-
Nazwa wyprawy: Jeden, by wszystkimi rządzić
Prowadzący wyprawę: Isentor
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: przynależność do Mrocznego Paktu
Uczestnicy wyprawy: Isentor, Rakbar Nasard, Elrond Ñoldor
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/0/03/Portret-edzio.jpg)
Przy wyjściu z Paktu kręcił się Elrond. Wiedział że mistrz naucza Rakbara w lesie. Nie poszedł od razu do nich, nie chciał im przeszkadzać. Wiedział, że gdy skończą, sami do niego podejdą i będą mogli rozpocząć test.
-
- Witaj Elrondzie!
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/e/ef/Portret-RakbarNasard.jpg)
Po chwili i Rakbar dostrzegł kolegę maga. Podszedł doń i przywitał się serdecznie. Cel spotkania był zawczasu znany, bowiem był ustalany miesiącami.
- Witaj, Elrondzie. Jak się masz?
-
- Na zachód od wieży paktu znajduje się dracoński chram, został już jednak w większości splądrowany. Nie będę wysyłał was na wyprawę górniczą w celu przekopania się do dolnych poziomów, ponieważ szczęście nam na tyle dopisało, że niedaleko stąd w lesie odnaleźliśmy tunel z owego chramu. Prowadzi kilka kondygnacji pod ziemię i ciągnie się w stronę chramu. Sadzę, że zabudowania są czymś co draconi określali w swoich pismach jako Elumen Nar Tish. W tego typu budowlach dracońscy kapłani przygotowywali próby żywiołów dla swych adeptów. Myślę, że ta wyprawa może okazać się interesująca. Udam się z wami i będę obserwował wasze poczynania, poza tym spodziewam się, że napotkania pewnego artefaktu.
-
- Jakiego artefaktu się tam spodziewasz? Czy próbę, Mistrzu Isentorze, będziemy odbywać paralelnie osobno czy razem?
-
- Wyprawa może okazać się dość niebezpieczna więc wyruszymy razem. Będę was ubezpieczał, gdyby coś poszło nie tak. Spodziewam się odnaleźć dracoński, magiczny kryształ.
-
- Jeśli nic nie stoi na przeszkodzie, to możemy już ruszyć. Do poruszania się wykorzystuję ostatnio moje przyzwane istoty, to zdecydowanie bezpieczniejsze choć mniej wydajne, niż jazda koniem. Dżungla roi się od przeciwników, a im wyżej od niech się znajdujemy, tym więcej czasu na reakcje nam zostaje. - powiedział, rozkazując entowi podniesienie go i postawienie wysoko na jego barkach. - Do czego chcesz wykorzystać ten kryształ? Opowiesz nam nieco o nim?
-
- Weźmiesz mnie na darmową przewózkę? Taki kryształ to potężne źródło mocy magicznej. Jak dotąd jedyne napotkane przeze mnie kryształy były uszkodzone lub na tyle słabe, że nie pozwalały na zasilenie mocą magiczną dracońskich wynalazków. Jeden taki kryształ pozwoliłby nam zasilić teleport. Aktualnie używamy do tego 6 monolitów z czego po 3 na każdy portal, dlatego włączony jest on tylko raz dziennie. Monolity nie są na tyle potężne w zasoby magiczne, przynajmniej nie osobno. Niestety nie mamy zestawu 12 monolitów.
-
- Ach, rozumiem. - dłoń enta delikatnie objęła Isentora, podniosła go i postawiła na prawym barku. Rakbar w tym czasie wdrapał się na głowę swojej istoty. Nie czekając aż Elrond wyrazi swoje zdanie, usadził i jego na stworzonej istocie. Takim sposobem cała trójka siedziała kilkanaście metrów nad ziemią. - Do czego ci kolejny komplet monolitów, Mistrzu Isentorze? Koryguj proszę kierunek marszu enta, byśmy nie błądzili. - odparł, kierując enta na zachód.
-
- Tylko teoretyzowałem. 6 monolitów pozwala mi na aktywacje teleportu z jednej strony, drugie tyle pozwoziłoby mi aktywować teleport powrotny. Niestety nie mam tyle monolitów, istnieje tylko 6 znanych naszej cywilizacji. Dlatego do aktywacji portalu do Mor Andor i z powrotem użyłem po 3 monolity na każdy z portali. Daje to o wiele mniej energii magicznej, dlatego każdy z portali aktywowany jest tylko raz dziennie o tej samej porze i funkcjonuje nie dłużej niż przez 15-30 minut po czym samoczynnie gaśnie. Gdybym z jednej strony portalu użył 6 monolitów, zaś z drugiej strony dracońskiego kryształu mocy mógłbym aktywować te teleporty na stałe. Pomijając przytoczone przykłady. Te teleporty nie są tak ważne, gdy zaczniemy rozmawiać o teleporcie prowadzącym na kontynent. Wiecznie aktywny, bilet w jedną stronę dla naszych armii.
-
- Tak, to byłby zdecydowany atut w postaci zaskoczenia i mobilności. Mam nadzieje, że nie będzie to przypłacone życiem kilku magów. Draconi na pewno się postarali. To rasa wynalazców, wyjątkowo wybitna. Czy dorównujemy potędze dawnych draconich adeptów? - ent sadził swymi wielgachnymi nogami wielkie kroki, co pomimo jego ogólnej powolności, dawało zadowalającą szybkość w gęstej dżungli. Jego łapy odganiały gałęzie innych drzew, zapewniając komfort podróży.
-
- Adeptów z pewnością, choć to się jeszcze okaże.
-
- Nie stawiajmy siebie tak nisko. Jesteśmy młodzi. Oni mieli wiele tysięcy lat na rozwój. Do czego my dojdziemy, gdy będziemy w ich wieku? Może za kilkaset lat będziemy latali statkami na wakacje na którymś z księżyców? - powiedział spoglądając w niebo. Dwa księżyce. Setki gwiazd. Czarodzieja bardzo kusiło, by kiedyś się do nich wybrać.
-
- Być może byłeś już na tym księżycu Elrondzie.
-
Na twarzy czarodzieja pojawiła się mina składająca się z połączenia zaciekawienia i zdziwienia.
- Po głowie chodzi mi tylko wyprawa do wymiaru draconów. Wymiarami są więc inne planety i księżyce, na których może być życie? To sugerujesz?
-
- Z osobistych obserwacji raczej obstawiałbym Tinrilet.
-
// Tak to jest, jak nie wiemy nawet jak wyglądają nasze księżyce. Bo co innego szara kamienna masa poprzecinana kraterami, a co innego bujna planeta. ;)
- W czasie gdy chyba Aragorn organizował wyprawy do tego wymiaru, ja smacznie spałem w objęciach śmierci. Nigdy tam nie bylem. A szkoda. Mogło być ciekawie - był już wieczór. Elrond dalej patrzył w niebo. Chciał zobaczyć księżyce.
-
Rakbar nienawidził dżungli - za duchotę jak i licznie występujące owady, które obsiadywały jego głowę lub wdrapywały się po nogach. Spojrzał na dół z myślą, że tam jest gorzej i marudzić nie powinien. Przysłuchwił się w ciszy rozmowie towarzyszy, bowiem nie był w rzeczonym miejscu i wiedział o nim niewiele.
- Widzisz, Elrondzie. Gdzie teraz na wakacje pojedziesz? - wstał, trzymając się ręka za gałąź wychodzącą z głowy enta i spojrzał na wprost. - Doprawdy daleko to wejście. - mówił, drapiąc się niemal po całym ciele.
-
- Jeszcze kilka godzin wędrówki i będziemy na miejscu.
//Opisywaliśmy kiedyś księżyce, jeden jest biały zaś drugi zielono niebieski.
-
- Wspomniałeś wcześniej o portalu na kontynent. Spodziewasz się spotkać takowy, ale czy wiesz, gdzie go szukać? Najbliższe nam państwo to właśnie Ilusmir, dawny dom draconów. Tutaj też żyli, zatem można przypuszczać, że ten wybitny naród zbudował sieć połączeń miedzy wyspami a kontynentem.
-
// Tylko gdzie to teraz pisze. Na 97 stronie jakiegoś tematu? ;)
- Aż dziw bierze, że nic nas jeszcze... A nieważne - powiedział zmieniając wypowiedź w połowie zdania. Lepiej nie wywoływać wilka z lasu. Mieli się w końcu poddać testowi, który podwyższy ich status, a nie wyżynać kolejne i kolejne potwory na które trafią. Nie tędy droga do poznania natury magii.
- Należy pamiętać, że takie portale mogą działać w dwie strony. A wtedy nie będzie ciekawie... Armia demonów pod Efehidonem, gdy wy będziecie atakować kontynent, nie będzie czymś, co chciałbym zobaczyć z okien mojego dworku, z kubkiem kakao w reku i kapciami na nogach.
-
- Elrondzie takie portale mogą funkcjonować w obie strony, jak aktywujesz je z obu stron. Portal, który prowadzi z Ilusmiru na Valfden wyrzuca podróżnych w szczerym polu. Być może kiedyś znajdował się w tamtym miejscu jego odpowiednik. Co się z nim, stało? Trudno gdybać, zapewne został zniszczony w czasach świetności nieśmiertelnych.
-
- Zastanawiam się, Mistrzu, nad Okultyzmem. Czytałeś może zapiski, które przedstawiały bardziej zaawansowane możliwości tej sztuki? Z pewnością one istnieją i są większe, niż przyzwanie enta, choć ten do tej pory budzi we mnie zachwyt i szacunek.
-
- Gorzej, jak znajdą u siebie jakiś kolejny teleport, którym można przenieść się na wyspę - mruknął.
-
- O ile ten teleport będzie aktywny, dopiero wtedy im się do czegoś przysłuży. Może nie tyle co czytałem, co prowadziłem w tej kwestii badania.
-
- Doprowadziły one do czegokolwiek, o czym warto by wspomnieć?
-
- Nie na tę chwilę.
-
Elrond westchnął. Szarość zimowego dnia przerodziła się w mrok. W prawdzie w dżungli nie odczuwali ujemnych temperatur to i tak było nieznośnie podróżować, gdy za bardzo się nic nie widziało. Elrond zaczerpnął energii magicznej ze swojej duszy i wyciągnął dłoń przed siebie. Następnie wypowiedział słowa inkantacji:
- Elisash - energia magiczna wypłynęła z ciała człowieka i uformowała się pod postacią jasnej świetlistej kuli metr od niego. Posłał ją nad nich. Niech oświetla wszystko wokół.
- Nocni drapieżcy i bez tego już nas dawno wyczuli. ÂŚwiatło działa na naszą korzyć. Oślepia.
-
- A co do próby, poradziłbyś nam coś? Jest przewidziane jakieś stypendium dla najzdolniejszych uczniów? - drugie pytanie padło tak cicho, że gdyby Isentor nie chciał usłyszeć, to na pewno by nie usłyszał. - Ma to swoje plusy. Nikt nieproszony do wieży Mrocznego Paktu nigdy się nie dostanie - chociaż to mamy z głowy, przynajmniej częściowo.
-
- Zawsze można wieszać wszystkich nieproszonych na pobliskich drzewach. Też by zaprzestali odwiedzin po pewnym czasie - uśmiechnął się. - ÂŻartuje oczywiście. Wieszać czy tam karać powinno się tylko tych co robią złe rzeczy niewinnym.
-
- Pomyślimy Rakbarze. Czytałem kilka ksiąg na temat dracońskich prób żywiołów. Wymagają mistrzowskiego opanowania magii i zarazem bystrego wykorzystywania jej w różnych sytuacjach. Elrondzie raczej mało kto ośmieliłby się zapuszczać w głębokie rejony dżungli. Sądząc po gwiazdach jesteśmy już niedaleko.
-
- Zostać pożartym można nawet na jej obrzeżu - powiedział.
- Tylko 'mistrzowskie opanowanie magii i zarazem bystre wykorzystywanie jej w różnych sytuacjach' jest zbyt ogólnikowe. Wiele ciężkich wypraw, na które wyruszyliśmy do tej pory tego wymagało. Mógłbyś podać jakiś przykład zadań jakie musieli wykonać dracońcy magowie?
-
- Ciężko mi przywołać konkretne rzeczy z zapisu pisanego prozą, po dracońsku, z brakami w niektórych fragmentach. To co mógłbym wam powiedzieć, już powiedziałem. Pozostałe rzeczy będą waszym testem.
-
Rakbar pogrążył się w zamyśleniu czekając na dotarcie do tuneli. Przejmował się swoim testem; myślał nad tym, co może tam spotkać. Czuł się jednak przygotowany, a jego myśli opanowanie krązyły wokół nabytej przez lata wiedzy.
-
- W takim razie nie pozostaje nam nic innego niż mieć nadzieję, że go przejdziemy.
-
- To tutaj Rakbarze, jesteśmy na miejscu.
Nieco zdziwiliście się na słowa mistrza, krajobraz dżungli rozpościerający się przed waszymi oczami nie różnił się zbytnio od tego, który oglądacie od kilku godzin wędrówki. W miejscu, gdzie się zatrzymaliście nie było nawet żadnych pozostałości po dracońskiej architekturze.
-
- Rozumiem że dysponujesz umiejętnościami, które pozwalają Ci na zobaczenia albo wyczucie magicznych anomalii czy innych podobnych rzeczy. My nic nie widzimy. Na co mamy patrzeć? - powiedział czarodziej. Zaczął przesuwać swoją kulą światła po okolicy, chcąc rozświetlić widok w miejscach, gdzie teoretycznie powinno być to czego szukają.
-
Isentor zszedł z enta.
- Jest tuż przed nami, w tamtym zaroślach - wskazał. Wygląda jak większa nora jakiegoś dzikiego zwierzęcia. Tak naprawdę zamaskowaliśmy w ten sposób zejście do ruin.
-
Elrond stanął tuż za nim.
- No rzeczywiście - podrapał się po głowie. - Czasami najprostsze sposoby są tymi najlepszymi.
-
- Ciemny tunel, zamaskowany... idealne legowisko dla życia w dżungli. - ent odstawił Rakbara na ziemię. - Trzeba uważać. Wchodzimy? - spojrzał na Isentora. - Mam nadzieje, że nie zastawiliście pułapek. - dodał powątpiewając.
-
- Nie było takiej potrzeby. Nikt o zdrowych zmysłach nie wchodzi do nory pośrodku dżungli. Trochę się pobrudzimy. Za mną!
Isentor przedzierał się przez zarośla na tyle delikatnie, by nie zostawić śladów, które wskazywałby na czyjąś obecność. Mistrz wyciągnął przed siebie rękę, skupił energie magiczną materializując lewitującą kulę światła o średnicy 10 cm i oświetlającą okrąg o promieniu 15 metrów.
- Elisash!
Za pomocą mortokinezy unosił kulę światła kilka metrów przed sobą oświetlając drogę w dół. Zejście było strome i wyjątkowo śliskie.
-
Rakbar podążył za Mistrzem Isentorem, naśladując jego poczynania. Przewodnik zawsze wie lepiej gdzie stanąć. Gra cieni mogła być niebezpieczna w nieznanym pomieszczeniu. Mógł źle stanąć, nie zauważyć przeszkody lub cokolwiek innego. Zapalił więc własne magiczne światło.
- Elisash!
Rakbar skupił metr nad sobą energię magiczną uformowaną w kształt kuli. Po wypowiedzeniu jednoinkantacyjnej formuły zaklęcia, skupiona do tej pory energia magiczna zmieniła się w kulę o promieniu 15 centymetrów emanującą jaskrawym białym światłem z możliwością oświetlenia okręgu o 30-sto metrowej średnicy. Utrzymywał kulę przed swoimi nogami.
-
Elrond kończył pochód. Jego kula oświetlała to co za nimi. W końcu dołączył do reszty.
- To ziemia, a ja jestem magiem ziemi. - powiedział dotykając dłońmi krawędzi tunelu.
- Powiedzmy, że to początek testu. Ale nie chcę być nadgorliwy. Użyć geokinezy, by zrobić z ziemi trwalszą skorupę, jednocześnie formując ją na kształt schodków?
-
- Nie trzeba już prawie jesteśmy.
Tunel doprowadził was do starych zabudowań przypominających katakumby.
-
- Można się było tego spodziewać... - powiedział wysyłając kulę światła, by oświetliła teren przed nimi.
-
Przechodziliście kondygnacja po kondygnacji zmierzając co nisko położonych poziomów. Architektura coraz mocniej przypominała stylem typowe dracońskie zabudowania. Wasza wędrówka zakończyła się na skraju urwiska, gdzie urywał się jeden z tuneli.
-
Mag stanął na jego skraju. Posłał kule światła by w granicach jego mortokinetycznych zdolności mogła oblecieć cały teren i pokazać ich oczom to, co skrywała dotychczas ciemność. Może wówczas znajdą jakiś sposób na pokonanie przeszkody.
-
Rakbar za przykładem Elronda posłał i swoją kulę światła, by obszar oświetlony przez magiczne promienie był większy. Zaczął się zastanawiać, czy próba się już zaczęła czy dopiero zmierzają do linii oznaczającej start testu. Rozglądał się też po ścianach, czy nie widnieją na nich inskrypcje ukazujące sposób na pokonanie przeszkody.
-
Kule światła nie ukazały końca przepaści. Isentor rozglądał się po posadzce oświetlając drogę swą kulą światła.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/5/53/Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg)
- Heshar! - padło słowo inkantacji.
Mag wyciągnął przed siebie ręce i złączył dłonie, z których wkrótce po wypowiedzeniu inkantacji wyleciał podmuch ognia. I wtedy zaczął. Przelał sporo energii magicznej z własnej duszy i oddziaływał na nią pirokinezą, która spowodowała znaczny wzrost temperatury, wyładowania aż w końcu powstanie półpłynnej cieczy przypominającą magmę. Za pomocą psioniki zaczął rzeźbić jego ciało, aby twór ten był trwały i skuteczny w działaniu. Korpus szeroki, ręce długie, zakończone ostrymi jak brzytwa magmowymi ostrzami. Idąc wyżej, Rakbar uformował głowę i twarz, nadając jej jako taki wyraz. Głowa była zespolona z korpusem bezpośrednio. Mag wyczuł wiązkę energii magicznej w dopiero co urzeźbionym ciele i dołączył do niej swoją, grubszą, transportującą większe pokłady energii magicznej. Spowodowało to ożywienie istoty.
