Gdzie jest Nemo?

[Zaidaan]

Spacerek trwał w najlepsze, nic szczególnego się nie działoz wyjątkiem świadomości, że linka jest do czegoś po drugim końcu przywiązana. I tak mijał drzewa, drzewa, liście, śnieg i krzaki. Szedł wytrwale dalej niczym wilk, który zna cały las jak własną łapę, właściwie to sam był ubrany w skórę tego zwierzęcia. Martwiło go tylko ile jeszcze zajmie ta przechadzka, ale gdzieś drugi koniec był, więc jest to gdzieś blisko.

[Goris]

Zapuszczałeś się w lasek coraz głębiej idąc po nitce do kłębka. Pewno po drodze zastanawiałeś się gdzie znajduje się druga strona danego sznurka i po cholerę ktoś go tu umieścił. Odpowiedź właśnie nadchodziła, gdyż usłyszałeś rozmowy.
-Mówiłem ci, że ta pułapka to dobry pomysł. Zobaczysz, teraz się coś złapało, jestem tego niemal pewien.
-To być zwierze, nie ludź.
Te dwa głosy były podobne do siebie. Jednakowo wysokie i skrzekliwe, jednocześnie jakby ochrypnięte.
-Jeśli to jakaś zwierzyna to będziemy mieli co jeść. Z resztą, jest już końcówka hemis, znasz jakieś zwierzę, które o tej porze wychodzi na żer?
-Dźwiedź.
-Ech, robota z tobą to najgorsze utrapienie.
Odgłosy rozmowy stawały się coraz głośniejsze, aż w końcu ich źródło stanęło przed tobą. Dwa trabliny.
-O kurwa! Duży ludź!
Spojrzał w bok, by zobaczyć co zrobi jego towarzysz, lecz tamten rzucił się już wcześniej do ucieczki. Niewiele myśląc poszedł w jego ślady.

[Zaidaan]

Spacerek po lasku trwał w najlepsze, nic się nowego nie działo poza marznącymi rękami, bo jednak niestety aż tak cieplutko nie było. Wydawało się, że ten sznurek ciągnie się w nieskończoność, jakby trafił w jakąś iluzję czarodzieja, jednak szybko odrzucił te myśli gdy w oddali usłyszał jakieś głosy, oho. Nareszcie kogoś spotka, czy to bandyta, czy to jeszcze ktoś inny. Przykucnął bardziej aby nie być aż tak widocznym i szedł dalej zbliżając się do źródła rozmowy, tych dwóch skrzekliwych istot. Nie przerywał jednak podążania za sznurkiem, gdy już dotarł do celu jego podróży zauważył dwie niskie, wychudzone postury, na pierwsze oko goblin, jednak to nie były te małe zielone skurczybyki tylko ich starsi kuzyni jak są nazywani - trabliny. Długo sobie przyglądać nie musieli gdy jeden rzucił się do ucieczki, a zaraz za nim drugi, Emerick też długo w osłupieniu nie stał gdy zaraz odruchowo sięgnął po swoją świetną zdobyczną, zawsze naładowaną kuszę i przyłożył do siebie, zaraz po tym pochylił lekko głowę, by nacelować w jednego z uciekających kurdupli. I wtedy pociągnął za spust, spokojnie, z opanowaniem załadowany przed chwilą bełt wyfrunął lecąc i przeszywając jak to w zwyczaju mają powietrze, z każdą minisekundą pocisk był coraz bliżej trablina, aż w końcu nadszedł finałowy moment, gdy bełt wleciał prosto w nogę niczym nóż w masło tego przestarzałego goblina, który daleko już raczej nie zajdzie. Widząc, że cel został trafiony, szybko zarzucił kuszę na plecy i podbiegł do tego ohydnego stwora wyciągając przy tym miecz, nawet nie zdążył się rozejrzeć za miejscem, w którym przesiadywały te istotki, ale najważniejsze, że ma jednego jeńca, dzięki któremu może trochę więcej się dowie na temat znikających dzieci.

//Pozostało:
29x
ÂŻelazny bełt

[Goris]

Bełt nie tylko trafił w nogę, ale też przebił ją na wylot, to z racji drobnej budowy tego stworzenia i siły kuszy. Drugi w tym czasie dalej pędził przed siebie. Kiedy podszedłeś do swojej ofiary, ta tarzała się w śniegu tryskając jasnoczerwoną krwią.

