Sabotażysta do wynajęcia

[Malavon]

Nazwa wyprawy: Sabotażysta do wynajęcia
Prowadzący wyprawę: Beatrice
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: umiejętność walki dowolną bronią 75% lub dwie 50 %, zgoda prowadzącego i aktualnych graczy
Uczestnicy wyprawy: Malavon

-Wywiad mówisz? Dużo ich tam posłałaś?

[Beatrice]

- Tylu ile za pewne potrzeba. Cała moja siatka szpiegowska sama się organizuje, a ja w tym uroczym miejscu pomagam im robiąc całą papierkową robotę. Wysyłanie listów, wykorzystywanie kontaktów, pisanie kontraktów to głównie moja domena, choć nie idzie mi to tak świetnie jak kilka lat temu. Niewiele dowiaduje się o szczegółach wykonywanych przez nich akcji, a jedynie informują mnie o zaistniałych problemach oraz czasem poproszą o dodatkowe rzeczy. Wiem tyle ile ci mniej więcej powiedziałam. - Spojrzała na ciebie trochę zmieszanym wzrokiem, jakby jednak było jej trochę wstyd, że wie tak nie wiele.

- A! Bym zapomniała, organizacja nazywa się Szponiaste Szpaki i chyba próbują kogoś naśladować. Nie wiem czy ci to pomoże, ale zawsze chyba warto wiedzieć z kim się walczy. - odparła po chwili ciszy.

- Masz może jeszcze jakieś pytania? A może czegoś potrzebujesz przed odejściem?

[Malavon]

-Szponiaste Szpaki? Mało oryginalne. Szpaki kojarzą mi się raczej z szkodnikami niszczącymi choćby dobre wiśnie czy czereśnie. No ale cóż... - skomentowałem. -Mogłabyś jeszcze raz przypomnieć jak dostać się do tego miasta? W którą to stronę?

[Beatrice]

- Jak pójdziesz na zachód to trafisz na drogę, którą polecam ci podążyć. Idąc wzdłuż niej z pewnością dotrzesz do celu. Powodzenia, mam szczerą nadzieję, że ci się uda. - Spojrzała na Malavona ciepłym i serdecznym wzrokiem, jakby naprawdę się o niego martwiła. Od niego zależały dalsze losy tego miasta oraz przyszłość jej organizacji. Kolejne nieudane zadanie mogłoby pogrążyć tę niewielką grupę działających wspólnie w niemałą ruinę, dlatego tak wiele znaczyło dla niej to zadanie. Z nadzieją patrzyła na elfa, który jak bohater chronił ją i jej przyjaciół przed przepaścią, która czyhała za ich plecami, czekając tylko na ich małe potknięcie.

- Błagam, nie zawiedź mnie. - odparła łamiącym się głosem, wyglądając , jakby miała zaraz uronić morze łez.

[Malavon]

-Postaram się. Ostatnio byłem raczej mało wylewny więc uznałem że to jej powinno wystarczyć. Zastanawiało mnie nieco jej zachowanie. Czy to ostatnio jakaś moda na wrażliwych agentów z kręgosłupem moralnym? Może oni też musieli by zabić trochę rycerzy albo pobyć w Pakcie żeby czegoś się nauczyć. Zostawiając kobietę i dalsze rozważania ruszyłem w drogę.

[Beatrice]

Elf bez oglądania się za sobą odszedł od kobiety, żegnając ją jedynie wymownym zdaniem, które miało chyba na celu ją trochę podbudować psychicznie. Malavon odchodząc usłyszał jeszcze jak kobieta zażywa kąpieli w jej niewielkim jeziorku ku swej uciesze. Miała ona ostatnio wiele na głowie i rzadko ma czas, aby się odpowiednio zrelaksować. Poza tym jest bardzo samotna, co jest następnym czynnikiem doprowadzający ją małymi kroczkami do depresji. Ciche pluski były ledwo słyszalne, jednak Malavon mógł je dostrzec spomiędzy całej barwy dźwięków go otaczających. ÂŚpiew ptaków oraz szelest trawy nie sposób był zagłuszyć wejścia do wody kobiety, jednak dalsze czynności wystarczająco zagłuszył spadający, niewielki wodospad.