Chwilę potem wysłał przyzwaną istotę, aby zbadać przepaść. Nie podlegała ona ograniczeniom dystansowym, zatem musiała dokądś dotrzeć... Jej aura oświetlała mrok. Gdyby na wprost napotkała ścianę, z pewnością skierowałaby się w dół, tak sądzę.
-
Na odległości około 80 metrów żywiołak napotkał skarpę i tunel ku dalszym kondygnacją. W między czasie Isentor odnalazł dracońską inskrypcję wyrytą w kamiennej płycie.
-
- Co tam pisze? - zaciekawił się mag.
-
- Odwaga prowadzi do postępu.
-
- Czyżby? - powiedział, po czym raźnym krokiem skierował się w przepaść licząc, że podłoga sama znajdzie jego stopę. ÂŻywiołak ognia lewitował w pobliżu.
-
Rakbar stanął w powietrzu stojąc nad przepaścią.
-
- Na co czekacie? - odparł przez ramię idąc nad przepaścią w stronę kontynuacji tunelu. Zbędne myśli z umyslu wyrzucił, co pozwoliło mu na tak szaleńczy czyn.
-
Isentor poszedł za Rakbarem.
-
A Elrond za Isentorem. Czytał o podobnych sztuczkach już kilka razy, ale nigdy nie widział jej na własne oczy. Zastanawiało go jaka magia napędza ten niewidzialny most.
-
- To tylko sztuczki.
-
- Ale za to jakie dosadne... Gdyby nie poczucie przechodzenia testu oraz podpowiedzi na posadzce byłaby to tylko jedna z możliwości pokonania przeszkody. Zastosowanie podobnych sztuczek na przykład do naszej wieży... Jesteś w stanie dokonać podobnych rzeczy? Na czym to polega?
-
- Uniesienie trzech wyekwipowanych mężczyzn albo... Hm. Do głowy przechodzi mi iluzja. Sam potrafię sprawić, by przedmioty znikły przed oczami innych. Tutaj może być identycznie. W końcu po czymś idziemy. Nie jesteśmy unoszeni w powietrzu - dyskutował czarodziej.
-
- Być może to zwyczajnie zaklęcie czyniące przedmiot niewidzialnym, zaś udało nam się przejść po specjalnej kładce. Chodźmy lepiej w głąb kompleksu.
-
- Zaklęcie zaklęciem, ale musi mieć jakieś niezłe źródło zasilania. No ale mniejsza, nie to jest celem naszej wyprawy - odpowiedział. Tak jak polecił Isentor, Dwójka przyszłych Arcymagów i ich nauczyciel dalej raźno gnała w głąb starożytnych dracońskich ruin, gdzie pułapki, potwory i inne mordercze rzeczy czyhały na każdym kroku.
-
- Ciekawie. - skwitował pierwsze zadanie, a swoją przyzwaną istotę - żywiołaka ognia posłał przed magów. Towarzyszyła jej też kula magicznego światła, wcześniej stworzona. - Mam nadzieje, że twoje plany, Mistrzu Isentorze, dotyczące wprowadzenia podobnych testów dla każdego nowego wkraczającego do Mrocznego Paktu są nadal aktualne. Obecnie nowym zbyt łatwo wszystko przychodzi.
-
- Zobaczymy co możemy tutaj napotkać. Jeśli ruiny okażą się na tyle przydatne i w miarę bezpieczne wykorzystamy je w tym celu.
-
- Nie mitrężmy czasu, chodźmy dalej.
-
I szli. Czujni, zwarci i gotowi na obronę w razie potencjalnego niespodziewanego ataku z mroku jaki ich otaczał, rozświetlonego odrobinę kulami światła i żywiołakiem. Nie mieli wyostrzonych Wampirzych zmysłów, żaden z nich nie wypił mikstury która pozwoliłaby oczom przeszyć mrok. Przynajmniej te magiczne drobiny światła dawały otuchę.
-
Rakbar nabrał najwidoczniej obaw kolegi i otoczył swoje ciało szczelną psioniczną barierą złożoną z energii magicznej zaczerpniętej wprost z duszy.
-
- Nigdy ich nie rozumiałem - zaczął cichy monolog. - Byli władcami magii, władcami świata, potomkami smoków. Smoki mieli skrzydła, tak samo oni. Czemu do jasnej cholery nie budowali swoich siedzib na szczytach gór i innych wysokich, niedostępnych miejscach, na przykład latających miastach. Czytałem w jednej książce o czymś takim. Tylko zeszli do podziemi jak jakieś kretoszczury? - Elrond wylewał swoje żale nazbierane podczas tej wędrówki.
-
Po wędrówce w mroku w końcu natrafiliście na starożytne korytarze sanktuarium draconów. Pomieszczenia były naturalnie oświetlone przez magiczne kryształy rzucające ciepłe światło. Isentor pokierował was do okrągłej sali o średnicy nie większej niż 9 metrów. Na ścianach sali znajdowały się dracońskie manuskrypty przedstawiające panujących nad żywiołami magów. Podłoga usłana była metalowymi kulami, kupy kurzu, w które zamieniły się meble i kości szkieletów.
-
Czarodziej zaczął przeglądać ścienne manuskrypty, chcąc dowiedzieć się czegoś przydatnego.
-
Rakbara niepokoiły te metalowe kule. Obadał je dokładnie wzrokiem chcąc poznać ich zastosowanie w tej sali. Był bardzo niespokojny widząc szkielet najprawdopodobniej poprzednich adeptów poddanych próbie. Spodziewał się, że może to być jakaś pułapka a manuskrypty mogły służyć za przynętę. Rozglądał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu innych śladów a jego stopy omijały leżące na ziemi kule.
- Nie podoba mi się to. Nie dotykajcie tych kul.
-
- Wydawało mi się to zrozumiałe... - odpowiedział nie odwracając się. W sumie po jego toni nie było można wywnioskować czy odpowiadał Rakbarowi, czy po prostu mówił do siebie głośno myśląc nad tym co widzi i co czyta.
-
Rakbar podtrzymując nadal psioniczna barierę postanowił dołączyć do Elronda, przyglądając się manuskryptom. Starał się omijać stopami tajemnicze kule, a jeśli nie było to możliwe, to nie ryzykował z nimi bezpośredniego kontaktu, aby nie uruchomić magicznego mechanizmu - pułapki, o ile taki istniał.
//Nie pisałeś nam o tym, że nie będziesz aktywny. Rozumiem, że kończą się wakacje ale widać cie na forum, nie widać cie za to na wyprawie. Jeśli nie chcesz kontynuować ze mną zadania nie ma sprawy. Mogę nie odbywać testu w zamian za zezwolenie na kontynuowanie szkolenia.
// Down. Nie pisałem tego do ciebie (Elrond), czy w obecnej sytuacji brakowało twojego posta w tym temacie? Nie pij tyle.
-
// Rakbar, nie panikuj. Zjechałem w piątek do domu, okazało się, ze nie mam internetu. Przez telefon, wydając kilka złotych na neta napisałem notkę w dziale rady królewskiej o tej sytuacji. Neta już mam, pomogła zdobyczna antena. <ignorant>
// xD
- Mam nadzieję, że te kości nie należały do dracońskich magów pragnących wejść na wyższy poziom w magii...
-
Manuskrypty przedstawiały magów strzelających magicznymi pociskami do kul. Zajęci studiowaniem zapisków ledwie zauważyliście jak metalowe kule zaczynają lewitować kilkanaście centymetrów nad ziemią.
-
- Takie buty - powiedział pobierając energię magiczną ze swojej duszy pozwalając rozpłynąć jej po swoim całym ciele.
Pchnął energię do swoich obu dłoni rozkładając je jak znany w starożytności mesjasz który chciał by wszyscy byli dobrzy.
Wypowiedział słowa inkantacji dwukrotnie, raz skupiając się na jednej dłoni raz na drugiej.
- Izipash ipush! Izipash ipush! - energia magiczna wypłynęła z jego ciała i transmutowała pod wpływem inkantacji w skupisko iskier i małych spiralnych błyskawic. Dwie chmary, każda na osobnej dłoni, powiększała się pobierając coraz więcej energii magicznej z ciała czarodzieja. Po chwili dwa pioruny kuliste były gotowe do ataku. Czekał jednak na reakcję kolegów. Nie chciał niczego zrobić, co mogłoby zagrozić życiu komukolwiek.
-
- Nie podejmujmy pochopnych decyzji.
Kule lewitowały unosząc się coraz wyżej.
-
- Zdaję sobie z tego sprawę - uśmiechnął się lekko. Kontem oka widział kurz i szkielety.
-
Rakbar zaczął rozglądać się po pomieszczeniu czy prowadzi z niego jeszcze jakieś wyjście, oprócz tego, którym weszli. Dodatkowo zaczął liczyć te kule, chciał mieć świadomość dobrze stworzonego planu...
Tymczasem żywiołak ognia wciąż lewitował nad głowami magów. Rakbar usunął go wiec z drogi nadlatujących kul.
Psioniczna bariera wciąż była utrzymywana, choć była to zapewne znikoma ochrona przy wielu atakach.
-
Rakbar naliczył 8 kul. Uniosły się one na wysokość 1,2 metra nad posadzką. Z pomieszczenia nie wychodziło żadne wyjście.
-
Elrond czekał w skupieniu. Wysłał kolejną dawkę energii magicznej by podtrzymać wyczarowane pioruny kuliste.
-
- Mógłbym stworzyć kałużę lawy, to bardzo destrukcyjne zaklęcie, które być może poradziłoby sobie z tym... czymś. 8 kul, tyle tu ich jest, zatem jeśli którąś ruszymy może być kiepsko. A może... Te magiczne kryształy kryją tajemnice? - spojrzał na źródło światła, które zastali w pomieszczeniu.
Zbliżył się więc do jednego z nich i wziął w dłoń, którą uniósł przed siebie, w stronę lewitujących kul. Czy cokolwiek się stało?
-
- Musisz pamiętać, że te kule lewitują, więc ich tak łatwo nie utopisz. Chyba, że użylibyśmy psioniki i mortokinezy by je tam wrzucić. Wtedy byłoby to sensowne - powiedział.
-
Kule rozbłysnęły niebieskim światłem.
-
Spojrzał po towarzyszach. Czekał, aż coś zasugerują. Nie chciał samemu podejmować pochopnych decyzji.
-
Kule zaczęły lewitować dokoła was.
-
Zerwał magiczną więź z zaklęciami. Złożył dłonie na piersiach i wyskandował znane mu bardzo słowa.
- Aresh elishesh oshia hush ilishash! - energia magiczna pochłonęła jego ciało, dostając się w jego każdą cząstkę. Po kilku chwilach czarodziej stał niczym zaczarowany kamienny posąg. Zbyt doskonały, by można go było uznać za dzieło ludzkich rąk.
Aktywne efekty: Kamienne ciało.
-
Rakbar tymczasem postanowił czekać. Manuskrypcje manuskrypcjami, jednakże zwłoki poprzedników mogły oznaczać, że tak jak poprzednio, posłuchały podpowiedzi. Błąd? Sytuacja ciągle się rozwijała, zatem warto było poczekać, by podjęcie decyzji nie było tylko zgadywanką, a rozsądnym czynem.
Wziął zamach i wyrzucił w górę kryształ, który do tej pory trzymał w dłoni. Chciał zobaczyć, czy ów przedmiot ma jakiekolwiek powiązanie z kulami - jeśli tak, to wraz w wyrzutem zmieniłyby one tor lewitacji.
-
Kula uniknęła kryształu.
-
Unik mógł świadczyć o tym, że kule starają się unikać jakichkolwiek rzeczy, które znajdą się zbyt blisko. Elrond nadal czekał na jakikolwiek ruch kul, który mógłby im zagrozić. A może byli po prostu zbyt ostrożni?
-
Kula światła, którą wcześniej stworzył Rakbar, zgasła. Nie była potrzebna w tak małym pomieszczeniu, szczególnie że jeszcze dwie podtrzymywał Elrond.
Test celności czy jak? Jakkolwiek, uderzenie kuli z pewnością mogło być śmiertelne, dlatego podtrzymywał wciąż swoją barierę złożoną z energii magicznej, zdolną ochronić go tylko przed jednym uderzeniem.
- Heshar anash! Heshar anash! - zadziałał podobnie jak poprzednio kompan, bowiem kul w pomieszczeniu było stosunkowo sporo, a jest to jedyne użyteczne zaklęcie w tym pomieszczeniu. Pobrał energię magiczną z własnej duszy i skondensował ją w jednej z wolnej dłoni i wypowiedział inkantacje, wskutek czego powstała kula ognia. Zrobił tą czynność dwukrotnie po czym oba pocisku rzucił w kierunku dwóch różnych kul, sterując ich trajektorią lotu dzięki psionice...
-
Trafione kule rozblysnely czerwonym swiatlem, skierowaly sie w strone Rakbara po czym wystrzelily kulami ognia, ktore pomknely w maga.
-
Wchłaniają czar i odpowiadają tym samym! pomyślał czarodziej. W obecnej formie miał dosyć mocno ograniczony zasób dostępnych czarów, ale pomyślał, że w inny sposób będzie mógł coś zrobić i jednocześnie sobie za bardzo nie zaszkodzić. Był w odległości nie większej niż 3 metry od jednej kul, toteż wyciągnął w jej kierunku dłoń uwalniając energię magiczną. Wypowiedział słowa inkantacji:
- Aenye! - energia magiczna przekształciła się w snop oślepiającego światła, który ogarnął jedną z kul.
Ciekawiło go co się stanie. Czy kula odpowie tak jak kule Rakbara, czy może stanie się coś zupełnie innego i nieprzewidywalnego.
-
Rakbar w mig zrozumiał swój błąd i chciał uniknąć jego konsekwencji, teleportując się w inne, oddalone o 9 metrów miejsce. Proces przemieszczenia nastąpił szybko, bowiem energia magiczna przetransportowała cząsteczkę po cząsteczce z ciała Rakbara w inne miejsce, by tam ponownie scalić ciało.
-
Nic nie stało się z kulą potraktowaną przez zaklęcie Elronda.
-
Więc nie ten żywioł. Spróbujmy inaczej.
Odszedł w miarę daleko od kuli, by mieć czas na reakcję, gdyby ta zaatakowała go jego własnym zaklęciem. Skoncentrował się i wypowiedział inkantacje czaru wyciągając przed siebie jedną dłoń.
- Izipash ipush! - energia magiczna wypłynęła z jego ciała i uformowała się na kształt kuli nad jego dłonią, transmutując w iskry i małe wyładowania elektryczne. Całość wirowała wokół najróżniejszych osi.
Cisnął piorunem kulistym wprost w kulę oddaloną od niego o kilka metrów. Jednocześnie zachował czujność, by w każdej chwili być gotów na stworzenie bariery mortokinetycznej ochraniającej go przed potencjalnym atakiem.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/5/53/Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg)
ÂŻywiołak ognia, esencja potęgi tego żywiołu, lewitował między kulami zgrabnie je omijając. Rakbar postanowił wykorzystać go w ataku. Czy mają one (kule) na tyle inteligentny mechanizm, że potrafią wyczuć więź łącząca żywiołaka z jego źródłem? Mag wątpił.
Przyzwana istota korzystając ze swych magicznych zdolności stworzyła dwie kule ognia, które raz po razie rzuciła z pomocą psioniki w dwie różne niebieskie kule. Wnet po ataku żywiołak wrócił do zgrabnego tańca po pomieszczeniu, unikając w dalszym ciągu latającego niebezpieczeństwa.
-
Kula zaatakowana przez Elronda zaczęła się świecić, wokół niej strzelały niebieskie wiązki wyładować. Dwie kule zaatakowane przez Rakbara zapłonęły na czerwono. Wszystkie kule lewitujące dokoła magów przyśpieszyły.
-
Test celności czy co? pomyślał i skoncentrował się. Nagromadzoną energię magiczną wystrzelił na swoje dłonie, a słowami inkantacji odpowiednio je umodelował.
- Izipash ipush! - Izipash ipush! - nad prawą jak i nad lewą dłonią pojawiły się w cichym błysku dwa pioruny kuliste. Pomagając sobie mortokinezą i oczywiście biorąc pod uwagę trajektorię lotu kul, starał się trafić w dwie kolejne.
-
Już trzy kule emanowały wyładowaniami elektrycznymi, dwie buchały gorącym ogniem. Pozostałe trzy kule nadal emanowały niebieską energią magiczną.
-
- Wydaje mi się, że dobrze by było Rakbarze, gdybyśmy, że tak powiem ''naładowali'' je po równo. ÂŚwiat lubi równowagę... Cztery moje, cztery twoje - powiedział czarodziej i wyskandował kolejny czar wyciągając przed siebie dłoń i wysyłając energię magiczną w eter.
- Izipash ipush! - powiedział i wystrzelił piorun kulisty wprost w jedną z kul. Teraz czekał tylko na towarzysza.
-
// Ja już trafiłem 4 kule, zatem 4 powinny emanować czerwienią. Chyba, że zanikają i powracają do poprzedniego stanu?
-
// Twoje kule zamiast emitować, to odpowiedziały tym samym. Nie wchłonęły czaru. Chodzi mi o te pierwsze dwie.
-
//Tak. Które kule zaatakowałeś Edziu?
-
Elrond zaatakował jedną z trójki pozostałych kul które świeciły na niebiesko. Czekał teraz na reakcję Rakbara.
-
ÂŻywiołak ognia ponownie zaatakował kulami ognia koncentrując się na dwóch ostatnich kulach, które nie emanowały żadnym do tej pory żywiołem. Ogniste pociski były sterowane z pomocą psioniki, dzięki czemu celność w tak małym pomieszczeniu była niemal pewna. Rakbar oczekiwał, iż 4/8 kul ukarze żywioł ognia i wchłonie zadany atak.
