-
Nazwa wyprawy: Test kruka #23
Prowadzący wyprawę: Anette Du'Monteau
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Logiczne myślenie, chęć dołączenia
Uczestnicy wyprawy: Szarlej
- A więc, co jest do zrobienia?
-
-Odwiedzisz mojego znajomego na obrzeżach miasta. Ma swoją niewielka chatkę w pobliżu murów na północnym krańcu Efehidonu. Sprawdzisz czy nie potrzebuje pomocy.
-
- Nie brzmi niebezpiecznie - stwierdziłem, pewnie naiwnie. - Mogę ruszać, czy masz dla mnie jeszcze jakieś wytyczne?
-
-Hmm. Mój znajomy nazywa się Dentar. A poza tym raczej nic. Uważaj na siebie i te sprawy. Jeśli on będzie coś miał, wtedy powie ci więcej. W innym wypadku wrócisz tutaj.
-
Skinąłem głową i ruszyłem w stronę, którą wskazała mi kobieta. Po chwili pożałowałem, że nie dopytałem konkretnie o zapłatę. Wahałem się nawet przez chwilę, czy nie wrócić i nie upewnić się, że będzie mi się to opłacać, jednakże doszedłem do wniosku, że nie jest to wymagające zadanie, toteż postanowiłem najpierw zrobić co trzeba.
-
//: Mamy wiosnę, zaczęliśmy kolo 17 więc jest jeszcze w miarę widno.
Pora dnia była dla ciebie wręcz idealna. Większość tłumów już znikała ulic i zostawali jedynie ci cieszący się wiosenną pogodą. Zwykły obywatel miasta jak Ty również nie zwracał na siebie zbytniej uwagi. W końcu nie szedłeś w podrzędnych ciuchach przez dzielnicę szlachecką i nie wykrzykiwałeś jakiś haseł na temat równości. Spacer ten nie zajął ci wiele czasu i niedługo znalazłeś się przy zabudowie w pobliżu bram na północy miasta.
-
Napawałem się wiosennym spacerkiem, nie zwracając większej uwagi na otaczający mnie świat, do czasu, aż znalazłem się w okolicy, do której się kierowałem. Nie wiedziałem jak u licha mam rozpoznać dom, należący do Dentara. Pukanie do każdych drzwi zdawało się być durnowatym pomysłem. Spacerowałem więc dalej wzdłuż zabudowy, przyglądając się mijanym chatkom w nadziei, że uda mi się zidentyfikować tę odpowiednią. Po cichu liczyłem na to, że następny przechodzień jakiego napotkam na swojej drodze, będzie wystarczająco dobrze poinformowany, by udzielić mi jakiejś wskazówki.
//: Jeśli nic nie zauważyłem, to daj znać, że mijam kogoś na ulicy
-
Po twojej prawej przechodziła matka z swoim niesfornym synem. Dziecko się nieco szamotało, więc próbowała go uspokoić.
-
- Pani wybaczy - zaczepiłem strudzoną kobietę. - Czy wie Pani może gdzie mieszka niejaki Dentar?
-
-Dentar? Tak. To ta druga chatka od bramy. ÂŚwietny z niego zielarz. Mój mały Jaś strasznie męczył się z kaszlem, a po jednym łyku naparu od Dentara wyzdrowiał! Stara pani Rumianek też zawsze bierze u niego coś na bóle głowy, a... - z ust kobiety ciągłe wychodziły kolejne słowa zachwalające umiejętności i wiedzę Dentara.
-
Rzuciłem krótkie "dziękuję", którego kobieta chyba nawet nie usłyszała i ruszyłem we wskazanym kierunku. Kilka chwil później stałem już przed posesją. Chatka rzeczywiście była mała. Wzruszyłem ramionami, podszedłem do drzwi i zapukałem kilka razy.
-
Nie otrzymałeś żadnej odpowiedzi z wnętrza chatki.