Elf po kilku minutach natrafił na drogę, która rozwidlała się w dwa kierunki. Jedna prowadziła do Atusel, a druga na wschód, do miasteczka Leamis.

[Malavon]

Podążyłem oczywiście od razu w kierunku Leamis. W Atusel byłem nie raz, a i nie miałem po co tam zmierzać. Wolałem z początku rozeznać się w miejscu pracy i wtedy wykombinować jakiś sposób aby zaradzić problemom tamtejszych ludzi. Rzecz jasną wykorzystując swoją unikalną metodę oraz garść sztuczek jaką dysponowałem.

[Beatrice]

Podróż była spokojna, a jej długie godziny umilał delikatny, chłodny wiatr i piękny śpiew ptaków. Podczas swej trasy Malavon nie spotkał nikogo, żadna żywa dusza chyba nie zmierzała do miasta Leamis. Było to bardzo dziwne i tajemnicze, ale chyba najbardziej przygnębiający był fakt, że elf nawet nie był w stanie załapać się na żaden wóz. Całą drogę odbył na piechotę, a o miłe towarzystwo nie mógł nawet zabiegać. Ku kresu drogi z niewielkiego pagórka odnalazł wzrokiem bramy miasteczka, które były zamknięte, a trójka strażników przy bramie zagrywała się w jakąś grę karcianą, głupkowato ciesząc mordę. 

[Malavon]

Nie przejmowałem się zbytnio brakiem towarzystwa. Jako dawny banita przywykłem do przebywania przez długi czas w samotności i właściwie nawet mi to pasowało. Podróż minęła i znalazłem się u bram miasta. Dostrzegłem strażników i zamkniętą bramę, więc postanowiłem dowiedzieć się o co chodzi.
-Dobry panowie. W co tam pogrywacie?

[Beatrice]

- Oooo długouchy do nas zawitał. Czego tu szukasz dziwaku? - odparł jeden z nich, który odstawił na stół karty i wpatrywał się w nieznajomego. Pozostała dwójka przerwała grę, jednak nie bardzo przywiązywali uwagi do obecności elfa. Jednak docinka ich kolegi widocznie ich rozbawiła i na twarzach strażników można było przyuważyć szydercze uśmieszki.

[Malavon]

Powstrzymałem się od komentarza póki co i rozmazania ich na tej bramie jakimś zaklęciem.
-Jestem wędrownym kuglarzem i zastanawiałem się czy nie mógłbym zatrzymać się w tym mieście na trochę.

[Beatrice]

Trójka strażników wybuchła śmiechem, za pewne głównie śmiejąc się z jego wyglądu i pasującej do tego pracy.

- A to dobre - znowu wybuchli śmiechem - Dobry jest - ocenił rozbawiony do koleżków.

- A znasz jakieś ciekawe sztuczki? ÂŻonglować umisz? - Dał znak koledze obok, który jeszcze nie wtrącał się do rozmowy, a jedynie tylko uraczył Malanova kilka razy śmiechem śmiechem. Ten skłonił się, zajrzał pod krzesło i wyciągnął z pod niego trzy butelki o,75l, za pewne po jakimś alkoholu, stawiając je za chwile na stole.

- Pokaż pan co potrafisz, pośmiejemy się, co nie?

[Malavon]

-ÂŻonglerka jest akurat prosta, ale jeśli to was uszczęśliwi. Wziąłem od nich butelki i chwyciłem je za szyjki. Całe szczęście elfy były zręczne, a w dodatku ja dysponowałem jeszcze psioniką. Butelki poszły w górę. Skoncentrowany na tej prostej sztuczce co rusz wyrzucałem butelkę i łapałem kolejną w dość zgrabnym tempie. Jeśli coś szło gorzej to pomagałem sobie delikatnie psionicznymi impulsami.

[Beatrice]

- A niech mnie gęś kopnie! Prawdziwy artysta! - Widzowie otworzyli buzie lekko nie dowierzając w to co właśnie przed nimi się dzieje. Motłoch wpatrywał się w niego z niesamowitym podziwem, choć to była tak naprawdę zwykła żonglerka.