[Zaidaan]

Bełt niestety miał nieco zbyt wielką siłę, co spowodowało, że pocisk przeleciał na wylot dziurawiąc całkowicie nóżkę stworka - jednak nie tego się spodziewał Bękart strzelając do trablina. W międzyczasie jego przyjaciel uciekał chyżo dalej przed siebie, było już za późno na kolejny ostrzał - nim naciągnął by cięciwie w kuszy niziołek uciekł by już i schował w jednym z krzaków. W takim razie zostało tylko jeszcze biedaczysko, które tarzało się w śniegu cierpiąc z bólu spowodowanego przez dziurawą nogę.  Czas gonił, a krew tryskała coraz bardziej, więc nie było czasu do stracenia - przygniótł jedną rękę trablina, by nie zostać przypadkiem przez jego pazury pocięty, a z drugą ręką poradził sobie dzięki swojej, zdrową nogę natomiast przydeptał jednym wolnym butem, który mu pozostał, natomiast drugą wolną rękę przyłożył do gardła tego małego stworka - oczywiście nie przygniatał go aż tak bardzo, by pogruchotać przy okazji wszystkie kości, jedynie tak by w ukrócić możliwości ataku na człowieka. - Co tu robiłeś? Co to za pułapka była? Gadaj! Gdzie są dzieciaki?! - Zarzucił biedną ofiarę kilkoma pytaniami, wszak nie było czasu na pogawędkę przy herbatce, więc każda sekunda się liczyła.

[Goris]

Trablin przestał się wiercić, twoje chwyty mu to skutecznie unieruchomiły, Jednak czułeś, że dalej próbował. Z przerażeniem w oczach spojrzał na ciebie i zaczął się wydzierać:
-Ja nie chcieć śmierć! Zostaw mnie w pokój! My tu na małe ludź polować i sprzedawać! Ty puścić, ja uciec!

[Zaidaan]

Wyglądało na to, że unieruchomienie zadziałało, lecz mały obrzydliwy gad dalej próbował uciec. Widać było także, że trablin wie w jakiej sytuacji się znalazł i raczej jest na tyle przestraszony, że może się uda coś więcej dowiedzieć o tejże jakże tajemniczej sprawie o porywaniu dzieci. - Ty nie śmierć, jeśli mi pomóc! Gdzie te małe ludzie sprzedajecie, gdzie je trzymacie! Ty gadać, ja wtedy puścić! - Spróbował trochę bardziej prymitywną mową, tak by jednak mały. mało doświadczony myśliwy małych dzieci dość dobrze zrozumiał.

[Goris]

Czułeś, że trablin robił się coraz słabszy.
-Ludzie z łódki je biorą! Dawać nam co chcemy! Oni potem płynąć w ocean!

[Zaidaan]

Sytuacja stawała się coraz gorsza, trablin był coraz słabszy przez krwawienie, był już na tyle bezsilny, że Emerick już postanowił odpuścić gadzinie, więc malucha uwolnił. Były to już jego ostatnie chwile w śniegu, na szczęście zdążył się czegoś dowiedzieć. - Dzięki za pomoc. - Odparł do umierającego pomocnika wstawiając od niego. Spojrzał jeszcze kątem oka na biedaka, a potem rozejrzał się po lesie, skoro już trochę w nim pochodził to orientacja w terenie nieco wzrosła. Ruszył w kierunku wybrzeża, tego samego co wcześniej miejąc nadzieję, że może akurat natrafi na spotkanie tamtych ludzi z trablinami.

[Goris]

Biedny trablin już nie wstał. Powoli odpływał na zimnym śniegu przez zbyt dużą utratę krwi. Las nic się nie zmienił, oprócz odcisków dwóch uciekających trablinów. Bez żadnych przeszkód wróciłeś na znane już tobie wybrzeże.

[Zaidaan]

Droga minęła w spokoju, drugiego trablina nie było ni widu ni słychu, zostały tylko niewyraźne ślady na mokrym śniegu, które za długo nie pozostaną. Natomiast drugi oddał się losowi i niech się dzieje co chce, jemu i tak żadna różnica, gdyż już szykował się do spotkania z Rasherem. W międzyczasie bękart tego boga wracał na wybrzeże, na którym nic się szczególnie nie zmieniło, jednak obserwowanie z tego poziomu całego wybrzeża było dość utrudnione, dlatego też spojrzał na klif i nad głową Emericka zaświeciła się pochodnia. Lepszym rozwiązaniem było by wejście na ten klif i stamtąd obserwować czy coś nie nadpływa i jak powiedział tak zrobił. Zniknął od razu z tamtego miejsca, a zaczął po krótkiej chwili wchodzić na ten wielki klif. Gdy już dotarł bez większych przeszkód na górę to stamtąd mógł pięknie obserwować morze i plażę. Ale stanie w takim miejscu było trochę nietrafne dlatego też usiadł sobie na lekko zimnym podłoży, ale dzięki cieplutkim spodniom mógł na szczęście siedzieć i patrzeć bez obaw, że jego zad mu odmarznie.

[Goris]

Morze płaskie jak stół. Reszta też nie wiele się zmieniła od twojej ostatniej wizyty całkiem niedawno. Mogłeś więc siedzieć wygodnie i czekać na wschód słońca nad morzem.

