Krajobraz z wilgą i ludzie

[Rina]

Kobieta spojrzała na mężczyzne czy to aby nie on jest tym jednouchym. Postanowiła wykorzystać swój urok osobisty. - Hej przystojniaku! Szukam mojego znajomego z dawnych lat, taki specyficzny osobnik, elf bez jednego ucha. Pomożesz mi? - długoucha zaczęła wodzić mężczyźnie palcem po klatce piersiowej.

[Funeris Venatio]

No cóż, mężczyzna może i chciał pomóc, ale nie bardzo lubił rozpustne i zbytnio uwodzicielskie kobiety, które często stawały się w tym wszystkim wulgarne. Nie spodobało mu się więc, gdy Rina zaczęła wodzić palcem po jego klatce, jakby zaraz chciała go zaciągnąć w krzaki. Mężczyźni, mimo iż kobietom mogło wydawać się inaczej, mieli również swój honor i zasady. Dlatego też młody i przystojny elf delikatnie, lecz stanowczo odsunął dłoń kobiety, dając jej do zrozumienia, żeby się nieco powściągnęła.
- Wykłada czy studiuje? - spytał.


- Miło was poznać, panowie - powiedział więc Jurand, kładąc miecz na blat stołu i dając znać kusznikom, żeby opuścili i rozładowali broń. Ci pospiesznie zwolnili cięciwy, odstawili urządzenia i wrócili do swoich wcześniejszych zajęć. Dwóch z nich weszło na piętro, jeden przysunął sobie zydel, ostatni skoczył po dzban, w którym była woda.
- Wybaczcie, ale ostrożności nigdy dosyć. Zasiądziecie? - spytał, wskazując na wolne krzesła przy stole z prawej strony komina. Wolne były trzy, więc był luksus wyboru.


- Ten tutaj panicz - wskazał Funeris Gorna - to zaiste książę, nadworny samego Isentora I Aquila, króla Valfden. Jego miana wyjawić nie mogę, gdyż ślubował przed ołtarzem Ellmora. Ma wieść życie w ubóstwie i o prostych środkach, dopóki nie wypełni ślubów. Wybaczcie mu więc, drogie panie, małomówność i prostotę zachowań. - Zaraz potem zrobił wymowną pauzę, uśmiechnął się najpierw w stronę Gorna, potem dwóch kobiet. Uniósł szklankę do góry, wzniósł niemy toast na ich cześć i upił nieco, delektując się naprawdę przednim smakiem. Maurenki w mig pojęły, że powinny się oddalić i zostawić ich na chwilę samych. Klemens miał podejść dopiero za minutę, więc mieli chwilę czasu na wymienienie uwag.

[Rina]

- Raczej wykłada, jest doktorantem na jednym z wydziałów. Niestety nie wiele do mnie pisał, bo wiesz pisaliśmy do siebie listy jak to znajomi, no i tak jak mówie, nie wiele do mnie pisał więc nawet nie wiem co konkretnie wykłada. Ech... Tak to już dziwnie układa się życie. - kobieta mówiła całkiem swobodnie jakby znała tego elfa od lat, dużo gestykulując przy tym, ot taki nawyk.

[Funeris Venatio]

- Czyli mówił Ci, że jest doktorantem, ale nie powiedział czym się zajmuje? Czy ty przypadkiem czegoś nie kręcisz? To chyba niezbyt bliski znajomy. Bo raczej nie jesteś stąd, skoro przybyłaś go szukać.

[Gorn Valfranden]

Gorn nawet nie poruszył się kiedy Funeris powiedział że jest nadwornym Samego króla. Gorn jedynie się uśmiechnął do niego przyjaźnie. Toteż nie odzywał się i starał się zachowywać jako prosty człek.  Działał ,,pod przykrywką''  Przysłuchiwał się uważnie wymianie zdań.