-
Jako, że nie grzeszę cierpliwością, postanowiłem, że miast sterczeć przed drzwiami, wejdę do środka bez zaproszenia. Odczekałem jeszcze krótką chwilę, po czym nacisnąłem na klamkę.
-
I nic. Chatka była zamknięta. Widać Dentar cenił sobie prywatność. Usłyszałeś za to za sobą kroki.
-Szukasz może Dentara? Nie ma go w domu. Jest za bramą. Wzywali go. - powiedział jakiś chłop
-
- Wiesz może gdzie dokładnie mogę go znaleźć? - zapytałem mężczyzny. - I kto taki go wzywał?
-
-Jak to kto? No miejscowi. A znajdziecie zaraz za murem, na polanie.
-
Podziękowałem i skierowałem się za bramę. Miałem nadzieję, że nie będę musiał długo szukać tego całego Dentara.
-
Za bramą na polanie faktycznie coś się działo. Jakiś mężczyzna leżał na ziemi, a drugi stał nad nim i coś mówił.
-
Podszedłem więc bliżej, by zorientować się w sytuacji. Miałem wielką nadzieję, że to Dentar jest tym, który stoi.
-
-Jak żeś to zrobił?! Co ja ci mówiłem i o czym przypominałem za nim tam poszedłeś?! Uważaj na kolce, tak?! Ech zero pożytku z ciebie... - mówił stojący mężczyzna
-To chyba średnio czas na narzekanie mistrzu Dentarze...
-
- Dentar, prawda? - wypaliłem, zanim w ogóle mnie zauważyli. - Przysyła mnie osoba, która podała się za waszą przyjaciółkę... czy coś w tym rodzaju - zawahałem się. - Poleciła zapytać, czy potrzebujesz jakiejś pomocy? Wspominała też, że mogę zarobić... - rozmarzyłem się.
-
-Jeśli jeszcze nie zauważyłeś to potrzebuję. Ten tutaj to mój asystent, który nierozważnie sięgał po zioła. Coś go pokąsało, lecz nie wiem co bo przecież był zbyt przerażony żeby cokolwiek zapamiętać. Baba nie chłop... - tłumaczył ci Dentar. -Niedaleko jest staw. Potrzebuję lili z jego powierzchni. Idź do niego i przynieś mi je. No i bądź rozważniejszy niż mój przygłupi asystent.
-
Mam nadzieję, że będzie mi się to opłacać - pomyślałem. Zgodziłem się gestem.
- W którą stronę ten staw?
-
-Tamtędy. - wskazał ci palcem kierunek
-
No to poszedłem w tamtym kierunku. W drodze dobyłem miecza, na wypadek, gdyby to kąsające coś zapragnęło mnie ukąsić. Gdy dotarłem - a mam nadzieję, że dotarłem - na miejsce, przedsięwziąłem poszukiwania lilii, pozostając czujnym na ewentualnych kąsaczy.
-
Staw faktycznie był niewielki. Na jego brzegach zauważyłeś drobne pływające kwiaty. Nawet ktoś taki jak Ty powiedziałby że wyglądają dość ładnie. Nieznaczny zapach również dało się od nich wyczuć.
-
Wolnym krokiem zblizyłem się do stawu i rozejrzałem wokoło. Wszak Dentar mnie uprzedzał, a uprzedzonemu głupio wpaść w jakąś pułapkę. Przypomniałem sobie również słowa, które podsłuchałem, gdy go odnalazłem: "...uważaj na kolce". Postanowiłem więc za wszelką cenę na nie uważać, by na nic się przypadkiem nie nadziać. Przykucnąłem nad brzegiem i ostrożnie sięgnąłem po jedną z lilii unoszących się na tafli wody. Zadowolony stwierdziłem, że jak do tej pory wszystko idzie gładko. Jednym uchem słyszałem już brzęk monet.