-
Jedna z ognistych kul wystrzeliła zaklęciem kuli ognia w Elronda, kula emanująca elektrycznością wystrzeliła piorunem kulistym w Rakbara.
-
Elrond zgrabnie teleportował się dosłownie za kulę, która wystrzeliła w niego czar Rakbara. Zaklęcie rozbiło się na ścianie. Kątem oka widział co się dzieje z Rakbarem.
Trzy kule naładowane elektrycznością. Trzy kule naładowane ogniem. Dwie odbijają czar... notował szybko w pamięci.
-
Paląca się kula wystrzeliła ognistym zaklęciem ponownie w stronę Elronda. Druga czekała, by zaatakować gdy powtórzy trik z teleportacją.
-
Uśmiechnął się lekko. Chyba pomału domyślał się o co chodzi. Tym razem, zamiast teleportować się skoncentrował się szybko i wytworzył przed sobą barierę mortokinetyczną, która odbiła kule ognia. Nie anulował jednak od razu bariery. Czuł, że może zatrzymać jeszcze jeden czar zanim się rozpadnie. Obserwował resztę kul i ich reakcje.
-
Kolejna kula wystrzeliła w Elronda.
-
Mając nadal aktywną barierę i wiedząc na ile ją stać przyjął na siebie pocisk. Tak jak się spodziewał, pocisk został odbity, a bariera opadła.
-
Rakbar utrzymując na sobie psioniczną barierę zdolną odbić jedno zaklęcie, postanowił nie uciekać z toru lotu pioruna kulistego. Atak ten z pewnością nie mógł przebić szczelnie go osłaniającej magicznej powłoki.
-
Kule wirowały wokół was przyśpieszając.
-
Jeszcze szybciej? Posmakuj tego.
Skoncentrował się i zaczerpnął energii magicznej ze swojej duszy. Wyciągnął dłoń i wyskandował inkantacje zaklęcia.
- Aresh isgrash! - nad jego dłonią zmaterializowała się najpierw gródka błota, która powiększyła swoją objętość i skamieniała. Pomagając sobie umiejętnościami mortokinetycznymi cisnął kamiennym głazem w wybraną kule emanującą niebieskawym blaskiem.
-
Kula pochłonęła zaklęcie rozbłyskując brązową poświatą.
-
Elrond wywalił oczy na wierzch. Bajer...
Wyciągnął ponownie dłoń i wypowiedział kolejną inkantację. Tym razem piorunu kulistego. Chciał coś sprawdzić.
- Izipash ipush! - powiedział, a nad jego dłonią pojawiła się błyskotliwa kula wyładowań elektrycznych. Za pomocą mortokinezy cisnął pociskiem w tą samą kulę co wcześniej. Tą, która pochłonęła kamienny pocisk.
-
Brązowa kula trafiona zaklęciem pioruna rozpadła się na drobne metalowe odłamki.
-
Elrond skoncentrował się i wypowiedział słowa kolejnych zaklęć:
- Aresh isgrash! - nad jego lewą dłonią zmaterializował się kamienny pocisk.
- Izipash ipush! - nad jego prawą dłonią zmaterializował się piorun kulisty.
Wymierzył w kolejną kulę i pomagając sobie mortokinezą najpierw wystrzelił w nią kamiennym pociskiem. Odczekał dwie sekundy i posłał w jej kierunku piorun kulisty.
-
Rakbar skupił się na jednej z kul emanującej elektrycznością.
- Heshar anash!
Pobrał energie magiczną, skondensował ją w prawej dłoni po czym wypowiedział inkantacje, co stworzyło kulę ognia. Mag cisnął ją w obiekt (kulę) przepełniony innym żywiołem, mając nadzieję, że go to zniszczy.
-
Kula zaatakowana przez Elronda eksplodowała. Kula, w którą wystrzelił Rakbar również zaatakowała ciskając w niego piorunem kulistym, po czym pochłonęła zaklęcie ognia rozbłyskując czerwoną poświatą.
//Fajnie byłoby w końcu zacząć pisać podsumowanie.
-
//2 kule naładowane elektrycznością
//2 kule naładowane ogniem
//2 kule niebieskie
//2 zniszczone
Elrond widział co się działo z Rakbarem. Ognia nie chce zniszczyć kuli błyskawic. Za to piorun niszczy kulę ziemi. Może skoro kula błyskawic nie może być zniszczona przez ogień, trzeba użyć innego czaru?
- Aresh isgrash! - energia magiczna wypłynęła z jego ciała, a słowa ukształtowały ją w kamienny pocisk. Cisnął nim w kulę rozgrzaną ogniem.
-
Piorun rozgruchotał się o psioniczną barierę, którą Rakbar zdołał stworzyć przed uderzeniem.
Cierpliwość maga sięgnęła zenitu. Pełen gniewu wykrzyczał mentalne rozkazy do żywiołaka. Ten z ostrzami w górze począł siać młyńce i inne zawrotne kombinacje celując po razie każdą kulę - naładowaną ogniem, elektrycznością i raz niebieską. Czekał na efekt ataku fizycznego.
//2 kule naładowane elektrycznością
//2 kule naładowane ogniem
//2 kule niebieskie
//2 zniszczone
-
Kula rozgrzana ogniem wystrzeliła ognistym pociskiem w Elronda po czym wchłonęła moc ziemi. Kule zręcznie unikały ataków żywiołaka.
//2 kule naładowane elektrycznością
//1 kula naładowana ogniem
//1 kula naładowana ziemią
//2 kule niebieskie
-
Elrond dzięki zdolnościom akrobatycznym w ostatnim momencie uskoczył w bok. Nie chciał niepotrzebnie marnować energii magicznej. Skoncentrował się i wyskandował zaklęcie.
- Izipash ipush! - energia wybuchła z jego ciała materializując się nad jego dłonią w postaci kuli piorunów. Po chwili ponownie wyskandował słowa inkantacji. - Izipash ipush! - a nad jego drugą dłonią pojawił się identyczny pocisk. Pierwszym cisnął w kamienną kulę. Wcześniej w taki sposób udało mu się ją zniszczyć. Chciał również spróbować czegoś nowego, więc drugi piorun kulisty cisnął w kule naładowaną elektrycznością.
-
Kamienna kula wystrzeliła w stronę Elronda, po czym wchłonęła zaklęcie pioruna kulistego. Kule stały się bardziej agresywne. 2 naładowane elektrycznością zbliżyły się na 120 centymetrów od Elronda krążąc wokół niego z zawrotną prędkością. Kula naładowana elektrycznością i ogniem zrobiły dokładnie to samo, krążąc wokół Rakbara.
//3 kule naładowane elektrycznością
//1 kula naładowana ogniem
//2 kule niebieskie
-
// Isu, nie uwzględniłeś, że w jedną kulę naładowana elektrycznością, wystrzeliłem kolejny piorun kulisty.
Barierą mortokinetyczną odbił pocisk. Wszystkie kombinacje zdawały się mieć losowe podłoże. Raz działały, raz nie. Przynajmniej tak mu się wydawało. Nie spróbowali jednak z Rakbarem jednej kombinacji, jaką mogli uzyskać dzięki swoim żywiołom. Najpierw ziemia, później ogień. Skoncentrował się więc i wypowiedział słowa inkantacji:
- Aresh isgrash! - kamienny pocisk uformował się nad jego dłonią. Cisnął nim w jedną z niebieskich kul.
-
Rakbar dosłownie rozumiał się z Elrondem bez słów, bowiem ten w mig dojrzał jego plan. Skoncentrował się na tej samej kuli, co kompan.
- Heshar anash! - padły słowa inkantacji.
Pobrał energię magiczną z własnej duszy i skondensował ją w jednej z wolnych dłoni, po czym wypowiedział inkantacje, wskutek czego powstała kula ognia. Cisnął ją wtedy w kule, która po ataku Elronda zapewne zaczęła emanować brązową poświatą.
-
//Nie zauważyłem, i tak nic, by się nie stało.
Niebieska kula zaatakowana przez Elronda wchłonęła moc kamiennego pocisku rozbłyskując na brązowo. Po chwili ta sama kula zaatakowana przez Rakbara rozpadła się na drobne kawałeczki. Dwie kule mieniące się elektrycznością, które krążyły wokół Elronda wystrzeliły w stronę maga pociskami pioruna kulistego. W związku z tym, że stało się to w tym samym czasie, gdy Elrond atakował brązową kulę nie mógł uniknąć ataku agresora oddalonego o 120 centymetrów. Jeden z piorunów trafił w tors, drugi w prawą nogę. Podobny manewr zastosowały kule krążące wokół Rakbara i gdy ten atakował odpowiedziały kontratakiem wysyłając w jego stronę piorun kulisty oraz kulę ognia. Kula ognia trafiła w prawy bark, zaś piorun kulisty w tors maga.
//5 kul niebieskich
-
// Czy właśnie zginąłem? Jakie obrażenia mi zadano?
-
// W sumie jeszcze nigdy się z czymś taki nie spotkałem, więc wolę zapytać. Mam na sobie pełny pancerz, którego wytrzymałość wynosi 32 pkt. Piorun kulisty zabija jeśli wytrzymałość wynosi poniżej 15 pkt, a ogłusza jeśli 15-25 pkt. Czy czar poraził mnie jakoś elektrycznością, czy po prostu uderzył i nie wyrządził żadnych szkód?
-
//Zaklęcia zadają tyle obrażeń ile ich realne odpowiedniki. Jeśli wasz pancerz okazał się lepszy odparł zaklęcie.
-
//Mój pancerz nie odparł. Co teraz?
-
- Czyli od nowa? Co nie Rakbar? Rakbar? - Elrond zaczął rozglądać się, czy koledze nic się nie stało. Sam nie otrzymał jakichkolwiek obrażeń.
-
//Rakbar otrzymał oparzenia II stopnia.
Przepraszamy, ale nie możesz zobaczyć ukrytej zawartości. Musisz się zalogować, aby zobaczyć tę zawartość.
-
Rakbar pojękiwał w myślach. Ból uderzył w niego nagle i niespodziewanie. Rozeznał się w otrzymanych ranach i postanowiwszy jakogś temu zaradzić, zapytał Elronda:
- Nie wygląda to poważnie, jednakże może utrudnić mi rzucanie zaklęć a czas reakcji zmniejszyć. Mógłbyś rzucić okiem?
-
// Isu, nie wiem, kto tworzył ten wpis o oparzeniach, ale nie ma tam żadnej wzmianki o witaliźmie. <ignorant>
-
//Jest. Tak czy owak działa. :)
-
Elrond podrapał się po brodzie.
- Twój spokój jest podejrzany. Adrenalina widzę nieźle działa... Nie ruszaj się przez chwilę.
Czarodziej rozprostował palce i skoncentrował się. Jako, że Rakbar miał poparzony cały tors, przyłożył dłonie do jego klatki piersiowej. Następnie wysłał energię magiczną do jego ciała. Skoncentrował się na ranie, poznał jej wielkość i dokładne położenie. Wówczas przeszedł do najgorszej części. Do zamiany komórek obu ciał. Energia magiczna transportowała chore i zniszczone tkanki Rakbara, a w zamian na wolne miejsce, przenosiła zdrowe z ciała Witality. Po dziesięciu sekundach Rakbar był zdrowy, a na torsie Elronda było rozległe poparzenie. Ból był podły. Ale magia w nim była. Tym razem energia zaczęła po prostu regenerować jego ciało, regenerując każdą uszkodzoną komórkę. Po kolejnych dziesięciu sekundach był zdrowy jak rybka.
- Muszę popracować nad tym bólem... - sapnął.
- Co teraz? Dalej niszczymy?
-
Rakbar właśnie pojął praktyczność specjalności magicznej, jaką obrał jego kompan. Co prawda posiadał jeszcze miksturę leczniczą, jednak wolał jej nie marnować zbyt szybko, szczególnie że kule póki co były neutralnie doń nastawione.
- Dziękuje. - szybko okazał wdzięczność, aby temat zamknąć. - Tak, ale atakujemy po jednej kuli abyśmy mieli szansę się obronić przez ich atakiem. Wybierz dowolną i użyj zaklęcia z żywiołu ziemi, a wtedy ja dopełnię ataku używające kuli ognia. - powiedział, po czym owinął swoje ciało psioniczną barierą złożoną z energii magicznej. Oplatała szczelnie jego ciało.
-
- Dobrze.
Skoncentrował się i zaczerpnął energii magicznej ze swojej duszy. Wyciągnął przed siebie dłoń i wypowiedział inkantację czaru:
- Aresh isgrash! - energia magiczna wypłynęła z jego ciała, a słowa ukształtowały ją w kamienny pocisk, który zaczął lewitować nad jego dłonią. Cisnął nim w niebieską, neutralną kulę.
-
- Heshar anash! - padły słowa inkantacji.
Pobrał energię magiczną z własnej duszy i skondensował ją w jednej z wolnych dłoni, po czym wypowiedział inkantacje, wskutek czego powstała kula ognia. Cisnął ją wtedy w kule, która po ataku Elronda zapewne zaczęła emanować brązową poświatą.
//Ostatni stan:
//5 kul niebieskich
-
Kula eksplodowała.
-
//4 kule niebieskie
- Nie ma co się bawić. Załatwmy je po kolei. Aresh isgrash! - energia magiczna wypłynęła z jego ciała i zmaterializowała się pod postacią kamiennego pocisku. Cisnął nim w najbliższa niebieską kulę.
- Twoja kolej.
-
- Heshar anash!
W wolnej dłoni skumulował energię magiczną, która wkrótce po wypowiedzeniu inkantacji zamieniła się w kulę ognia. Zaatakował nią tą samą, co Elrond chwilę wcześniej, kulę.
//4 kule niebieskie
-
Kula zaatakowana przez Elronda kontratakowała w tym samym czasie, kiedy Rakbar wystrzelił w jej stronę ognistym pociskiem. Kamienny pocisk pomknął w stronę Elronda, kula zaś rozświetliła się na czerwono.
//3 kule niebieskie
//1 kula czerwona
-
Elrond był cały czas skoncentrowany. Wytworzenie bariery mortokinetycznej to była dla niego drobnostka. Magia wypłynęła z jego ciała i utworzyła przed nim ochronę. Kamienny pocisk uderzył w nią i po prostu się odbił. Bezwładny kamień poturlał się po posadzce.
- Limit kombinacji się wyczerpał? Spróbuję teraz elektryczności. Izipash ipush! - energia magiczna, która wypłynęła z jego ciała zmaterializowała się nad jego wolną dłonią w postaci iskier i wyładowań elektrycznych. Po chwili były one pokaźnym piorunem kulistym. Cisnął nim w kule, która najpierw zaatakowała go jego własnym czarem, a później wchłonęła czar Rakbara.
-
Kula kontratakowała wystrzeliwując w Elronda pocisk ognia po czym wchłonęła zaklęcie piorunu kulistego rozbłyskując elektrycznością.
//3 kule niebieskie
//1 kula elektryczna
-
Bariera mortokinetyczna ponownie się przydała. Elrond odbił czar.
Spojrzał na Rakbara, mając nadzieję, że on teraz ciśnie swoją kula ognia w kulę.
-
- Heshar anash! - padły słowa inkantacji.
Pobrał energię magiczną z własnej duszy i skondensował ją w jednej z wolnych dłoni, po czym wypowiedział inkantacje, wskutek czego powstała kula ognia. Skierował wtedy ów pocisk w kule, która wskutek czaru Elronda zaczęła emanować elektrycznością. Rakbar powątpiewał w skuteczność ich działań, były bowiem chaotyczne, nieprzemyślane i zazwyczaj błędne. Nie lubił tak działać - ale innego wyjścia nie było.
//Ostatni stan:
//3 kule niebieskie
//1 kula elektryczna
//Wyprawy, które długo trwają maja to do siebie, że z czasem tracą blask i staja się monotonne. :(
-
Kula kontratakowała wystrzeliwując w Rakbara pocisk piorunu kulistego po czym wchłonęła zaklęcie kuli ognia rozbłyskując czerwienią. Isentor przyglądał się adeptom aspirującym do miana arcymagów, aż w końcu postanowił zareagować.
- Dobrze jest wyciągać wnioski po ówczesnej analizie sytuacji.
//3 kule niebieskie
//1 kula czerwona
-
Pierun kulisty rozbił się o barierę psioniczną, która zaraz potem zanikła. Rakbar ponownie więc owinął się szczelnie energią magiczną tworząc mur na zaklęcia.
- Ekhm. Są dwie opcje, które mogą być rozwiązaniem. Pierwsza - raczej dla nas niemożliwa - to wykorzystanie ostatniego żywiołu - wody. A może chodzi po prostu o kolejność i tym razem pora przyszła na atak żywiołem ziemi, potem powietrza? Wszelkie cykle zniszczenia nie układają mi się w myślach, dlatego powątpiewam w ich istnienie w tym teście. Co o tym sądzisz, Elrondzie?
-
- Jesteśmy magami. Każdy z nas miał możliwość poznania tylko jednej szkoły. Sam poznałem dwie, by byłem kiedyś arcymagiem. Woda nie jest nam w niczym potrzebna. Spróbowaliśmy już wszystkich kombinacji naszych trzech żywiołów. Czy jest więc ukryty schemat w kolejności rzucania żywiołami? Nie wiem. Wydaje mi się, że robimy błędy w tym jak rzucamy czary. Gdy próbujemy je 'naładować', nie koncentrujemy się. Wydaje mi się, że gdy nie skupiamy się odpowiednio podczas atakowania niebieskiej kuli, czar nie jest dostatecznie 'zakotwiczony'. I zamiast wchłonąć kolejną dawkę, kolejna porcja magii wybija ją z równowagi. Podobnie było podczas pierwszych naszych prób ataku. Nie byłeś skoncentrowany. Kule od razu odbiły zaklęcia. A gdy teleportowaliśmy się i tworzyliśmy bariery, kule również niekorzystnie dla nas się aktywowały. Może coś w tym jest?
