Nie ma takiego dobra, które powraca złem!

[Funeris Venatio]

- Nie uda Ci się mnie zmusić. Nie będę twoim sługą, chociażbym miał się smażyć w ogniach, które trawią twoją plugawą duszę, bestio!
Funeris postąpił kilka kroków w lewo, zupełnie jakby chciał zacząć okrążać demona.

[Isentor]

Awatar Markunnra zaczął podążać w tym samym kierunku co paladyn próbując nie dać się okrążyć.
- Jestem starszy niż czas. Pamiętam okres, kiedy chowaliście się po jaskiniach w obawie przed zmrokiem, porozumiewaliście ujadaniem gorszym od wycia ogara z otchłani i traktowani byliście jak zwierzęta, podobne jak wy teraz traktujecie przedstawicieli ras niższych. Ośmielacie się wyzywać mnie na pojedynek? Istotę powołaną do życia przez samego Beliara! Płynie we mnie moc czarnego Pana, jego energia rozpiera mego ducha. Nie jesteście dla mnie wyzwaniem śmiertelnicy!

[Funeris Venatio]

Funeris zatrzymał się, żeby nie oddalić się zbytnio od swoich towarzyszy. Stał teraz ledwie kilka kroków od najbliższego wojownika. Cały czas mierzył wzrokiem demona.
- Nie jesteśmy wyzwaniem, ale jednak nie potrafiłeś mnie przeciągnąć na swoją stronę, plugawcze...

[Isentor]

- Pozbawiając Cię życia już nie popełnię tego błędu!

[Funeris Venatio]

- Chciałbyś spróbować? - Głos Funerisa był zimny jak stal. Zawzięty.

[Patty]

Ja zaś skierowałam swoje kroki w prawą stronę, okrążając go od przeciwnej strony.
- Bardzo jesteś pewny siebie jak na kogoś, kto ostatnie tysiące lat spędził w tym pudle - rzuciłam drwiąco, starając się wyprowadzić demona z równowagi.

[Lucas Paladin]

- Beliara już nie ma, demonie. Zartat jest obecny wśród swych sług, a jego światło rozjaśnia mrok nawet takich poczwar jak Ty. Zwyciężyliśmy Twoje sługi, z Jego pomocą zwyciężymy i Ciebie. Dodaj nam siły, o Wszechpotężny Aniele! - Lucas był pewny siebie. Czuł zwycięstwa Zakonu nad demonicznym pomiotem, czuł też obecność Zartata. Miał siły i wiarę, których tak mocno się trzymał. Wiedział, że wszyscy są gotowi oddać swe życie, aby ta abominacja wróciła do Otchłani, gdzie było jej miejsce.

[Isentor]

Markunnr uderzył nogą o posadzkę wytwarzając falę sejsmiczną, której drgania doprowadziły do tego, że pomieszczeniem zatrzęsło. Corelius i jego towarzysz upadli na ziemię. Kinraya podparła się na włóczni...

[Funeris Venatio]

Funeris zaś podarł się tarczą i mieczem. Posiadając dwa stabilne punkty podparcia nie stracił równowagi, utrzymał się na nogach. Spojrzał z politowaniem na demona. Pierwszym skojarzeniem na taki atak było tylko tupnięcie nogą zdenerwowanej kobiety. A niektórzy mają w zwyczaju krnąbrne niewiasty karać za takie niegodne zachowanie.
Postępując jeszcze kilka kroków w lewo, Poeta odezwał się:
- Gdzie jest twój pan, maszkaro? Czyż nie zatracił się w niebycie przez tego, który uwięził Ciebie w pułapce otchłani? Twój czas dobiegł końca, plugawcze. Wróć do miejsca swojego spoczynku, albo zgiń i przepadnij na zawsze!

