To my jesteśmy światem

[Evening Antarii]

Evening przyjrzała się ostrzu. Nie było cenne, po prostu zwykły tani sztylet. Najważniejsze, że zabójczy. W głowie stworzył jej się obraz. Wyobraziła sobie bójkę na górze, a potem wydarzenia w piwniczce - ktoś kogoś mocno rani, albo zabija i zostawia krwawe napisy. Właściwie mogło być na odwrót, na razie wszystko jest jeszcze niewiadome, więc kobieta schowała zakrwawione ostrze i zabrała się za dalsze szukanie śladów. Otworzyła  beczkę i parę opakować na regałach.

[Funeris Venatio]

Tam akurat nie było nic niezwykłego.

[Evening Antarii]

Dziewczyna westchnęła, rozejrzała się ostatni raz po pomieszczeniu, poprawiła zakrzywiony sztylet u pasa i wyszła na górę. W piwnicy chyba wszystko już było sprawdzone, sam napis na razie niewiele jej dawał - jedynie domysły.

[Funeris Venatio]

Na górze również nic się nie zmieniło.

[Evening Antarii]

Góra wyglądała tak jak przed chwilą, więc Eve po sprawdzeniu domku ruszyła dalej - do latarni. Przed domem wciąż grzecznie stał Caledus a morska bryza zdawała się być obojętna na zło, które mogło się tu wydarzyć... ÂŚnieżnobiała wieża, która miała wskazywać drogę strudzonym morskim podróżnikom i rybakom, także stała niewzruszenie i dumnie. Paladyn chciała się wreszcie dowiedzieć co czyha w środku i spokojnie otworzyła drzwi.

[Funeris Venatio]

Można było iść w górę, na szczyt latarni, albo w dół - w miejsce nieokreślone.

[Evening Antarii]

Evening zdecydowała, że najpierw pójdzie na górę. Tam rozejrzy się z wysokości po okolicy, przeszuka pomieszczenie gdzie latarnik powinien zapalać lampę, a potem zejdzie na sam dół.
I tak, po chwili, Eve ruszyła schodami na górę.

[Funeris Venatio]

No i tak szła schodami. A było ich wiele, naprawdę wiele. Po drodze widziała zgromadzone oleje do lampy, sproszkowane materiały podtrzymujące zapłon i inne takie rzeczy. Na samym szczycie była po dłuższej chwili - jej zbroja wcale nie pomagała w pokonywaniu tylu stopni. W pomieszczeniu znajdowało się wygaszone palenisko, wielkie lustro odbijające część promieni z powrotem w stronę morza i różne przedmioty, których latarnik zazwyczaj w takim miejscu używa. Wyglądało to tak, jakby nikt nie odwiedzał tego miejsca od co najmniej kilku dni, co pokrywało się z informacjami uzyskanymi wcześniej mówiącymi o tym, że "nawiedzenie" trwa jakiś tydzień do dwóch.

[Evening Antarii]

Po dojściu na samą górę, dziewczyna oparła się o ścianę i chwilę tak stała gdyż musiała odpocząć. Może nie zmęczyła się aż tak bardzo, ale wchodzenie w niewygodnej zbroi na latarnię... nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy. Pomyślała o latarniku, który codziennie musiał pokonywać tę drogę, nawet parę razy. Choć on nie miał na sobie ciężkiego pancerza... Inną sprawą był sam widok. Morze było szare a fale kłębiły się, a potem rozbijały o biały klif. Gdy spojrzało się bardziej w bok, na horyzoncie majaczyła dalsza część klifu porośniętego ciemnozieloną trawą.
Gdy uspokoiła oddech, zwróciła się w stronę paleniska i wszystkich "urządzeń". Zaczęła się im przyglądać i wszystko rzeczywiście wyglądało na nieużywane. Zaczęła szukać wskazówek między tymi wszystkimi szpargałami.

[Funeris Venatio]

ÂŻadnych śladów walki, dziwnych rytuałów, ani niczego takiego. Można było domniemywać, że któregoś dnia latarnik po prostu nie przyszedł do pracy. Tak po prostu.

