Cichy domek nad jeziorem

[Funeris Venatio]

- Zapraszam do środka. - Nie czekał na reakcję, po prostu ręką wskazał drzwi od domu i sam wszedł do środka. Szedł spokojnym, miarowym krokiem, jego nie najchudsze cielsko kołysało się za każdym razem, gdy podnosił nogę i zaraz potem opuszczał ją na drewnianą, naprawdę ładnie zrobioną podłogę. Kaszlnął niezauważalnie i skręcił do pomieszczenia na wprost, które okazało się salonem. Całkiem sporym, z dużym stołem, niestety w tej chwili nie zastawionym. Ktoś szybko doniósł dzban wina i cztery kubki, które szybko napełniono i podano przyjezdnym i sołtysowi. Gdy już zasiedli, człowiek zaczął mówić. Głos miał twardy, zimny i trochę chrypki.
- Pozwolicie, że zacznę od początku, będzie łatwiej. Nasza wioska, jak i spora część okolicznych, utrzymuje się z hodowli bydła i w pewnej części owiec, które się pasą na zaczynających się kawałek stąd pagórkach. Na wschód stąd znajduje się posiadłość Boleskine, która należała kiedyś do niezbyt bogatego szlachcica. Utrzymywał się z tego samego co my, lecz sam prowadził nader... dziwną działalność. Ludzie bajali, że to kultysta, który przyzywa demony, a w jego włościach straszy. Teraz pałac od długiego czasu stoi pusty, ale plotki nie cichną. *Ekh! Ekh!* Od jakiegoś miesiąca pasterze, którzy wybierają się tam ze swoimi owieczkami, opowiadają, że złe duchy zwiększyły swoją aktywność. Wiary nie dawałem, lecz jak nie wróciło stamtąd kilku ludzi... - tutaj zauważalnie zawiesił głos i posmutniał, lecz w jakiś dziwny sposób -  to zaczęliśmy się martwić. Możliwe, że jacyś bandyci schronili się wewnątrz, lecz tego sprawdzić nie mamy jak, brak nam doraźnych środków. Udajcie się na miejsce i dowiedzcie się co się stało. - W tej chwili znowu zakaszlał kilkakrotnie, przykładając pięść do twarzy.

[Patty]

Przypatrywałam się uważnie sołtysowi i nie mogłam pozbyć się uczucia, że coś kręci lub czegoś nie mówi. Nie lubiłam takich typków, zazwyczaj robota stawała się przez to dużo trudniejsza, a czasem i niebezpieczniejsza.
- Przyjrzymy się posiadłości - odpowiedziałam mu - Jest coś jeszcze, co chciałbyś dodać, nim wyruszymy?

[Funeris Venatio]

- Kierujcie się na wschód, na cztery charakterystyczne wzniesienia wystające znad ziemi. A wy macie jakieś pytania?

[Lucas Paladin]

- Tak. Jakim cudem znalazł się tam Wasz syn, sołtysie? Chyba nie jesteś głupi i nie wysyłasz własnego chłopaka w paszczę lwa? - Lucasa w sumie dziwiło dlaczego syn tam zginął. Jeśli owy człowiek faktycznie był kultystą, to albo już ich pozabijał, albo wykorzysta do rytuału przyzwania demona astralengo, podobnie jak to było kiedy ostatni raz wyruszył z Bractwem, aby ratować dziecię sołtysa. Miał nadzieję, że tym razem demon się nie pojawi.

[Funeris Venatio]

- Głupi jest i młody, ale krew z krwi. Chłopak, Alister, ma ze dwadzieścia lat i chodzi swoimi drogami. Nie wiem co go podkusiło, ale poszedł i już nie wrócił. Okolice przeszukiwaliśmy kilka dni, bez skutku...

[Lucas Paladin]

- W OGÓLE NIE SPRAWDZILIÂŚCIE DOMKU? - Lucas był wyraźnie zdziwiony. Spora ilość ludzi i tak byłaby bezpieczna, przeciw jednemu kultyście, a nawet gdyby byli tam bandyci, były jeszcze nogi, które można byłoby wiać gdzie pieprz rośnie.

[Funeris Venatio]

- Mówiąc o okolicy, miałem na myśli dom, tereny nad jeziorem i wszystko w promieniu wielu mil, rycerzu.