-
- Owszem, ale ta próba wymaga od nas współpracy. Nie mogę jej przejść bez twojej pomocy i odwrotnie, dlatego biorę coś więcej pod uwagę. Na testach nekromanty niejednokrotnie wymagana jest sól czy kreda, może u nas przydatne są runy? - przeleciał wzrokiem po lewitujących kulach. - Nie ma takiej możliwości aby moje skupienie było niewystarczające, gdyż utrzymywałem w jednym czasie żywiołaka, enta, barierę psioniczną, zdołałem rzucić zaklęcie a po tym zniszczyć kulę. Nie w tym rzecz, jeśli chodzi o moje zdanie. Czy dobrze zauważyłem, że wszystkie zniszczone kule miały krótką historię przyjmowania zaklęć? Zauważ, że te 4 kule, które udało nam się zniszczyć były atakowane jako neutralne o niebieskiej poświacie żywiołem ziemi a na końcu, żywioł ognia lub powietrza niszczył obiekt. Może rzecz w kolejności i bezbłędności?
-
- Na pewno mamy jakiś problem z bezbłędnością i ogólną mechaniką, skoro kule nie robią to co chcemy i zmieniają swoje działanie co chwila. Jedynym sposobem by przekonać się, czy w ogóle mam rację jest sprawdzenie tego w praktyce. Może zacznę.
Elrond skoncentrował się na swojej duszy i energii magicznej, którym była ona przepełniona. Pobrał jej znaczną ilość. Skoncentrowała się w jego ciele. Wysłał w kierunku rąk, które rozwarł niczym jakiś kapłan podczas nabożeństwa. Wypowiedział słowa inkantacji:
- Aresh isgrash! - po tych słowach pierwsza połowa energii wypłynęła z jego ciała i zmaterializowała się pod postacią kamiennego głazu nad prawą dłonią. Wystrzelił pocisk w kierunku jednej z niebieskich kul. Dzięki mortokinezie nie mógł chybić.
Skoncentrowany na swojej energii pozwolił drugiej jej połowie wydostać się z ciała. Tym razem użył innych słów.
- Izipash ipush! - energia zmaterializowała się pod postacią pioruna kulistego. Brzęcząca kula wyładowań elektrycznych wirowała nad jego lewą dłonią. Pomagając sobie mortokinezą cisnął pociskiem w kulę, w którą chwilę temu starał się naładować mocą żywiołu ziemi.
-
Kula eksplodowała.
-
- Czyli bardzo możliwe, że trafiliśmy - uśmiechnął się.
-
- Powtórz to raz jeszcze.
//2 kule niebieskie
//1 kula czerwona
-
Kiwnął tylko głową. Ponownie skoncentrował się na swojej duszy i energii magicznej która je wypełniała. Wydobył z niej odpowiednią ilość many potrzebnej do stworzenia dwóch pocisków.
Był cały czas skoncentrowany, więc wysłanie energii ze swojego ciała nie stanowiło dla niego problemu. Wypowiedział słowa pierwszej inkantacji.
- Aresh isgrash! - energia opuszczając jego ciało, zmaterializowała się pod postacią kamiennego głazu wprost nad jego dłonią. Dzięki mortokinezie cisnął pociskiem w niebieską kulę.
Po raz kolejny skoncentrował się na magii, która wypełniała jego ciało i wyciągnął ją na światło dzienne.
- Izipash ipush! - dzięki tym dracońskim słowom ukształtował ją w odpowiednią formę. Nad jego lewą dłonią zmaterializowała się kula wyładowań elektrycznych. Cisnął piorunem kulistym wprost w kule, którą zaatakował przed chwilą kamiennym pociskiem. Oczywiście tor lotu kontrolował mortokinezą.
-
Kolejna kula eksplodowała.
-
//1 kule niebieskie
//1 kula czerwona
- To teraz twoja kolej.
Koncentrował się już tyle razy, że robił to już automatycznie przed rzucaniem jakiegokolwiek czary czy używania energii magicznej. Energia magiczna wypłynęła z jego duszy do ciała, dalej w eter.
- Aresh isgrash! - w eterze dzięki słowom magii energia zmaterializowała się pod postacią kamiennej kuli. Mortokinezą cisnął nią w ostatnią niebieską kulę. Pocisk ponownie trafił bezbłędnie.
-
Trafił jednak kula nie eksplodowała, miast tego rozbłysnęła brązową poświata.
-
Rakbar potakująco kiwnął głową. Wszystkie jego czyny kończyły się powodzeniem, dzięki czemu byli teraz na finiszu drugiej próby.
- Heshar anash! - wyrecytował słowa inkantacji.
Skupił więc energię magiczną w prawej dłoni i pod wpływem słów zaklęcia przekształciła się w kulę ognia. Rakbar z pomocą psioniki cisnął nim w kulę o brązowej poświacie przedstawiającą żywioł ziemi. Pocisk powinien zniszczyć metalową kulę.
-
Kula wystrzeliła w tym samym czasie w stronę Rakbara kamienny pocisk, po czym wchłonęła ogień rozpalając się na czerwono.
-
// 2 kule naładowane ogniem
Wypuścił tylko wolno powietrze. Nic więcej. Spojrzał na dwie płonące czerwienieścią kule. Odetchnął głęboko natleniając porządnie mózg. Skupił się, zamknął oczy. Skoncentrował mocno na sobie, kuli, a przede wszystkim na magii. Gdy otworzył oczy energia magiczna wpłynęła z jego duszy do ciała. Wyciągnął przed siebie dłoń, pokierował magię do palców. I dalej nad otwartą dłoń wypowiadając słowa które sprawiały, że magia przybierała widzialne kształty.
- Izipash ipush - buchnęło iskrami, a salę rozświetliły niebieskie błyski wydobywające się z prężnie rozwijającej się kuli wyładowań elektrycznych, które wirowały wokół niezliczonych swoich osi coraz szybciej. Wydał na czar dużo energii, może zbyt dużo, ale miał jej pod dostatkiem i znał swoje ograniczenia. Umiejętnością manipulowania energią magiczną w przestrzeni wokół niego, którą nazwano po prostu mortokinezą, cisnął stworzonym pociskiem wprost w jedną z kul naładowanych ogniem.
-
Kula wystrzeliła ognistym pociskiem w stronę Elronda, po czym wchłonęła piorun kulisty rozbłyskując na niebiesko.
-
Skoncentrował się ponownie. Wydobył energię i wypowiedział słowa inkantacji.
- Isarosh aresh isgrash! - energie wysłał tuż pod elektryczną kule, a kamienna posadzka momentalnie zmieniła swój stan. Po kilku sekundach pod kulą znajdowało się bagno o średnicy jednego metra. Skupił się ponownie i i wysłał resztę energii w kierunku kuli. Energię pokierował tak by odepchnąć od siebie kulę w taki sposób, by poleciała w duł wprost do bagna.
-
Kula lewitowała na tyle wysoko, że bagno nie było dla niej straszne, po ataku Elronda kula lekko wytrąciła się z orbity.
-
Ponownie się skoncentrował i zaczerpnął energii magicznej ze swojej duszy. Obrał takie miejsce, by nikogo nie uszkodzić. Wyciągnął przed siebie dłonie i powiedział słowa inkantacji.
- Izipash ipush huoshan elishash! - strumień powietrza wystrzelił z jego dłoni. Miał nadzieję, że podmuch wiatru zdoła pociągnąć za sobą kulę, która mogłaby rozbić się na przeciwległej ścianie.
-
Kula wystrzeliła w Elronda piorunem kulistym po czym wchłonęła zaklęcie podmuchu powietrza.
-
Odbił pocisk barierą mortokinetyczną.
- No panowie, jak znowu odpowie tym samym, to radzę się teleportować w bezpieczne miejsce. Ale najpierw trzeba rozbroić tą ognia.
Skoncentrował się i pobrał energię magiczną ze swojej duszy.
- Aresh isgrash! - powiedział a energia zmaterializowała się pod postacią kamiennego pocisku tuż nad jego dłonią. Cisnął pociskiem w kierunku kuli naładowanej ogniem.
-
Kula wystrzeliła ognistym pociskiem w stronę Elronda, po czym wchłonęła pocisk ziemi rozbłyskując na brązowo.
-
Nic nowego... zdążył tylko pomyśleć i odbił pocisk kuli ognia barierą mortokinetyczną.
Skoncentrował się, pobrał energię magiczną ze swojej duszy i wypowiedział słowa inkantacji.
- Izipash ipush! - nad jego dłonią zmaterializował się piorun kulistym. Cisnął nim w kierunku kuli, która przed chwilą przejęła moc ziemi.
-
Kula wystrzeliła w tym samym czasie w stronę Elronda kamienny pocisk, po czym wchłonęła piorun kulisty rozbłyskując na niebiesko.
-
I ponownie odbił czar barierą mortokinetyczną. Wydawało mu się, że po teście będzie znał tą umiejętność w stopniu arcymistrzowskim.
Oczywiście Elrond mógł tak cały czas. Ponownie się skoncentrował. Pobrał 'manę' ze swojej duszy i przelał do swojego ciała. Wyciągnął prawą dłoń i wypowiedział słowa inkantacji.
- Aresh Isgrash! - nad jego dłonią zmaterializował się kamienny pocisk. Cisnął nim wykorzystując umiejętność mortokinezy wprost w środek kuli naładowanej piorunem kulistym.
-
Kula wystrzeliła w tym samym czasie w stronę Elronda piorun kulisty, po czym wchłonęła pocisk ziemi rozbłyskując na brązowo.
-
Rakbar pomimo tego iż chciał coś zrobić - nie mógł. Musiał się ratować, bowiem nie miał on tak łatwo jak jego towarzysz. Znał tylko pośrednią formę sztuk telekinetycznych, które nie dawały mu możliwości obrony przez kamiennym pociskiem, który właśnie na niego zmierzał. Przemieścił więc każdą cząsteczkę swojego ciała za pomocą energii magicznej w miejsce oddalone o kilka metrów od ataku i od tego wszystko co w między czasie pojawiło się pomieszczeniu, będącego skutkiem ataku. Scalił je potem w jedność, czego skutkiem było natychmiastowe przeniesienie ciała Rakbara w inne miejsce.
- A gdyby tak użyć psioniki czy tam mortokinezy i pchnąć jedna kulę na drugą kulę? Obie o innych żywiołach i obie o trzymane w uścisku magicznym, zatem nie powinny zmienić kierunku. - bąknął.
-
- Sęk w tym, gdy próbowałem zrobić cokolwiek z nią za pomocy mortokinezy, to ona za bardzo nie reagowała.
-
- Co zatem proponujesz? - zapytał pełen konsternacji i gniewu, bo nie mógł sobie przypomnieć aby już próbowali takiej sztuczki. Kiedy ochłonął skoncentrował się wielce, by samemu spróbować. Skupił wtedy wokół kuli emanującej ogniem całą wolną energię magiczną jaką tylko mógł zgromadzić i skondensował ją za metalową kulą na wzór dłoni, którą chwilę potem objął przedmiot. Naparł całą możliwą do wykorzystania siłą, jak drzemała w jego zdolnościach i starał się zmieniać położenie kuli wedle własnego widzimisię.
// Ja wiem, że to co teraz próbuje wykracza poza to, co powinniśmy (manuskrypt), jednak próbuję innej ścieżki zakładając, że można przejść ową próbe wielorako.
//1 kula elektryczna
//1 kula ognista
-
Mina Elrond wyrażała coś na podobieństwo rezygnacji. Nie chciał jednak dać tego po sobie. Zagryzł zęby i odwrócił się w kierunku kuli naładowanej żywiołem powietrza. Skoncentrował się i pobrał energii magicznej ze swojej duszy. Następnie wypowiedział słowa inkantacji.
- Aresh Isgrash! - nad jego prawą dłonią zmaterializował się kamienny pocisk.
- Izipash ipush! - nad jego lewą dłonią zmaterializowała się kula wyładowań elektrycznych. Piorun kulisty.
Dzięki mortokinezie cisnął obiema pociskami w kierunku kuli. Ten naładowany żywiołem ziemi odrobinę wcześniej.
-
Wysiłki Rakbara spełzły na niczym. Kula zaatakowana przez Elronda odpowiedziała kontratakiem wystrzeliwując w stronę maga piorun kulisty. Następnie wchłonęła zaklęcie pocisku ziemi rozbłyskując na brązowo, po czym oberwała zaklęciem piorunu i eksplodowała.
//1 kula ognista
-
Skoncentrował się i wydobył energię magiczną przed swoje ciało, tworząc barierę mortokinetyczną, która odbiła pocisk.
- Ostatni.
-
Ostatnia kula wystrzeliła pociskiem ognia w stronę Elronda.
-
Ponownie zaczerpnął energii magicznej ze swojej duszy i ponownie stworzył przed sobą barierę mortokinetyczną, która odbiła ognisty pocisk.
Postanowił nie czekać na reakcję Rakbara i samemu przejść do działania. Męczyli się z kulami już byt długo, więc Elrond stwierdził, że jego kompan to zrozumie.
Skoncentrował się więc na magii płynącej w jego duszy i wydobył tyle energii ile potrzebował. Wypowiedział słowa inkantacji rozpościerając dłonie niczym kaznodzieja na kazaniu.
- Aresh Isgrash! - nad jego lewą dłonią zmaterializował się gruda pyłu, która momentalnie powiększyła swoją objętość, by stwardnieć i stać się bryłą kamienia.
- Izipash ipush! - nad jego prawą dłonią zmaterializowała się kula wyładowań elektrycznych. Najzwyklejszy piorun kulisty, który wyczarował setki razy.
Cisnął dzięki mortokinezie najpierw kamienny pocisk w niebieską kulą, a chwilę z nim drugi pocisk, wypełniony piorunami.
-
Kula eksplodowała.
-
Spojrzał na Rakbara, później na Isentora. Czekał aż coś powiedzą.
-
Rakbar odczuwał jednocześnie strach i radość. Czy to koniec testu, czy wybrali prawidłowe rozwiązanie tej próby? Kiedy stłamsił lękliwe myśli, bąknął:
- Mistrzu Isentorze, poradziliśmy sobie.
-
- Kul nie ma ale nie widzę, by aktywowało się jakieś przejście.
-
Rakbar podszedł do odłamków metalowych kul, które rozsypane były po całej posadzce. Sprawdzał, czy nie zawierały w sobie czegoś. Jednocześnie spróbował podnieść dowolny kawałek metalu i zbadać go swoim fachowym okiem. Od czasu do czasu zerkał również na manuskrypt, czy nie przedstawia on czegoś jeszcze - czegoś, czego na pierwszy rzut oka nie zauważyli.
-
Wewnątrz każdej z kul Rakbar odnalazł metalowe krążki z wyrzeźbionymi runami.
-
Rakbar wydobywał krążek po krążku z metalowych odłamków i ułożył je starannie koło siebie w kształcie lini. Przypatrywał się, czy runy względem sobie różniły się oraz czy krążki były jednakowej wielkości. Jego oczy przeszukiwały również ściany czy nie ma w nich analogicznych zagłębień.
-
Krążki posiadały identyczny kształt, w ścianach Rakbar nie znalazł żadnych wgłębień. Za to wyryte runy, różnił się od siebie.
-
Stojąc obok Rakbara, czarodziej spojrzał na runy. Przypatrzył się każdej z osobna. Co zobaczył?
-
- A więc bawimy się w zgadywankę? Co więc my tu mamy... - spojrzał na runy, spodziewając się języka dracońskiego, z którego będzie można stworzyć inkantacje zdolną otworzyć przejście "dalej".
-
Isentor zbliżył się.
- Co udało wam się znaleźć?
-
- Małe cylindryczne obiekty z wyraźnie wyrytymi runami. Symbole te różnią się od siebie, spójrz. - wskazał palcem na starannie ułożone znalezisko. Czuł się jak archeolog, który stanął przed światem, by opowiedzieć czego się dowiedział.
-
- Niczego wam to nie przypomina?
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/8/8c/Tajemnicza_runa_1.png)(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/5/51/Tajemnicza_runa_2.png)(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/5/52/Tajemnicza_runa_3.png)(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/b/bb/Tajemnicza_runa_4.png)(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/e/ea/Tajemnicza_runa_5.png)(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/1/13/Tajemnicza_runa_6.png)(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/0/0b/Tajemnicza_runa_7.png)(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/d/da/Tajemnicza_runa_8.png)
-
- Niektóre symbole odpowiadają tym dracońskim, jednakże tylko część. Można przyjąć, że osoba to pisząca narzuciła symbolom swoje niedbalstwo tudzież styl pisania. Wyraźnie widzę symbol pierwszy, to literka M. Drugi mógłby być naszym L, gdyby zaokrąglić błąd. Trójka jest dziwna, bowiem istnieje podobny znak tylko z dwoma poziomymi płotkami. Czwórka rzecz jasna to R a szóstka to S. Piątka prawdopodobnie może być U. Reszta jest dla mnie nieczytelna.
-
-Nigdy wczesniej nie widzieliscie tego na oczy? Elrondzie a Ty?
-
- Nie jestem w stanie przypomnieć sobie wszystkiego co przeczytałem w życiu. Nie wydaje mi się, bym natrafił kiedyś na pismo dracońskie czy jakieś podobne, w którym zawarte były by te znaki. Zwykle z językiem mamy do czynienia podczas czarowania... - Elrond spojrzał jeszcze na płaskorzeźbę która przystrajała ścianę wokół nich. Może tam była odpowiedź?
-
- Kombinujcie. Jestem nieco zdumiony, że nikt wam wcześniej nie pokazywał jak wyglądają runy w starodracońskim.
-
Elrond nagle lekko uśmiechnął się. Coś wpadło mu do głowy.
- W sumie wiem już chyba czemu nie mamy zielonego pojęcia co to za starodracońskie runy. Jesteśmy magami żywiołów. Nie nekromantami. A to właśnie oni mieli czy mają z nimi styczność. Dawniej używaliśmy tego języka w mrocznych rytuałach, podczas prac z duchami i tymi podobnymi sprawami. Dobrze mowie, czy głupoty pieprzę? - zwrócił się do Isentora.