[Evening Antarii]

Nic interesującego na górze się nie znajdowało. Wszystko było tak, jak latarnik to miejsce po raz ostatni zostawił. Teraz kobietę czekała wycieczka na dół, pewnie o wiele przyjemniejsza niż na górę. Chociaż nie wiadomo co ją tam spotka u celu. Więc Eve ruszyła na sam dół.

[Funeris Venatio]

Zmęczyła się niemiłosiernie. Pokonanie tylu stopni w drugą stronę również było bardzo męczące. Dziewczyna stanęła na poziomie gruntu i zauważyła, że jest już wieczór.

[Evening Antarii]

Kaganek wciąż gdzieś tam miała, więc zapaliła go ponownie, by choć wątłe światło rozświetlało mroki podziemia latarni. Ruszyła dalej w dół, przygotowując się na nieznane.

[Funeris Venatio]

Evening zeszła kilka poziomów i stanęła w małym magazynku. Tutaj również znajdowało się mnóstwo beczek, podobnie jak w piwnicy. Te jednak wypełnione były różnymi palnymi substancjami, które miały zapewnić poprawne działanie latarni.

[Evening Antarii]

Niżej, jak się okazało, znajdował się magazynek z różnymi beczkami i innymi opakowaniami. Szczególnie uważała na płomień świecy gdyż wszystkie rzeczy były wypełnione łatwopalnymi substancjami, które na latarni bardzo się przydawały, natomiast przez nieostrożność jedna iskra mogłaby spowodować  wybuch, pożar i ogólnie masakrę a z młodej paladyn niewiele by zostało. Więc Eve zaczęła szukać kolejnych śladów także i tutaj. Zdawało jej się że ciemne pomieszczenia mogłyby być idealną siedzibą dla "straszydeł", o których słyszała.


//Jest jeszcze droga niżej?

[Funeris Venatio]

Podłoga była zrobiona z ziemi, wyklepana i w ogóle. Gdy Evening przechodziła obok jednej z beczek wydawało jej się, że dźwięk wydawany przez jej kroki na moment się zmienił.

[Evening Antarii]

Chodząc i szukając wskazówek natknęła się na coś dziwnego. Podłoga była przez moment inna niż wszędzie i dało się to wyczuć. Chciała coś wyczuć dzięki intuicji... Przystanęła w podejrzanym miejscu i spojrzała na ziemię. Postukała nogą, a potem odsunęła się trochę, by użyć telekinezy. Skupiła się i wyobraziła sobie rękę wychodzącą z jej umysłu, która popędziła w tamte miejsce i uderzyła w punkt na podłodze, który zwrócił jej uwagę.

[Funeris Venatio]

Czyżby Evening nie chciała rączek sobie pobrudzić, że wszystko robiła telekinezą? Nikt tego nie wiedział oprócz samej nieprzyzwoicie uroczej pani paladyn. Ziemia zaatakowana impulsem odsłoniła drewnianą klapę w podłodze. Tak jakby do wnętrza ziemi schodziła jakaś studnia zaczopowana od góry tym właśnie zamknięciem.

[Evening Antarii]

Otóż tak, na razie nie chciała sobie brudzić rączek. I tak wystarczająco się spociła wchodząc w pełnej zbroi po schodach.
A poza tym, uczyła się telekinezy po to właśnie, by jej używać kiedy tylko zechce. Teraz jednak schyliła się do odsłoniętej klapy, która zapewne skrywała przejście do kolejnego tajemniczego i mrocznego pomieszczenia. W tej okolicy było ich sporo... Kaganek na chwilę gdzieś tam odstawiła i pociągnęła za uchwyt. Drewno zaskrzypiało i ukazało ciemne wejście.

[Funeris Venatio]

No nie, nie tak łatwo, bo klapa była zamknięta na kłódkę. I tutaj narrator od razu podpowiada, telekinezą nie dało się jej zniszczyć.