Bękarci ryk - pogoń za synem!

[Arya]

Nazwa wyprawy: Bękarci ryk - pogoń za synem!
Prowadzący wyprawę: Nicholas
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Bycie Aryą
Uczestnicy wyprawy: Arya



Arya siedziała na koniu za Nicholasem. Jechali przez miasto, do miejsca, gdzie miała znaleźć swojego syna. Nie ukrywała tego, jak bardzo się niecierpliwiła.
- Daleko jeszcze? - Zwróciła się do swojego towarzysza.

[Nicholas]

- No... Tak na drugą stronę wyspy - rzucił od niechcenia, narzucając kaptur na łeb. Od tak, coby go nikt nie rozpoznał. Pognał konia w przód.

[Arya]

- Super, czyli spędzę wiele godzin siedząc za nim. - Burknęła pod nosem sama do siebie, ledwie słyszalnie. Powierciła się trochę w siodle, by usiąść jak najwygodniej. Z braku innego pomysłu, chwyciła Nicholasa w pasie, by nie spaść z konia. I tak czekała, aż dotrą na miejsce.

[Nicholas]

- Ja wiem, że jestem piękny i umięśniony, dlatego łaskawie pozwalam Ci dotykać mego brzucha i pobrzusza.. - zaśmiał się cicho, przesuwając się delikatnie by zrobić Ci miejsce.
- Muszę przyznać, że moi ludzie delikatnie przesadzili, zostawiając Twojego syna w sierocińcu przy Kolonii Karnej. No ale, cóż.. Nie było wyjścia. Trwała wtedy wojna pomiędzy nami, a tymi którzy stali jeszcze po stronie Twojego kochanka.. Większość nadal żyje, chociaż wolałaby nie, jak sądzę...

[Arya]

- Skromny się znalazł. - prychnęła i przewróciła oczami, chociaż nie mógł tego zobaczyć.
- Oh, czyli jest w sierocińcu... w sumie mogłam się tego spodziewać. Zawsze mógł mu się przytrafić gorszy los. - zamyśliła się przez chwilę - Nadal nazywają go tam Arlen? Tak, jak go nazwałam po narodzinach? I czemu ci ludzie woleliby nie żyć? Coś się wydarzyło?

[Nicholas]

- Andre jak i wielu innych, którzy wspomagali Kratosa podczas jego boju z bratem, w tym mój brat, nadal żyją.. Stracili po prostu wszystkie bariery psychiczne i oszaleli... Siedzą obecnie w małej jaskini i uważają, że są Kratosami. Każde z nich.
Pognał trochę konia i odwrócił głowę w Twoją stronę.
- Nie wiem jak nazywają Twojego syna. Do tego sierocińca moi ludzie się nie zbliżają. Mówią, że gdzieś niedaleko straszy duch jakiegoś wariata. Rasher jeden wie, co tam siedzi...
Jechaliście już dobre pół godziny, podskakiwałaś co jakiś czas na koniu.
- No i został Twój przeszły przyszły teść. Dexter. Wbrew temu, co się kiedyś wydarzyło, on jak i jego ojciec nadal żyją. Zaszyli się jednak gdzieś i nie wyściubiają nosa. Są zbyt słabi.

[Arya]

Wzdrygnęła się na myśl o oszalałych towarzyszy Kratosa jak i na to, że jego ojciec jeszcze żyje. Niezbyt miała chęć kiedykolwiek jeszcze go spotkać. I jeszcze ten duch niedaleko sierocińca... przeszły ją dreszcze. Teraz jej priorytetem stało się odzyskanie syna i chronienie go.
- Możemy się pospieszyć? Chcę jak najszybciej tam dotrzeć.

[Nicholas]

- Sierociniec jest w gminie Afers, niedaleko bariery do Kolonii. Byłaś w kolonii, prawda? Byłaś, wiem to - uśmiechnął się. - I tak musimy zrobić postój za niedługo. ÂŚciemniło się, a w lesie pełno zbirów.
I, wbrew swoim słowom, przyśpieszył konia.

[Arya]

Milczała przez długi czas i wsłuchiwała się w odgłosy na poboczach drogi.
- Wiesz co, pojechałam z tobą, a nawet nie powiedziałeś mi, jak masz na imię. Wiem tylko, że jesteś bratem Edwarda i masz coś wspólnego z Kratosem. Tak w ogóle, co oznacza ten tatuaż, który masz? - powiedziała jakby od niechcenia.

[Nicholas]

- Nie jestem bratem Edwarda, tak w gwoli ścisłości. Powiedziałem tak, byś mi zaufała - odpowiedział i jakby lekko przyśpieszył ze strachu. - Przepraszam, to był jedyny sposób
Uśmiechnął się i znów popędził konia.
- Na imię mam Nicholas, zarządzam.. a w sumie, nie ważne kim zarządzam. Pytasz o tatuaż dwóch ostrzy? To długa historia, więc skrócę Ci ją w paru zdaniach - zrobił krótką przerwę by poprawić kaptur. - Było nas ośmiu. Ja, Gonzales, Curwus, Korwinus, Mikkes, Janusz, Tadek i Kratos. Twój kochanek dołączył do nas na samym początku swego pobytu na Valfden, gdy moja organizacja była jeszcze raczkującym niemowlakiem. To było zanim poznał Ciebie, bo potem jego aktywność w "Ośmiu panach sprawiedliwości" ustała do zera... Tak tak, wiem, nazwa do dupy. Ale jakąś musieliśmy przyodziać. Ale nie o tym mu tu pitu-pitu.. Byliśmy swego rodzaju... artystami. Wiesz, takie kółko teatralne. Pisaliśmy wiersze, jakieś krótkie powieści. Dla zabicia nudy, dla rozluźnienia...