-
Dwie lilie znalazłeś przy brzegu, niestety kolejne dwie były już dalej w wodze. Po bliższym przyjrzeniu się stwierdziłeś że nie dasz rady sięgnąć do nich z suchego lądu.
-
Sięgnąłem po te kwiaty, które były w moim zasięgu i odłożyłem w bezpieczne miejsce. Następnie wszedłem do wody, by wyłowić kolejne. Pieprzone bajoro...
-
Udało ci się również zebrać parę z tafli stawu. W pewnym momencie zauważyłeś jakiś ruch w wodzie.
-
Zacząłem powoli oddalać się w stonę brzegu, cały czas obserwując ruch w wodzie i trzymając miecz w pogotowiu. Czekałem na moment, aż "coś" zbliży się do mnie, mając nadzieję, że do tego czasu znajde się wystarczająco daleko, bym mógł dostrzec potencjalnego przeciwnika na płyciźnie. Oraz oczywiście podjąć walkę, jeśli zajdzie taka potrzeba. Pokładałem jednak wiarę również w tym, że zdąże oddalić się z tego miejsca zanim to "coś" w ogóle postanowi mnie dziabnąć.
-
Woda jednak się uspokoiła. Natomiast twoich uszu dobiegł szelest. Za twoimi plecami pojawił się jakiś mały chłopak. Wziął dwie lilie które wcześniej zebrałeś i biegiem rzucił się do ucieczki.
-
Zebrane kwiaty wetknąłem za pazuchę, co by mi już nikt ich nie podkradł, wyskoczyłem z wody jak poparzony i popędziłem w ślad za tym małym złodziejaszkiem. - Zatrzymaj się mały!! Dam ci coś cenniejszego! - krzyknąłem, wcale nie oczekując upragnionego efektu.
-
Słowa raczej nie odniosły żadnego efektu, gdyż mały dalej mknął przez okoliczne chaszcze. Szło mu to dość sprawnie co mogło znaczyć że całkiem nieźle zna ten teren.
-
Pędziłem za tym małym, parszywym złodziejem, nie tracąc go z oczu, bo pomimo, że mały był obeznany z okolicznymi krzakami, to moja kondycja nie ustępowała kroku jego małym nóżkom. W pewnym momencie wpadłem na wspaniały pomysł, co by dzieciaka zamordować i odzyskać swoje kwiatki, wszak miałem w zanadrzu jeszcze kilka magicznych sztuczek. Postanowiłem się jednak wstrzymać z realizacją tego genialnego planu, ponieważ zabicie dziecka tuż za murami Efehidonu mogłoby w późniejszym czasie zaskutkować różnymi nieprzyjemnościami.
-
Niestety albo i na szczęście twoje zaklęcie nie dosięgnęło dzieciaka. Udało mu się umknąć wyłącznie sobie znanym skrótem w tej gęstwinie chaszczy.
-
//: Co prawda edytowałem posta i jednak nie zaatakowałem chłopaka, ale tak czy inaczej bym go nie trafił, więc na jedno wychodzi :P
Pędziłem za nim dalej, ile tylko bozia dała...