-
- Ten język pochodzi z zamierzchłych czasów. Dracońscy magowie używali go do zapisywania swych najpotężniejszych rytuałów. Czytałem kiedyś traktat o tym jak potężny mag dzięki rytuałowi ognia zamienił zieloną i piękną krainę jednego z wymiarów na wyschnięte pustkowie magmy. Fonetyka jest bardzo zbliżona do tej, którą znacie z dracońskiego. Po prostu forma zapisu uległa uproszczeniu wraz z rozwojem literatury i nauki.
-
- Wiem! Pierwsza to oczywiście M, Druga to A, tylko we współczesnym zrezygnowano z tej kreski na ukos. Trzecia R, ponownie zrezygnowano z jednej kreski by uprościć zapis. Czwarta R, tutaj jest bez zmian. W piątej, czyli O, ponownie widzimy uproszczenie i wywalenie dwóch poziomych kresek. W szóstym znaku widzimy oczywiście S. Siódmy to kolejny znak, w którym pomieszano by był prosty. Przedstawia dawne C. Największą zagadka jest ostatni znak, bo nie pasuje prawie do niczego. Podobieństwo ma z P. Ale takich podobieństw pomiędzy różnymi literami jest sporo, więc to chyba nie tędy droga. Wydaje mi się, że to może być jakiś znak interpunkcyjny, czysta wariacja podpisującego się autora albo najzwyklejsza zmyłka.
- Mądrość! Anash ruhuoshizil! - powiedział głośno czarodziej.
-
Runy uniosły się metr nad ziemię, zaczęły krążyć wokół pomieszczenia dookoła magów. Nagle zatrzymały się z impetem i wkomponowały w pobliskie ściany, które w miejscu po nim rozbłysnęły niebieskim światłem. Pokojem zatrzęsło, zaś podłoga zaczęła opuszczać się w dół.
-
Czyli odgadł.
Skoncentrowany i z bronią w dłoniach czekał, aż mechanizm opuści ich niżej. Wiedział już, że prosta zabawa z kulami i odgadnięcie hasła to nie wszystko, co ich czeka w tych ruinach. Może byli dopiero na samym początku...
-
- Wygląda na to, że robi się coraz ciekawiej.
-
- Przydałby się taki mechanizm w Mrocznym Pakcie. Pamiętam, że jako adept musiałem się nieźle nabiegać. - mówił, jednocześnie nawlekając na swoje ciało psiniczną barierę złożoną z energii magicznej. Nie podejrzewał jednak, że czeka ich tam coś złego - rozwiązali wszak zagadkę. Co najwyżej czeka ich kolejna.
-
- Winda na hasło. Poszczególne piętra, określone odpowiednim magicznym słowem. Dobry pomysł...
-
- Kreatywność starożytnych nigdy nie przestanie mnie zadziwiać.
Winda zatrzymała się po pokonaniu kilku pięter. Z pomieszczenia odchodziły 3, skąpane w mroku tunele.
-
- Rozdzielamy się?
-
- Sądząc po tym co można tu spotkać zaproponowałeś wyjątkowo lekkomyślne rozwiązanie. Pójdę tędy...
-
- A czy lekkomyślnym rozwiązaniem było również przejście nad wyimaginowaną przepaścią? Ja w przeciwieństwie do ciebie ulegam ograniczeniom swojego ciała. Nie wiemy co tam się znajduje oraz jak długie są to tunele. Równie dobrze mogę umrzeć z głodu czy pragnienia.
-
Isentor jednak wędrował już w środkowym tunelu.
-
Spojrzał na kolegę.
- Czyli rozdzielamy się, czy idziemy za Isentorem? Mi to w sumie obojętne. Z jednej strony pojedynczo możemy się pogubić albo natrafić na coś co nas w pojedynkę zabije, a z drugiej strony możemy kluczyć po tych tunelach przez wieki. Dobrze że co kilometr możemy się teleportować.
Oczywiście patrząc pod pryzmat testu i tego, że to właśnie nasz mistrz nas testuje, dziwnie by było go zostawiać. Co wybierasz?
-
- To może obejmować zarówno test posłuszeństwa jak i samodzielności czy inicjatywy. Jakkolwiek musze usłuchać, moje umiejętności nie pozwalają mi w razie konieczności uciec na powierzchnie. Idę za nim. - pomarkotniał wyraźnie, po czym wszedł do środkowego tunelu, gdzie chwilę wcześniej wszedł jego Mistrz.
-
Isentor odwrocil sie uslyszawszy odglosy krokow Rakbara.
- Nie mielismy sie rozdzielic?
-
W sumie ja mogę pomyślał i wszedł do tunelu po prawej stronie. Skoncentrował się i wypowiedział słowa inkantacji.
- Elisash! - z jego ciała wypłynęła magia, która zmaterializowała się pod postacią światła. Wysłał ją kilka metrów do przodu. Nie chciał, by coś go zaatakowało po ciemku. Przy okazji dotknął ściany, rozejrzał się dokładnie. Chciał wiedzieć gdzie jest.
// Jak wygląda tunel?
-
Rakbar zignorował pytanie. Z ich trójki był najsłabszy i najmłodszy, co niekiedy wprowadzało go w furie. To był jeden z takich momentów, kiedy odlatywał myślami w marzenia, gdzie nie miał nikogo nad sobą, nikogo kto mógłby go pouczać.
-
-Rakbarze?
-
- Stwierdziłeś, że nie powinniśmy się rozdzielać. Przystałem. - odparł krótko.
// O jakich wymiarach są te tunele?
-
- To byl zart, nutka ironii. Rozdzielmy sie, sprawdzmy co draconi przygotowali dla kazdego z nas.
//Tunel ma wysokosc 2 metrow i szerokosc 3. Mrok skrywa jego dlugosc.
-
Elrond szedł raźnym krokiem. Kula światła oświetlała teren przed nim. Był przygotowany na wszystko.
-
- Doprawdy? - zapytał retorycznie, pełen kapitulacji. Czasami bardzo trudno mu było zrozumieć swojego Mistrza. Mówił zagadkami, ucinał zdania by potem całkiem zmienić ich sens. Rakbar zacisnął mocno szczęki, co najpewniej było słychać, i wrócił się do pomieszczania, z którego odchodziły korytarze. Wszedł do tego, którego nikt nie wybrał - lewego. ÂŻywiołak ognia, niczym olbrzymia pochodnia oświetlał tunel. Psioniczna bariera była w dalszym ciągu podtrzymywana.
-
//Piszę na Rakbara, ponieważ jest akurat dostępny.
Rakbar natknął się na trzy gliniane miski leżące na podłodze pośrodku korytarza. Niewątpliwie zdumiewający miejsce, na pozostawienie trzech mis wypełnionych roślinami. W misie po lewej stronie znajdowały się rośliny wysokie na ponad 20 cm, ich łodyga była cienka i krucha, zaś liście mięsiste i twarde. Miała kwiaty w kształcie małych dzwonów. W środkowej misie znajdowała się równie wysoka roślina, o fluorescencyjnych liściach mieniących się jasnofioletową barwą, z charakterystycznym bulwiastym korzeniem. W prawej misie roślina była widocznie posiekana, ale zachowały się jej długie, wrzecionowate liście.
Nad misami pojawiła się astralna postać dracońskiego maga. Spojrzał na misy, wskazał nań dłonią i rzekł do Rakbara.
- Elish Qiashib, Ash Ruesh Iailishesh! Anush Izishiz, Elysh Uphuashil, Anash Ruhuxuesh. Arishesh, Anash, Ruosh Uphuesh Isosh, Ish, Xugresh Isosh, Elysh Uposh Huush. Anashizxu, Eloshgr Arysh, Elysh Uposhhu. Ash Gresh, Iaash Anishesh Qiashib, xuesh, Qiyshgr Iposh, Ibeshru Arosh, Huoshxu Elishash Xuash Arishesh, Ush Iltuhuosh Arish, Ilishesh, Iahuxueshru, Xuash Uposhib Ilxuysh Anish, Osh Iaash Huash Anish, Ush Arosh Izxuash Ilysh Anish, Izishesh, Iahuxueshxu, Arash Izqiesh, IaAresh, Izxueshizil Izeshqi, Anesh Qihuoshel, Qiush Aresh Grush.
-
// Kąpałem się :/
Elrond dalej podążał tunelem. Nucił sobie starą zapomnianą elficką pieśń.
-
Rakbar spojrzał na istotę lewitująca nad misami. Był urzeczony, że w tak starożytnym miejscu jak to jest w stanie spotkać "życie". A może to tylko wyimaginowany obraz stworzony do testów? Z pewnością to jest ten moment, w którym jego życie zależy tylko od jego czynów. Gdyby mógł, z chęcią zostałby w tych tunelach na lata, gdyby to nauczyło go rzeczy, jakich nigdy nie przyjdzie mu nauczyć sie w Mrocznym Pakcie. Nigdy nie wątpił w tą organizacje, ba, uważał ją za jedyną godną istnienia, ale cywilizacja drakonów jednak stała wyżej, bo to oni wszystko zapoczątkowali. To oni byli architektami i budowniczymi. To oni byli pełnym źródłem wiedzy.
- Ipish An, Ibesh Izqieshiz? Ibaship, anashan, Ruosh Iposj Arashil, Elysh Uposh Huush?
-
Były, a może i przyszły arcymag miał dziwne wrażenie, że idzie już bite sześć dni. Nie wiedział, czy to rozum płata mu figle, czy na jego zachwiane poczucie czasu maja wpływ te tunele czy jakaś magia. Miał nadzieję, że nie zatraci się w tej wędrówce i nie umrze po drodze z głodu i pragnienia. Jako że kula światła która oświetlała mu drogę dawno wygasła, ponownie zaczerpnął energii magicznej ze swojej duszy i wypowiedział słowa inkantacji które zamieniły magię w materialny byt.
- Elisash! - tuż przed nim energia magiczna zmaterializowała się pod postacią światła. Popchnął kulę odrobinę do przodu i szedł dalej.
-
Postać przed Rakbarem milczała. Elrond zdał sobie sprawę, że podążał już tymi tunelami i, że w rzeczywistości krąży w nich od kilku dni.
-
- Projekcja. - bąknął po czym kompletnie zignorował otaczającą go postać i wlepił wzrok w donice i ich zawartość. Rozpoznał od razu co się w nich znajduje: brzuchowiec, korzeń magiczny i starost górski. To co powiedział duch sprowadziło Rakbara do jednego tylko rozwiązania - wybrał brzuchowiec, bo to jedyna z roślin która ochroni go przed "zabójczymi oparami unoszącymi się przez następne sześćset metrów tunelu". Cholera, ja mam iść 600 metrów?! Podniósł donicę, pewnym ruchem zerwał roślinę po czym ją zwyczajnie zjadł. Najważniejsze były owoce, aczkolwiek ze względu na gigantyczny głód - zjadł całą. Po chwili ruszył dalej przez korytarz, oświetlając sobie drogę kulą światła, którą właśnie przyzwał.
- Elisash!
Rakbar skupił metr nad sobą energię magiczną uformowaną w kształt kuli. Po wypowiedzeniu jednoinkantacyjnej formuły zaklęcia, skupiona do tej pory energia magiczna zmieniła się w kulę emanującą jaskrawym białym światłem o średnicy 30 centymetrów i możliwością oświetlenia okręgu o 15-sto metrowym promieniu.
-
Usiadł na posadzce. Dalej nie było sensu już iść. Był zbyt osłabiony i spragniony. A przede wszystkim znudzony. Nie miał nic do jedzenia ani picia. Jedyne co mógł zrobić, to odświeżyć tkanki swojego ciała poprzez energię magiczną. Do końca nie wiedział czy to zadziała. Ale skoro jest w stanie z samej czystej magii wyrzeźbić sobie nowe nogi, pełne mocnych mięśni, odżywionej krwi, twardych kości i zapasu tłuszczu, to jakim problemem miało by niby być dostarczenie do organizmu owej tylko odżywionej krwi i? ÂŻadnym. Skoncentrował się, wgłębił w swoją duszę i wydobył z niej tyle ile potrzebował. A gdy energia przekroczyła cieniutką granicę między bytem astralnym, a materialnym, rozlał ową moc po swoim całym ciele. Tak po prostu, jak to robił, gdy regenerował swoje uszkodzone, zniszczone tkanki. Sprawił, by te jego, które już ledwo zipiały odnowiły się. Ponownie zatopiły się w odżywionej krwi.
Było mu obojętne czy zabieg się udał. Czy zadziałał tak jak tego sobie życzył. To nie miało najmniejszego znaczenia. Nie chciał niepotrzebnie zamartwiać się możliwym niepowodzeniem.
Skoncentrował się na powrocie. Był jednak trochę w nieciekawej sytuacji. Skoro krąży tym tunelem od kilku dni, oznaczało to, że w magiczny sposób został zamknięty w kole. Jedynym sposobem by z niego uciec i dołączyć do reszty było odnalezienie magicznej bariery, która ukrywała przed nim prawdziwą drogę.
Był magiem ziemi. Tunele były z kamienia. Dotknął jedną dłonią posadzki, drugą ściany i przelał w nią swoją energię. Stworzył połączenie, pomiędzy czystym żywiołem, który wypełniał materię wokół niego, a nim samym. Chciał poczuć czy gdzieś wokół niego na kamień działają jakieś dziwne, inne moce. Takie które zniekształcają go.
Oczywiście on sam mógł być poddany jakiejś iluzji. To chciał sprawdzić jako drugie.
// Z jedynego opisu tunelu wynika, że był to zwykły prosty tunel 2mx3m, bez żadnych odnóg i innych dziwnych rzeczy.
-
Rakbar natrafił na koniec tunelu, w zasadzie nie był to jego koniec, skończyło się podłoże. Przez następne 300 metrów rozciągał się wielki rów wypełniony metalowymi kolcami. Z daleka było widać koniec dołu oraz to, że tunel ciągnie się dalej w głąb podziemi.
Elrond wyczuł zmianę struktury tunelu niespełna kilka kilometrów przed nim. Poczuł zmianę struktury skały oraz wyczuł nowe minerały. Oznaczało to, że powinien już dawno dojść do celu. Najwyraźniej został poddany jakiegoś rodzaju iluzji lub ma do czynienia z magiczną anomalią.
-
Rakbar posłał swoją kulę światła w miejsce kontynuacji tunelu, który przerwała przeszkoda i rozpoczął proces teleportacji. Zaczerpnął energie magiczną z duszy i zaczął nią oddziaływać na cząsteczki własnego ciała. Podzielił swoje ciało na małe cząsteczki, które zaczął transportować za pomocą energii magicznej, by na koniec ponownie uformować swoje ciało. Proces teleportacji własnego ciała za pomocą energii magicznej sie zakończył, a efekt można było zaobserwować - widząc Rakbara w miejscu oddalonym o ~300m od jego pierwotnej pozycji. Ominął kolce.
-
Skoro zwykła koncentracja pomagała w radzeniu sobie przeciwko zaklęć ze szkoły iluzji, może wykorzysta wszystkie swoje talenty by zrzucić z siebie brzemię niechcianej magii?
Usiadł wygodnie na posadzce. Zamknął oczy. Następnie przestał myśleć o czymkolwiek. Gdy jego myśli zamieniły się w czarną papkę pomyślał o czymś spokojnym. Czymś co sprawi że jego myśli z powrotem wrócą na swój tor. Siedział na kamieniu, pośrodku zimy. ÂŚnieg pokrywał polankę wokół niego, szron zmroził drzewa i krzaczki. ÂŚwierze powietrze wypełniło jego płuca. Gdy otworzył oczy oślepił go blask południowego słońca. Po chwili zdał sobie sprawę że to nie słońce go oślepiało, tylko wyczarowana przez niego kula światła. ÂŻe siedzi na kamiennej posadzce tunelu.
Wstał i rozprostował się. Wypełniała go energia. Ruszył do przodu. Wylał z siebie moc magiczną. Chciał by pochłonęła i zniszczyła wszystko, co mogło mu zagrozić.
// Medytacja.
-
Rakbar kontynuował wędrówkę tunelem, im znajdował się głębiej tym temperatura niebezpiecznie spadała, w pewnym momencie natrafił na bryłę lodu. Zdawało się, że tunel został zalany i z powodu niskim temperatur zamarzł. Mag nie mógł ocenić na tyle metrów sięga lód. Musiał improwizować.
Elrondowi udało się przezwyciężyć iluzję, zdał sobie sprawę, że w rzeczywistości nie pokonał nawet metra drogi. Został uwięziony w pułapce runicznej wyrytej pod cegłami posadzki.
-
- Dreptać w miejscu do śmierci, nieźle - pomyślał.
Nie chciał by runy ponownie pochłonęły jego umysł. Na tyle na ile pozwalała mu widzieć obszar przed sobą kula wyczarowanego światła teleportował się do przodu. Z pułapki. Był jednak ostrożny. Nie chciał ponownie wpaść w coś niebezpiecznego. Ruszył do przodu.
-
Po przejściu kilkuset metrów Elrond napotkał przeszkodę w postaci metalowych ostrzy poruszających się wahadłowo. Ostrza rozciągają się przez 18 metrów, pomiędzy nimi zachowano 60 cm odstępu.
-
ÂŚwiatełko zgasło. Skoncentrował się i wypowiedział słowa inkantacji.
- Elisash! - z jego dłoni wypłynęła energia magiczna, która zmaterializowała się pod postacią kuli światła. Wysłał ją do przodu, w ostrza i teren za nimi. Przyglądał się wszystkiemu uważnie. Interesowały go wszystkie szczegóły, a w szczególności to, co jest za ostrzami.
-
Rakbar był przekonany, że rozwiązanie leży - jak zwykle zresztą - w potędze ognia. ÂŻywiołak ognia, który podążał kilkanaście metrów za swoim panem, wyprzedził go teraz i zionął ogniem w stronę starożytnego lodu. Wykorzystał całe swoje magiczne jestestwo w celu wytworzenia ognistego podmuchu. Z rozłożonych dłoni wyleciał jęzor płomieni i uderzył w przeciwny sobie żywioł, rozbijając się na jego powierzchni. W tunelu zaczęło się ocieplać.