[Melkior Tacticus]

- Zasiądziemy. Odparł elf z nieukrywaną ulgą, usiadł na pierwszym z brzegu krześle i rzekł:
- Jak więc sytuacja wygląda?

[Rina]

- To mój znajomy a nie przyjaciel. Tak jak mówiłam, pisał do mnie a że nagle kontakt się urwał, do tego byłam znudzona siedzeniem na tyłku to postanowiłam się zaciągnąć na statek i sprawdzić co słychać u niego, czy w ogóle żyje. Wiesz taka życiowa przygoda, popłyne sobie, zwiedze świat, poodwiedzam znajomych i takie tam bzdety. Naprawde, młodość mamy tylko jedną, nie chciałam jej zmarnować na siedzenie w domu i pomaganiu rodzinie. Raz sie żyje. Oj rozgadałam się, przepraszam. To jak, pomożesz mi? Elf bez ucha, jego szukam.

[Elizabeth]

Elizabeth zatrzymała się widząc z dala tę miziającą się parę, która szczęśliwie sobie gawędziła. Nie chciała im przeszkadzać, dlatego też obserwowała ich z daleka, wyglądające trochę jak zazdrośnica obserwująca dwoje kochanków. Plan śledzenia ich zdawał się w tym wypadku najlepszym pomysłem, więc bez zbędnego czekania zaczęła go wdrażać w życie.

[Funeris Venatio]

- Oj, kręcisz, kręcisz... Nawet imienia jego nie podałaś. Nie chcę się w to mieszać - powiedział elf, biorąc pod rękę swoją skórzaną teczkę z jakimiś papierami i ruszył w stronę wyjścia z uczelni, kierując się do bramy z dwoma osiłkami.
Tymczasem za Elizabeth, od strony rektoratu, rozległo się pojedyncze bicie dzwonu.


- A to zależy o co dokładnie pytasz, Melkiorze. Orwellowcy siedzą raczej cicho, kręcą się co prawda po mieście, tym i w Funerze, z Kenin nie mam dużego kontaktu. Nie podejmują jednak żadnych dużych akcji, nie szykują się na nikogo w tej chwili, raczej chwilowo umacniają pozycję, w czym my próbujemy im za wszelką cenę przeszkodzić. Zniszczyliśmy wiele różnych punktów przerzutowych i zbornych, przytemperowaliśmy ich raczej ostro, więc idzie im jak po grudzie. Dowiedzieliśmy się, że niedawno przebywał tutaj pan Price z jakimś swoim totumfackim, też grubą rybą. Nim jednak do niego dotarliśmy, ulotnił się i ślad po nim zaginął. A ten Vuko, co go mieliśmy szukać przy okazji, ostatni raz widziany był w Funerze, na wschodzie, mniej więcej w połowie wyspy. Czekam na potwierdzenie tych informacji od Fulka, który dzisiaj pod wieczór miał mi dostarczyć więcej danych.


- Klemens to mój znajomy, zna mnie w miarę dobrze. Ale Ciebie raczej na oczy nie widział, udawaj więc autentycznie nadwornego z królewskiego dworca, zachowuj się jak taki, taksuj niektórych wzrokiem z klasą i kłaniaj się tak, jakbyś miał to robić przed samym królem. Potrzebuję jeszcze przez chwilę utrzymać całą tę operację w tajemnicy. Klemens miał dla mnie zdobyć kilka informacji, ale niekoniecznie musi wiedzieć dlaczego to zrobił. Rozumiemy się?

[Rina]

Długoucha nie dała mu odejść. Złapała go mocno za ramię i zanim (prawdopodobnie) zdążył się wyrwać powiedziała. - Zwie się Fulko de Lorche. Przepraszam, powinnam powiedzieć wcześniej jak się nazywa.

[Funeris Venatio]

Elf jednak wyzwolił się z uścisku. Podniósł do góry ręce w geście, że nie chce z tym mieć nic wspólnego i ruszył w uprzednio obranym kierunku. To złapanie jego ramienia, stanowcze i mocne, w ogóle wydało mu się tak nieprawdopodobne i nie pasujące do tego, co kobieta mówiła, że już na pewno nie miał zamiaru jej pomagać.