-
Chłopak zniknął, ty natomiast usłyszałeś dziwne bzyczenie od strony z której przybyłeś. Po chwili twoim oczom ukazał się paskudny owad o pokaźnych rozmiarach. Miał ewidentnie chęć wbicia w ciebie swego żądła.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/a/a3/Krwiopijca.jpg)
1xKrwiopijca (http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Krwiopijca)
-
- KONSACZ!!!!!! - wrzasnąłem zdezorientowany. Nie ze strachu, a raczej ze złości. Zacisnąłem dłoń na rękojeści i przybrałem postawę bojową. Stałem na wprost krwiopijcy, który wściekle wymachiwał skrzydełkami w swym krwiożerczym amoku. Wiedziałem, że taką bestię niełatwo będzie trafić, toteż postanowiłem poczekać, aż zaatakuje pierwsza. A długo czekać nie musiałem, gdyż ów przerośnięty komar pędził wprost na mnie, eksponując swoje ogromne żądło i raz po raz wybzykując bojowe "bzzz, bzzz, bzzz". Po chwili, gdy owad znalazł się tuż przede mną, wypiął odwłok jeszcze bardziej, niż dotychczas i wściekle na mnie ruszył. Dokładnie takiej formy ataku spodziewałem się od tej skrzydlatej kreatury. Wygiąłem się zgrabnie nie ruszając się z miejsca i tym samym uniknąłem ukąszenia. Krwiopijec zatrzymał się za moimi plecami. Pomimo, że posiadał skrzydła, nie był wystarczająco mobilny, by zdołać umknąć przed mym atakiem. Zanim zdążył zawrócić, by zaatakować mnie ponownie, ostrze ze świstem przecięło powietrze i rąbnęło weń, odcinając żądło wraz z jednym skrzydłem, za jednym zamachem. Owadzisko upadło na ściółkę tuż pod moimi stopami. Teraz "bzzz, bzzz, bzzz", zdawało się być bzyczeniem znacznie mniej agresywnym, a wręcz bzyczeniem błagającym o litość. O ile bzyczenie w ogóle cokolwiek znaczyło.
- Tak, tak, bzzz, bzzz - odpowiedziałem lekceważąco i zacząłem siekać bestię na jeszcze mniejsze kawałki. Gdy bzyczenie ustało bezpowrotnie, rozejrzałem się dokoła. Musiałem wreszcie dorwać tego małego nikczemnika.
-
Porąbawszy truchło owada nie dostrzegłeś ani śladu po niewielkim chłopcu. Zapewne oddalił się na tyle, że teraz ciężko byłoby go znaleźć. W końcu te małe bachory wszędzie miały swoje kryjówki.
-
Posmutniałem, gdy dostrzegłem, że dzieciak zniknął w gąszczu, wraz z moimi kwiatuszkami. Ze złości ciachnąłem krwiopijcę jeszcze kilka razy, po czym skierowałem się spowrotem do Dentara. Mam nadzieję, że zadowoli się tym, co mam... - pomyślałem.
-
Dotarłeś szybko do Dentara.
-
- Udało mi się zdobyć dwie lilie - powiedziałem na wstępie. - Mam nadzieję, że to wystarczy?
-
-To się zaraz okaże. Ale wydaje mi się, że będzie starczyło. Dentar wziął kwiaty i umieścił je w niewielkim tłuczku. Ugniótł je kawałkiem okrągłego kamienia, a później dolał wody z swojego bukłaka. Dosypał jeszcze jakiś dziwny proszek i wymieszał wszystko. -Pij. - powiedział do asystenta. Ten niechętnie ale posłuchał swego mistrza. Jednak po pięciu minutach był równie blady jak wcześniej a może i bardziej. -Silne cholerstwo. Muszę cię wysłać w jeszcze jedno miejsce. Kawałek drogi stąd będzie jaskinia. Rosną w niej dziwne jaskrawe grzyby. Przynieś mi przynajmniej jednego.
-
ÂŁatwiej byłoby mu ukrócić cierpienia - przemknąło mi przez myśl. Nie chciałem się jednak dzielić tym pomysłem z Dentarem. - Dobrze zatem, ruszę czym prędzej. - Rzeczywiście, nie było sensu jeszcze tego przeciągać. Dopytałem Dentara gdzie dokładnie odnajdę wspomnianą jaskinię, po czym ruszyłem w drogę.
-
I faktycznie gdzieś kawałek drogi dalej odnalazłeś szczelinę lub wnękę która można by uznać za jaskinie. Wejście nie było wielkie, lecz pozwalało przedostać się do środka jednej osobie o gabarytach przeciętnego człowieka.
