W oczekiwaniu na nieuniknione

[Patty]

Nie doczekawszy się żadnego odzewu ruszyłam dalej, z dłonią na rękojeści miecza. Jednocześnie skupiłam się na swoim prywatnym, szóstym zmyśle, przeczesując okolicę z pomocą intuicji, wyuczonej w Bractwie, ciekawa, czy odezwie się coś magicznego.

[Funeris Venatio]

Magicznego nie odezwało się nic. Trzy domki były całkowicie puste, przy ostatnim jakaś kobieta skubała upolowaną zapewne kuropatwę. Podniosła wzrok na Patricię, nie wiedząc do końca czy ma coś powiedzieć, albo zrobić. Była nieco wystraszona.

[Patty]

Zdjęłam dłoń z rękojeści, by dać znać, że nie przychodzę tutaj z zamiarem wymordowania wszystkiego, co się rusza. Pomagał mi w tym zresztą mój wygląd, ludzie rzadko spodziewali się rzeźni po niskiej blondynce. Podeszłam do niej spokojnym krokiem, nie chcąc sprowokować żadnej dziwnej sytuacji. Gdy byłam już na tyle blisko, by można było podjąć próbę rozmowy bez krzyku, zagadnęłam kobietę.
- Mogłabyś mi powiedzieć, gdzie ja właściwie jestem?

[Funeris Venatio]

Skubiąca kobieta już chciała się odezwać, gdy obok niej wylądował majestatyczny orzeł. Przyjrzał się krytycznie kuropatwie i chyba jednak zdecydował, że nie będzie podbierał człowiekowi obiadu. Nie tym razem przynajmniej.
- Ja... Znaczy się, w lasach księstwa Efehidon. Kim jesteś?

[Patty]

Przekrzywiłam lekko głowę na bok, zastanawiając się, co odpowiedzieć.
- Jestem hetmanem, moje nazwisko brzmi Drake. Powiedz mi zatem, w którą stronę do Efehidonu?

[Funeris Venatio]

Kobieta bez zastanowienie wskazała ręką południe.
- Ale to będzie z 50 kilometrów... - W jej głosie tym razem była troska, chociaż wciąż była nieco niepewna i wystraszona, zwłaszcza po tym, jak przyleciał ten wielki orzeł.

[Patty]

- To niedobrze - pokręciłam głową - Macie tutaj może jakiegoś konia, cokolwiek, czym można jeździć wierzchem? Zapewniam, że wierzchowiec zostanie zwrócony.

Zwróciłam uwagę na orła, który dotąd siedział cicho.
- Chyba że ty masz lepszy pomysł.

[Funeris Venatio]

- Mój mąż wraca za jakieś... dwie godziny. Jedzie właśnie do stolicy. Chcesz poczekać? - wskazała ławę, na której siedziała. Wydawała się całkowicie ignorować pytanie, które Patty skierowała do ptaka.

[Patty]

- Poczekam - odpowiedziałam jedynie i przysiadłam się.

[Funeris Venatio]

//Chcesz pogadać czy ruszamy już z mężem?

[Patty]

//:Ruszamy, ona jest trochę creepy.

[Funeris Venatio]

//A ty nie? Zjawiasz się chuj wie skąd i chuj wie po co...


Mąż był nawet wcześniej, niż dwie godziny. ÂŻona wyszła mu naprzeciw, tłumacząc pokrótce sytuację i wyjaśniając, co się stało. Mąż wydawał się bardzo zdziwiony, ale nie protestował. Przedstawił się jako Andrzej, zaprzęgł wóz i załadował swoje rzeczy na pakę. Niedługo po nim z lasu zaczęli wracać inni. Głównie myśliwi, chociaż był wśród nich i jakiś zielarz. Andrzej strzepnął lejcami i ruszył w stronę traktu do Efehidonu.
- Co Cię sprowadza w te strony?

[Patty]

- Nic przyjemnego - westchnęłam - Jeszcze w stolicy dostałam zaproszenie od jakiegoś bogatego, bo ja wiem, mieszczanina? Zaproszenie przyjęłam, wszak dobrze jest czasem napić się wina w dobrym towarzystwie. Jak się okazało, mężczyzna ten okazał się wampirem, który podstępem pozbawił mnie przytomności i wywiózł... tutaj. Obudziłam się Zartat wie gdzie, udało mi się odzyskać swoje rzeczy. No i jestem - zakończyłam krótką opowieść.

[Funeris Venatio]

- Trzymali Cię w którymś z pagórków? - zapytał rzeczowo, jednocześnie rozglądając się na boki, czy nikt nie nadciąga. Biały orzeł chwilę wcześniej wylądował na burcie wozu i teraz tylko wyskubywał coś z piór.

[Patty]

Zebrałam małą ilość energii magicznej, by w razie czego ratować się telekinezą.
- Tak, to zdaje się był pagórek. Wiesz coś o tym?

[Funeris Venatio]

- W ciągu ostatnich kilku miesięcy sprowadzili tam co najmniej kilka innych osób.

[Patty]

- I po co to robią? Handel ludźmi, eksperymenty? - dociekałam, ciekawa sprawy.

[Funeris Venatio]

- Nie mam pojęcie. Mieliśmy nie zadawać pytań, to nie zadajemy. W zamian oni nie przychodzą i więcej nie maltretują naszych. Uczciwy układ dla uczciwych ludzi jak my.

[Patty]

Wygenerowałam nieco energii magicznej i zaczęłam się wiercić, by Andrzej nie mógł dostrzec żadnego gestu.
- Uosh! - wyszeptałam cicho i od razu odchrząknęłam, maskując inkantację. Rzucone na mężczyznę zaklęcie powinno go przekonać, że akurat mi można zwierzyć się ze wszystkiego.
- Czego mi nie mówisz?

urok

[Funeris Venatio]

- Nie rozumiem pytania...