[Lucas Paladin]

Lucas instynktownie oparł się o pawęż. Wstrząs był silny, ale nie na tyle, żeby zachwiać rycerzem. Jego skojarzenia zapewne pokrywały się z tym, co myślał Funeris, tupnięcie nóżką zirytowanego dziecka, któremu zabrano zabawkę, albo powiedziano coś nieprzyjemnego. Lucas poszedł w ślady swojego brata i z wyraźną ironią w głosie, rzekł:
- To wszystko, na co Cię stać? Brakuje jaj, demonie?

[Isentor]

Markunnr skierował w waszą stronę berło, po czym wystrzelił zielonymi wiązkami energii celując w wasze napierśniki.


//Statystyki przeciwnika będę publikował w miarę jak poznacie techniki jego walki.
http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Awatar_Markunnra

[Funeris Venatio]

Funeris był raczej przewidywalny i po prostu przemieścił się w miejsce, na które spojrzał. Znajdowało się ono kilka kroków dalej w lewo, by jak najbardziej dopełnić okrążenia demona. Patty w końcu poruszała się w prawo, więc niedługo powinni stworzyć okrąg wokół niego. Po zmaterializowaniu się w odpowiednim miejscu, Poeta odprowadził tylko wzrokiem zielony promień energii, który właśnie dotarł do miejsca, gdzie on sam jeszcze przed momentem się znajdował.

[Isentor]

//Będę poruszał wątek do przodu.



Markunnr rozejrzał się po grobowcu, skupił swe ślepia na przeciwnikach analizując ich przyszłe ruchy. Trwało to ułamek sekundy lecz kiedy wasze spojrzenia spotkały się poczuliście przenikliwy chłód wdzierający się do waszych serc. Demon zniknął w głębie zielonego dymu, by po chwili zmaterializować się tuż przed Kinrayą, którą potraktował lewym prostym. Zaskoczona nagłym atakiem anielica upadła na posadzkę. Markunnr zniknął. Waszą uwagę przykuł odgłos jaki wydał z siebie Lucas, gdy demon wyrzucił go kopniakiem w brzuch. Paladyn przeleciał kilka metrów w powietrzu nim opadł na ziemię. Dostrzegliście Markunnra dopiero przy Coreliusie i Lykielu. Demon wyrwał głowę wraz z kręgosłupem z ciała Lykiela i niczym kościanym pejczem potraktował Coreliusa dotkliwie raniąc go po torsie i twarzy. Zniknął! To oznaczało kolejny atak, który nastąpił sekundę później. Funeris został pochwycony za kark i wyrzucony w stronę Patty, na której wylądował, dotkliwie obijając oboje.

[Funeris Venatio]

I believe I can fly. I believe I can touch the... ground.
Uderzenie nie było przyjemne. Można by powiedzieć więcej, ono było wręcz nieprzyjemne. Rana w boku odezwała się, żebra zabolały, plecy zapiekły bólem. Zgniecione ramię potrzebowało chwili, by móc sprawnie działać. Pierwsze co zrobił obolały Funeris, to pomógł tej, która chyba najbardziej ucierpiała. To Funeris przeleciał kilka metrów w powietrzu, fakt, ale to właśnie Patricia otrzymała cios metalowym pociskiem, który ważył dobrze ponad sto dziesięć kilogramów. Gdyby nie jej zbroja, która pochłonęła część energii uderzenia, to by z kobiety nie było co zbierać. Podał jej pomocną dłoń i pomógł wstać. Markunnr nadal stał w miejscu, gdzie wcześniej znajdował się baron Kadev. W głowie Poety przemykały myśli, które układały się w jakiś plan. Kombinował szybko jak takiego demona zabić...
Patricii gestem wskazał Markunnra, dając do zrozumienia, że czas na przejście do ataku konwencjonalnego. Miał pewien plan i liczył, że ten się powiedzie, gdyż byłby to "dobry początek walki", jak powiedziałby pewien potężny mag, który pełni najważniejszą funkcję władczą w pewnym państwie na pewnej wyspie. Kinraya stała gdzieś tutaj niedaleko, ze dwa metry może, góra pięć. Towarzysze broni nie zdążyli się przecież zbytnio rozproszyć po tej sali niewiadomych rozmiarów.
- Kinrayo, pozbawmy go magii! Użyj drenażu! - Poeta miał szczerą nadzieję, że anielica szybko pozbiera się z posadzki, dotrze do niej plan Funerisa i uzna go za w miarę stosowny. Sam, nie czekając chwili dłużej, zebrał energię magiczną ze swojego ciała. Skupił się silnie, przelał całą swoją magię z duszy do prawej dłoni, w której chwilowo nie dzierżył miecza przełożonego do wolnej lewej i wypowiedział słowa inkantacji Araxu. Czuł, jak momentalnie następuje połączenie między nim, a demoniczną bestią. Niemalże widział, jak cząsteczki jego magii rozpływają się w powietrzu, jak Funeris wysysa z niego jego moce, jak osłabia go i pozbawia demonicznej potęgi.