-
Skoncentrowałem się, na wypadek, gdyby jakieś gadzisko znów zapragnęło skosztować mojej krwi, tudzież mięsa. Nie dobywałem broni, co by nie gramolić się z nią w wąskich przejściach. Przygotowałem runę Anoshu, by w razie czego mieć ją pod ręką, po czym wlazłem do szczeliny na poszukiwanie grzybków.
-
Początek jaskini był co nieco oświetlony przez słońce wpadające wejściem, jednak dalsza część już była znacznie ciemniejsza. To nieco utrudniało sprawę poszukiwań. Mogłeś jedynie próbować wyczuć mniej więcej dalszą drogę.
-
Ciemno jak w... - zauważyłem. - Nic to, świecące grzybki łatwo będzie znaleźć w ciemnościach. - Najważniejszy jest optymizm. Optymistycznie więc zanurzyłem się w ciemności i ruszyłem wgłąb jaskini.
-
W pewnym momencie zacząłeś dostrzegać jakieś światło.
-
Nigdy nie znałem odpowiedzi na pytanie, czy jeśli zauważę światełko w tunelu, to powninienem iść w jego kierunku, czy raczej nie. Niemniej jednak, poszedłem.
-
ÂŹródłem światła nie okazały się jednak same grzybki, a pochodnie zamieszczone na ścianach co jakiś czas.
-
Zabrałem ze sobą jedną z nich, na wypadek, gdybym znów był zmuszony eksplorować jaskinię po omacku i poszedłem dalej, wciąż rozglądając się za grzybami.
-
Wtem nagle usłyszałeś kroki. I wcale nie należały one do ciebie. Było też coś co brzmiało jak szuranie materiału o skaliste podłoże jaskini.
-
Stanąłem w miejscu i nasłuchiwałem owych odgłosów. Przygotowałem się do ataku, na wypadek, gdyby ktoś chciał zaatakować mnie. Miałem nadzieję, że w razie czego uda mi się uprzedzić potencjalnego przeciwnika.
-
-...bez odpowiedniego rytuału to na nic się nie zda... - usłyszałeś fragment takiej wypowiedzi.
-...to ostatnia część... - powiedział jakiś inny głos. Oba głosy było słychać w pewnej odległości od ciebie. Być może była sposobność by zauważyć do kogo one należały.
-
Nie potrafiłem się profesjonalnie skradać, jednakże rozmówcy wyraźnie byli czymś bardzo zajęci. Postanowiłem więc, że sprawdzę o co tu chodzi i z ogromną starannością, by nie narobić hałasu, podszedłem trochę bliżej. Nie, żeby mnie to specjalnie interesowało, lecz nie chciałem przez przypadek wejść w paszczę lwu. A skoro wejść i tak musiałem, wszak to tutaj miałem odnaleźć magiczne grzybki, to chciałem by przynajmniej nie było to przypadkowe.
-
(http://www.diablohungary.hu/pictures/gallery/5/normal/diablohungaryhudiablo_5-1336316367-artwork-0030-large.jpg)
I dojrzałeś dwie dziwne postacie. Z pewnością nie wyglądały ani zachęcająco ani normalnie. Po ich wyglądzie i kawałku rozmowy mogłeś mieć różne przypuszczenia, ale na pewno na bezbronnych też nie wyglądali.
//: Nie polecam atakować :D
-
Szybko zorientowałem się, że wydostanie się teraz z tego miejsca pozostając niezauważonym, ma nie tylko bardzo małe szanse powodzenia, ale jest również wyjątkowo ryzykowne. Jeśli zauważyliby mnie, zapewne nie zastanawialiby się, czy usłyszałem wystarczająco dużo, bym zasłużył na śmierć z ich ręki, a raczej natychmiast by mi ją zaserwowali. Przezorny, jak to mówią, zawsze ubezpieczony. Poza tym, nawet, jeśli udałoby mi się stąd wydostać, wróciłbym do Dentara bez grzybów, co wiązałoby się ze skazaniem na śmierć pewnego nierozważnego asystenta. Postanowiłem więc zagrać nieszkodliwego - a może nawet przydatnego - głupka.
