Schodami do nieba #2

[Evening Antarii]

-Chyba tak- odetchnęła z ulgą. Jednocześnie poczuła ciężar na plecach. Białe skrzydła były już w pełni rozwinięte. Dotknęła swego barku a potem rozpostarła skrzydła. -Nareszcie- powiedziała zadowolona z zadziornym uśmieszkiem.

[Funeris Venatio]

- No wiesz? Tylko na to czekałaś, co? - zapytał, mimo wszystko się uśmiechając.

[Evening Antarii]

-No ba!- zaśmiała się. -Tyle moich starań i co? Wszystko na marne miałoby pójść? Chociaż jakaś nagroda za te poświęcenia się należy- mówiła szczerząc się jak dziecko.

[Funeris Venatio]

Funeris pokręcił tylko oczami.
- W teorii twój awans i twoja przemiana dokonała się w pełni.

[Evening Antarii]

-Można by... zwiedzić Przystań z lotu ptaka. Z lotu anioła, raczej.

[Funeris Venatio]

- Wiem jak to może brzmieć, ale... nie latamy tutaj na dużych wysokościach. Tak, podlatujemy od czasu do czasu, by się wznieść czy od razu znaleźć na piętrze, ale raczej nie szybujemy na Przystanią. Wiąże się to również z tym, że do paru miejsc nie wolno wszystkim zaglądać. - Funeris wiedział, że to może mocno kobietę rozczarować, ale niestety takie panowały zwyczaje.

[Evening Antarii]

-Phi!- prychnęła zdziwiona. -Ale mi przyjemność... Mieć takie skrzydła i móc lecieć na pierwsze piętro? A co tam jest, tam "wyżej", skoro nie można latać wysoko?

[Funeris Venatio]

- Jak wysoko byś nie chciała polecieć, to i tak zatrzymasz się w pewnym punkcie. Będziesz czuła unoszące się ciało, będzie pokonywała kolejne metry i kilometry, ale gdy spojrzysz w dół, to okaże się, że mimo wszystko pokonałaś te same dwieście, może trzysta metrów. Wyżej tutaj nie da się wzbić. Ktoś kiedyś nałożył takie ograniczenie na tę sferę.

[Evening Antarii]

-To dość... kiepsko- skomentowała z lekkim grymasem. -Za to Valfden będę mogła podziwiać z góry, nawet gdy zniknie pod chmurami, a nade mną będzie tylko błękitne niebo i słońce. Lub księżyce i gwiazdy. Szkoda, że ten świat ma jakieś ograniczenia, choć zdaje się być boskim tworem...

[Funeris Venatio]

- Wiem, że i tak to będziesz sama sprawdzić, ale na bardzo dużych wysokościach na naszym świecie panuje bardzo niska temperatura, jest mało powietrza i do tego panuje spora wilgotność. Jeżeli więc przelecisz przez chmurę, która jest tak naprawdę obłokiem unoszącej się wody, a następnie wzlecisz mokra bardzo wysoko, to nie dość, że cała ta woda na twoim ciele zamieni się w lód i unieruchomi twoje ciało, to jeszcze nie będziesz miała czym oddychać i spadniesz szybciej, niż byś chciała... Mówię, żebyś uważała. Z troski.

[Evening Antarii]

-Czyli zrobiłaby się ze mnie piękna lodowa rzeźba? W takim razie... trudno. Szybowanie dość nisko będzie musiało mi wystarczyć. Początki i tak nie będą łatwe zapewne. A jak to jest ze zmęczeniem? Po jakim czasie poczuję, że już dłużej nie mogę machać skrzydłami?

[Funeris Venatio]

- No wiesz, "nisko" to pojęcie względne. Mówiłem raczej o tym, żebyś nie próbowała polecieć na księżyc, czy coś w tym stylu. A jeżeli chodzi o zmęczenie, to przez pierwsze tygodnie, może miesiące, będziesz się męczyć jeszcze w miarę szybko, gdyż musisz przyzwyczaić swoje mięśnie. Potem, gdy nauczysz się łapać odpowiednie prądy powietrza, szybować na unoszących się strumieniach wiatru, coraz rzadziej będziesz musiała machać skrzydłami. Ja osobiście któregoś razu okrążyłem wyspę Valfden bez przystanku. Nieco inaczej ma się sprawa z walką powietrzną, ale do tej dochodzi raczej bardzo, bardzo rzadko.

[Evening Antarii]

-Coś mi się zdaje, że walka powietrzna po pewnym czasie i tak skończyłaby się na ziemi. Po pierwsze przez zmęczenie obu walczących, chyba że wcześniej któryś z nich po prostu spadnie martwy na dół. Wiesz... Na początek krótkie loty mi wystarczą... nie chciałabym spotkać swego przeciwnika w powietrzu. I spokojnie, nie miałam zamiaru lecieć na księżyc- prychnęła rozbawiona. -A... Czy... Inni aniołowie, archaniołowie i żniwiarze są przyjaźnie nastawieni do siebie? Czy lepiej nie zadzierać z silniejszymi?

[Funeris Venatio]

- Co masz na myśli? Aniołowie, a już wyżsi skrzydlaci to w ogóle, to jednostki raczej wyzbyte tych wszystkich trosk życia codziennego. Tylko my dwaj i Patricia jesteśmy młodymi osobami, pełnymi jeszcze marantowych trosk, zmartwień, ludzkich nawyków i rozterek. Nikt nie będzie Ci robił fali, popychał, dogryzał, w czymś przeszkadzał. Mimo iż niektóre zachowania pewnych jednostek będą mogły Ci się wydać nieco nieuprzejme, to raczej wynikałoby to z tego, że niektórzy już zapomnieli, że pewnymi słowami można urazić. Także pamiętaj, niczym się nie przejmuj, wszyscy chcemy wspólnego dobra.

[Evening Antarii]

-To dobrze, że nie mają się za ważniejszych. Mam nadzieję że i ja kiedyś nie będę martwić się o te przyziemne sprawy. Ale tymczasem... Może czas wracać na Valfden i zająć się tamtejszymi problemami nieco. A raczej ich rozwiązywaniem.

[Funeris Venatio]

- Dokładnie, mamy sporo do zrobienia. Jako anioły mamy więcej obowiązków i na naszych barkach spoczywa większa odpowiedzialność, ale przez lata jeszcze nikt nie będzie nas obarczał żadnymi skomplikowanymi i niebezpiecznymi nawet dla nas zadaniami. Mamy kierować życiem istot w Marancie, rozświetlać ich drogę, pomagać i służyć. Takie zadanie postawiono mi jako przewodniczącemu Bractwu, takie również zadanie zostaje postawione tobie.

[Evening Antarii]

-Zatem wiele się nie zmieni, choć będzie od nas więcej wymagane- podsumowała.

[Funeris Venatio]

- Gotowa, żeby wrócić?

[Evening Antarii]

-Oczywiście.

[Funeris Venatio]

Funeris wykonał jakiś szybki ruch i oczy Evening zaszły mgłą. Po krótkiej chwili na powrót stała w swoim ciele w Kapitularzu Bractwa ÂŚwitu, przed posągiem Zartata. Miała na sobie cały swój ekwipunek, wszystkie bronie i pancerz. W koszuli na plecach pojawiły się dwa otwory, przez które wystawały przepiękne, białe skrzydła.

WYPRAWA ZAKOÑCZONA POWODZENIEM !!!

PODSUMOWANIE: Evening przystąpiła do przemiany w anioła. Przemieniła się. Jest więc aniołem.

TALENTY:

Evening Antarii:

Aktywność: 1 brązowy talent
Opisy: 1 srebrny talent