[Zaidaan]

Nic nowego się nie wydarzyło prócz kolejnych obijających się o plażę fal, nie zapowiadało się by coś się w najbliższym czasie miało wydarzyć. I wtedy poraz kolejny zaświeciła mu się pochodnia nad głową - zamiast czekać leniwie na coś co można zrobić później to można, a nawet trzeba było jednak sprawdzić co z tamtym trablinem, przecież ślady zostawił! Więc dość rozgarnięty najemnik załadował swoją kuszę co trwało około minuty, a potem jak strzała zszedł z klifu i wrócił jak debil do lasu, tam gdzie przed chwilą zabił jednego trablina. Poszukał szybko wzrokiem za małymi śladkami stóp by zaraz za nimi podążyć i odnaleźć drugiego niziołka, a może i miejsce gdzie trzymają te dzieci.

[Goris]

No to odetchnąłeś sobie morską bryzą i wróciłeś ponownie do lasu. Wycieczka trochę trwała i minęło nieco czasu, nim odnalazłeś właściwe miejsce. Gdyby nie twoje ślady to błądziłbyś trochę dłużej. Gdy już znalazłeś się na trasie ucieczki trablina, miałeś większe pole do manewru.

[Zaidaan]

Wybrzeże okazało się mało trafnym miejscem, przynajmniej na tą porę, co zmusiło go do powrotu do lasku, miejsca zbrodni gdzie zabił biednego trablina. Na szczęście pozostawione wcześniej ślady ułatwiły bardzo powrót w tamto miejsce. Nic się nie zmieniło, na śniegu leży martwy, zalany swoją jasnoczerwoną krwią, a gdzieś nieopodal było widać ślady, które odcisnął szczęśliwy trablin nie obrywając bełtem, co mogło może pomóc. W takim bądź razie młody bękart ściągnął z pleców już wcześniej załadowaną na klifie kuszę i trzymając ją w gotowości do wystrzału posuwał się do przodu, a raczej podążając cały czas za tymi małymi śladami. Niestety dwie funkcje, które obie potrzebowały oczy były nie co trudne, lecz jako tako szedł dalej za śladami w nadziei, że za niedługo doprowadzą go do tamtego uciekiniera i uda mu się więcej dowiedzieć.

[Goris]

Szedłeś po wyraźnych śladach przez las. Te zaprowadziły cię przed niewielką grotę. Była ona na tyle niska, że musiałbyś tam wejść na kucaka. Nie widziałeś w niej za wiele, ale czułeś ciepło ze środka. Odgłosy też z niej nie dochodziły.

[Zaidaan]

Okazało się, że po drodze żaden mściwy trablin czy inna bestia nie zaatakowała bękarta przemierzającego przez las za śladami w poszukiwaniu uciekiniera. Po kilku chwilach dotarł do groty tylko o połowę mniejszą od najemnika co pewnie oznaczało, że to miejsce należy do małych porywaczy dzieci. Nie miał innego wyboru jak przykucnąć i wejść tam na kucaku, ciepło dobiegające z środka upewniały Emericka o zamieszkaniu tej groty. Przechodził dalej choć było to dość niewygodne to jednak nie przestawał w wytrwałym przejściu na kucaku, poruszał się jak najlepiej to było możliwe po cichu i ostrożnie aż napotka kogoś lub znajdzie miejsce gdzie sufit będzie wyżej i będzie mógł podróżować normalnym tępem.

[Goris]

Im dalej w jaskinie, tym ciemniej i niżej. Chociaż to było ciężko nazwać jaskinią, zwykła nora, tylko trochę pogłębiona. W pewnym momencie z ciemności usłyszałeś niski, chropowaty głos.
-Kamil, w końcu jesteś. Długo ci zajęła ta ucieczka. Chodź, zatrzemy ślady, żeby on czasem tu nie trafił.
Coraz głośniejsze też były kroki stworzenia z nory.

[Zaidaan]

Nic się nie zmieniało na lepsze, a na gorsze. Im dalej tym ciemniej, ciemniej i coraz niżej się idzie. Wtedy usłyszał ten sam charakterystyczny niski, ochrypnięty głos. Emerick postanowił te chwile siedzieć cicho aż trablin podejdzie bliżej i będzie widać zarysy jego sylwetki, więc czekał z wycelowaną kuszą przed siebie.

//
Czy w norze jest dość wolnego miejsca na swobodny ruch, lub coś w ten deseń?

[Goris]

Nora była ciasna niczym otwór w ciele małej dziewczynki. Proszę nie pytać skąd prowadzący ma te informacje. Po prostu przyjąć to jako przenośnię. Walka była utrudniona. Zwłaszcza, że po drugiej stronie miałeś trablina, która ani myślał się pokazywać. Być może coś wyczuwał, w końcu to ten był tutaj tym inteligentniejszym.