- Witam Panów! - ruszyłem dziarskim krokiem w ich kierunku z sympatycznym uśmiechem na twarzy. - Zajrzałem do tej, z całą dla Panów sympatią, jaskini, w poszukiwaniu dziwnych, jaskrawych grzybków, które prawdopodobnie gdzieś tutaj rosną. - Uśmiech nie znikał mi z twarzy, pomimo, że czułem na skórze żądne krwi spojrzenia amatorów ciemnych jaskiń i mistycznych rytuałów. - Czy przypadkiem Panowie się na takie gdzieś tutaj nie natknęli?
-
-Ano rośnie ich tu trochę. Tyle, że nieco złą porę obrałeś na ich zbieranie. Są najbardziej widoczne w nocy. Wtedy gdy nie powinno się odwiedzać pewnych miejsc... Mężczyźni przyglądali się ci nieco podejrzliwie. Zauważyłeś że obok jednego z nich leżała torba, a z niej wystawał nieco fragment czegoś co można by uznać za grzyba.
-
- Haha! - zaśmiałem się na głos. - Rzeczywiście, w dzisiejszych czasach należałoby się trzymać od pewnych miejsc z daleka. Na szczęście są na tym świecie jeszcze życzliwi ludzie. - Poczułem na karku stróżkę zimnego potu. Czułem, że igram z ogniem. Jeden błąd i mogę się dotkliwie poparzyć. - Nie chciałbym być natarczywy, jednak czy mogliby mi panowie wskazać, gdzie mógłbym znaleźć jednego, bądź dwa? Zaprawdę, jest to kwestia życia lub śmierci!
-
(http://www.diablohungary.hu/pictures/gallery/5/normal/diablohungaryhudiablo_5-1336316367-artwork-0030-large.jpg)
-Również mamy takie wrażenie... - powiedział jeden z nich. -Trzeba zajść do tunelu za nami. Tam jest wnęka i powinno rosnąć parę...
-
Coś tutaj nie grało. Nie miałem najmniejszej ochoty odwracać się plecami do tych delikwentów. Nie miałem pojęcia, czy jest szansa, by wyjść z tego w całości, jednakże postanowiłem spróbować jeszcze jednej opcji.
- Szczerze powiedziawszy, trochę już błądzę po tej jaskini i bardzo się ucieszyłem, gdy udało mi się kogoś tutaj spotkać. Niemądrym byłoby zatem przy okazji nie zapytać - może panowie mają kilka zbędnych sztuk? Chętnie odkupię, co by dalej nie błądzić... muszę się przyznać, że nie przepadam za takimi miejscami. Strasznie boję się pająków!
-
-Możliwe że znalazł by się jeden czy dwa. Jeden z nich wziął swoją torbę i pogrzebał w niej. -Trzymaj. I radzę wracać do siebie...
-
Napięcie trochę opadło. Nie mogłem wykluczyć, że zaatakują mnie, gdy tylko się odwrócę. Nic jednak na to nie wskazywało, równie dobrze mogliby zabić mnie od razu. Zaprezentowałem im wyuczoną, pełną wdzięczności minę i zabrałem ofiarowane grzyby.
- Zaprawdę porządni z was ludzie. Dziękuję panowie i już kończę zawracać wam głowę. Bywajcie! - Po tych słowach ukłoniłem się nisko i powoli wycofałem im sprzed oczu. Schowałem grzyby i ruszyłem do wyjścia jaskini, zadowolony z teatrzyku, który odegrałem.
-
Wróciłeś nietknięty do Dentara.
-
Odetchnąłem z ulgą i zaprezentowałem mu grzyby, które wyłudziłem od "jaskiniowców".
- Będzie?