-
Za ostrzami Elrond nie dostrzegł innych niebezpieczeństw. Tunel ciągnął się dalej w głąb kompleksu.
Po przetopieniu kilku metrów lodu w tunelu okazało się, że jeszcze wiele przed Rakbarem.
-
Dłużej się nie namyślając skoncentrował się i najzwyczajniej w świecie, jak to robił od lat, teleportował się za ostrza. Jakieś 25 metrów do przodu.
-
Elrond mógł kontynuować wędrówkę. Po kilkunastu minutach wędrówki szybkim marszem natrafił na odcinek tunelu wypełniony płomieniami. Mag nie mógł się zorientować na jakim obszarze szaleje ogień. Musiał improwizować.
//Płomień zadaje obrażenia 36 punktów.
-
Skoncentrował się i pobrał pokaźną ilość energii ze swojej duszy. Sporo jej potrzebował do czaru, którego chciał użyć. Skrzyżował ręce na piersiach i wypowiedział słowa inkantacji.
- Aresh elishesh oshia hush ilishash! - energia zawładnęła każdą komórką, każdą częścią jego ciała łącznie z ekwipunkiem. Skóra i odzienie zszarzało, stwardniało i po kilku sekundach czarodziej był kamiennym posągiem. Ruszył jak gdyby nigdy nic w płomienie, które omiotły jego ciało, ale nie zrobiły jakichkolwiek szkód.
Aktywne efekty: Kamienne ciało
-
Elrond przemierzył kilkadziesiąt metrów w ogniu nim ten ustał. Tunel kończył się tuż po ostatniej pułapce. Wchodził w wysoką sale tronową.
-
- Albo koniec albo ostatnia próba. Nie może być inaczej... - powiedział do siebie ocierając nikły pot zmęczenia z czoła. Nie miał najmniejszego zamiaru siadać na tronie. Nigdy nic nie wiadomo.
Mając na uwadze zagrożenia jakie doświadczył, cały czas był skoncentrowany i czujny. Nie chciał by coś go zaatakowało znienacka albo, żeby sam wlazł w coś nieodpowiedniego. Jak tamte runy, które go nieźle namęczyły. Postanowi że wybada teren, sprawdzi czy do sali nie prowadzi inna droga, czy coś nie pisze na ścianach albo czy nie walają się gdzieś po kątach jakieś przydatne rzeczy. Tron oczywiście też chciał obejrzeć, ale z kilku metrów. Bliżej nie trzeba było podchodzić.
-
- Heshar anash grishil!
W prawej dłoni skupił energię magiczną, tworząc tym samym ognisty płomień. Cisnął nim za pomocą telekinezy w stare zlodowacenie. Miał nadzieje, że magiczny ogień przepali na wylot zmarzlinę i otworzy mu drogę dalej. Nie poprzestał tylko na tym, chwilę wcześniej rozkazał żywiołakowi stworzenie kuli ognia, która w połączeniu z jego atakiem, powinna wypalić dostatecznie duży otwór, aby mag ognia Rakbar, zdołał się przezeń przecisnąć. Stworzony pocisk pomknął i uderzył w przeszkodę, co wywołało niemały huk i skwierczenie roztopionego lodu.
-
W sali znajdował się byt do złudzenia przypominający Elronda. Wyglądał na jego magiczny awatar, kopię, pustą skorupę uformowaną do wypełniania rozkazów. Awatar wypowiedział inkantacje aresh elishesh oshia hush ilishash pokrywając ciało kamieniem, dobył kostura ze srebra i ruszył do ataku.
//Przeciwnik tzn. awatar ma identyczne staty jak Ty.
Rakbar przemierzył kilkadziesiąt metrów w lodzie nim przedarł się dalej. Tunel kończył się tuż po ostatniej pułapce. Wchodził w wysoką sale tronową.
-
// Jaka jest odległość od przeciwnika?
-
//20 metrów.
-
Rakbar wkroczył pewnie do pomieszczenia, a jego przyboczny - żywiołak ognia lewitował nad sklepieniem. Mag obserwował wnętrze, wypatrując w nim zagrożenia. Na końcu zawsze jest coś ważnego.
-
Szybko kucnął dotykając dłońmi kamiennej posadzki, jednocześnie pobierając energie magiczną ze swojej duszy.
Wypowiedział słowa inkantacji i wypuścił energię.
- Isarosh aresh isgrash - był to cichy, ale wyraźny szept. Na drodze dosłownie pół kroku przed atakującym awatarem, kamienna posadzka nagle zmieniła swoją strukturę. Stała się grząska i błotnista. Była bagnem, które ciężki kamienny posąg, jakim stał się przeciwnik Elronda, powinna bez problemu bardzo szybko w siebie wessać.
Czar: Bagno
-
W sali znajdował się byt do złudzenia przypominający Rakbara. Wyglądał na jego magiczny awatar, kopię, pustą skorupę uformowaną do wypełniania rozkazów. Awatar przywołał własnego żywiołaka ognia, dobył srebrnego bułatu po czym ruszył do ataku.
//Awatar znajduje się 20 metrów od Rakbara.
Awatar Elronda przeteleportował się na drugi koniec sali, 30 metrów dalej, chowając za grubym filarem.
-
Pokręcił głową z dezaprobatą. Wydawało mu się, że uda mu się szybciej to skończyć. Ponownie skoncentrował się i wypowiedział słowa inkantacji:
- Izipash ipush huoshan elishash! - jednocześnie rozpostarł dłonie i szybko nimi klasnął. Wytworzył się potężny podmuch wiatru, który pomknął w kierunku filaru i awatara, który się za nim znajdował.
Czarodziej miał nadzieję, że podmuch przynajmniej wyciągnie jego cel z ukrycia i da możliwość innej walki.
Czar: Podmuch wiatru.
-
Podmuch przewrócił filar odsłaniając awatara.
-
Nie zastanawiając się zbyt długo ponownie pobrał moc magiczną ze swojej duszy, rozpostarł ręce i wypowiedział słowa inkantacji.
- Izipash ipush huoshan elishash! - klasnął w dłonie, z których wybuchł podmuch wiatru, który pomknął w stronę awatara. Elrond miał nadzieję, że wiatr go porwie i łupnie nim o ścianę, dajac czarodziejowi kilka cennych sekund do wykonania planu, który już pojawił się w jego głowie.
Czar: Podmuch wiatru.
-
Tak też się stało, awatar został odrzucony na pobliską ścianę.
-
Sekunda, więcej nie potrzebował. Energia magiczna ponownie wybuchnęła z jego duszy, a on już energicznie rzucił się na ziemię uderzając w nią pięściami.
- Arishesh Aresh isgrash isarosh izilish! - cala energię magiczną skoncentrował w jednym wąskim pasie przestrzeni przed sobą. Drobne pękniecie rozciągające się od jego dłoni, do filaru i pod awatarem. Pęknięcie było widać przez tyle czasu, ile potrzebuje oko przez mrugnięcie. Zamieniło się zaraz bowiem w szeroką na metr szczelinę, a pomieszczenie wypełniło się w jednej chwili hukiem i kurzem. Zaskoczony awatar nie zdążył zareagować, tak szybko się skoncentrować i użyć magii by chociażby się teleportować. Leżał na plecach patrząc się w sufit i jedyne co mógł z tej pozycji zaobserwować to to, że spada. Elrond trzymając dłonie na kamiennej podłodze mając cały czas we władaniu swój czar rozkazał szczelinie zatrzasnąć się, miażdżąc sobą kamienne ciało kamiennego przeciwnika.
Czar: Trzęsienie ziemi
-
Awatar Elronda roztrzaskał się na drobne kawałki.
-
Odetchnął z ulgą. Wydawało mu się że to już koniec. Zaczął iść po sali tronowej w kierunku tronu. Ciekawiło go gdzie zniknął Isentor.
-
Na tronie leżał sporawy kryształ niebieskiej rudy, idealnie zmieściłby się w dłoni Elronda.
-
- Interesujące... - powiedział i podszedł do kryształu. Nie było innego wyjścia jak podnieść go w dłoń i dokładniej mu się przyjrzeć.
-
Po wzięciu kryształu do ręki przedmiot rozbłysnął uwalniając zawarte w nim pokłady energii magicznej. Elrondowi wydawało się, że został oślepiony przez magiczny błysk, wybuch dał mu jednak możliwość zobaczenia magicznego przejścia, które jawiło się tuż za tronem.
//Co z Rakbarem?
-
// Był czwartego grudnia...
Odłożył powoli rudę na tron. Podszedł do magicznego przejścia. Czekać na Rakbara? Czy przejście i mu się pokaże?
-
Elrond wyczuł pokłady magicznej mocy bijące od magicznego przejścia.
//Możesz iść bez Rakbara.
-
Dołączy pomyślał i przeszedł przez tajemniczy, magiczny portal.
-
Rakbar wiedział, że przewaga leży w szybkości i zdecydowaniu, wtedy jego przeciwnik będzie ciągle o krok wcześniej i będzie musiał się bronić. ÂŻywiołak ognia, ten lepszy - bo Rakbara, lewitujący w górze w pewnym momencie uderzył we wroga. Złożył swe ręce, z których po chwili wyleciał ogromny podmuch ognia, który niczym język żaby powędrował do celu, ofiary. Temperatura wokół powoli narastała, początkowo sprawiając dyskomfort.
W tym samym czasie Rakbar uderzył psioniką w biegnącego przeciwnika, by wytrącić go z rytmu. Atak krzyżowy powinien zwieść i zneutralizować zagrożenie, dlatego zaryzykował i skupił się tylko na nim. Z pewnością jego awatar nie zdążył pokryć swego ciała psioniczną barierą, bo nie miałby zwyczajnie aż tak dużo czasu, który poświecił na stworzenie żywiołaka. Skumulowana energią magiczna w kształcie wielkiej pięści poszybowała w klatkę piersiową nieznane istoty.
-
Elrond został oślepiony i zdezorientowany. Znalazł się na górskiej polanie, z której widok rozciągał się na stolice Efehidon. W miejscu miasta znajdowała się jednak z goła odmienia aglomeracja. Struktury starego miasta wyglądały na podobne, lecz były o wiele lepiej zachowane. Słońce chyliło się już ku zachodowi rzucając pomarańczową łunę na wieże dracońskich świątyń. Na niebo wznosił się ogromny księżyc. Elrond nie mógł dojrzeć jego brata bliźniaka, który przecież również okrążał Marant.
Awatar uderzony przez Rakbara stracił równowagę wywracając się wprzód, uderzając podbródkiem o posadzkę.
-
- Interesujące. Cofnęło mnie w czasie, czy doświadczam wizji przeszłości? - powiedział do siebie na głos. Miał nadzieję, że wygranie walki będzie końcem testu, a tu taka niespodzianka. W sumie nie narzekał. Wraz z postępami jakie osiągnął przez ostatnie pare godzin zwiększyła się jego wytrwałość i cierpliwość. Na wszystko przyjdzie czas.
Rozglądnął się dookoła, szukał jakieś drogi, drogowskazu, kogoś, kto stałby i nawet mu się przyglądał. Czegokolwiek z czym można by wejść w interakcję.
-
Rakbar wiedział, że to jest już koniec. Sprowadził na swoją kopie coś gorszego niż uderzenie o twardą posadzkę.
- Grishil ipash grusha elash! - wypowiadał głośno i wyraźnie poszczególne słowa formuły zaklęcia, by chwile potem skumulować energię magiczną pod przeciwnikiem i stworzyć wskutek pirokinezy kałużę lawy. Niebywale gorąca i niszczycielska ciecz przeraźliwie zasyczała i wydała lekki kłębek dymu, kiedy utworzona została wprost pod obalonym wrogiem.
-
Elrond dostrzegł dracona lecącego wśród obłoków. Zmierzał najwyraźniej w jego stronę.
Awatar wpadł do kałuży lawy, która pochłonęła go doszczętnie spalając.
-
Rakbar otarł spocone dłonie o spodnie i ruszył na wprost - czyli w miejsce, gdzie spotkał swoje odbicie. Przygotowany był psychicznie na taka sytuacje, bowiem wśród członków niejednokrotnie krążyły plotki o klęskach i sukcesach uczestników próby cienia. Kroczył powoli lecz stanowczno, by po chwili minąć miejsce potyczki i stanąć przed tronem. Kiedy skoczy się ta próba, zasnę chyba na miesiąc, by zregenerować swe ciało i duszę.
-
Czarodziej uśmiechnął się lekko. Wyciągnął prawą dłoń i pomachał draconowi. Nie za szybko, nie za wolno. W taki sposób, by pokazać swoje przyjacielskie intencje.
-
Na tronie leżał sporawy kryształ niebieskiej rudy, idealnie zmieściłby się w dłoni Rakbara.
Dracon odpowiedział skinieniem ręki. Był już bliski spotkania z Elrondem.
-
Zachował czujność i czekał, aż dracon wyląduje. Oczywiście nie wyciągał broni. Mogło to się dla niego źle skończyć. Mimo to uważnie obejrzał sobie skrzydlatego, głównie skupiając się na opancerzeniu i broni.
-
Rakbar chwycił w dłoń tajemniczy przedmiot, będąc pewnym, że to koniec jego testu.
-
Rakbar został oślepiony i zdezorientowany. Znalazł się na górskiej polanie, z której widok rozciągał się na stolice Efehidon. W miejscu miasta znajdowała się jednak z goła odmienia aglomeracja. Struktury starego miasta wyglądały na podobne, lecz były o wiele lepiej zachowane. Słońce chyliło się już ku zachodowi rzucając pomarańczową łunę na wieże dracońskich świątyń. Na niebo wznosił się ogromny księżyc. Rakbar nie mógł dojrzeć jego brata bliźniaka, który przecież również okrążał Marant. Tuż obok stał Elrond wpatrzony w dracona, który lądował nieopodal.
-
- Odmachał mi na przywitanie, więc chyba nie ma złych zamiarów w stosunku do nas. Ciekawe miejsce nieprawdaż? - zagadał najpierw do Rakbara.
Nie mówił nic po dracońsku, nie zaczynał rozmowy. Doszedł do wniosku, że lepiej, gdy inicjatywę przejmują miejscowi.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/6/64/Wielki_Har_Dash.jpg)
- Witajcie, nazywam się Har Dash. Jestem wielkim mistykiem VI kręgu. Oczekiwałem na was uczniowie.
-
- Witaj, mistrzu. - skłonił się lekko, ukazując szacunek do przedstawiciela tej jakże szlachetnej, starożytnej rasy. - Dlaczego tak rzadko przychodzi nam widywać was, architektów obecnej magii? Wiele bym dał, aby poznać was lepiej, by móc choć przez chwilę wejść w wasze struktury i zaznać waszego geniuszu.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/6/64/Wielki_Har_Dash.jpg)
- Dlatego, że tylko najwięksi spośród dracońskich magów otrzymują przywilej ukończenia świadectwa magii w naszej szkole. Pozostała przed wami ostatnia próba.
Słuchając dracona, patrząc na otaczający was świat doszliście do interesujących wniosków. Przedmiot, który wywołał błysk i pozbawił was przytomności przeniósł wasze byty w magiczny twór. Istnieją zapiski mówiące o tym, że najwięksi spośród magów potrafili tworzyć wymiary będące odbiciem świata, na który spoglądali za życia. Najprawdopodobniej jesteście w takim miejscu, magicznym wspomnieniu powstałym w celu szkolenia magów aspirujących do tytuły mistrza.
-
- Jaki mamy czas według... tego co widzimy? Co to za próba?
-
Elrond stał milcząc. Rakbar wszystko powiedział.
-
Rakbar podrapał się po nosie.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/6/64/Wielki_Har_Dash.jpg)
Poczuliście nagły przypływ energii magicznej. Przybyła do was w postaci fali, która uderzyła w was niespodziewanie. Dracon również to poczuł, odwrócił się w stronę stolicy. W jednej z wież błysnęło białym, jasnym światłem.
-
- To było... Interesujące. To normalne? - zapytał.
-
Rakbar zaraz pomyślał o magicznej barierze, która mogłaby być właśnie tworzona. Na ich oczach. Wszak zdarzało się wcześniej, aby władze miasta zmuszone były do tego desperackiego czynu. Nie odezwał się jednak ani słowem, zabsorbowany zaistniałym zjawiskiem.
-
W ułamku sekundy mury wież zostały zmiażdżone zapadając się do wnętrza kuli ognia powstałej z wybuchu. Zabudowania miejskie zostały rozerwane, rozbite niczym domki z drewnianych klocków. Wielka aglomeracja została pochłonięta przez potężną energie w zaledwie kilkanaście sekund. Dracon wskazał dłonią na pobojowisko jawiące się w oddali i ze smutkiem w głosie przemówił.
- Nie doceniliśmy ich. Nie doceniliśmy samych siebie, byliśmy zbyt pyszni, owładnięci przez potęgę własnych możliwości. Byliśmy rasą bogów stąpających wśród robactwa. Uznaliśmy, że ich intencje są pokojowe, że jesteśmy dla nich wielcy, mądrzy i potężni. Tymczasem to przybysze okazali się sprytniejsi. Gest dobrej woli, okazał się podstępem. Podstępnie wysadzili nasze największe miasta. Być może wasi ojcowie opowiadali wam, że słynęliśmy z tworzenia potężnych kryształów magicznych. Służyły nam one jako źródła energii. Przybysze obdarowali nas płynem nazywanym przez nich czarną rudą. Ich źródłem nieskończonej energii magicznej. Płynna czarna ruda, której używaliśmy wzmacniała nasze kryształy w niesamowity sposób. Nie wiedzieliśmy, że przybysze mają nad nią pełną kontrole. Użyli jej przeciwko nam zamieniając przeznaczenie kryształów w bomby energii magicznej.
