Mój pierwszy wiersz napisany już chwilę temu...
„Tchnienie serca...”
Zdrowy rozsądek zanika w myślach tylko twój obraz tkwi tam nierozerwalny,
powoli otwiera studnię namiętności głęboko ukrytą,
wyciąga złote wiadro pełne miłosnego spełnienia,
oblewa romantyczną cieczą ciało uczuć pragnące.
Twe oczy szarość dnia w tęczy kolorach malują,
unoszą me marne ciało w bezkres światłości,
czytam z nich wiązki uczuć nieposkromionych,
odkrywam poezje której ciągle zrozumieć nie umiem.
Twoje usta niczym spienione fale radości w czerwień okryte,
dryfujące po morzach jedynej przystani spragnione,
słodki obłok uśmiech dający w pięknej niewinności skąpany,
kształt słowu nadający w wymowny język serca.
Twe jasne włosy anielskie subtelne falujące,
smagane wiatrem tak jak poeta uczuciem,
prostota i bogactwo harmonia zmysły oplatająca,
jako wąż kusiciel uczucie miłości budzący.
Twoje ciało marmurowa rzeźba bezimiennego artysty,
skromne odbicie jakże bogato zdobionego wnętrza,
ideał kształtów kobiecych jak i skarb dla oka nie widoczny,
odnaleźć go może ten, kto spogląda przez pryzmat prawdziwej miłości.
Twe piękno nie rdzewieje, lecz zmienia postać połysku nabierając,
ciągle odradza się niczym feniks przyjmując nieskazitelną postać,
przyglądam się mu nieśmiało spacerując podczas drobnego deszczu nieśmiałości,
orientując się, iż przemokłem do głębi serca sięgam gdzie płonie ogień miłości.