-
-Tak, nadadzą się. Dentar znów pochwycił swój tłuczek i część narzędzi. Przygotowanie jakieś dziwnej papki nie zajęło mu wiele. Później wmusił ją w swojego asystenta. O dziwo nie trzeba było długo czekać na efekty. Asystentowi wróciły kolory na twarz, a temperatura zdawała się normować. -No to jednak się przydałeś. Dobra robota.
-
- Co z moją zapłatą? - zapytałem bez ogródek.
-
Mistrz Dentar podrapał się po policzku, rozmyślając intensywnie. Potem jednak spojrzał na asystenta, który ewidentnie wracał do zdrowia i jego oblicze rozjaśniło się.
-No dobra, niech stracę - powiedział, sięgając do mieszka i przez długą chwilę odliczał srebrne monety - Proszę bardzo, oto twoje 50 grzywien. Dzięki za pomoc.
-
Uśmiech znów zagościł na mojej twarzy. - Cała przyjemność po mojej stronie. ÂŻegnaj. - Zabrałem monety i skierowałem się spowrotem do Efehidonu, by odnaleźć kobietę, która zleciła mi tę robotę. Pomyślałem, że miło by było współpracować jeszcze przez jakiś czas.
-
Przechowując w pamięci miejsce, gdzie owa kobieta spędzała swój czas szybko ją odnalazłeś. Ta dostrzegła cię nawet nieco szybciej niż ty ją, co skrzętnie wykorzystała, zaskakując cię swoim nagłym wynurzeniem się z cienia.
-Jak tam przystojniaku, wszystko poszło dobrze?
-
- Jak po maśle - odrzekłem. - O ile dobrze pamiętam, wysyłając mnie tam wspominałaś, że mogę nieźle zarobić... Poza tym, jeśli nie masz nic przeciwko, chętnie przedłużył bym naszą współpracę... ślicznotko.
-
- Trzymaj - kobieta podała ci mieszek z grzywnami oraz klucz - Tym otworzysz przejście do kanałów kawałek dalej. Tam otrzymasz nowe instrukcje. Potraktuj to jako zaproszenie do dalszej współpracy - mówiąc to obdarowała cię naprawdę pięknym, uwodzicielskim uśmiechem i ręką wskazała kierunek.
Otrzymujesz:
Mieszek - 50 grzywien
-
Zrewanżowałem się lekko nonszalanckim uśmieszkiem, schowałem klucz razem z mieszkiem za pazuchę i zasalutowałem szyderczo. Następnie bez słowa oddaliłem się we wskazanym kierunku. Szybko odnalazłem wejście do kanałów i dbając o to, by nikt mnie nie zauważył, wszedłem do środka, używając otrzymanego klucza. Następnie zacząłem rozglądać się za przyszłymi wspólnikami.
-
(http://cs412616.vk.me/v412616341/714e/xEDLIQLqCnc.jpg)
Chwilę minęło nim ujrzałeś w kanałach oświetlony tunel. Prowadził do jakiegoś pomieszczenia co wydawało się nieco nienaturalne w takim miejscu. Mimo pewnych obaw ruszyłeś dalej. W pewnym momencie pod wpływem światła pochodni zauważyłeś zbliżającą się do ciebie postać. Była dość niskiego wzrostu. Gdy stanął przed tobą, dostrzegłeś iż był to goblin. Miał skórzaną kurtę, dziwną czapkę na głowie, a na ramieniu trzymał młot, który wydawał się nieco za duży jak na rozmiary właściciela.
(http://img0.liveinternet.ru/images/attach/c/4/78/743/78743686_goblin_by_pervandrd2yoydw.jpg)
- Hej, człowieku? Nie zgubiłeś się aby? - Goblin wydawał się jak najbardziej poważny mówiąc to. Potraktowałbyś go tak, gdyby nie szaleńczy chichot po chwili. - ÂŻartowałem oczywiście. Zwą mnie Bombowym Rizzikiem. Wiesz, lubię się czasem rozerwać - zaśmiał się ponownie - W każdym razie jesteś tu, a więc witam cię w naszych szeregach. Nie mam za wiele czasu, więc jakbyś miał jakieś pytania to wal śmiało.