[Arya]

Odsunęła się od niego na siodle, jak mogła daleko mogła. Miała ochotę zsiąść z konia i z nim pogadać, patrząc mu w oczy, by wyłapać ewentualne kłamstwa, jednak nie miała takiej możliwości. Poza tym i tak nie mogła opóźniać poszukiwań swojego syna. W końcu mogło mu grozić niebezpieczeństwo.
Na wieść o tym... kółku artystów prawie parsknęła śmiechem, jednak powstrzymała się. Tej części z przeszłości Kratosa nie znała. - Pisaliście...wiersze? Serio? Jaja sobie robisz, z tego by nie było tatuaży w kształcie ostrzy, bardziej by wam pasowało pióro, wiesz, Panie Poeto? - odparła z nutką sarkazmu, po czym zmieniła ton na poważniejszy. - Co jeszcze za tym stoi? musieliście robić też coś innego.

[Nicholas]

- Zabijaliśmy za pieniądze.. A myślisz, że po czym musieliśmy się rozluźnić przy wierszach? - poruszył sugestywnie brwiami. - Dobra, Kluseczko, robimy postój...

[Arya]

Uniosła jedną brew. Kluseczko? Gdy tylko się zatrzymał, zeskoczyła z konia. - Skoro tak mówisz, Rosołku. Poszukała dogodnego miejsca i zaczęła przygotowywać ognisko i oczyszczać miejsce do spania z patyków i kamieni.


//Zabiję Cię za tą Kluseczkę 

[Nicholas]

Nicholas spojrzał na Ciebie jak na wariatkę, potem prychnął jak rozjuszony kotek i pogładził konia.
- Chodź Kluseczko, przywiążemy Cię gdzieś do drzewa i nakarmimy, co? - pogłaskał konia, wtulił się w jego łepek i poszedł go przywiązać do jednego z pobliskich drzew.

[Arya]

Arya rozpaliła ognisko i zaczęła ogrzewać sobie ręce.


//Szczwany lis z Ciebie, Rosołku 

[Nicholas]

Nicholas wrócił po paru minutach wyraźnie zadowolony z tego, iż jego Kluseczka została nakarmiona.
- Już rozpaliłaś? Ach, dziękuje, że przyszedłem a tu już wszystko gotowe...
Położył się koło ogniska, wcześniej rzecz jasna zdejmując płaszcz. Teraz dopiero zobaczyłaś, że jego klata jest wytatuowana dokładnie tak samo jak u Kratosa.
- Połóż się. Jutro czeka nas dłuuga droga.
Przesunął się trochę, dając Ci miejsce na położenie się. Uśmiechał się delikatnie, co mu tylko dodawało uroku.

//Dziękuje, Kluseczko. 

[Arya]

Prychnęła i położyła się po drugiej stronie ogniska. Została we WSZYSTKICH ubraniach, bo było zimno. Zrzuciła z pleców puklerz i rzuciła go na ziemię obok ogniska. Po chwili dołączyły do niego strzały i łuk. Topór położyła przed sobą, ułożyła się jak najwygodniej mogła na ziemi. Wpatrywała się w gwiazdy, aż w końcu zasnęła.

[Nicholas]

Obudziłaś sie jako pierwsza. Nicholas jeszcze spał, ognisko nadal płonęło - widać, że wcześniej dbał o to, by w nocy nie było zimna.
Spał nieokryty płaszczem, pół nagi. Widać, zimno nie było jego wrogiem. Albo przynajmniej nie działało na niego tak jak na innych.

[Arya]

Wstała z posłania, przeciągnęła się i spojrzała na Nicholasa. Jeszcze spał i to dosyć mocno. Nie zamierzała go budzić. Wtedy zerknęła na jego płaszcz leżący obok i na palące się ognisko. Na jej twarzy zagościł złośliwy uśmieszek. Cicho podeszła do niego, wzięła płaszcz i rzuciła go tak, że skrawek wpadł w trzaskające płomienie. Materiał szybko się zapalił. Odsunęła się szybko i niby to przypadkowo wpadła na Nicholasa, budząc go. - Ei, ei, ei, ei, ei chyba ci się płaszcz pali!



//Nie mogłam się powstrzymać, Rosołku 

[Nicholas]

- To nic, mam takich ze sto w Brugrardzie... - mruknął, przecierając oczy. Spojrzał na palący płaszcz, potem na Ciebie i uśmiechnął się. Wiedział dlaczego płaszcz się spalił, ale nie skomentował tego. Bo po co?
Szybko się ogarnął. Poszedł po Kluseczkę i wrócił chwilę później, ubrany w kurtkę z ćwiekami po bokach.
- To co, jedziemy dalej? - jego głos był miły, spokojny..
Wystawił Ci rękę, by pomóc wsiąść na konia.