Po wywodzie dracona zorientowaliście się, że przekazuje on wam historie z początków okresu wojny z przybyszami. Mówi do was jak do uczniów, którzy żyją w świecie owładniętym chaosem i wojną. Adeptów magii, którzy muszą przetrwać nie popełniając błędów swych ojców.
- Przygotowałem dla was ostatni test. Tutaj w obliczu naszej zrujnowanej krainy udowodnicie czy jesteście godni tytułu Pana ÂŻywiołów.
-
Elrond słuchał uważnie. Nic nie odpowiedział, bo uznał, że nie musi. Był w pełnej gotowości do testu jakiemu miał być poddany. Historię o początkach wojny przyjął chłodno. Było to jednak dobra lekcja. Swoje przemyślenia wolał jednak zachować dla siebie.
-
- Jak oni mogą mieć kontrolę nad substancją? Jaka magia na to pozwala? - odparł kompletnie zaskoczony widząc obrazek zniszczenia. Jednocześnie ciekaw był czy sam jest w stanie stworzyć takie wspomnienie, do którego mógłby wrócić a nawet kogoś zaprosić. Czy mógłbym oglądać wspomnienia innych? Czy jego wspomnienie może obejmować obejrzane wspomnienia innych?
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/6/64/Wielki_Har_Dash.jpg)
- Potężna i mroczna magia. Pora byście udowodnili swoją wartość mierząc się z naszym śmiertelnym wrogiem.
-
- Opowiedz nam więcej o naszym wrogu i ostatnim etapie. Co mamy zrobić? Czy jeśli odniesiemy sukces to będziemy godni zagłębić waszą wiedzę, w waszej szkole?
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/6/64/Wielki_Har_Dash.jpg)
- Nic nie jest wystarczającym testem poza sprawdzeniem się w boju z naszym odwiecznym wrogiem. Przybysze, zbliżają się.
Postać dracona rozpłynęła się w powietrzu niczym smuga dymu rozwiana na wietrze.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/thumb/5/53/Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg/548px-Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg)
ÂŻywiołak lawirował w powietrzu nad głowami magów i zataczał coraz szersze kręgi. Rakbar nie wiedział jakie ograniczenia są na niego nałożone i co musi się stać, aby wrócił do świata rzeczywistego. Czy może to być jego wola czy decyduje o tym tylko drakon? Czy śmierć jest możliwa czy będzie to tylko złudzenie? Nie był specjalnie przezorny, jednak owinął swoje ciało psioniczną barierą i czekał co się wydarzy.
-
15 metrów przed wami zmaterializował się jeden z przybyszów. Stał w bezruchu analizując sytuacje.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/f/f3/Bestiariusz_iluzja_przybysza.png)
Iluzja Przybysza (http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Iluzja_Przybysza)
-
- Vaaitesarj, noielzetna'rjoimy. Kerim jelset'es? - zapytał, po czym złożył rękę na rękę.
-
Przybysz pochwycił Rakbara w telekinetycznym uścisku próbując go udusić.
-
Elrond przez ten cały czas był skoncentrowany. Energia magiczna wypełniała jego ciało. Nie były to duże pokłady energii. Nie wiedział, czy nieznajomy potrafi coś takiego wyczuć. Miał w sobie jednak na tyle mocy by móc użyć jednych z najprostszych zaklęć.
Szepnął tylko:
- Uosh - a niewidzialny impuls telepatyczny pomknął z ciała, po dłoni, wprost w Przybysza.
Elrond nie wiedział (wiedział, wiedział, bo w statach nie ma o tym wzmianki), czy nieznajomy ulegnie czarowi. Miał jednak nadzieję.
- Zostaw go i nie ruszaj się. - powiedział po chwili.
// Czar: Urok
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/thumb/5/53/Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg/548px-Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg)
- Głupcze! - wyszeptał z trudem, po czym posłał lewicującego nad jego głową żywiołaka. Płonące i gorące niczym serce wulkanu ostrza skierowane były na czerep przybysza. Lewitująca istota była niesamowicie mobilna zatem dotarcie do celu zajęło jej mniej niż sekundę. Ostrza śmignęły w kierunku głowy, aby uszkodzić to co najważniejsze dla maga - mózg.
Rakbar pozostał w duszącym go uścisku. Wielokrotnie robił to innym, nigdy jednak sam tego nie zaznał. Jego żyły nabrzmiały a płuca wręcz krzyczały: powietrza! Tylko dobre wyszkolenie pozwoliło zachować dłużej przytomność. Nie napierał swoją psiniczna zdolnością, aby się nie zdekonspirować. Przybysz nie wiedział, że są magami. Nie wiedział o wrogu nad głową. Poza tym był skoncentrowany tylko na nim, przez co nie mógł wykonać nic więcej. Mag musiał z wielkim bólem zrezygnować z szansy zebrania informacji. Bardzo żałował, że mu się nie udało, wszak oni byli jako jedyni świadkiem tego zdarzenia, upadku potężnej rasy drakonów. To oni poznali wroga, potężniejszego niż najwybitniejsza dotąd rasa. Kim byli? Skąd przyszli? Gdzie leżała ich potęga? Pytania te pozostawały bez odpowiedzi. ÂŻałował.
-
Zaklęcie Elronda nie poskutkowała, co w zasadzie nie zdziwiło maga. Przybysz momentalnie wypuścił z tlekinetycznego uścisku zawisającego w powietrzu Rakbara, by po chwili uderzyć pchnięciem zbliżającego się do niego żywiołaka posyłając go 18 metrów w dal.
-
Elrond automatycznie skoncentrował się i złożył dłonie na piersiach wypowiadając słowa inkantacji zamieniającej jego ciało w kamień:
- Arishesh Aresh isgrash isarosh izilish!
-
Przybysz wytworzył w dłoniach kule czarnej energii, które po chwili wysłał w stronę Elronda i Rakbara.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/thumb/5/53/Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg/548px-Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg)
Rakbar teleportował sie 50 metrów dalej, za drzewa lub kamienie. Za cokolwiek co było w stanie przysłonić jego obecność.
W tym czasie żywiołak nie ustępował. Dostał wcześniej rozkaz ataku i będzie to robił dopóki będzie istniał. Lub przeciwnik zginie. Zrobił zgrabne salta w powietrzu, amortyzując impet z jakim został odrzucony i rozpoczął nalot ponownie na przybysza. Pikował z ostrzami, pod kątem 45 stopni. Miał być jak komar, który zaciekle atakuje i wytrąca nas z koncentracji.
// Opisz otoczenie.
-
Przybysz posłał również dwie kule w żywiołaka rozbijając go na drobne kawałki, które po chwili zamieniły się w popiół.
-
Rakbar skoncentrował się na otoczeniu. Uniósł nieco głowę w górę – na chmury, gdzie skupił swój wzrok.
- Grishil ipash grusha elash ruesh! – dokładnie wypowiedział inktantacje.
Zaczął wysyłać energię magiczną w stronę chmur nad przybyszem. W niebiosach zaczął skupiać energię magiczną w skondensowane pociski energii magicznej, które pod wpływem inkantacji oraz ogromnej, nadal zwiększającej się temperatury wskutek drgań cząsteczek, tworzyły kule ognia. Pociski te z impetem kierowały się w dół, ku ziemi. Wkrótce między niebem a ziemią rozbłysło światło, którego źródłem były kule ognia. Większosc z nich kierowana była w przybysza, jednak aby nie mógł się on teleportować nigdzie obok równomiernie rozłożył atak. Jedynym miejsce wolnym od ataku była pozycja Elronda. Rozpędzone kule ognia o średnicy 15 centymetrów uderzały o ziemię, wywołując małe kratery w miejscu uderzenia i huk za każdym razem, gdy ogniste pociski ścierały się z powierzchnią ziemi. Obszar na którym było aktywne zaklęcie, czyli koło o średnicy 10 metrów było całkiem zniszczone i obumarłe. Wskutek ogromnych siły wywołanych impetem uderzenia, powierzchnia została znacznie zniekształcona a w dodatku cała roślinność na tym terenie została spalona, wskutek wysokich temperatur.
Negatywne emocje zaczynały wzrastać. ÂŻądza mordu potęgowała skoncentrowanie i motywowała do coraz śmialszych działań.
-
Chwilę po teleportacji Rakbara...
Elrond teleportował się 2 metry w bok by uciec przed pociskiem i w taki sposób, by być widocznym dla Przybysza.
-
Przybysz przeteleportował się tuż przed Elronda i zadał mu śmiertelny cios mierząc swym ostrzem w serce maga.
-
Ostrze jednak nie dosięgnęło swojego celu. Elrond nie miał na razie ochoty obić za ofiarę. Pchnął przybyszem na odległość 10 metrów przed siebie podnosząc jednocześnie rękę do góry. Tak jakby chciał odepchnąć przeciwnika uderzając z dołu. Ruch miał jednak podwójne znaczenie. Miał nadzieję, że obserwujący go z daleka Rakbar odczyta przekaz.
Elrond wyszeptał jedno słowo uwalniając energię magiczną.
- Anisgrash! - wokół przybysza pojawiła się mgła, odcinając go całego świata.
Czar: mgła
-
Rakbar poczuł dosyć wyraźnie jak podnosi się ciśnienie jego krwi. Zapewne twarz mu poczerwieniała ze złości, ale stosutujac techniki relaksacyjne i poznaną medytacje w mig wygonił niepotrzebne emocji ze swojej głowy co wszystko trwało tak krótko, że ktokolwiek znienacka obserwujący maga nie zauważyłby zmian.
Przystąpił ponownie do wykonania tego samego zaklęcia. Wszystkie ruchy schematyczne, formuła zaklęcia wypowiedziana idealnie w odpowiednim momencie.
- Grishil ipash grusha elash ruesh!.
Zaczął wysyłać energię magiczną w stronę chmur nad przybyszem. W niebiosach zaczął skupiać energię magiczną w skondensowane pociski energii magicznej, które pod wpływem inkantacji oraz ogromnej, nadal zwiększającej się temperatury wskutek drgań cząsteczek, tworzyły kule ognia. Pociski te z impetem kierowały się w dół, ku ziemi. Wkrótce między niebem a ziemią rozbłysło światło, którego źródłem były kule ognia. Powierzchnia ataku była rozłożona w ten sposób, że Elrond był poza zasięgiem, natomiast cel - na krawędzi. Rakbar liczył, że jego kompan chociaż przytrzyma nieprzyjaciela w miejscu rażenia niszczycielskiego ognia. Rozpędzone kule ognia o średnicy 15 centymetrów uderzały o ziemię, wywołując małe kratery w miejscu uderzenia i huk za każdym razem, gdy ogniste pociski ścierały się z powierzchnią ziemi. Obszar na którym było aktywne zaklęcie, czyli koło o średnicy 10 metrów nie zmieniło sie wiele, bowiem przeżyło chwilę wcześniej atak z niebios. Po prostu kratery zmieniły swoje położenie.
// Sytuacja jest taka, deszcz ognia leci tylko na przybysza. Elrond jest poza zasięgiem. Stworzył mgłe, dzieki której przybysz na pewno nie zobaczy kul ognia, które lecą właśnie z góry. Czasu na reakcje za bardzo nie ma, bo ja rozpoczęłem ponowny atak zanim Elrond stworzył mgłe, zanim pchnął go mortokinezą. ÂŚwiatło z nieba zaś, czyli efekt mojego zaklecia pojawił się w momencie stworzenia mgły. Wszystko dzieje się paralelnie, zatem... \m/
-
Ogniste kule wpadały w obłok mgły rzucając łuny światła podczas wybuchów. Wkrótce szary dym zmieszał się z czarnym smogiem drażniącym nozdrza magów. Nie usłyszeliście żadnych odgłosów dobiegających z zasnutego dymem obszaru. Przybysz nie zdradził swej obecności, nie obwieścił swego końca jękami dogorywania dobiegającymi z ognistej burzy. Poza odgłosem upadających kul ognia nie było słychać niczego innego. Hałas ustąpił miejsca ciszy, zaś dym powoli opadał rozwiewany przez górski wiatr. Na wypalonej polanie ponownie stanął dracon.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/6/64/Wielki_Har_Dash.jpg)
- Tylko współpracując byliście w stanie pokonać zło nawiedzające nasze ziemie. Zasługujecie na swe miano, jesteście prawdziwymi mistrzami magii.
Dracon otworzył dłoń, którą do tej pory zaciskał w pięści. Trzymał w niej srebrny proszek, który rozdmuchał w waszą stronę. Momentalnie wasze oczy zaczęły zachodzić mgłą. Obudziliście się w tej samej sali tronowej, gdzie przyszło wam dotknąć tajemniczego kryształu. Leżeliście przy ognisku, obok siedział Isentor ogrzewając ręce przy ogniu.
-
- Imponujące, prawda? - skomentował w zasadzie nie wiadomo co - czy ogień, na który patrzył czy niedawno przeżytą historie. Historie - dosłownie.
-
- Widzę, że do mnie wróciliście. Udało wam się odzyskać świadomość więc podejrzewam, że ukończyliście ostatni etap testu.
-
- Też tak potrafisz?
-
- Masz na myśli tworzenie iluzji? To potężna magia, w tym przypadku była umieszczona w dracońskim krysztale. Ciężko jest pracować nad tego typu zaklęciami jeśli nie ma się, gdzie przechować wykreowanego wspomnienia.
-
- To bardzo potężna rzecz, skrywa wiedzę. Przeniosło nas do wspomnienia pewnego drakona, którego imie brzmiało... - spojrzał na Elrond, czy przytaknie - Har Dash. Określił siebie jaki mistyka. Dlaczego nie miałem wiecej czasu by z nim porozmawiać? Mógłbym się tyle dowiedzieć, ale czas tam był jakby zaprojektowany, w pewnym momencie po prostu musiało się coś zacząć. Wokół nas i owego drakona toczyła się historia sprzed upadku tej szlachetnej rasy. Widzieliśmy silny wstrząs i wybuch energii magicznej. Powiedział nam, że to nieprzyjaciel podstępnie i złowieszczo zaimplementował w ich struktury płynną czarną rudę, którą był w stanie kontrolować. Drakoni używali tej substancji do wzmocnienia własnych magicznych kryształów, w odpowiednim jednak momencie nieprzyjaciel zwrócił ich własne dzieło przeciwko im samym, doprowadzając do gigantycznych wybuchów. Tak zniszczono główne ich miasta. Próbowałem dowiedzieć się więcej na ten temat, jednak w pewnym momencie pojawił się jeden z autorów zamachu. Był bardzo agresywny i od razu przystąpił do ataku. Nie spotkałem nic potężniejszego od tej istoty. Może tylko smok by mu dorównał. Jeśli to był typowy żołnierz przeciwnika, to kiedy dojdzie do bezpośredniej konfrontacji z nimi... przegramy. Oni wszakże nie wyginęli, bo jak wytłumaczyć obecność płynnej czarnej rudy w naszych lasach? Mówię ci wiec o tym, abyś przedsięwziął wszelkie możliwe działania, by zapewnić królestwu bezpieczeństwo.
-
- Tego typu zapiski wykreowanej rzeczywistości zazwyczaj posiadają pewne niedociągnięcia nałożone celowo bądź z powodu ograniczonej wiedzy samego twórcy. Tak mało wiemy o przybyszach, dotąd żyjemy w przekonaniu, że nie powracają dwa razy do tego samego wymiaru. Udało wam się zobaczyć tylko cześć historii, wojna trwała szmat czasu. Nawet draconi z wymiaru nie potrafili odpowiedzieć nam na większość pytań, ponieważ część z nich pozostała na Marancie, by ostatecznie rozprowadzić się z wrogiem. Ewakuowano głównie kobiety i dzieci oraz osoby zajmujące ważne dla funkcjonowania imperium stanowiska.
-
- Więc co teraz? - zapytał do tej pory milczący Elrond. Deszcz ognia blisko jego osoby nie wpłynął dobrze na jego osobę. Być może była to iluzja, ale mózg odbierał to normalnie. Więc ból i zmęczenie również było normalne.
-
- Jednakże wszystko to, co tam zobaczyliśmy powinno być dla nas ostrzeżeniem. Twoja wiedza ma granice, dlatego wszystko co ci przekazałem, ma na celu ich poszerzenie. Przeprowadzałeś kiedyś eksperymenty z płynną czarną rudą i kryształami? Potrafisz kontrolować płynną czarną rudę, cokolwiek to znaczy? - odparł, masując sobie kolano. Nie wiadomo kiedy i gdzie, uderzył się. - Dziś mamy jedno i drugie.
-
- Jeśli dane Ci było spotkać Hrabiego Aragorna znajdziesz odpowiedź na swoje pytanie. Jesteście gotowi do wymarszu?
-
- Dane mi było i przy najbliższe okazji go zapytam. Mam niestety wrażenie, że wszystko co ci powiedziałem, już wiedziałeś. Czy znalazłeś swój artefakt? Co z tym kryształem? - wskazał palcem na coś, co przeniosło ich do wspomnienia.
-
- Możecie zatrzymać kryształy. Myślę, że będą wam przydatne w prywatnych badaniach. Rakbarze nie zaprowadziłbym was na test nie sprawdzając wcześniej jego struktury na własnej skórze - uśmiechnął się Isentor.
-
- Ja jestem gotowy - powiedział. Kryształ schował do swojej torby.
// Każdy ma po jednym, czy jak?
-
- Rozumiem. W zasadzie uczestniczyliśmy w planowanym spektaklu, w którym największym naszym zagrożeniem była niewiedza. Czy słusznie się domyślam, że jakakolwiek wyrządzana nam krzywa we wspomnieniu, nie miałaby odzwierciedlenia w rzeczywistości? - odparł nieco zniesmaczony, liczył bowiem że bierze udział w czymś niezwykłym. To była jednak kolejna runda powielanego testu. Przypiął kryształ do paska przy szacie.
-
- Wykreowany świat i trans, w którym zapadliście miał swoje realne odwzorowanie. Ginąc w wizji zostalibyście warzywami do końca swych żyć. Dlatego oczekiwałem aż Elrond się ocuci, myślałem, że coś poszło nie tak i będziemy musieli go niańczyć do końca życia.