-
- Ano mam kilka - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. - Kim właściwie jesteście? Czego się mogę spodziewać? - waliłem śmiało. - To wasza siedziba? I czy zawsze włazicie tu kanałami? - Po chwili namysłu, doszedłem do wniosku, że warto byłoby postarać się o jakiś profit. Od przybytku głowa nie boli. - Swoją drogą, przydałyby mi się jakieś porządne ciuchy. Dałoby radę, coś, coś?
-
Rizzik, jako nieco szalony goblin odpowiadał w sposób dość losowy, dobierając pytania wedle własnego uznania.
- Dostaniesz ciuchy, gdy tylko dotrzesz do siedziby. Mieści się ona w górach na północny-wschód od miasta. Cały tamtejszy teren otacza mur, rozpoznasz - goblin zamyślił się na chwilę, po czym kontynuował - Urzęduję w kanałach, bo ta puszczalska na górze ma chuja, a nie pojęcie odnośnie niektórych spraw - tu mrugnął do ciebie - A ja nie mogę się pokazywać na powierzchni, toteż zapraszamy wszystkich nowych tutaj. A jesteśmy, można powiedzieć, organizacją zrzeszającą ludzi chcących zarobić w sposób nie do końca legalny. Oczekiwać możesz zleceń wykraczających poza ogólnie przyjętą moralność, nie dziw się, jeśli ktoś poprosi cię o wykonanie czegoś, co może wydawać się chore bądź niemoralne. Wyzbycie się wszelkich kodeksów czy zasad byłoby na miejscu. Po prostu będzie ci łatwiej i z własnego doświadczenia podpowiem ci, że i opłaca się bardziej. Piszesz się na to?
-
- Czy się piszę? - zapytałem z niekrytym zaskoczeniem. - Dziwię się, że trafiłem tu dopiero teraz! Swoją drogą, przyzwoita babka z tej puszczalskiej... choć tym chujem mnie trochę zniechęciłeś - wyszczerzyłem ząbki w pierwszym od dłuższego czasu, szczerym uśmiechu. - Co dalej? Mogę ruszać do tej waszej twierdzy? - zapytałem.
-
Goblin machnął ręką.
- Sam wiesz jak jest. Zaraz przyjdą tutaj takie chłopki roztropki, to zabiorą cię ze sobą, co byś nie błądził gdzieś po bezdrożach.
Zadanie zakończone!
Podsumowanie: Szarlej, po otrzymaniu oferty od kobiety na rynku, udał się zgodnie do niejakiego Dentara. W drodze Szarlej zaczepił kobietę, która wskazała mu drogę do miejsca przeznaczenia. Na miejscu dowiedział się, że asystent Dentara, w wyniku nierozważnego zbierania ziół został zatruty, a sam Szarlej został wysłany na poszukiwanie ingrediencji, które pozwolą na przyrządzenie lekarstwa. Najpierw został wysłany w celu zebrania lilii, gdzie miał też okazję zarąbać krwiopijcę, a potem udał się do jaskini w poszukiwaniu specjalnych grzybów. Na miejscu zastał kilku podejrzanych osobników, jednak dzięki sztuce perswazji uniknął konfliktu i wrócił do Dentara, który nagrodził go mieszkiem z 50 grzywnami. Szarlej wrócił do tajemniczej kobiety na rynku, otrzymał drugą część nagrody w postaci kolejnego mieszka z 50 grzywnami i udał się do kanałów, gdzie po krótkiej rozmowie z goblinem przetransportowano go do siedziby.
Otrzymano:
2x Mieszek - 50 grzywien
Talenty:
Szarleǰ
Aktywność - 1 brązowy talent
Opisy - 1 srebrny talent
Walka - 1 srebrny talent
Szarleǰ został członkiem Krwawych Kruków.