[Funeris Venatio]

Przed domem sołtysa zarżały konie. Ktoś się o coś pytał, ktoś wydał jakiś rozkaz, ktoś inny pobiegł do domu. Do sali, w której siedzieli zakonnicy z sołtysem, weszła młoda dziewczyna, którą wcześniej widzieli przed domem z dwójką dzieci. Towarzyszył jej przystojny paladyn w pełnej zbroi płytowej i zdobionym mieczem przy pasie. Ukłonił się grzecznie i odezwał grzmiącym głosem, który przywodził na myśl letnie burze.
- Marenie, bracia, siostro... Wybaczcie najście, ale przybywam z rozkazu króla Isentora I Aquila i marszałka Funerisa Venatio. Król wybiera się na kontynent i potrzebuje towarzystwa najlepszego wojownika Bractwa, czyli Twojego, siostro Patricio. Jeżeli zgodzisz się do niego dołączyć, mam dla Ciebie rączego konia, który niezwłocznie udamy się na miejsce spotkania. Szczegóły zadania otrzymasz na miejscu, osobiście od dowódcy.

[Patty]

- W takim razie zbieram się - wstałam i poprawiając pas obciążony bronią ruszyłam do wejścia - Poradzicie sobie, prawda? - powiedziałam jeszcze na odchodne do moich towarzyszy i biorąc konia, ruszyłam z powrotem do Bractwa.

[Lucas Paladin]

- Cóż, Julianie, zostaliśmy sami w tej nędzy. Ruszajmy zatem, trzeba zbadać tajemnicze domostwo. ÂŻegnajcie sołtysie, niebawem wrócimy z rozwiązaniem tej zagadki. - Lucas wziął więc konia i skierował go do domku na wzgórzu, to tam powinni zacząć swoje śledztwo. Zazwyczaj zaginieni ludzie nie odnajdują się tak łatwo, ale wszystkie wskazówki są niemalże na wyciągnięcie ręki. Niestety najczęściej bardzo trudno to dostrzec.

[Funeris Venatio]

Boleskine znajdowało się pomiędzy czterema wzgórzami, na najłagodniejszym zboczu tychże pagórów, wewnątrz zamkniętego naturalnego kotła. Leżało tuż nad jeziorem, niecałe pięćdziesiąt metrów od brzegu owiewanego teraz delikatnymi falami powstałymi przez wiatr. Jezioro było niemalże idealnie okrągłe, o średnicy jakichś dwóch kilometrów, może nieco mniej. Sam pałac zbudowany został na planie prostokąta z kilkoma wystającymi nieco alkierzami i czterema kominami na szarawym dachu. Nikt od dawna tutaj nie mieszkał, co można było poznać po powybijanych szybach, połamanych drzwiach wejściowych i zarośniętym krzakami podwórzem. Do tego jakimś cudem z dachu zaczęło wyrastać niewielkie drzewko, zieleniące się pięknie. Dwójka konnych wjeżdżających na teren posiadłości nie zauważyła na pierwszy rzut oka nic niezwykłego - ot, opuszczony dawno pałac. Wielkimi krokami zbliżał się zmierzch, słońce chowało się właśnie za jednym ze wzgórz, potęgując wrażenie tajemniczości.

[Lucas Paladin]

ÂŚwietnie się składa. Lucas sięgnął po Zwiastuna Nocy i powolnym krokiem przekroczył bramy dworu. Rozejrzał się dookoła, czy aby nikt go nie obserwował. Zaprawdę imponująca była ta posesja, szkoda tylko, że dotknięta już przez upływający czas. Jednak nie o to tutaj chodziło. Rycerz miał rozwiązać zagadkę i z takim zamiarem wchodził do środka. Budynek był postawiony na planie prostokąta, co znacznie utrudniało Lucasowi ewentualną obronę i przeszkadzało w dokładnym sprawdzeniu, czy nikogo nie ma. Nie chciał wykurzyć z dworu potencjalnego sprawcy, więc milczał i skręcił w lewe skrzydło.