-
Rakbar przelotnie spojrzał na Elronda bojąc się, że jednak coś mu się stało. Mówił bowiem mało.
- Chodźmy już.
-
- Wiec gdybym stracił tam głowę, ale po jakimś czasie się zregenerował, to normalnie mógłbym wrócić umysłem do tego świata? - ta myśl dręczyła czarodzieja, kilkanaście minut wcześniej chciał razem z Przybyszem wpaść do szczeliny, a następnie ją zamknąć w taki sposób, by zmiażdżyło wszystko oprócz głów.
-
Wyszliście z ruin ukrytym przejściem, które wychodziło z sali tronowej. Powróciliście na główny trakt.
- Nie zabijałem nigdy witality w takiej wizji. Możemy przeprowadzić eksperyment jeśli chcesz?
//My byliśmy konno, bo już nie pamiętam?
-
- Najpierw przydało by się wrócić do świata żywych. Może później... - odpowiedział.
// Na encie Rakbara sobie przyjechaliśmy.
-
//Entowo. Przyzwać? :F
-
- Rakbarze załatwisz nam środek transportu?
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/d/dc/Bestiariusz_ent.jpg)
- Tak. - krótko odparł, nie będąc pewien czy jeszcze potrafi. Miał wrażenie, że spędził na teście całą wieczność. Zaraz jednak odnalazł w myślach schemat postępowania. ÂŚciągnął za pomocą telekinezy jakiś owod z pobliskiego drzewa i rozciął go za pomocą bułata na pół. Wyjął zawartość (nasiono) i skupił się na niej. Rakbar złożył je na wewnętrznej stronie jednej z dłoni i przyłożył do niej drugą, zamykając nasienie między nimi. Następnie przelał w nie swoją energię magiczną zaczerpniętą wprost ze swojej duszy, a chwilę później dołączył od siebie do niego wieź transportującą energię magiczną. Wkrótce mag poczuł delikatne łaskotanie między dłońmi, na co od razu zareagował - odrzucił metr przed siebie owe nasiono, które zaczęło kiełkować. Na oczach Rakbara dotychczasowe nasiono w postaci niewielkiego ziarenka, rozrosło się w ciągu kilkunastu sekund w dorosłe drzewo, które zapuściło korzenie i przykryło okolicę gęstą koroną z owocami i liśćmi. Rakbar przesłał w stronę drzewa kolejne większe pokłady energii magicznej, które spowodowały jego ożywienie a wieź ciągle podtrzymywana, powodowała ciągłe utrzymywanie enta przy życiu. Wydał rozkazy i wkrótce wszyscy znaleźli się na gałęziach enta i maszerowali w stronę Mrocznego Paktu. Wielkość istoty powodowała, że podczas marszu pasażerowie mieli wrażenie jak gdyby płynęli, bowiem gwałtowny kontakt nogi z ziemią następował bardzo rzadko.
-
- Wkrótce powinniśmy być na miejscu. To była długa i ciężka wyprawa. Ciekawe co działo się w pakcie podczas naszej nieobecności?
-
- Gdy kota nie ma, myszy harcują... - odparł z uśmiechem na twarzy. - Chciałbym z tobą porozmawiać o sprawach organizacyjnych Mrocznego Paktu a także o twoich planach odnośnie państwa Isghar. Myślę, że odłożymy to jednak do czasu spotkania w sali ideologicznej.
-
Elrond teleportował się na stworzony środek transportu.
-
- Dobry pomysł Rakbarze.
Droga mijała bez większych trudności, dopóki Isentor nie zaczął zachowywać się dziwnie, w pewnym momencie zwymiotował na środek transportu przywołany przez Rakbara.
-
Pierwszym naturalnym odruchem było uciec by nie zostać ubrudzonym.
- Słabe śniadanie?
-
Głowa enta skierowała się w stronę Isentora a wielkie oczy wyraziły oburzenie. Zaprzestał marszu.
- Co się dzieje, Isentorze?
-
Ciało Isentora zaczęło puchnąć do absurdalnych rozmiarów, w ułamku sekundy został rozdarty od środka i podzielony na dwie części. Z jego ciała wyłoniła się pokraczna postać demona, którą pochwyciła enta za twarz wywracając go na ziemię. Demon rozszarpał enta atakując pazurami oraz rogami. Jakby tego było mało demon splunął na enta kulą kwasu, to samo uczynił oddając strzały w stronę Elronda i Rakbara, którzy wylądowali opacznie nieopodal na polanie.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/6/6d/Bestiariusz_pasozytniczy_demon.jpg)
http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Paso%C5%BCytniczy_demon
-
Ratował się akrobatyką, gdyż nie chciał niepotrzebnie marnować energii magicznej. Odskoczył szybko na bezpieczną odległość, następnie zerwał się na poste nogi i wyciągnął dłoń w kierunku demona. Wysłał mortokinetyczny impuls, który owinął się wokół jego szyi. Uniósł go nad ziemię i zaczął dusić.
- Rakbarze, walnij go czymś śmiertelnym - powiedział spokojnie.
-
Elrond nie był na tyle szybki, by pokonać lecący w jego stronę pocisk kwasu, dlatego też wykonując uskok oberwał w prawe ramię, które zostało stopione do kości i doprowadziło do oderwania się kończyny.
-
Rakbar teleportował się 20 metrów od bestii (za jej plecy), blisko pobliskiego drzewa za którym chwilę potem się ukrył.
-
Witalita starał się nie zwracać uwagi na ból. Był do niego przyzwyczajony. Jedynie grymas twarzy zdradzał co się działo w jego głowie.
Posłał kolejny impuls mortokinetyczny w kierunku demona i podniósł go w powietrze, dusząc jednocześnie. Zależało mu na tym, by dać szanse Rakbarowi na przeprowadzenie ataku.
-
Demon ponownie splunął kwasem w stronę Elronda celując w głowę.
-
Rakbar szybko wyjrzał zza konara. ÂŚwietne, nie widzi mnie. Przystąpił do wykonywania zaklęcia.
- Grishil ipash grusha elash! – wypowiedział formułę.
Mag ognia skupił energię magiczną na obszarze pod demonem i oddziaływał na nią pirokinezą, wskutek czego powstała kałuża lawy. Nie było możliwości, aby przeciwnik uniknął obrażeń. Gdyby spróbował odskoczyć jego nogi jeszcze głębiej weszłyby w gęstą ciecz.
-
Elrond przestał oddziaływać na demona za pomocą mortokinezy i teleportował się kawałek dalej. Kątem oka zauważył, że demon wpada do kałuży lawy, którą wyczarował pod nim Rakbar.
-
Demon zatopił się nieznacznie metr w lawie, która zaczęła palić część jego dolnych kończyn. Bestia bez problemu wydostała się z kałuży maszerując pokracznie na stopionych do kolan kończynach dolnych, przy czym wspomagała się górnymi kończynami z pierwotnego ciała by zachować równowagę. Demon rozpoczął szarżować na Rakbara.
-
- Aresh iaash!
Z dłoni maga wyleciała energia magiczna, która wkrótce zmieniła się w telepatyczny impuls, który uderzył w głowę przeciwnika.
Paraliż
-
Demon upadł na ziemie.
-
Tymczasem Elrond był już na tyle blisko przeciwnika, czyli 4 metry, by móc wyciągnąć szybko w jego kierunku dłoń i wypowiedzieć słowa inkantacji:
- Aenye! - z jego dłoni wystrzelił pióropusz świetlistego błysku, który oślepił poczwarę, posiadającą wyczulone zmysły. Teraz sparaliżowany i oślepiony na jakiś czas nie mógł im nic zrobić.
- Utopisz go w lawie? Jak go załatwimy? Mój arsenał się skończył...
-
Rakbar wiedział, że musi coś zrobić. Nie wiedział, czy może zabić demona. Z drugiej jednak strony bał się, że przyprowadzony do Mrocznego Paktu opęta jakiegoś adepta lub więźnia. Co tu zrobić?
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/d/dc/Bestiariusz_ent.jpg)
Postanowił w między czasie wezwać pomoc. Stworzył enta, który wziął demona z bezpieczny uchwyt. Jedną dłonia złapał kark a drugą związane do tyłu dłonie. Twarz była skierowana w drugą stronę, zatem nie mógł - kiedy odzyska zmysły i czucie - zranić enta kwasem lub rogami, a złapane w nadgarstkach dłonie uniemożliwiały atak bezpośredni. Brak nóg odebrał ostatnią szanse uwolnienia. Ent był silniejszy, znacznie silniejszy.
- Elrond, kurwa, co ja mam zrobić!? Bierzemy go do Paktu? Czy zabijamy? Nie pamiętam jak wygląda powrót arcylisza do zdrowia, przypomnisz?
-
- Jak ma głowę całą, to jako Witalita za dwa dni będzie dziewki chędożył - odpowiedział spokojnie.
- Jak jest z tymi Arcyliszami to nie wiem, byłem zwykłym nekromantą. Ale coś czuję, ze nic mu nie będzie. A to gówno trzeba spalić.
-
Rakbar w pewnym momencie ruszył do demona, od tyłu wspiął sie po encie, przycisnął głowę do "ucha" demona i odparł:
- Jestem. Czego chcesz ode mnie, Legionie? - wyszeptał, a w tym czasie ent zacisnał mocno dłonie, by więzień nie miał jakiegokolwiek ruchu.
-
Demon wymamrotał niemal niezrozumiale - Mor Andor, Mor Andor, Mor Andor...
-
- Gdzie dokładnie?! Nie będę dymał przez całą gminę. - wszystko odbywało się w kompletnym szepcie, aby tylko zainteresowany słyszał.
-
Elrond patrzał wywalając oczy jak denary.
-
Demon zaczął wypowiadać niezrozumiałe dla was słowa, najprawdopodobniej w dialekcie otchłani.
-
- Tak to my się nie dogadamy. Jakieś propozycje Rakbarze?
-
Ziemia wokół demona zaczęła się trząść i pękać.
-
- My nie możemy zrobić już nic. - odparł a jego ent naparł całą swoja siłą na kark istoty.
-
Złamany kark to zbyt mało, by pozbawić życia demona.
-
- Jeśli zbocze, to mnie naprowadź. Grishil ipash grusha elash!
Wkrótce Rakbar stworzył kolejną kałużę lawy, do której wepchnął - za pomocą enta - ciało demona, dopóki całe nie uległo zniszczeniu.
-
Demon został doszczętnie zniszczony.
-
Elrond w tym czasie oglądał zmasakrowane ciało Mistrza. Chciał zobaczyć, czy jego głowa jest cała. Mógłby ją zabrać do Paktu i pozwolić Witalicie się zregenerować.
-
Całe ciało uległo jednak spaleniu w lawie przez Rakbara.
-
// A to nie jest tak, że on z ciebie wylazł jak Obcy? Pisałeś, że twoje ciało podzieliło na dwoje...
-
Rozerwało na dwie części, z którego wypełzł demon.
-
Rakbar rozkazał entowi na wykopanie głębokiego na 2 metry dołu, do którego włożył szczątki ciała Isentora. Wkrótce grób został przysypany.
- Chodź, jedziemy. - odparł siedząc na jednej z gałęzi mocno zatroskany. - Musisz przejąć kierownictwo nad Państwem dopóki on nie wróci.
-
- Nie było nas dwa lata. Mam nadzieję, że jeszcze stolica stoi - odpowiedział.
-
Przed wami w głębie zielonego dymu ukazał się Isentor.
- Zaskoczeni?
-
- W sumie po tym, jak Cię rozerwało, to nawet nie. Mam nadzieję, że sam nie złapałem tego paskudztwa. Trzeba uważać na nałożnice przyjacielu - mrugnął okiem. Trochę się jednak zmartwił. Na przepołowioną głowę nie miał lekarstwa.
-
- Nie rozerwało mnie Elrondzie.
-
- Mam wrażenie, jakbym był w kolejnym wspomnieniu. - odparł po czym posłał w stronę Isentora psioniczną pięść. Ot, zwykły test.
-
Isentor zatrzymał atak mortokinezą.
- Możecie sprawdzić czy szczątki nadal nie leżą w rowie. Jestem jak najbardziej prawdziwy, wam za to udało ukończyć się ostateczny element testu.
-
Elrond podrapał się po głowie. Był już bardzo zmęczony.
-
- Ostatni etap testu był dwa etapy temu. Dlaczego ten etap ma być ostatnim?
-
- Bo widać wierze Paktu? - zapytał wyciągając szyję do góry by mieć lepszą widoczność.
-
- Bo pokonaliście ostatnią z przeszkód w dodatku nie postąpiliście bezmyślnie sprowadzając truchło demona wśród ludzi, w nadziei, że uda się coś uratować z ciała Króla.
-
- My mamy znamię Zewoli, reszta raczej nie. Wydawało się to na tyle logiczne, że nawet nie pomyślałem, by brać go ze sobą.
-
- Jak to zrobiłeś? - założył rękę na rękę i w postawie bojowej przyglądał się swojemu rozmówcy. Ent przysunął bliżej twarz, by dosłyszeć co ten powie.
-
- To mój agent, ten z królewskich agentów. Zapewne nic wam o nich nie wiadomo. Uczę ich jednej ze specjalności magicznych, mianowicie zmiennokształtności. Nie stanowiło to dla niego problemu, by zmienić się we mnie i odegrać przed wami scenkę. Podstawiony aktor czekał aż się obudzicie i rozpoczęło się przedstawienie. Co do demona. Istota ta w swej larwalnej formie jest nie większa od drobnej dżdżownicy. Wystarczyło, że podałem mojemu agentowi larwę, kiedy został odurzony miksturą nasenną. Nie byłem tylko do końca pewny, kiedy nastąpi faza przeistoczenia się w demona. Pomyliłem się tylko o minuty ale zdążyliście pokonać już niezły kawałek drogi.
-
Elrond się lekko zaśmiał.
- Niezłych masz agentów. Fajnie by było, gdyby chociaż twoja prawa ręka była wtajemniczona w tego typu sprawy.
// Eh. Ty się teleportowałeś do nas, a mi cały czas się wydawało, że wróciłeś do świata 'żywych' pod postacią tamtego zielonego dymu...
-
- Czy słyszałeś wszystko to co się tutaj wokół rozgrywało? - zapytał a twarz miał kamienną. Był przerażony tym, jak daleko jest w stanie zajść jego mistrz. Na szczęście jest mistykiem.
-
- Przyglądałem się sytuacji dzięki projekcji astralnej. Chyba nie zapomnieliście o tym bowiem dziecko nocy wie, że cel nie uświęca środków. Ponieważ cel nie istnieje, istnieją tylko środki. Stając się mistrzami otrzymacie nie tylko potęgę ale i wiedzę. Z tym, że ten drugi dar będzie wam ciążył o wiele bardziej.
//Edziu zawsze tak opisuje teleportacje. Manifestacją energii magicznej Isentora jest ciemnozielona wiązka. W przypadku teleportacji jest to ciemnozielony obłok, który robi puf. Domyślnym kolorem jest dla wszystkich niebieski, jednak z czasem szkoląc się w magii kolor energii coraz bardziej odwzorowuje naturę maga. Niektórzy ze starszych graczy tak czynili. :( Tylko ja to pamiętam?
-
// Od 'rana' siedzę przy projekcie sieci WAN. Przestaje ogarniać pomału co się wokół mnie dzieje ;)
Elrond nie odpowiedział. Pomału domyślał się co stoi za słowami króla. Wiedział, że będzie bardzo ciężko.
-
- Zastanawiam się, czy to co ostatnio mnie spotykało ma głębszy sens. Jeszcze głębszy niż test, wszak obie te rzeczy nie muszą być skorelowane. Jeśli faktycznie wszystko słyszałeś, to jesteś jedynym po mnie, który wie najwięcej. Chce wiedzieć więcej, jeśli już nie wiem wszystkiego.
-
- Wiedza wkrótce stanie przed wybranymi otworem. Wracajmy do starej, dobrej wieży i wina przy kominku.
Isentor wsiadł na enta przywołanego przez Rakbara.
- Prawie bym zapomniał. Znalazłem te kosztowności w ruinach. Należy wam się porządna uczta po tylu miesiącach walki o przetrwanie.
Podsumowanie:
Isentor wyruszył wraz ze swymi uczniami, Elrondem i Rakbarem, by przeprowadzić próbę arcymaga w starych, dracońskich ruinach. Po ponad rocznej tułaczce w podziemiach, pokonaniu niezliczonej ilości prób i przeciwności magom udało ukończyć się test, którego zwieńczeniem była ostateczna próba w postaci walki z demonem. Już jako arcymagowie, trójka śmiałków powraca do siedziby mrocznego paktu.
Wyprawa zakończona
Rakbar Nasard
Aktywność: 1 złoty talent (+1 złoty talent)
Opisy: 1 złoty talent
Walka: 3 złote talenty
Bonus pieniężny: 500 grzywien
Nazwa: wysadzane drogocennymi kamieniami tabliczki
Wartość: 960 grzywien
Nazwa: draconski, niebieski kryształ wizji
Opis: Owalny kryształ o długości 8 centymetrów, w którym zawarte są wizje dracońskiego wielkiego maga Har Dasha.
Elrond Ñoldor
Aktywność: 1 złoty talent (+1 złoty talent)
Opisy: 1 złoty talent
Walka: 3 złote talenty
Bonus pieniężny: 500 grzywien
Nazwa: wysadzane drogocennymi kamieniami tabliczki
Wartość: 960 grzywien
Nazwa: draconski, niebieski kryształ wizji
Opis: Owalny kryształ o długości 8 centymetrów, w którym zawarte są wizje dracońskiego wielkiego maga Har Dasha.
Isentor
Aktywność: 1 złoty talent (+1 złoty talent)
Opisy: 1 złoty talent
Walka: brak
Bonus pieniężny: 200 grzywien
-
Rakbar Nasard zamienił 1 złoty talent na 2 srebrne oraz 1 złoty talent na 3 brązowe.