Meandry mej pamięci - R

[Elrond Ñoldor]

- Eee... Jeszcze nie poszedłem. Co robisz? - starał się bardzo szybko zmienić temat i zagadać nieznajomego Elronda, a znajomego Darlenita. Miał dziwne wrażenie, że to jego ojciec. Albo wujek. A na pewno ktoś, kto miał jakiś wkład w jego wychowanie.

[Izabell Ravlet]

Mężczyzna był człowiekiem, nie maurenem. Z Darlenitem nie łączyła go raczej więź krwi. Wywrócił oczami, słysząc twe słowa.
- A co mogę robić? Doglądam ziół! Wiesz jak jest, zaraz ktoś znów wpadnie i będzie chciał leczenia. Ty lepiej idź po ten chleb, chłopcze, bo nie będziemy mieli co jeść. Ale najpierw przynieś mi z domu ten nowy sierp.

[Elrond Ñoldor]

- Już ide, już idę... - powiedział wchodząc do chatki. Szukał nowiuśkiego sierpa.

[Izabell Ravlet]

Udało ci się znaleźć sierp w sieni. Jak na twoje oko, nie był on żelazny czy stalowy, a srebrny.

[Elrond Ñoldor]

- ÂŁadna robota - powiedział i poszedł oddać sierp mężczyźnie.

[Izabell Ravlet]

Mężczyzna przyjął od ciebie narzędzie. ÂŚciął jakąś roślinkę, a następnie pokazał ci ją.
- Zanim pójdziesz, powiedz mi, co to jest? - zapytał.

[Elrond Ñoldor]

- Krwawnik pospolity... Znaczy Ziele lecznicze...

[Izabell Ravlet]

- No nieźle, ale to było proste - rzekł, pokazując ci kolejną roślinę, którą ściął.

[Elrond Ñoldor]

- To akurat łatwe. To dziurawiec, wykorzystywany w truciznach - Powiedział dumny, że jednak coś wie. No ale w końcu wiedza ta była związana z alchemią, a ta ma swoje powiązania z magią, więc głupio by było, gdyby człowiek tego nie wiedział.

[Izabell Ravlet]

- No nieźle. Wreszcie zacząłeś chwytać, o co z tym wszystkim chodzi. A teraz idź po ten chleb - rzekł mężczyzna. Sierp w jego dłoniach zmienił się w żółtą kulę, lecz on najwidoczniej nie zdawał sobie z tego sprawy.

[Elrond Ñoldor]

- Moge potrzymać przez chwilkę twój sierp, zanim pójdę? Dziękuje... - powiedział zbliżając się do świecącej kuli. Oczekiwał tych samych efektów, jakich doświadczył z ostatnią, podobną kulą.

[Izabell Ravlet]

Zaskoczony mężczyzna nie zdążył zareagować, gdy brutalnie wyrwałeś mu przedmiot z rąk. Słusznie spodziewałeś się takich efektów jak poprzednio - odleciałeś z rzeczywistości, w której przebywałeś.
Po krótkim błąkaniu się po umyśle Darlenita trafiłeś do trzeciego już wspomnienia.
Twe zmysły jeszcze nie są w pełni gotowe. Pierwsze, co zarejestrowałeś, to liczne głosy i tupanie.

[Elrond Ñoldor]

Wyciągnął po cichu miecz. Tak dla bezpieczeństwa. I czekał.

[Izabell Ravlet]

Gdy odzyskałeś panowanie nad zmysłami, zorientowałeś się, że siedzisz na jakimś pagórku. Niżej bawi się grupka dzieci. Nikt nie zwraca na ciebie uwagi. Gdzieś na uboczu stoi dziwna figurka, z którą spotkałeś się już wcześniej.

[Elrond Ñoldor]

Schował miecz. Doszedł do wniosku, że lepiej go nie mieć wyciągniętego przy dzieciach. Z drugiej strony władał magią, która mogła dokonać większej ilości szkód. Wstał. Podszedł do figurki, chciał się jej przyjrzeć z bliska.

[Izabell Ravlet]

Figurka przedstawiała jakąś dziwną kreaturę. Chyba demona. Emanowała mroczną, nieprzyjemną energią.
Tymczasem głosy dzieciaków umilkły.

[Elrond Ñoldor]

Odwrócił się szybko by zobaczyć co się stało.

[Izabell Ravlet]

Dzieciaki umilkły, bo gdy byłeś odwrócony, zakradły się do ciebie. Dostałeś pięścią w brzuch i chociaż siła uderzenia wydawała się nieduża, padłeś na trawę.
- I co teraz, czarnuchu? - zapytał uderzający. Miał szpetną bliznę nad okiem
 

[Elrond Ñoldor]

Zaśmiał się paskudnie. Wstał szybko. Siła mortokinezy podniósł dzieciaka, ściskając jego szyję, dusząc. W jego drugiej dłoni zaiskrzyła błyskawica, a ziemia wokół niego zaczęła drżeć. Chciał ich nastraszyć. Cholernie nastraszyć.

[Izabell Ravlet]

Brutal ze łzami w oczach przez chwilę się wyrywał, machał kończynami. Szybko jednak przestał. Jest niemal nieprzytomny. Reszta dzieciaków uciekła z krzykiem.