//JPatty, Lucasie, po moją propozycję ataku zapraszam do Reflektorium.

[Patty]

Uczucie towarzyszące podobnego typu kolizji nie należało do najprzyjemniejszych. Nie miałam jednak czasu na użalanie się nad sobą, pozbierałam się najszybciej jak mogłam, choć miałam pewność, że nabite siniaki i krwiaki będą mi dokuczać przez dłuższy czas. Wyciągnęłam kiścień, na próbę wprawiając go w ruch. ÂŁańcuch wciąż był sprawny, mimo że ostatnimi czasy używałam go może nawet zbyt często. Widząc jednak, jak Funeris i Kinraya zabierają się za magię, zaczęłam kumulować w sobie łaskę Zartata, rozprzestrzeniając ją jednocześnie na całe ciało. Gdy już czułam, że wypełnia mnie moc, zaczęłam się obracać, co z boku niewątpliwie musiało wyglądać jak figura taneczna i uwolniłam całą, nagromadzoną energię, wystrzeliwszy w stronę demona, wirując niczym oszalałe tornado.

[Kinraya]

- Araxu! - wykrzyczała anielica poprzez krew wypluwaną z ust.

[Lucas Paladin]

Solidny kopniak wymierzony prosto w brzuch rycerza. Lucas nie wiedział nawet kiedy przytulił się do podłoża po uderzeniu demona, który w chwilę zjawił się obok niego i wyprowadził cios. Ból mocno dał się we znaki zakonnikowi, nie był to bowiem jakiś chłystek, którego kopniecię mogło co najwyżej przewrócić w żołądku Lucasa wczorajszy obiad, ale potężny awatar boskiego (!) demona, dysponujący nie lada siłą. To pierwszy taki przeciwnik, z którym przyszło się Paladinowi mierzyć, był jednak pewien, że nie ostatni. Walcząc z dominującym uczuciem bólu, Lucas wstał. Jak przez mgłę słyszał słowa swojego brata, jednak wiedział dokładnie o co mi chodziło. Chwycił za pawęż i buzdygan i widząc wirującą Patty, jak najszybciej mógł dobiegł te parę metrów i z całym sił zaczął uderzać Markunnra, gdzie tylko popadło, aby chociaż trochę go zranić.

[Isentor]

Demon tupnął nogą o posadzkę wytwarzając psioniczną falę, które rozerwała podłoże na strzępy. Wirująca Patty została wytrącona z równowagi lądując nieopodal. Lucas wywinął kolejnego orła odrzucony poprzez uderzenie.
- Wasze sztuczki na nic się zdadzą. Jestem zbyt potężny, by wasze zaklęcia pozbawiły mnie mocy!

[Lucas Paladin]

Ciosy Lucasa na nic się nie zdały. Boski demon ponownie tupnął nóżką, tym razem o wiele mocniej niż poprzednio. Po raz pierwszy Lucas wykonał salto i to nie przy pomocy własnych umiejętności. Na szczęście upadek był na tyle szczęśliwy, że rycerzowi nikt się nie stało. Powstał i spojrzał na Funerisa. Nie wiedział bowiem jak zabrać za Markunnra, zresztą nie miał nawet na tyle siły.