[Rina]

Rina zrobiła tak i spojrzała na ziemie. Głośno odsapnęła i ruszyła w stronę małej Eli. Szybko znalazła się przy niej. - Cóż. Nic nie załatwiłam, agentki ze mnie nie będzie. - szepnęła.

[Elizabeth]

- Każdy popełnia błędy, ja też go nie znalazłam. Co robimy? Co to za dzwon?

[Melkior Tacticus]

- To w zasadzie tyle, miałem wypytać o ogólną sytuację. Wiesz, ja nigdy nie brałem udziału w quasi-wywiadowczych akcjach...

[Funeris Venatio]

Tymczasem elf dotarł do stróżówki przy wejściu i począł rozmawiać z osiłkami.


- Gdzie tymczasem jest Funeris? - spytał Jurand.

[Gorn Valfranden]

Gorn wysłuchał uważnie zaleceń Funerisa. Kiwnął głową na znak że rozumie i będzie się starał. Tak więc biorąc czasami bardzo małe łyki piwa,  taksował wzrokiem ludzi przebywających w pomieszczeniu. Gorn starał się jak mógł wyglądać jak typowy nadworny dworzanin. Ale większość życia walczył na polu bitwy a nie na dworze królów, książąt i innych szlachetków. Ale żeby pokazać że można na niego liczyć i umie sobie radzić w każdej sytuacji. Tak więc kontynuował przedstawienie, taksował innych ludzi wzrokiem ,,z klasą''. Słowem   zachowywał się jak rodzony dworzan samego króla.

[Melkior Tacticus]

W Essorze.

[Elizabeth]

Ujrzawszy elfa, który rozmawia z podejrzanymi typkami zajmującymi się chwaleniem swymi mięśniami oraz pustymi groźbami, przeraziła się odrobinę.
- Możemy mieć chyba niepotrzebne kłopoty, jakby co to się nie znamy i sama poszukam elfa bez ucha.

[Rina]

Długoucha przyjrzała się osiłkom i elfowi. - To tylko osiłki, duże mięśnie, mała inteligencja. To akademia, tutaj plotki szybko się roznoszą, coś czuje że nasz cel za niedługo sam na nas wpadnie. - uśmiechnęła się szeroko. - Dzwony, pewnie zaraz zaczną się wykłady czy co tam się robi. Chodź, pokręcimy się i poszukamy sali wykładowej naszego "przyjaciela" Fulko. - rozejrzała się za takową salą i jeśli była to ruszyła w jej strone.

[Elizabeth]

- Wydaję mi się, że może tutaj będą wykłady.- Wskazała swoim drobnym palcem budynek, który oznaczony został napisem "REKTORAT". Wydawało się niskiej kobiecie, że zebrany tłum chyba właśnie czekał na ten dzwon, mający zapewne sygnalizować otwarcie się drzwi ku interesującemu wnętrzu. Tam właśnie mógł wykładać ich "przyjaciel".

- Nigdy nie lekceważ Rino swoich przeciwników - zaczęła Elizabeth lekko gestykulując jedną ręką - bo kiedyś źle na tym wyjdziesz, moja droga. W bajkach, które kiedyś moja kochana mama mi czytała... - zarumieniła się odrobinę jak dziecko, które zrobiło coś wstydliwego. Zatrzymała swój wywód na chwilę, troszkę dziwiąc się, że zaczęła o tym opowiadać. Jej twarz szybko z rumieńców przeszła w nieogarnięty smutek, który w chwilę mógł przerodzić się w płacz. Przeszłość ciągle za nią podążała, a ona wciąż nie była w stanie sobie z nią poradzić. Jak wielki kolec w sercu, który kuje niemiłosiernie raniąc dotkliwie, gdy tylko ruszy się tym życiodajnym organem.