- No panie dziwak z takim talentem to niech pan do ratusza od razu pójdzie, a nie przed bramą się marnuje. - wskazał niewielkie drzwi obok wielkiej bramy, która była chyba otwierana jedynie dla wozów.

[Malavon]

-Dziękuje. Na pewno jeszcze tu wrócę. Szkoda by nie pokazać takiej widowni czegoś jeszcze. Ukłoniłem się teatralnie i przeszedłem przez bramę w wskazanym miejscu. Po drugiej stronie próbowałem dostrzec coś co mogłoby być ratuszem.

[Beatrice]

//Jest godzina 20

Za drzwiami był niewielki plac, z którego idąc na wprost można byłoby dojść zapewne do centrum miasta. Poza tą prostą, dużą drogą można byłoby też skręcić w prawo w trochę bardziej kręte i wąskie uliczki, które o tej późnej całkiem godzinie mogą okazać się niebezpieczne. Szczególnie, że na ulicach były całkowite pustki, a na wrzawę charakterystyczną dla rynków nie było tu miejsca. Pojedyncze osoby przechadzały się z opuszczoną, smętną miną, lecz bez problemu można było stwierdzić, że są oni mieszkańcami tego miasta. Turyści byli tu prawdziwym rarytasem, dlatego handel leżał, ograniczony tylko do potrzeb mieszkańców miasta. Dzień powoli chylił się ku końcowi, a ciężka, długa piesza wędrówka zmęczyła Malavona. Warto byłoby poszukać miejsca na spoczynek, jednak dla zabawnego kuglarza raczej nigdy nie będzie to problemem w mieście doceniającym artystów.

[Malavon]

Przed wizytą w ratuszu czy innym równie ważnym miejscu postanowiłem zapewnić sobie jakiś pokoik. Zacząłem więc rozglądać się za jakąś oberżą.

[Beatrice]

Po kilku minutach błądzenia w różnych bocznych zaułkach wreszcie elf odnalazł coś na kształt drewnianej karczmy. Drzwi wejściowe może wyglądały dość zadbane i niezniszczone, lecz o reszcie tego budynku nie można było powiedzieć. Wszystko wyglądało niestabilnie jakby cała konstrukcja w każdym momencie mogła się zawalić. Oprócz tego niektóre okna na górnych piętrach były częściowo wybite, jakby ktoś ze złości czy też zawisłości rzucał w nie kamieniami. To miejsce dawno nie widziało dobrego, porządnego remontu, a za pewne wszystko było winą tego braku turystów. Interes się nie kręcił i większe inwestycje pewnie byłyby wyrzuceniem pieniędzy w błoto.

Z wnętrza budynku nie dobiegały żadne podniesione głosy, a drzwi wytłumiały wszystkie szmery. Na pierwszy rzut oka karczma mogła się wydawać nawiedzonym miejscem opuszczonym przez wszystkich, ale niewielkie światło przedzierało się przez jej okna. Ktoś pewnie tam stróżował, jednak patrząc na jasność, za pewne tylko przy jednej, biednej świecy. Może to bieda, a może jedynie zwykła oszczędność.

[Malavon]

Taki wygląd budynku wcale mnie nie odstraszał. W swoim życiu widywałem duże gorsze rzeczy i nocowało się w bardziej nieprzyjemnych warunkach. Wystarczy przypomnieć sobie celę z kajdanami wykonanymi z czerwonej rudy. Postanowiłem więc z czystej ciekawości zajrzeć do owego budynku i przekonać się czy to faktycznie karczma.

[Beatrice]

Drzwi otworzyły się z nieprzyjemnym dla ucha skrzypieniem. To zaalarmowało od razu mężczyzna, który przysypiał opierając głowę na ladzie i cichutko chrapiąc. Zaraz podniósł wzrok na elfa i z niedowierzaniem otworzył odrobinę buzie. Pokój był niewielki, stało w nim dwa stoły, przy których było z kilka krzeseł. Meble stały w ciemności, którą rozpraszała z słabym skutkiem świeca przy twarzy karczmarza. Milczał wpatrując się z przerażeniem w gościa, jakby był jakimś rzezimieszkiem, który wszedł mu do domu i zaraz miał zgwałcić mu całą rodzinę.