[Funeris Venatio]

Funeris przymknął na moment oczy.


Kapłan wspiął się na ambonę. Postawny, może nawet nieco gruby mężczyzna, którego skronie przyprószone zostały siwizną, kroczył pewnie, jednak z lekkim trudem. Białe szaty i jasna laska w kształcie pochodni wyraźnie kontrastowały z ciemnym kamieniem, z którego wykonano podest i balustradę. Symbolizować to miało zwycięstwo jasności nad mrokiem, gdzie światło zawsze wypływało na górę.
Luximus Maius odchrząknął. Tłum zebrany w bazylice lekko zafalował, zwracając uwagę na archonta. Liczne rozmowy przycichły, aż wreszcie całkowicie przepadły. Zapanowała cisza. Tak dojmująca, że obserwatorzy mogliby powiedzieć, że wszystkich ich uśpiono. ÂŻe niczym niezmącone sny napełniane są łaską Zartata, Pana ÂŚwiatła. Ale oni po prostu słuchali. Przyszli wszyscy mieszkańcy stolicy, którzy cokolwiek znaczyli. W pierwszym rzędzie zasiadał sam król z małżonką, obok niego książęta i najwyżsi kapłani innych bóstw. Delegacje każdej gildii państwowej, w szczególności Honorowy Marszałek Bractwa ÂŚwitu i sam Wielki Kanclerz. Dalej pomniejsi książęta i co ważniejsi hrabiowie. Potomkowie sławnych rodów. Było kilku Tacticusów, dwóch od Antaresa, ktoś mieniący się de Drake. Dalej baronowie, wyżsi urzędnicy, lordowie. Rajcy miejscy i szlachta panująca na swoich gminach. Cechowi. Najważniejsi i najbogatsi kupcy z małżonkami i dziećmi, lecz i tak gdzieś daleko od głównego ołtarza. ÂŚwietna akustyka miejsca pozwalała jednak usłyszeć każde jedno słowo. A archont przemawiał.
- Noc jest ciemna i pełna strachów. Ale my, choćbyśmy szli ciemną doliną, zła się nie ulękniemy, albowiem On jest z nami i przy nas pozostanie. Rozświetli mrok, przegoni koszmary i da nadzieję. Tym właśnie jest - nadzieją. - Luximus Maius zawiesił głos. Napięcie rosło, każdy nasłuchiwał w zniecierpliwieniu. - Dzisiaj obchodzimy święto tych, którzy Mu zawierzyli. Tych, którzy zaufali Jego mocy, uwierzyli w Jego prawość i oddali swoje życia właśnie Jemu. Zwykli śmiertelnicy, którzy szli na pewną śmierć. Przedzierali się przez hordy, walczyli do upadłego z imieniem na ustach tego, który jest światłem. ÂŚwiatłem. Albowiem to on rozprasza mroki nocy. To on niesie kaganek wiary tam, gdzie zgasło wszelkie światło. Potrafi rozdzielić ziarno od plew, by nie skaziło prawych i bezbronnych. Jeżeli trzeba - trawi żywym ogniem. Niczym świecąca pochodnia wypala chorobę spośród zdrowej tkanki.
Archont uderzył swoją laską w posadzkę. Ambona zmieniła kolor. Najpierw powoli, od dołu, zaczęła rozjaśniać się. Wreszcie po krótkiej chwili wybuchnęła jasnym światłem, które oblało tego, który przemawiał.
- Oni wtedy się modlili. Kiedy wszystko inne zawiodło, oni zaufali temu, który był nadzieją. Ich życia były nieznaczącym pyłkiem na drodze tego, z którym mieli się mierzyć. Jednak on nie przewidział jednego - Zartat za nimi stał. Dlatego właśnie zyskali nad nim przewagę. Dlatego to Markunnr, jeden ze starożytnych boskich demonów... upadł. Oni powierzyli mu swoje życia. A on był nadzieję. Noc jest ciemna i pełna strachów, lecz oni się nie ulękli, gdyż On był z nimi. On był nadzieją.