden człowiek. Reszta się trochę zlewała ze sobą.


- W takim razie zapraszam do środka, panie...? - zawiesił głos, oczekując przedstawienia się. Chwilkę wcześniej z pomieszczenia obok wyszedł drugi strażnik. Stanął przy pierwszym, zasalutował i przedstawił się.
- Aklor Młodszy, strażnik miejski. Drzwi frontowe do pana domu zostały wyważone, ktoś grzebał panu w szafie i powynosił kilka drobiazgów. Staramy się ustalić co właściwie tutaj się wydarzyło, gdyż dom został zostawiony całkowicie bez opieki. Przejdźmy do salonu.

[Evening Antarii]

Wolałam nie wchodzić do cudzego domu (nawet jeśli drzwi były otwarte) bo takie wpraszanie się jest niegrzeczne. Westchnęłam ciężko i zostawiłam "orka właściciela domu" i poszłam do rzeźni, bo drogę już znałam. Wśród tuszy znalazłam tą jedną, pod którą było tajemnicze wejście, wskoczyłam tam, przeszłam kilkadziesiąt metrów podziemnym korytarzem, by w końcu dotrzeć do sali, w której stał Aragorn i Samir... więc Drago poszedł sam szukać zamaskowanego.

[Kenshin]

- Kowalski. Przedstawił się ork i wszedł do środka salonu. -Całe szczęście, że mnie w domu nie było. Jeszcze by mi jakąś krzywdę zrobili. Powiedział i ruszył do salonu.

[Funeris Venatio]

...


Fakt, stali. Jak słupy soli.


Strażnik przepuścił orka do salonu. Salonu, w którym stał długi stół, kredens, kilka krzeseł i szeroka kanapa w rogu. Do tego kominek i półka z książkami. Teraz stanęli obydwoje w drzwiach wejściowych, uniemożliwiając Kenshinowi ucieczkę. Odezwał się Aklor.
- ÂŚwiadkowie widzieli, jak ten dom opuszczał wcześniej podejrzany jegomość. Był podobno ciemnym orkiem, który trzymał się za bok i krwawił. Pan, jak widzę, jest ranny, krew jeszcze przesiąka przez bandaż. Widać, że wydarzyło się to niedawno. Może mi pan odpowiedzieć na pytanie dlaczego nie wierzę w ani jedno słowo, które padło z pańskich słów, panie Kowalski? - Położył spokojnie dłoń na rękojeści miecza. Tak samo zrobił drugi, który nawet nieco go z pochwy wysunął.

[Evening Antarii]

Przeszłam całą długą salę omijając ciała. Nie czekałam na orka, nawet jeśli znowu wpadł w jakieś kłopoty, to nie mogłam o tym wiedzieć. Mogłam się jedynie domyślać... Drzwi w których zniknął poprzednio zamaskowany pozostały otwarte. Weszłam do ciemnego korytarza, ruszając przed siebie. Nie wiem jak długi spacer na mnie czekał. Choć pewnie gdzieś tam na drugim końcu czeka wampir. Tak ze zwykłej zapobiegawczości, chwyciłam sztylet w prawą dłoń i przyspieszyłam kroku.