[Funeris Venatio]

Po przekroczeniu połamanych drzwi Lucas ujrzał po prostu opuszczony dom. Na podłodze zalegał kurz i trochę ziemi, pewnie przyniesionej przez dzikie zwierzęta. Gdzieniegdzie widać było też trochę ich odchodów i parę ptasich gniazd. ÂŻadnych mebli nie było w środku, wszystko zostało już dawno wyniesione. Przekraczając próg, Lucas poczuł jakby przechodził przez gęstą mgłę, która zalegała idealnie w futrynie niegdysiejszych drzwi. Przed sobą miał wejście do jadalni, zaś na prawo i lewo korytarz, który kończył się parą drzwi.

//Nie będę ukrywał, wzorowałem się na autentycznej posiadłości Boleskine. Link do planu domu, żebyśmy się nie pogubili.

[Lucas Paladin]

Lucas zostawił na razie jadalnię w spokoju, postanowił zwiedzić najpierw boczne odnogi posiadłości. Była ona zaiste imponująca, chociaż pusta i zakurzona. Było tu niebezpiecznie fakt, ale rycerz postanowił nie zrazić się tym faktem, odwaga była czymś, co miało go cechować. Kultyści, duchy, demony, magowie-renegaci, to był chleb powszedni dla Bractwa ÂŚwitu, Lucas był zobowiązany ratować ludzi przed takimi tworami. ÂŻagrożenie istniało i to całkiem realne, posiadłość wyrzucała z siebie aurę niepokoju, tajemniczości, potęgująco przy tym niebezpieczeństwo, jakie bez wątpienia czekało na rycerza. Nadal mocno ściskając trzonek swojego buzdygana w ręce, Lucas skręcił w lewo, w korytarz, idąc powoli, ostrożnie, rozglądając się dookoła, miał nadzieję, że nie napotka nieproszonych gości. Gdy dotarł do drzwi pchnął je lekko i przyjrzał się uważnie pomieszczeniu.

[Funeris Venatio]

Rozległ się ogłuszający, wypełniający czaszkę huk. Tumany kurzu podniosły się do góry, jakaś niewielka szafka zachwiała się i wywróciła, coś spadło z wysokości i rozbiło się na podłodze. Po chwili szoku okazało się, że to drzwi wypadły z zawiasów i runęły na ziemię. W środku pomieszczenia nie było jednak nic warto uwagi.

[Lucas Paladin]

Lucas wyszedł więc z pomieszczenia, nie było tam nic wartego uwagi. Potrzebował takiego, w którym mógłby znaleźć coś wartego uwagi. Nie wiedział dokładnie gdzie ma się sterować, wszedł więc do jadalni i tam postanowił poszukać jakichś śladów. Być może jakieś pozostałości po właścicielu tego domu, spodziewał się bowiem, że było to jedno z najczęściej używanych pomieszczeń w posiadłości.

[Funeris Venatio]

Idąc w stronę jadalni kierując się od sypialni, Lucas ujrzał, że znajdujące się obok drzwi są nadzwyczaj dobrze zachowane.

[Lucas Paladin]

To był wyraźny znak dla rycerza, że coś za tymi drzwiami będzie się kryło. Podejrzewał, że to tam może się kryć rozwiązanie zagadki tajemniczego domku. Albo, to nie było wszystko. Lucas przygotował się do ewentualnej walki, trzymając swój buzdygan w dłoni, delikatnie pchnął oddrzwia, które otworzyły się z delikatnym skrzypnięciem. Wszedł do środka i rozejrzał się uważnie. Spodziewał się zastać bandę kultystów, albo bandytów czychających na jego życie. Nie lękał się jednak, mocna zbroja i potężna broń w dłoniach stanowiła o jego sile.

[Funeris Venatio]

Rycerz nie ujrzał w środku nic. Dosłownie. Pokój był wyczyszczony do ostatniego pyłku, w środku nie było żadnych mebli, podłoga była idealnie czysta, a drzwi po lewej prawie przy oknie, wyglądały na potężne i bardzo stare.

[Lucas Paladin]

Kolejne drzwi... To już się robi męczące. Lucas jednak nie rezygnował. Udał się w kierunku majestatycznych wrót, aby sprawdzić co tam się kryje za nimi. Możliwe, że za drzwiami były kolejne drzwi. Mimo wszystko nie spodziewał się cudów.