Mieszkańcy Ysery

[Devristus Morii]

Devristus podbiegł do wozu jadącego na północ. Możliwe to było dzięki temu, że jechał on z niewielką prędkością, a więc dogonienie go nie było trudnością dla młodego ciała ludzkiego. Również pozycja w której znajdował się mag była dla niego korzystna. Kiedy już udało mu się zwrócić uwagę woźnicy rzekł:
Przepraszam czy jedzie Pan może do wsi Ysery?

[Funeris Venatio]

Wóz był prosty, o dwóch chwiejnych osiach i niezbyt prosto jadących kołach. Widać było, że dyszel ledwo trzyma, stara szkapa ledwo dycha, a woźnica, pijany jak bela, ledwo siedzi. W pace, w wiklinowych koszach, niziołek, który wyglądał jak mieszanka krasnoluda i jaszczuroczłeka, miał jakieś zawiniątka. Mniej więcej sześcienne przedmioty wielkości dużej ludzkiej głowy, pozawijane w liście podobne do tych, jakimi opieczętowano jadalne (?) placki Devristusa.
Niewielki woźnica kiwał się na nierównościach drogi, trzymając nonszalancko lejce. Zobaczył podbiegającego człowieka i czknął wyraźnie na powitanie.
- Co? Ty ze wsi? Niech Ci pola miękkimi będą, czy jakoś tak! - przekrzykiwał stukający dyszel, który miał moc świątynnego dzwonu.

[Devristus Morii]

Jestem ze stolicy, ale dziękuję. Niech Ci alkohol nie będzie trucizną, zaś placki nie stanęły w gardle odkrzyczał Devristus. W głowie już miał plan co by utrudnić drogę woźnicy. Z pomocą mortokinezy uszkodzi co nieco w tym drewnianym wozie.

[Funeris Venatio]

- A dziękuję! - odkrzyknął tylko. Jechał dalej, bo czemu nie miał jechać?

[Devristus Morii]

Nie będziesz nigdzie jechał pijaku. Wytrzeźwiej! pomyślał Dev i wytworzył w swojej dłoni za pomocą energii magicznej mortokinetyczny pocisk, który posłał prosto w tylnie koło wozu. Elf idąc do przodu wyczekiwał momentu uderzenia.

[Funeris Venatio]

Jak nie łupnie, jak nie pieprznie! Cała oś poszła w pizdu, wóz rozpadł się na kilka mniejszych kawałków, a woźnica spadł z kozetki i runął w przód. Głową stuknął o twardą, zmarzniętą lekko ziemię. Spłoszona szkapa z niespotykaną wcześniej u niej werwą pognała do przodu, wystraszona nie na żarty. Głowa niziołka nieszczęśliwie znalazła się między ziemią i ocalałymi przednimi kołami i najzwyczajniej w świecie, z nieprzyjemnym chrobotem, pękła. Trochę czerwonej juchy polało się po gościńcu, a ktoś na niedalekiej w końcu bramie zaczął krzyczeć i wskazywać grotem włóczni kierunek całego zajścia.

[Devristus Morii]

A mówilem, żeś masz Pan pęknięte koło rzucił Devristus i udał wielkie zaskoczenie całym tym wydarzeniem. Podbiegł do wozu, aby zobaczyć czy da się jeszcze uratować niziołka. Może mieszka tu jakiś uzdrowiciel lub cudotwórca.

[Funeris Venatio]

Cudotwórców nie ma, a uzdrowicielki nie wskrzeszają zmarłych. Dwójka strażników dzierżąca w rękach długie halabardy biegła szybkim krokiem w stronę Devristusa. Znajdowali się około 70 metrów od niego.
- Stój! Nie ruszaj się! - wrzeszczeli.

[Devristus Morii]

Przecież się nie ruszam. człowiek spojrzał na nich jak na debili.

[Funeris Venatio]

- No to ten... Nie ruszaj się nadal! - wykrzyczał gdy już dobiegł do Devristusa. Popatrzył krytycznie na ofiarę, na sprawcę zamieszania i znowu na ofiarę. Widać było, że pod jego owłosioną czupryną kłębią się jakieś myśli.
- Dlaczego zabiłeś tego niedużego człowieka? - spytał wreszcie, celując halabardą w pierś członka Paktu.
- Ty... to chyba niziołek jest... - szepnął mu drugi, którego latarnia intelektu świeciła równie jasno.
- Myślisz? - dopytał. -  No może być... To ten, czemu zabiłeś tego niziołka? - Drugie zdanie powiedział już nie szeptem, tylko na cały głos, zwracając się do Devristusa.

[Devristus Morii]

Dlaczego uważasz, że go zabiłem?

[Funeris Venatio]

- No widziałem jak mu wóz rozwaliłeś, morderco ty jeden ty.

[Devristus Morii]

A co dokładnie widziałeś, że robię?

[Funeris Venatio]

- No ten... ÂŻe byłeś obok. I że gadałeś z nim! Na pewno uroki rzucałeś, niedobry ty!

[Devristus Morii]

To może niech mi Pan powie jak takie uroki się odprawia, bo może ja czegoś o sobie nie wiem

[Funeris Venatio]

- Ano... A to co z nim robiłeś jak on tak pawia wywinął, co? - dopytywał się ten mniej rozgarnięty. Ale ostrze nieco opuścił, drzewce wycofał. Już nie był taki pewny swoich założeń.
- Ty... to chyba orła... - wtrącił ten drugi, lekko szturchając kolegę pod żebra.
- Jakiego orła jak niziołka, dzięciole? - odburknął tamten wyraźnie niezadowolony z przerywania mu przesłuchania i poprawiania go na każdym kroku.
- Ale ja nie o tym. ÂŻe on pawia wywinął, nie orła. Albo... czekaj. Co on zrobił?
- Kto? - ten z halabardą oparł się o nią i odwrócił w stronę swojego kompana ze straży miasta Utamin. Ta krótka, lecz niezwykle fascynująca konwersacja stojąca na zatrważająco wysokim poziomie intelektualnym okazała się zbyt poważnym wyzwaniem dla tych znużonych umysłów.
- No ten tutaj. - Ten drugi, wyższy, sam już nie był pewien o czym mowa. Ostatnie słowa wypowiedział z tak wielką dawką niepewności i wahania, że to przechodzi ludzkie pojęcie. I elfie pewnie też.
- Ten z czarnym kijem wywinął pawia? - To mogło potrwać...

[Devristus Morii]

Panowie chyba powinni wrócić do szkoły, aby powtórzyć niektóre wiadomości. Zawsze mogę załątwić Panom szkolenie w samej stolicy.

[Funeris Venatio]

- To co się wreszcie stało? - spytał ten drugi.

[Devristus Morii]

Koło mu pękło, bo pijak to był. A według Panów co się stało?

[Funeris Venatio]

- No koło mu pękło... - powiedzieli niemal równocześnie.